บทที่ 4 ราคาที่ต้องจ่าย

เดนิมอึ้งช็อกเมื่อได้ยินว่าตัวเองจะต้องแต่งงานและใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันกับพี่พัดภายในระยะเวลาหนึ่งปีการแต่งงานถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายไม่มีพิธีรีตองอะไรมากมายมีเพียงสองครอบครัวและนายทะเบียนจากสำนักงานเขตเท่านั้นเจ้าบ่าวทั้งคู่ก็อยู่ในชุดแต่งงานที่เดนิมเป็นคนจัดเตรียมเองทุกอย่างรวมไปถึงแหวนแต่งงานทั้งสองวงดูเหมือนเป็นการวางแผนไว้ล่วงหน้าเป็นอย่างดีจะไม่ให้พิพัฒน์คิดได้ยังไงว่าเขาถูกเดนิมวางยาและมัดมือชกภาพงานแต่งงานที่คนทั้งสองนั่งพับเพียบอยู่ต่อหน้าพานเงินทองของหมั้นข้างหลังเป็นญาติผู้ใหญ่ทั้งสองและพี่แฝดในภาพเจ้าบ่าวทั้งสองคนต่างมีสีหน้าไม่สู้ดีต่างก็ราบเรียบปราศจากรอยยิ้มกันทั้งคู่

เดนิมจ้องภาพงานแต่งที่เรียบง่ายของตัวเองกับพี่พัดอยู่อย่างนั้นเขานำไปอัดขยายมาใส่กรอบไว้ที่หัวเตียงก่อนจะรูดม่านสีดำปิดบังภาพถ่ายนั้นเอาไว้พร้อมถอนหายใจออกมาอย่างหมดแรงหลังจากงานแต่งพวกเขาทั้งสองจะต้องย้ายมาอยู่ด้วยกันซึ่งสัปดาห์หน้าวันที่ 1 กรกฎาจะเป็นวันแรกที่พวกเขาต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันหากระยะเวลานี้ไม่สามารถสร้างอนาคตไปด้วยกันได้ถือว่าต่างฝ่ายต่างเป็นอิสระต่อกันเดนิมอ่านเอกสารสัญญาในมือยิ่งเห็นลายเซ็นที่เซ็นด้วยความหนักแน่นนั้นแล้วร่างกายพลันรู้สึกหนาวเหน็บไปจนถึงกระดูก

ที่ว่าผลลัพธ์สุดท้ายไม่ต่างกันก็คงจะเป็นเรื่องนี้แน่ๆเขาบอกพ่อกับแม่แล้วว่าไม่ต้องบังคับให้อีกฝ่ายมารับผิดชอบอะไรเขาทั้งนั้นก่อนงานแต่งงานจะจัดขึ้นเขาเพียรพยายามโทรหาอีกฝ่ายหลายครั้งเรื่องงานแต่งงานพี่พัดจะได้ไม่ต้องรู้สึกลำบากใจอีกทั้งเขาไม่อยากให้พี่พัดรู้สึกว่าเขาวางแผนนี้ทั้งหมดก็เพื่อวันนี้

เสียงสัญญาณโทรศัพท์ดังอยู่ต่อเนื่องแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าอีกฝ่ายจะรับเดนิมร้อนใจจนพิมพ์ผิดๆถูกๆเพื่อจะอธิบายเหตุการณ์ในวันนั้นให้อีกฝ่ายฟังเขาพิมพ์เสียจนยืดยาวก่อนจะกดส่งไปด้วยหัวใจที่เต้นระรัวมือเย็นเยียบจนต้องบีบเข้าหากันอยู่อย่างนั้นเขานั่งรอนอนรอการตอบกลับจากพี่พัดไม่ว่าทางใดทางหนึ่งแต่ผ่านมาหลายชั่วโมงก็ไม่มีการตอบกลับแต่อย่างใด

แต่พอมานั่งคิดอีกทีระยะเวลาหนึ่งปีอย่างน้อยคนสองคนอยู่ด้วยกันอาจจะมีช่วงระยะเวลาดีๆให้แก่กันบ้างก็ได้บางทีพี่พัดอาจจะมองเห็นเขาในอีกมุมหนึ่งแม้ไม่มีความรู้สึกดีให้แต่อย่างน้อยเกลียดกันน้อยลงก็ยังดีแต่เขาก็ไม่กล้าคาดหวังว่าเรื่องราวจะจบลงด้วยดีเหมือนนวนิยายที่ชอบอ่านตอนจบพวกเขาทั้งสองต่างครองครู่กันจนชั่วนิรันดร์แต่ในชีวิตจริงการใช้ชีวิตคู่เพิ่งเริ่มต้นต่างหากยิ่งระหว่างเขากับพี่พัดเริ่มต้นด้วยกันไม่ดีเท่าไหร่แต่อย่างน้อยภายในระยะเวลานี้เขาก็สามารถอยู่ใกล้ชิดหรือในวงโคจรของอีกฝ่ายไม่ใช่เหรอระยะสิบกว่าปีที่ผ่านมาพวกเขาทั้งคู่แทบจะเหมือนคู่ขนานที่ไม่อาจมาบรรจบพบเจอกันได้อีก

แต่มันเป็นโอกาสที่เขาฉกฉวยเพื่อตัวเองอย่างหน้าด้านๆน่ะสิบางทีหากคืนนั้นไม่ใช่เขาพี่พัดอาจจะมีความสุขมากกว่านี้ก็เป็นได้อีกทั้งมันคงจะดีกว่านี้ถ้าเขาไม่กลับมา…

 

หลังจากกลับมาจากบ้านศศิภักดีพิพัฒน์ก็ต้องเคลียร์งานและต้องย้ายของบางส่วนเพื่อไปอยู่เพนเฮ้าส์หลังใหม่แม้จะใกล้กว่าคอนโดของเขาอยู่มากแต่พิพัฒน์ไม่อยากกลับไปเลยสักนิดเขากลับบ้านเพื่อเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้มารดาฟังตัดทอนความอคติและความคับแค้นส่วนตัวออกไปเพื่อไม่อยากให้มารดาที่อาศัยอยู่คนเดียวต้องคิดมากมาลินีเป็นแม่บ้านมานานหลายสิบปีเป็นผู้ฟังที่ดีส่วนตัวหล่อนรู้จักกับเดนิมมาตั้งแต่เด็กๆทั้งสองบ้านเด็กๆต่างเติบโตมาด้วยกันมาลินีเชื่อว่าเดนิมไม่ได้ทำแต่ก็ไม่ปริปากพูดออกไปอีกทั้งหล่อนเองก็ไม่ได้เจอเดนิมมานานตั้งแต่เจ้าตัวไปเรียนต่อที่ต่างประเทศตัวเราเองยังเปลี่ยนนับประสาอะไรกับคนอื่นความคิดความอ่านอาจจะเปลี่ยนแปลงไปไม่ใช่เรื่องแปลก

มาลินีพยักหน้าให้ก่อนจะเอ่ย

“พัดคงจะไม่ใจร้ายกับเดนิมใช่ไหมลูกน้องยังเด็กอาจจะทำอะไรด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์กรณีนี้แม่ว่าลองสอบถามร้านให้ดีๆก่อนจะกล่าวหาเพราะบางทีมันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิด”

“ผมเชื่อในหลักฐานที่มีในมือมากกว่าจากปากเดนิมใครจะยอมรับผิดล่ะครับ”

“เอาเถอะแม่เข้าใจว่าลูกหลีกเลี่ยงเดนิมมาโดยตลอดน้องรักเรามากนะแต่แม่ก็ไม่มีสิทธิ์บังคับหรือบงการให้พัดรักชอบใครแต่แม่แค่อยากจะให้พัดได้เจอคนดีๆได้เจอคนที่รักพัดจริงๆ” มาลินีกอมกุมมือลูกชายด้วยความรัก

“บางทีเพราะอยู่ใกล้เกินไปเลยไม่เห็นความสำคัญ” พิพัฒน์คิ้วขมวด “หมายความว่ายังไงครับ”

“บางอย่างไม่สามารถสัมผัสด้วยตาต้องสัมผัสด้วยใจถึงจะมองเห็น”

“ดูเหมือนว่าแม่จะเอ็นดูเดนิมมากเลยนะครับผมน้อยใจแล้วนะว่าใครเป็นลูกแม่กันแน่”

“โถ่ตาพัด…โตขนาดนี้น้อยใจเหมือนเด็กไปได้ว่างๆก็มาหาแม่บ้างนะพาเดนิมมาด้วยแม่อยากจะพูดคุยอะไรกับเดนิมสักหน่อย”

“ผมจะพยายามครับ”

คืนนั้นพิพัฒน์กลับมานอนที่บ้านด้วยอารมณ์ขุ่นเคืองที่คุกรุ่นเมื่อตอนหัววันยิ่งเห็นสายที่ไม่ได้รับกับข้อความยาวเป็นพืดนั้นพิพัฒน์ก็อยากจะบล็อกให้มันจบๆไปไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเดนิมได้เบอร์เขามาจากไหนอีกทั้งเหมือนแม่เขาจะเอ็นดูเดนิมเป็นพิเศษจนไม่ได้รู้สึกสงสารลูกชายที่ต้องทนทุกข์ใช้ชีวิตคู่กับคนที่ตัวเองไม่ได้รักไม่พอยังรู้สึกรังเกียจเข้าไปถึงกระดูกดำใครๆก็รักเดนิมพิพัฒน์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายอีกไม่ถึงสามวันชีวิตประจำวันของเขาจะต้องเปลี่ยนแปลงไปตลอดระยะเวลาหนึ่งปีนี้ไม่ใช่คู่รักก็เหมือนคู่รักในระหว่างนี้ต่างฝ่ายจะต้องไม่มีมือที่สามแต่ก็ยังดีว่าจับแต่งงาน! หากเป็นอย่างนั้นเขาก็คงไม่ต่างจากตายทั้งเป็น

ไลฟ์สไตล์การใช้ชีวิตของเขาที่ต้องโตมาเป็นหัวหน้าครอบครัวตั้งแต่เรียนจบค่อนข้างจริงจังกับการใช้ชีวิตประสบการณ์ในการทำงานและกลเกมโกงธุรกิจทำให้เขาต้องมีนิสัยเฉียบขาดต้องมองคนให้ออกแต่กลับเดนิมที่ใช้ชีวิตอย่างอิสระเหยาะแหยะเกิดมาบนกองเงินกองทองอยากได้อะไรแค่เอ่ยปากพูดการใช้ชีวิตค่อนข้างอิสระไร้ระเบียบแบบแผนตั้งแต่เจ้าตัวกลับมาก็ไม่เห็นจะลงมือทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักทีแม้ศศิภักดีจะร่ำรวยจนมีเงินเหลือใช้ให้เดนิมผลาญรวมไปถึงหุ้นที่ปันผลต่อปีเดนิมก็ไม่ต้องดิ้นรนทำมาหากินอะไรก็ได้แต่เขาไม่ชอบพิพัฒน์ไม่ต้องการคู่ชีวิตแบบนี้เขาต้องการคนที่จะพร้อมเคียงบ่าเคียงไหล่กันทำมาหากินไม่ได้นั่งกินนอนกินจากเงินกงสีเดนิมมีสิ่งที่เขาไม่ชอบเต็มไปหมด

เห็นว่าจบแฟชั่นดีไซน์ก็ดูฟุ้งเฟ้อเหมาะกับเดนิมดี

ก็แค่หนึ่งปีดูสิว่าใครจะต้องเป็นฝ่ายต้องทนใคร!

เดนิมอดตื่นเต้นไม่ได้ที่จะต้องย้ายไปอยู่กับพิพัฒน์ดีที่ว่าคอนโดที่ย้ายไปไม่กี่วันก็เกิดเรื่องขึ้นข้าวของเครื่องใช้ไม่ได้มีมากมายอะไรของใช้บางอย่างที่ไม่จำเป็นก็ทิ้งไว้ที่นี่ไม่แปลกที่พี่พัดจะปฏิเสธคอนโดแห่งนี้จุดเริ่มต้นของพวกเราก็มาจากห้องนี้นี่แหละ

เพนท์เฮ้าส์ห้องใหม่เป็นหนึ่งในเครือของศศิภักดีแม้พิพัฒน์จะร่ำรวยสามารถซัพพอร์ตจุดนี้ได้แต่เพราะเดนิมขอร้องเอาไว้เขาไม่อยากให้พี่พัดต้องมาเสียเงินทองมากมายเพราะเขาเป็นต้นเหตุยิ่งราคาหลายสิบล้านขนาดนี้ระยะเวลาเพียงหนึ่งปีหากขายต่อก็ไม่ถือว่าขาดทุนอาจจะได้กำไรเพราะอยู่ย่านใจกลางเมืองแต่สิ่งที่ไหนที่ไม่รบกวนอีกฝ่ายย่อมเป็นการดีกว่าแต่พิพัฒน์ไม่ได้คิดแบบนั้นจึงต้องจำใจกัดฟันซื้ออสังหาที่ราคาแพงหูฉี่เป็นสินสมรส

การตกแต่งพร้อมอยู่รวมไปถึงเฟอร์นิเจอร์ที่ทันสมัยสามห้องนอนใหญ่สองห้องนอนแขกให้บรรยากาศเหมือนอยู่บ้านที่สำคัญมีที่จอดรถและลิฟต์ส่วนตัวเดนิมสำรวจบ้านใหม่อย่างตื่นเต้นโดยพี่ชายฝาแฝดเป็นคนมาส่ง

“ทำตัวดีๆเราไม่ใช่เด็กแล้วนะตัวเล็ก” เดนีสลูบหัวน้องรักก่อนจะสวมกอดแน่นๆอีกครั้งความรู้สึกของพี่ชายที่น้องชายได้แต่งงานออกจากบ้านไปมันเป็นอย่างนี้เองสินะแม้พวกเขาต่างก็รู้ดีว่าความสัมพันธ์ครั้งนี้มีระยะเวลาจำกัดอย่างน้อยแม้ไม่สมหวังก็สามารถทำให้เดนิมตัดใจได้เสียทีเพราะเดนิมเป็นคนที่ยึดติดกับความสัมพันธ์ครั้งนี้มากไม่มีใครทำอะไรได้หากเจ้าตัวไม่ล่าถอยออกไปเองเดนีนด้วยความที่เป็นแฝดก็คิดไม่ต่างกันเขาไม่ห่วงไอ้พัดสักเท่าไหร่เพราะฝ่ายนั้นก็ยึดมั่นในตัวเองเหมือนกันเหลือแต่เดนิมหวังว่าจะมีสักวันที่ยอมก้าวออกมาจากวังวนของความรักครั้งนี้ด้วยตัวเอง

“รักตัวเองให้มากๆไม่จำเป็นต้องทนถึงหนึ่งปีของแบบนี้—” เดนีสส่ายหน้าให้ก่อนเดนีนจะเปลี่ยนไปพูดอย่างอื่นแทน “มีอะไรก็โทรมาปรึกษาพี่ได้เสมออย่าเก็บไว้เองโตแล้วทำอะไรให้มีสติ” เดนีนจับหัวน้องชายพร้อมโยกไปมาเหมือนที่เคยทำตอนเด็กก่อนจะสวมกอดอีกครั้ง

“ขอบคุณครับ” เดนิมน้ำตาคลอพวกพี่แฝดทำเหมือนว่าเขาจะไปออกรบยังไงยังงั้นแต่พอเหลือตัวคนเดียวกับห้องอันกว้างใหญ่บรรยากาศที่อบอุ่นก่อนหน้าก็เหลือเพียงแต่ความอ้างว้างที่เริ่มกัดกินความรู้สึกทีละน้อย

ตั้งแต่วันนั้นที่เขาโทรหาและส่งข้อความไปหาพี่พัดก็ไม่เคยได้รับการตอบกลับพี่พัดของเขายังเสมอต้นเสมอปลายไม่รับสายไม่อ่านข้อความอยู่อย่างนั้นแต่ก็ยังดีกว่าเมื่อก่อนที่ไม่ได้บล็อกเบอร์ของเขา

เดนิมจ้องมองโทรศัพท์ในมือก่อนจะนั่งดูซีรีส์เรื่องโปรดรอการมาถึงของใครบางคนแต่ทว่าเวลาผ่านไปเนิ่นนานจนเกือบหนึ่งทุ่มก็ไม่มีวี่แววของอีกฝ่ายแต่อย่างใด

‘โทรหาตอนนี้ดีไหมนะ?’เดนิมได้แต่ถามคำถามนี้กับตัวเองถ้าโทรไปหาคล้ายจะเป็นการกดดันหรือเปล่าบางทีพี่พัดอาจจะงานยุ่งหรือมีธุระสำคัญกุญแจคีย์การ์ดก็มีเพราะเลขาอย่างคุณธนามาเอาตั้งแต่เมื่อสองวันก่อน

แต่ช่างเถอะ! การที่พี่พัดยอมมาอยู่ด้วยก็ถือว่าดีมากแล้วในฝันหวานของเดนิมเขากลายมาเป็นแม่บ้านคอยทำอาหารต้อนรับสามีที่กลับมาจากที่ทำงานรินน้ำให้รับกระเป๋าเอกสารมาถือถามไถ่เรื่องการงานก่อนจะนั่งทานมื้อค่ำด้วยความสุข

แม้ว่าชีวิตจริงเดนิมจะทำกับข้าวไม่เป็นก็ตามแต่ของแบบนี้หัดได้ก่อนออกจากบ้านก็ให้แม่บ้านกับแม่ครัวคอยสอนทำอาหารง่ายๆมาบ้างแล้วว่าแล้วก็ไปค้นหาของสดในตู้เย็นที่มีไข่กับพวกผักที่สามารถทำต้มจืดได้เหมือนว่าแม่ของเขาก็กลัวว่าเขาจะอดตายส่งป้าแม่บ้านมาเตรียมพวกเครื่องปรุงของสดรวมถึงอาหารปรุงสำเร็จที่แปะวันเวลาไว้ในแต่ละกล่องเดนิมอดยิ้มให้กับภาพตรงหน้าไม่ได้

นี่แหละหนาที่เขาว่า…เรามักจะเป็นเด็กในสายตาพ่อกับแม่เสมอ

ข้าวถูกหุงเพียงพอสำหรับสองคนแกงจืดเต้าหู้หมูสับกับไข่เจียวที่รูปร่างเละหน่อยๆไม่ใช่ทรงกลมแต่รสชาติถือว่าใช้ได้เดนิมถอดผ้ากันเปื้อนออกพร้อมกับจ้องมองนาฬิกาบนผนังอย่างใจเย็น 2 ทุ่มครึ่งแล้ว ‘รออีกนิดดีไหมนะหรือว่าจะโทรตอนนี้ดี’ จนเวลาผ่านไปจนถึง 3 ทุ่มแกงจืดเริ่มเย็นชืดเดนิมตัดสินใจกดโทรศัพท์โทรหาอีกฝ่ายหากมีธุระติดงานเขาจะได้เก็บไว้ให้หรือเอาไปส่งที่ทำงานให้ดีกว่านั่งรอเฉยๆอยู่ที่นี้โดยไม่รู้อะไรเลย

เดนิมโทรไปสายแล้วสายเล่ากะจะวางสายแต่สุดท้ายปลายสายก็กดรับพร้อมน้ำเสียงเนือยๆ

“ฮัลโหล”

“พี่พัดนิมเองนะครับ”

“อืมมีอะไร”

“พี่พัดจะกลับมากี่โมงครับนิม—”

“โทษทีพี่งานยุ่งมากอาจจะไม่ได้กลับไปในสองสามวันนี้”

พิพัฒน์พูดจบสายก็ถูกตัดไปเดนิมจึงตัดสินใจห่อข้าวไปกินกับอีกฝ่ายที่ทำงานอีกอย่างช่วงนี้เดนิมก็ว่างไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้วเรื่องแค่นี้ไม่เหลือบ่ากว่าแรงว่าแล้วก็ห่อใส่กล่องแพ็คอย่างดีก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าไปยังบริษัทของพี่พัดอย่างรวดเร็ว

เมื่อมาถึงหน้าบริษัทรปภ. ก็เข้ามาสอบถามก่อนจะพาไปยังประชาสัมพันธ์ด้านล่างต่อสายขึ้นไปยังเลขาเพื่อยืนยันก่อนจะอนุญาตให้เข้าไป

“บอสครับคุณเดนิมมาขอพบครับ” พิพัฒน์ขมวดคิ้วก่อนจะเหลือบมองนาฬิกาบนโต๊ะของตัวเองสามทุ่มเนี่ยนะ

“แล้วได้บอกไหมว่ามาขอพบเรื่องอะไร”

“เห็นว่าเอาข้าวมาให้น่ะครับ”

“…” เมื่อเห็นเจ้านายนิ่งเงียบเลขาหนุ่มคนสนิทก็ไม่กล้าเซ้าซี้อะไรอีกได้แต่รอฟังคำสั่ง

เดนิมไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่กันแน่เขาเพิ่งโดนยามาหมาดๆคิดว่าจะกล้ากินของที่อีกฝ่ายทำมาเหรอหรือเพราะคิดว่าตัวเองเป็นผู้บริสุทธิ์?

“บอกไปมาว่าฉันมีประชุม”

“ครับ”

เดนิมยืนรอตรงเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์สักพักก่อนจะได้รับคำตอบว่าพี่พัดติดประชุมจึงได้ฝากกล่องข้าวไว้เขาเดินออกมาหน้าบริษัทเงยหน้าขึ้นมองชั้นที่ห้าซึ่งเป็นชั้นของผู้บริหารเห็นไฟภายในชั้นอาคารยังคงสว่างอยู่สงสัยจะงานยุ่งจริงๆก่อนจะเดินกลับเพราะขามาเขาเรียกวินมอเตอร์ไซค์เพราะกลัวว่ารถจะติดกลัวว่าอาหารจะเย็นชืดจนเสียรสชาติเดนิมเดินออกไปไม่กี่นาทีรถยนต์คันหรูก็ขับออกมาสายตาที่แทบจะปิดอยู่รอมร่อของชายหนุ่มพลันเห็นแผ่นหลังของใครบางคนที่คุ้นตากำลังเดินทอดน่องไปตามทางก่อนจะแวะเข้าไปยังร้านบะหมี่แห้งข้างทางร้านหนึ่ง

เดนิมเคยชินกับการอยู่คนเดียวการไปไหนมาไหนกินข้าวคนเดียวกลายเป็นความเคยชินตั้งแต่ไปเรียนที่ฝรั่งเศสไม่ใช่ว่าไม่มีเพื่อนแต่ว่าไลฟ์สไตล์พวกเราค่อนข้างแตกต่างกันไม่ว่าจะเรื่องอาหารวัฒนธรรมการไปไหนมาไหนคนเดียวย่อมสะดวกสบายกว่าหลายคนมองว่าเดนิมคือลูกแหง่เป็นลูกเศรษฐีมีอันจะกินคงกินอาหารตามข้างทางไม่เป็นแต่ความจริงนั้นแตกต่างจากที่หลายคนคิดเขาเป็นคนเรียบง่ายและเอาความสะดวกเป็นที่ตั้งอีกทั้งเขามีรายได้เป็นของตัวเองตั้งแต่ยังเรียนปริญญาตรีไม่จบด้วยซ้ำค่าขนมที่ได้รับจากทางบ้านจึงกลายเป็นเงินก้อนใหญ่นอนอยู่ในแบงก์กินดอกเบี้ยอยู่อย่างนั้น

แม้แต่ที่บ้านก็ยังไม่รู้ว่าเดนิมทำงานอะไรเพราะเขาอยากยืนด้วยลำแข้งของตัวเองเขาไม่อยากให้ใครต่อใครพูดว่าเพราะเกิดมาในตระกูลนี้จึงประสบความสำเร็จได้โดยง่าย

มีเงินแต่ไม่มีมันสมองยังไงก็ไม่ประสบผลสำเร็จอยู่ดีอีกอย่างอยากให้คนยอมรับในฝีมือของเขามากกว่านามสกุลที่ใครๆก็รู้จัก

เกี๊ยวน้ำที่เขาสั่งมากินในวันนี้อร่อยเป็นพิเศษส่วนหนึ่งเพราะหิ้วท้องรอหวังว่าจะได้กินข้าวพร้อมหน้ากับพี่พัดแต่ก็ไม่เป็นดังใจนึกก็แน่ละสิ…พี่พัดไม่เต็มใจแต่งงานกับเขาเลยสักนิดแต่ก็ไม่เป็นไรมีเวลาตั้งหนึ่งปีบางทีคงมีสักวันที่พี่พัดใจอ่อนมองเขาเป็นดังน้องนุ่งในวันวานอีกครั้งคิดได้ดังนั้นจึงส่งข้อความไปหา ‘นิมฝากข้าวให้พี่พัดไว้ที่ประชาสัมพันธ์ทานให้อร่อยนะครับ’ ส่งเสร็จก็เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าก้มหน้าทานเกี๊ยวของตรงหน้าต่อไปจนหมด

พิพัฒน์ที่กำลังจ้องมองอีกฝ่ายอยู่ในรถพลันได้ยินเสียงครืดคราดของโทรศัพท์เขากดลบทันทีโดยไม่อ่านกล่องข้าวกล่องนั้นถูกเททิ้งลงถังขยะทั้งหมดต่อให้พิพัฒน์ไม่กินก็ไม่มีวันส่งต่อให้กับคนอื่นเด็ดขาดเขาไม่กล้าเชื่อใจเดนิมอีกและคงหาโอกาสบอกเจ้าตัวด้วยตัวเองอีกที

เดนิมกลับมาถึงห้องก็เกือบสี่ทุ่มแล้วพี่พัดคงไม่มาแล้วล่ะเขาต้องอดทนรอด้วยความใจเย็นไม่แน่ว่าพี่พัดยังคงจะโกรธอยู่รอเวลาผ่านไปสักพักไม่แน่ว่าพี่พัดอาจจะมาด้วยตัวเอง

เกือบทั้งอาทิตย์ที่เดนิมทำกับข้าวเย็นขึ้นโต๊ะรอใครอีกคนในเวลาสองทุ่มเสมอพอรู้ว่าอีกฝ่ายไม่มาปริมาณในแต่ละวันจึงลดลงอย่างต่อเนื่องเหลือเพียงข้าวสวยร้อนๆกับผัดผักหนึ่งจานแค่นั้นเดนิมเลือกที่จะซื้อข้าวสวยสำเร็จเวฟกินมากกว่าหุงข้าวเป็นหม้อก็กินคนเดียวนี่นะของสดภายในตู้เย็นก็เหลือติดเพียงสำหรับคนเดียวการรอคอยมันช่างทรมานแต่ก็ไม่สามารถปริปากพูดออกไปได้

มันคือราคาที่เขาต้องจ่ายอีกทั้งยังไม่สามารถเรียกร้องอะไรได้อีกด้วย

ผ่านมาเกือบหนึ่งสัปดาห์ที่เขากินนอนอยู่ภายในห้องสุดหรูนี้เพียงลำพังเดนิมไม่ได้ส่งข้อความไปหาพี่พัดอีกวันนี้เขาตั้งใจไปเยี่ยมคุณน้ามาลินีส่วนหนึ่งอยากไปเรียนทำอาหารคาวหวานของโปรดพี่พัดอย่างน้อยเขาช่วยเรื่องงานไม่ได้แต่ช่วยดูแลเรื่องอาหารการกินได้มาลินียังคงต้อนรับเดนิมอย่างอบอุ่นเหมือนเดิม

“ไม่เจอกันนานโตเป็นหนุ่มแล้วนะเดนิมดูซิหน้าตาจะว่าหล่อเหลาก็ไม่ใช่สวยหวานก็ไม่เชิง” มาลินีชมไม่หยุดปากจนเดนิมรู้สึกขวยเขิน

“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับคุณน้า”

“ว่าแต่ตาพัดดูแลหนูนิมดีไหมลูกพี่เขาเป็นคนเจ้าระเบียบบ่นนิดบ่นหน่อยก็อย่ารำคาญพี่เขาเลยนะ”

“ไม่หรอกครับ” เขายินดีฟังพี่พัดบ่นเขาทั้งวันดีกว่าเงียบใส่กันแบบนี้

“วันนี้นิมอยากมาเรียนทำอาหารกับคุณน้าครับ…อาหารที่พี่พัดชอบ” มาลินียิ่งเอ็นดูเดนิมมากขึ้นไปอีกหล่อนลูบหัวเดนิมด้วยความรู้สึกหลากหลายเดนิมเฝ้าตามลูกชายของหล่อนมาเป็นสิบๆปีอีกอย่างถ้านับเรื่องครอบครัวหน้าตาในสังคมลูกชายของหล่อนก็ยังเป็นรองในตระกูลอื่นๆอยู่หลายขุมไม่ว่าจะทรัพย์สินเงินทองมูลค่าบริษัทแต่เดนิมก็ยังปักใจกับคนคนเดียวมาตลอด

มาลินีก็ได้แต่เอาใจช่วยคนแก่วัยเกษียณพอมีลูกหลานมานั่งเล่นคุยด้วยก็ดูจะมีชีวิตชีวาขึ้นมามากเลยทีเดียวเหล่าแม่บ้านก็ดีใจใหญ่เพราะช่วงนี้นายหญิงของบ้านดูท่าจะเบื่ออาหารไม่สดใสเหมือนแต่ก่อนพอเดนิมมาหาบ้านกิ่งอมรก็ครื้นเครงขึ้นมาทันตาเหล่าแม่บ้านต่างช่วยกันเตรียมของเพราะนานแล้วมาลินีไม่ได้เข้าครัวครั้งนี้หล่อนเลยถือโอกาสถ่ายทอดเสน่ห์ปลายจวักให้กับเดนิมอย่างไม่มีกั๊ก

พอเห็นเดนิมใส่ถุงมือพลาสติกก็ทำหน้าแปลกใจ

“คือพอดีนิมแพ้กุ้งน่ะครับ”

“อ้าวตายจริงแล้วตาพัดเขารู้หรือเปล่าอีกอย่างพี่เค้าชอบกินอาหารพวกนี้ด้วยนิมบอกพี่เขาหรือยังลูก” มาลินีรีบล้างมือมาถามไถ่อย่างเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรหรอกครับ”

“จะไม่เป็นไรได้ยังไงน้าว่ามื้อนี้เราทำอย่างอื่นกันดีกว่าผัดไทยธรรมดาไม่ต้องใส่กุ้งก็ได้”

“ไม่เป็นไรหรอกครับนิมใส่ถุงมือแล้ว” เดนิมพูดพร้อมกับโชว์มือที่สวมถุงมือเอาไว้อย่างทะเล้น

“เรานี่น้าจริงๆเล้ย” มาลินีสอนเดนิมทำแต่ละขั้นตอนอย่างใจเย็นทั้งๆที่ซื้อกินเอาก็ได้ทั้งสะดวกและประหยัดเวลากว่าทำเองตั้งเยอะแต่กลับมาเข้าครัวลองเรียนทำอาหารเองแบบนี้ทำเอามาลินีอดปลื้มอกปลื้มใจไม่ได้

เดนิมค่อยๆแกะกุ้งอย่างที่มาลินีสอนใช้มีดผ่าหลังดึงไส้ออกมาทำตามขั้นตอนที่มาลีนีว่าใส่อะไรก่อนหลังแต่เสียดายอย่างหนึ่งที่เดนิมชิมไม่ได้ได้แต่เพียงลุ้นรสมือตัวเองอย่างตื่นเต้น

“เป็นยังไงบ้างครับ”

“ใช้ได้เลยจ้ะ”

“คือผมอยากห่อไปให้พี่พัดที่ทำงานน่ะครับรบกวนคุณน้าอย่าบอกได้ไหมครับว่าผมเป็นคนทำ”

เมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายมาลินีก็เข้าใจทันที “ได้สิลูก”

“ขอบคุณครับว่างๆผมจะแวะมาหาใหม่นะครับ”

วันนี้เป็นวันศุกร์สุดสัปดาห์พิพัฒน์อดแปลกใจไม่ได้ที่แม่ตัวเองลงทุนเข้าครัวพร้อมห่อผัดไทยกุ้งสดรวมทั้งผลไม้มาให้เขาถึงที่ทำงานก่อนจะรับสายด้วยความแปลกใจ

“ตาพัดแม่ให้คนขับรถไปส่งผัดไทยแล้วนะ”

“มีอะไรหรือเปล่าครับแม่”

“ต้องมีอะไรก่อนเหรอถึงส่งข้าวมาให้ลูกได้”

“เปล่าครับผมแค่แปลกใจ”

“แม่แค่เหงาน่ะอีกอย่างพัดไม่ได้กลับบ้านมานานแล้วนะลูกว่างๆก็กลับมาให้แม่เห็นหน้าบ้างอย่าลืมทานข้าวให้ตรงเวลาอย่าหักโหมมากเกินไป”

“ครับครับ”

พูดคุยสักพักมาลินีจึงวางสายไปสัปดาห์ถัดมาเขาแทบไม่ต้องออกไปไหนในช่วงพักกลางวันนอกจากติดต่อพูดคุยกับลูกค้ามาลินีคอยส่งอาหารกลางวันมาให้ทุกวันพิพัฒน์เองก็ไม่ได้ว่าอะไรคนแก่อยู่บ้านคงเหงาอีกทั้งแม่ของเขาไม่ใช่คนที่ชอบออกงานสังคมหรือสมาคมกับคุณหญิงคุณนายบ้านอื่นที่มักจะนัดกันไปทำนั่นนี่อยู่เสมอพิพัฒน์คิดว่ามาลินีคงอยากจะตอบแทนลูกชายเพราะตั้งแต่สามีเสียไปลูกชายคนเดียวก็ต้องแบกรับภาระอย่างหนักแค่บ้านเดิมนอกจากมาลินีก็ยังมีคนรับใช้แม่บ้านคนขับรถที่เขาต้องดูแลยังไม่นับพนักงานหลายร้อยชีวิตที่เป็นฟันเฟืองให้บริษัทเดินหน้าต่อไปได้อย่างมั่นคง

พิพัฒน์ทำงานเพลินจนลืมใครบางคนไปเขานอนที่บริษัทเคลียร์งานไตรมาสสุดท้ายก่อนจะเปิดโครงการโปรเจกต์ใหม่เข้าพบลูกค้าต่างๆตามตารางงานแต่ละวันตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่ได้รับสายหรือข้อความจากเดนิมอีก

เดนิมย้ายมาอยู่เพนท์เฮาส์ใหม่เกือบสองอาทิตย์แฝดต่างก็เป็นห่วงเลยโทรมาถามไถ่ถึงชีวิตความเป็นอยู่เพราะในแชทกลุ่มก็ถามคำตอบคำเท่านั้น

“ทำอะไรอยู่ตัวเล็ก”

“อ่านหนังสืออยู่ครับ”

“ไอ้พัดล่ะ”

“ยังไม่กลับครับ”

“อืม”

“เป็นไงมั่งไอ้พัดดีกับเราไหม”

“ดีครับ”

“ดีที่ว่าดียังไงทำดีพูดดีใส่ใจดีหรือว่ายังไง” เดนิมฟังดังนั้นก็รู้แล้วว่าพวกพี่แฝดคงกังวลว่าพี่พัดจะทำไม่ดีกับเขา

“พูดไปก็คงไม่เชื่อผมทำกับข้าวเก่งขึ้นมากเลยนะโดยเฉพาะอาหารไทย” เดนิมพยายามทำเสียงให้ร่าเริงบอกกล่าวเรื่องที่ตัวเองทำอาหารได้คล่องแคล่วหลายอย่างจนมาถึงประโยคสุดท้ายที่เดนิมไม่รู้ว่าจะต้องตอบยังไงดี

“แล้ววันนี้จะทำอะไรให้ไอ้พัดกิน”

“เดี๋ยวต้องรอถามพี่พัดก่อนว่าอยากกินอะไร”

“แล้วไอ้พัดมันบอกมั้ยว่าจะกลับไปกินข้าวที่บ้าน”

“ถ้าไม่มีธุระด่วนคงกลับมากินที่บ้านแหละครับ”

เดนิมไม่รู้ว่าแฝดพี่เดนีสกำลังทำอะไรอยู่ที่ไหนเมื่อวางสายก็ถอนหายใจออกมาอย่างแรงการโกหกแต่ละครั้งเหมือนจะสูบพลังใจของเขาออกไปอย่างมากเกือบสองอาทิตย์แล้วที่เขาต้องใช้ชีวิตคนเดียวเพราะไม่อยากให้คนที่บ้านเป็นห่วงอีกอย่างเดนิมโตพอที่จะรับผิดชอบความผิดพลาดของตัวเองเพราะเป็นคนผูกปมเรื่องนี้เขาก็ต้องเป็นฝ่ายที่จะต้องแก้ด้วยตัวเอง

เดนีสกำโทรศัพท์แน่นเมื่อเห็นแผ่นหลังของคนบางคนที่เดนิมบอกว่าอาจจะกลับไปกินข้าวที่บ้านจะกลับไปเมื่อไหร่นี่ก็เกือบจะสามทุ่มอยู่แล้วอีกฝ่ายยังนั่งทานอาหารใต้แสงเทียนกับคู่ค้าอยู่เลยบังเอิญที่เขาพาลูกค้ามาเลี้ยงรับรองที่ห้อง VIP แห่งนี้จนได้มาเห็นไอ้พัดนั่งทานข้าวด้วยบรรยากาศสบายๆกับบรรดาคู่ค้าจึงยกโทรศัพท์สอบถามน้องชายด้วยความเป็นห่วงพี่ชายอย่างเดนีสเมื่อได้ฟังคำโกหกก็ยิ่งจุกอกแต่เขาทำอะไรไม่ได้ทำได้เพียงโทรหาเดนิมให้บ่อยมากขึ้นก็เท่านั้น

แม้ว่าในสัญญาจะระบุว่าต่างฝ่ายก็ไม่สามารถมีใครในระหว่างหนึ่งปีนี้ได้เพราะเป็นเพื่อนกับอีกฝ่ายมานานรู้ดีว่าพิพัฒน์เป็นคนยังไงและรักษาคำพูดมากแค่ไหนแต่ภาพที่เห็นก็ไม่ได้แตกต่างจากที่จินตนาการเอาไว้มากเท่าไหร่และเขาในฐานะคนดูก็ภาวนาให้หนึ่งปีที่ว่าสิ้นสุดไวๆต่างฝ่ายจะได้เป็นอิสระต่อกันเสียที

ในฐานะพี่ชายเดนีสก็หวังว่าเดนิมจะก้าวผ่านความรักครั้งนี้ไปได้แล้วหันกลับมารักตัวเองสักที…