บทที่ 3 แล้วจะเอายังไงต่อ

เดนิมไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไปตอนแรกคิดว่าเรื่องนี้จะเป็นเพียงความลับระหว่างเขากับพี่พัดเช้ามาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นไม่ได้คาดคิดว่าเรื่องราวจะบานปลายขนาดนี้ความคิดเพียงชั่ววูบคิดว่าไม่เป็นอะไรแต่สุดท้ายเรื่องราวทุกอย่างกลับตาลปัตรอีกอย่างเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ก็ไม่ใช่แผนการของเขาเดนิมกล้าสาบาน! แต่ว่าใครจะเชื่อล่ะ?

อีกอย่างเดนิมมีคลิปที่อยู่ในโทรศัพท์ของชองส์เป็นหลักฐานว่าผู้หญิงคนนั้นวางยาพี่พัดตอนนี้คลิปในมือที่เดนิมมีคือกล้องหน้ารถของตัวเองที่ขับตามรถญี่ปุ่นที่เลี้ยวเข้าเลิฟโฮเต็ลอีกทั้งไม่ได้เห็นว่าอีกฝ่ายพยุงพิพัฒน์เข้าไปในห้องพูดอะไรไปตอนนี้ก็คงไม่มีอะไรดีขึ้นยังไงการตัดสินใจตอนนี้ก็ขึ้นอยู่กับผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายยังไงเขากับพี่พัดก็มีสัมพันธ์เกินเลยกันไปแล้วพ่อแม่ของเขาคงไม่ยอมจะให้แล้วต่อกันก็คงเป็นไปไม่ได้

เดนิมเข้าใจแล้วว่าทำไมชองส์ถึงสั่งห้ามเขาหนักหนาว่าไม่ให้เข้าไปในห้องนั้นเพราะอย่างนี้นี่เองเดนิมกล่าวโทษตัวเองว่าโง่เขลาอยู่ในใจกัดริมฝีปากตัวเองจนห้อเลือด

“งั้นกลับบ้านไปก่อนละกัน” เดนีสเอ่ยปาก

“ก่อนกลับบ้านแวะไปโรงพยาบาลก่อนเถอะ” เดนีนพูดจบก็หิ้วปีกน้องชายที่อ่อนแรงแทบไม่มีแรงเดินร่างกายคล้ายจะล้มลงไปได้ทุกเมื่อหากเขาไม่ประคองอีกฝ่ายไว้น้ำหนักไหลเทมาที่แขนของเขาจนต้องนิ่วหน้าด้วยความหนัก

ดูเหมือนว่าไอ้พัดจะโดนยาปลุกเซ็กซ์ขนานใหญ่ดูจากสภาพของเดนิมที่ถูกฟัดจนแทบจะเหมือนแป้งเปียกขนาดนี้

แม่ง!!

“ละ…แล้วพี่พัดล่ะครับ” เดนิมสะอึกสะอื้นหันมาถามพี่ชายคนโตที่นั่งกอดอกแน่นิ่งอยู่ตรงโซฟาบรรยากาศรอบตัวดูกดดันทำเอาเดนิมไม่กล้าสบตาที่แข็งกร้าวนั้นอารมณ์ของเดนีสไม่ดีนักเขาแทบจะรอไม่ไหวอยากเข้าไปถามคนเมาไม่ได้สติที่กำลังหลับเหมือนตายว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“ห่วงตัวเองก่อนเถอะ” เดนีสตอบเสียงเรียบโดยไม่มองหน้าของน้องชายที่น้ำหูน้ำตาไหลออกมาจนน่าสงสารหากไม่ใช่เรื่องนี้พี่ชายอย่างเขาคงอยากจะเข้าไปกอดปลอบและโอ๋เจ้าตัวเล็กของบ้านที่น้ำตากำลังไหลอาบหน้าไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามแต่

เดนิมได้ฟังดังนั้นก็คอตกเดินกระย่องกระแย่งออกจากห้องไปด้วยความรู้สึกแย่

แต่ทว่าเรื่องนี้ใหญ่เกินไปและหากเดนิมผิดจริงเดนิมควรจะได้เรียนรู้ความผิดพลาดของตัวเองภายในหัวสมองของเดนีสความคิดมากมายวนเวียนอยู่ในหัวไม่รู้จบและเขารู้ดีว่าไอ้พัดเพื่อนเขาก็คงไม่ยินดีนักถ้ารู้ว่าเมื่อคืนคนที่มันหลับนอนด้วยคือน้องชายคนเล็กของศศิภักดี

พิพัฒน์ลืมตาตื่นขึ้นมาก็ปาไปเกือบบ่าย 3 โมงของวันเขาครางเครือเพราะปวดหัวจนแทบจะระเบิดพร้อมกับร่างกายที่หนักอึ้งเหมือนผ่านการออกกำลังกายมาอย่างหนักเขาไม่เคยเมาจนสิ้นสภาพแบบนี้มาก่อนก่อนจะปรับโฟกัสสายตาสำรวจภายในห้องที่เขากำลังนอนอยู่

‘ที่ไหน…ไม่คุ้นเลยสักนิด’

ก่อนจะควานหาเสื้อผ้าที่ตกอยู่ข้างเตียงมาสวมใส่อย่างลวกๆนั่งลูบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติอยู่ปลายเตียงพลางใช้ความคิดอย่างหนักคราบเลือดบนที่นอนรวมไปถึงคราบต่างๆสภาพเตียงนอนที่ยับย่นรวมไปถึงความเจ็บแสบที่แผ่นหลังและหน้าอกบ่งบอกว่าเขาผ่านค่ำคืนวานมาอย่างหนักหน่วงแต่ว่ากับใคร?

แล้วอีกฝ่ายเป็นใครกันพิพัฒน์นึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อวานตอนเย็นเขาออกไปสังสรรค์ดื่มกับนิชาที่คลับแห่งหนึ่งหลังจากตกลงเซ็นสัญญาทำธุรกิจร่วมกันนิชาเป็นคนเดียวและคนสุดท้ายที่เขาอยู่ด้วยพลันเบิกตากว้างอย่าบอกนะว่าเขาล่วงเกินคุณนิชาไปเขารีบร้อนเปิดประตูออกไปเพื่อจะพิสูจน์ความฟุ้งซ่านของตัวเองเพราะเขามั่นใจว่าเขาไม่ได้มีนิสัยแบบนั้นแต่คนที่นั่งหันหลังให้ทำเอาพิพัฒน์ตื่นตระหนกมากกว่าความคิดตอนแรกเสียอีก…เดนีสร่างกายของเขาชาวาบอาการเมาที่คั่งค้างคล้ายจะสร่างทันทีเมื่อเห็นว่าเดนีสกำลังนั่งหันหลังให้เขาอยู่

“ตื่นแล้วเหรอ”

“ทำไมมึงมาอยู่ที่นี่” พิพัฒน์ถามกลับด้วยความใคร่รู้เขารู้สึกกลัวและกำลังสับสนกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นอาการเมาค้างทำเอาเขาปวดหัวจนแทบจะระเบิด

“กูต้องถามมึงมากกว่าไอ้พัดว่าทำไมมึงถึงมาอยู่ที่นี่นี่ห้องเดนิม”

อาการสะลึมสะลือคล้ายจะมลายหายไปเมื่อได้ยินว่าที่นี่คือที่ไหนห้องของใคร

“มึงว่าไงนะ!!”

“นี่ห้องเดนิม” เดนีสตอบกลับสีหน้าไม่สบอารมณ์หากเขาไม่รู้จักไอ้พัดมานานหากเป็นผู้ชายคนอื่นไม่ได้มานั่งถามตอบแบบนี้เป็นแน่เดนีสเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจเพราะเขารู้ว่าเรื่องนี้ไม่ชอบมาพากล

“เดี๋ยวก่อนนะเมื่อวานกูไม่ได้เจอเดนิมเลยนะกู…” ในความทรงจำของเขาเมื่อวานนี้เขาไปนั่งดื่มกับนิชาพอกึ่ม ๆแล้วเหมือนจะภาพตัดรู้ตัวอีกทีร่างกายก็ร้อนรุ่มไปหมดแล้วก็เป็นอย่างที่เห็น

พิพัฒน์หน้าขาวซีดเหมือนกระดาษอย่าบอกนะว่าคนที่รองรับความใคร่ของเขาทั้งคืนจะเป็น…เดนิมพิพัฒน์เอนตัวไปพิงโซฟาด้านหลังอย่างหมดแรงเขายกมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเองด้วยความรู้สึกแย่มันยิ่งว่าแย่เสียอีกอีกอย่างเดนิมถือว่าเป็นน้องชายของเขาคนหนึ่งเขาไม่ได้มีความรู้สึกพิเศษกับอีกฝ่ายเกินกว่าคำว่าพี่น้องเลยแต่เพราะความสัมพันธ์เพียงชั่วข้ามคืนคล้ายจะมีพันธนาการที่มองไม่เห็นผูกร้อยชีวิตของเขาจากนี้ให้ติดกับเดนิมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“เรื่องนี้ต้องคุยกันอีกยาว”

“ไม่ใช่ว่ากูอยากจะปัดความรับผิดชอบนะแต่มึงต้องให้ความเป็นธรรมกับกูด้วย” พิพัฒน์จ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็งโดยไม่ยอมหลบสายตาเพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจ

“มึงเอาหลักฐานแสดงความบริสุทธิ์ใจของตัวเองไปคุยกับพ่อแม่กูละกันไม่ว่าจุดเริ่มต้นจะเป็นยังไงแต่ว่าตอนนี้มึงก็นอนกับเดนิมไปแล้วมึงก็รู้ว่าเดนิม…พิเศษยังไงก็เป็นฝ่ายเสียหายอยู่ดี”

เดนิมผิดแล้วยังไงล่ะ ‘ศศิภักดี’ รักและเอาอกเอาใจขนาดนั้นผลลัพธ์สุดท้ายไม่ว่าเขาจะคิดยังไงก็ต้องแสดงความรับผิดชอบออกมาอยู่ดี

พิพัฒน์กัดฟันกรอดหากศศิภักดีเอนเอียงความถูกต้องเขาจะต้องสั่งสอนเดนิมให้รู้สำนึกเสียบ้างว่าไม่มีอะไรจะได้ดั่งใจเราไปเสียหมดโดยเฉพาะความรู้สึกของคนมันบังคับกันไม่ได้ไม่ว่าจะยังไงก็เหมือนกับว่าเดนิมจงใจจะจับเขาเดนิมหลงรักเขามานานขนาดนั้นเรื่องราวทั้งหมดดูก็รู้ว่าเขาถูกวางยาแต่ที่แน่ๆเขาจะต้องเช็กให้ได้ว่าตั้งแต่ตอนไหนและเมื่อไหร่และเขามาตกอยู่ในมือของเดนิมได้ยังไง

อีกหนึ่งสัปดาห์เราจะได้เห็นดีกัน…เดนิม!

  ส่วนทางชองส์ก็ไม่ได้ราบรื่นนัก ตอนแรกว่าจะขับรถของเดนิมออกมา แต่ต้องเอาไปคืนอีก เลยเรียกรถมารับดีกว่า พอเรียกรถมารับเขาเผลอลืมโทรศัพท์เอาไว้ กว่าจะให้ทางโรงแรมติดต่อกับบริษัทรถ กว่าจะได้เบอร์คนขับ ฟ้าก็เริ่มสางแล้ว ไอ้คนขับใช้รถเช่า เขาเหมาวินมอเตอร์ไซค์วิ่งไปที่อู่เพื่อสอบถามถึงโทรศัพท์มือถือของเขา ด้วยความที่หน้าดุแถมยังมีรอยสักที่ต้นคอทำเอาคล้ายมาเฟียต่างชาติอยู่หลายส่วน พวกพนักงานต่างลุกลี้ลุกลนหาโทรศัพท์มือถือเครื่องนั้นกันให้ควัก ความจริงไม่ใช่เรื่องของราคา แต่ที่ชองส์ต้องลำบากขนาดนี้ก็เพราะมีข้อมูลส่วนตัวและข้อมูลสำคัญไม่ว่าจะเรื่องงาน หนึ่งในนั้นก็คลิปไอ้ไก่อ่อนที่ถูกสาวมอมยา

ใจหนึ่งก็เป็นห่วงเดนิมแต่สภาพร่างกายของเขาก็แทบจะทนความง่วงไม่ไหวกว่าจะกลับที่พักเข้านอนก็ปาไปเกือบเก้าโมงเช้าแล้วกว่าจะตื่นก็พลบค่ำพอดี

ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรโทรศัพท์เจ้ากรรมก็สั่นครืดคราดบ่งบอกว่าปลายสายร้อนใจเพียงใดอ้อ! เขาลืมไปเรื่องไอดีการ์ดกับทางต้นสังกัดเหมือนว่าเอกสารการยื่นภาษีของเขาจะมีปัญหาหากเคลียร์ไม่ชัดเจนอาจมีผลต่อสัญญาโฆษณาอื่นๆที่เขาเป็นแบรนด์แอมบาสเดอร์

รัฐบาลเคี่ยวจะตายการเป็นนักแสดงนอกจากจะดีทั้งในจอนอกจอจะต้องดีด้วยอย่างแรกก็คือการจ่ายภาษีตามฐานรายได้จริงนั่นแหละ

ชองส์รับโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายก่อนจะค้นหาเอกสารที่เขาพอมีตอนนี้เขามาพักร้อนไม่ได้อยู่ที่ฝรั่งเศสทำอะไรมากมายไม่ได้อยู่แล้ว

ใครจะบ้าพกเอกสารสำคัญสัญญาต่างๆมาด้วยในขณะที่ลาพักร้อนข้ามซีกโลกแบบนี้มีทางเดียวคือต้องกลับไปเคลียร์ให้เสร็จโดยเร็วที่สุดเพราะใกล้ถึงเวลายื่นภาษีครั้งสุดท้ายแล้ว

ให้ตายเถอะ!

เมื่อวางสายจากต้นสังกัดเสร็จเขาก็กดโทรหาเดนิมแต่อีกฝ่ายไม่รับเขาก็ไม่ได้โทรซ้ำเพียงส่งข้อความไปบอกว่าหากอยากได้คลิปเมื่อไหร่ก็บอกมาเดี๋ยวเขาจะส่งให้ตอนนี้โทรศัพท์เครื่องนี้อันตรายมากเกินไปคล้ายพกความลับเคลื่อนที่ว่าแล้วก็อัพคลิปต่างๆลงคลาวนด์แล้วกดลบคลิปทั้งหมดในโทรศัพท์มือถือทิ้งไปอย่างไม่ลังเล

ดีที่นี่เป็นประเทศที่ไม่มีใครรู้จักเขามากนักหากโทรศัพท์เขาตกไปอยู่ในมือปาปารัซซี่ชาวปารีเซียงที่ตามติดชีวิตและแฉชีวิตเขาเหมือนเห็บหมาคงลำบากมากกว่านี้แน่

เฮ้อ! และเขาก็หวังว่าเดนิมจะรักษาสัญญาไม่เข้าไปในห้องให้ไอ้โง่นั่นเชือดถึงที่ความจริงน่าจะจับส่งโรงพยาบาลดีกว่าเพราะดูท่าแม่สาวคนนั้นก็คงจะมอมยาปลุกเซ็กซ์อะไรทำนองนั้นอะแหละไม่รู้ว่าเหตุการณ์ทางฝั่งเดนิมเป็นยังไงต่อตอนนี้เขาเหนื่อยแทบจะลุกไม่ขึ้นว่าแล้วก็นอนต่อเพื่อไปล่าราตรีส่งท้ายก่อนกลับฝรั่งเศสมาถึงไทยยังไม่ได้คนไทยสักคนจะเป็นไปได้ยังไง!

ภายในห้องตรวจเดนิมอายหมอและพยาบาลจนไม่รู้จะอายยังไงเพราะว่าต้องขึ้นขาหยั่งเพื่อตรวจดูช่องทางหลังที่กำลังปวดแสบปวดร้อนอีกทั้งยังมีอาการอักเสบร่วมด้วยเมื่อตรวจเสร็จหมอก็ทายาและสั่งยาให้เขาคุณหมอผู้หญิงท่าทางใจดีคนหนึ่งทำให้เดนิมอยากปรึกษาเรื่องการคุมกำเนิด

“เอ่อ…คุณหมอครับผมอยากได้ยาคุมฉุกเฉิน” คุณหมอขยับแว่นสายตาก่อนจะเอ่ย

“การใช้ยามีผลข้างเคียงกับร่างกายพอสมควรยิ่งในเพศชายแบบคนไข้คนไข้เคยใช้ยามาก่อนไหมคะ”

เดนิมส่ายหน้าก่อนจะตอบ “ไม่เคยครับ”

“เอาจริงๆผลข้างเคียงของตัวยาค่อนข้างเยอะเพราะเป็นการการฮอร์โมนเป็นปริมาณที่สูงมากบางรายอาจมีอาการคลื่นไส้อาเจียนและตัวยาไม่ได้มีผลป้องกันโรคอื่นๆทางเพศสัมพันธ์ทางที่ดีเหมาะแนะนำให้อีกฝ่ายสวมถุงยางอนามัยและไม่มีวิธีการไหนที่จะสามารถคุมกำเนิดได้ร้อยเปอร์เซ็นต์หากหนึ่งเดือนหลังจากนี้มีอาการผิดปกติให้มาหาหมออีกครั้งเพื่อตรวจการตั้งครรภ์นะคะ”

“ตั้งครรภ์เหรอครับ” เดนิมลูบท้องน้องของตัวเองอย่างเหม่อลอยแม้เขาจะอยากมีลูกมากขนาดไหนแต่การที่เด็กมาในเวลานี้ไม่ใช่เรื่องดีอย่างแน่นอนอีกทั้งพี่พัดจะรู้สึกว่าตัวเองถูกมัดมือชกจับคลุมถุงชนแน่ๆพี่พัดไม่เคยคิดอะไรกับเขาหากเด็กมาในเวลานี้คงไม่เหมาะพานจะทำให้เรื่องราวย่ำแย่ไปมากกว่านี้

คุณหมอหยิบแฟ้มมาเปิดอธิบายให้อย่างใจดี “ไม่ต้องวิตกกังวลไปค่ะหนึ่งกล่องมีสองเม็ดเม็ดแรกทานให้เร็วที่สุดหลังจากมีเพศสัมพันธ์แบบที่ไม่ป้องกันไม่ควรเกิน 72 ชั่วโมงและเม็ดที่สองหลังจากเม็ดที่หนึ่งภายใน 12 ชั่วโมง”

“แล้วสามารถทานทีเดียวพร้อมกันได้ไหมครับ”

“สามารถทานพร้อมกันได้ค่ะแต่บางรายอาจเกิดผลข้างเคียงอย่างคลื่นไส้อาเจียนแบ่งทานสองครั้งจะดีกว่าค่ะ”

“ครับ” เดนิมพยักหน้าก่อนจะเอ่ยลาเพื่อไปรับยาต่อไป

ระหว่างทางกลับบ้านพวกเขาสองพี่น้องแทบไม่มีบทสนทนาระหว่างกันภายในใจของเดนิมรู้สึกวิตกกังวลไหนจะพ่อแม่ของเขาคุณน้ามาลินีแม่ของพี่พัดรวมไปถึงความรู้สึกของพี่พัดเองเดนิมยอมรับว่าความคิดของตัวเองในตอนนั้นช่างโง่เขลาและตื้นเขินเขาเพียงคิดว่ามันคงจะเป็นเหมือนในละครที่พี่พัดอยากจะรับผิดชอบเขาในสิ่งที่ทำลงไประหว่างทางอาจมีบทพิสูจน์ความรักวันเวลาอาจจะทำให้พี่พัดเปิดใจให้เขาได้บ้างและสุดท้ายปลายทางของตอนจบคือการได้ใช้ชีวิตคู่อย่างฉันสามีภรรยาไปจนแก่เฒ่า

พอเขาลืมตาตื่นขึ้นมา วิมานที่ได้สร้างไว้กลางอากาศมันคือเรื่องเพ้อฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง ยิ่งเมื่อได้เห็นสีหน้าย่ำแย่ของพี่ชายทั้งสองที่จ้องมองหา เดนิมตระหนักได้ทันทีว่าเรื่องราวระหว่างเขากับพี่พัดไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น ป่านนี้ไม่รู้ว่าพี่พัดตื่นหรือยัง ประจวบเหมาะกับที่ชองส์ส่งข้อความมาให้เขาพอดี

“หากอยากได้คลิปเมื่อไหร่ก็บอกมาไอจะส่งให้เลิฟยูเบบี๋”

“ถ้ายูว่างส่งมาตอนนี้เลยก็ได้” เดนิมตอบกลับระยะทางเมื่อใกล้ถึงคฤหาสน์ศศิภักดีทำเอาเดนิมเริ่มอยู่ไม่สุขความวิตกกังวลเริ่มมากขึ้นจนต้องบีบมือเย็นเฉียบเข้าด้วยกันเดนีนที่กำลังขับรถกลับบ้านอดที่ส่งมือไปลูบหัวปลอบใจน้องชายที่ดูยังไงก็เหมือนเด็กน้อยอยู่วันยังค่ำไม่ได้เหมือนกับคำที่ว่าพ่อแม่มักจะมองว่าเราเป็นเด็กอยู่เสมอซึ่งนั่นก็จริงเดนิมยังคงเป็นน้องน้อยของเขาเหมือนอย่างวันวาน

แม้จะรู้ว่าเดนิมไม่ได้มีนิสัยเจ้าเล่ห์และร้ายกาจจนถึงขั้นวางยาใครแต่ตอนนี้เขาเองก็พูดอะไรมากไม่ได้ต้องว่าไปตามหลักฐานเบื้องหน้าเพราะยังไงเดนิมก็เป็นฝ่ายเสียหายส่วนพิพัฒน์เองก็อาจจะเป็นผู้ถูกกระทำอีกทั้งเขาในตอนนี้ไม่ใช่ผู้ตัดสินหลักยังไงต้องให้ความเป็นธรรมกับทั้งสองคนหากฝ่ายเขาผิดจริงก็ต้องยอมรับผิดเดนีนก็มีเครียดไม่ต่างกันส่วนเขาทำได้เพียงปลอบโยนเดนิมอีกอย่างเดนิมต้องเติบโตและรู้จักรับผิดชอบในการตัดสินใจของตัวเอง

เมื่อกลับมาถึงบ้านประมุขรุ่นสามของศศิภักดีนั่งนิ่งเงียบขรึมอยู่ที่โซฟาส่วนแม่ของเขาลลดาสีหน้าและแววตามีแต่ความกังวลเดนิมสูดหายใจเข้าปอดก่อนจะเดินไปไหว้ทักทายพ่อกับแม่

เดรโกจ้องมองลูกชายคนเล็กใช้สายตาสำรวจขึ้นลงก่อนจะถอนหายใจเมื่อเห็นใบหน้าที่ขาวซีดเหมือนกระดาษริมฝีปากแตกแม้จะสวมเสื้อแขนยาวรูดซิปปิดถึงคอพ่ออย่างเขาที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาก่อนมีเหรอจะไม่รู้ว่าภายใต้อาภรณ์นั้นกำลังปกปิดร่องรอยอะไรเอาไว้ท่าทางเดินที่กระย่องกระแย่งจะด่าก็เหมือนมีก้อนอะไรสักก้อนจุกอยู่ที่คอ “พ่อครับแม่ครับ” เดนิมเอ่ยได้เท่านั้นก็ร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหลเหมือนเขื่อนแตกเดรโกรคิดว่าไม่รู้คิดผิดคิดถูกที่ให้เดนิมไปเรียนต่อที่ต่างบ้านต่างเมืองคนเดียวไม่รู้ว่าได้ความใจกล้าบ้าบิ่นนี้มาจากใครตอนสายของวันขณะที่กำลังจิบชาพักผ่อนอยู่ตรงสวนหลังบ้านไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้รับสายจากลูกชายคนโตที่โทรมาบอกกล่าวเรื่องของเดนิมกับพิพัฒน์เขาเกือบหัวใจวายตาย! ส่วนลลดาหน้าซีดเผือดเกือบเป็นลมล้มพับไป

“มีอะไรจะบอกพ่อกับแม่ไหมลูกมีอะไรก็พูดตามความจริงพ่อกับแม่และพี่ๆของลูกจะได้ช่วยกันแก้ไข” เดนิมที่น้ำตาไหลพยักหน้าก่อนจะเช็ดน้ำตาค่อยๆเล่าเรื่องราวเมื่อคืนให้ทุกคนได้ฟังอีกครั้ง

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปเดนิมไม่ได้ออกไปไหนเลยส่วนพิพัฒน์ก็หอบหลักฐานแสดงความบริสุทธิ์ของตัวเองมายังบ้านศศิภักดีด้วยความรู้สึกหลากหลายหนึ่งในนั้นคือความชิงชังและความไม่ยินยอมเขาเตรียมตัวมาอย่างดีหากเขายอมรับในการกระทำที่ไม่ได้เกิดขึ้นจากความต้องการของตัวเองยังไงเขาก็คงตกกระไดพลอยโจนรับผิดชอบเดนิมอยู่กินกันอย่างฉันสามีภรรยาแบบนั้นตัวเขาเองคงตายทั้งเป็นศศิภักดีนั่งพร้อมเพรียงรออยู่ที่ห้องรับแขกยกเว้นเดนิมก็ดีเหมือนกันเพราะว่าตอนนี้เขาทนจะมองหน้าเดนิมโดยปราศจากอคติที่เอ่อล้นออกมาไม่ได้อีกต่อไป

“สวัสดีครับ”

“สวัสดีจ้ะ” เป็นคุณป้าลลดาที่ตอบรับการเคารพของเขา

“เข้าเรื่องเลยละกัน” เดรโกประมุขของบ้านเอ่ยเสียงเรียบต่างฝ่ายต่างงัดหลักฐานออกมาเปิดเผยให้กับอีกฝ่ายเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองแต่สุดท้ายต่างฝ่ายก็คลุมเครือโดยเฉพาะภาพวิดีโอตอนที่นิชาแบกพิพัฒน์อย่างทุกลักทุเลออกจากคลับคลิปที่เดนิมขับตามรถนิชาไปยังเลิฟโฮเต็ล หรือจะเป็นคลิปที่ผู้ชายชาวต่างชาติคนหนึ่งกระซิบกระซาบกับพนักงานของร้านก่อนจะยัดเงินใส่มือยังไงก็มีพิรุธและพิพัฒน์ก็ไม่รู้ว่าตัวเองโดนยาตอนไหนและเมื่อไหร่หากเขาโดนมอมจริงนิชาน่าจะโดนด้วยหรือไม่ก็นิชาเองก็เป็นฝ่ายมอมยาเขาไหนจะภาพของเดนิมกับผู้ชายคนนั้นที่พยุงเขาเข้าคอนโดของตัวเองอย่างทุลักทุเลมันฟ้องทุกอย่าง

  ต่างฝ่ายต่างเงียบไม่รู้จะเริ่มพิพากษาหาความยุติธรรมยังไงดีระหว่างคนทั้งสอง คนหนึ่งก็ลูกรัก อีกคนพวกเขาต่างก็เอ็นดูเหมือนเป็นลูกหลานอีกคน พิพัฒน์ไม่ใช่คนนอกสำหรับศศิภักดี เป็นเพื่อนสนิทกับพวกแฝดแทบจะโตมาด้วยกัน ในตอนนี้ก็เป็นพาร์ทเนอร์ทำธุรกิจร่วมกัน การแตกหักย่อมไม่ใช่เรื่องดี

ไหนจะคำให้การของบริกรตรงเคาน์เตอร์และบริกรที่พูดคุยกับพวกของเดนิมต่างให้การปฏิเสธเรื่องการวางยาเจ้าของร้านเองก็เป็นผู้มีอิทธิพลในท้องที่แค่ให้ภาพวิดีโอภายในร้านก็ถือว่าให้ความร่วมมือมากแล้ว

พิพัฒน์นั่งนิ่งหลังตรงบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังเคร่งเครียดเป็นอย่างมากพิพัฒน์เองไม่อยากให้แม่ของเขาที่เป็นหม้ายอยู่ตัวคนเดียวต้องมาวุ่นวายและวิตกกังวลกับเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้ตั้งแต่พ่อของเขาเสียไปแม่ก็อยู่บ้านคนเดียวเขาไม่อยากให้เรื่องนี้สร้างความหนักใจให้กับบุพการีที่เหลือเพียงคนเดียวของเขาอีก

“แต่ยังไงเดนิมก็เป็นฝ่ายเสียหาย” เดรโกประมุขของบ้านเอ่ยเสียงเรียบแต่ก็มีความกดดันและคาดคั้นจนคนฟังแทบหายใจไม่ออกพิพัฒน์เตรียมใจมาแล้วว่ายังไงเขาต้องได้ยินประโยคนี้เดนิมเสียหายก็จริง…แต่เขาก็เป็นผู้เสียหายด้วยเช่นกัน

“พัดมีความคิดเห็นว่ายังไง” ลลดาหันมาถามความคิดเห็นของชายหนุ่มหล่อนมองเห็นความวิตกกังวลและความเครียดในใบหน้าคมคร้ามนั้นสีหน้าอิดโรยของเจ้าตัวรวมไปถึงหลักฐานต่างๆที่อีกฝ่ายหามาก็แสดงความบริสุทธิ์ใจได้เป็นอย่างดี

“คือผมผมบอกตรงๆว่าผมก็ไม่ทราบว่าจะเอายังไงเหมือนกันครับ” พิพัฒน์บอกไปตามตรงจะให้เขาบอกว่าให้เลิกแล้วต่อกันงั้นเหรอ? ถ้าหากเดนิมอยากจะช่วยเขาจริงๆควรจะพาไปส่งโรงพยาบาลหรือเรียกพวกแฝดมารับมือไม่ใช่พาเขากลับคอนโดตัวเองแล้วทำตัวเป็นแม่พระทำทานถวายร่างกายให้กันแบบนี้หากเดนิมไม่มีความรู้สึกให้เขาเขาก็คงไม่มองอีกฝ่ายในแง่ลบแบบนี้

“ลุงรู้ว่าพัดไม่ได้มีความรู้สึกเกินเลยกับเดนิมแต่ว่ายังไงก็คงจะให้แล้วต่อกันไม่ได้พัดก็รู้ว่าเดนิมพิเศษพัดจะว่าไงถ้าลุงจะให้เราสองคนแต่งงานกันอีกทั้งไม่รู้ว่าระหว่างนี้จะมีการตั้งครรภ์เกิดขึ้นไหมหวังว่าพัดเองจะเห็นใจคนเป็นพ่ออย่างลุงหากระยะเวลาหนึ่งปีเราสองคนเข้ากันไม่ได้ลุงก็จะไม่ฝืนอีกเพราะการจะใช้ชีวิตคู่ด้วยกันหากความรู้สึกไม่ตรงกันก็ทรมานกันเปล่าๆ”

“หนึ่งปีเลยเหรอครับ” พิพัฒน์นั่งนิ่งก่อนจะเอ่ยตอบ

“หากหนึ่งปีพวกเราสองคนไปกันไม่ได้จริงๆผมหวังว่าผู้ใหญ่จะเข้าใจและเคารพการตัดสินใจของพวกเราสองคนผมไม่อยากให้เรื่องนี้ทำให้พวกเราต้องแตกหักกัน” พิพัฒน์พูดพร้อมจ้องมองเดรโกประมุขของบ้านโดยไม่หลบสายตา

“ระหว่างนี้จะไม่มีเรื่องราวเกินเลยอะไรทำนองนั้นอีกผมสัญญา”

อย่างน้อยก็เป็นตัวเลือกที่ดีหนึ่งปีนี้ไม่มีทางที่เขาและเดนิมจะสามารถมองเห็นอนาคตร่วมกันได้แน่ๆอีกอย่างตอนนี้เดนิมก็ไม่ใช่น้องน้อยคนนั้นที่น่าเอ็นดูเหมือนแต่ก่อนอีกต่อไปเดนิมคนนี้เต็มไปด้วยมากเล่ห์เพทุบายแล้วถ้าหากเขาร้ายกาจเพื่อปกป้องตัวเองก็อย่ามาหาว่าเขาใจร้ายก็แล้วกันพิพัฒน์เย้ยหยันอยู่ในใจเขาคิดมาตลอดว่ายังไงเรื่องราวก็ไม่พ้นทำนองนี้แต่งงานหนึ่งปีก็ยังดีดีกว่าต้องแต่งงานเป็นคู่ผัวตัวเมียกันไปตลอดยังดีที่คุณลุงเดรโกรเป็นผู้ใหญ่พอไม่งั้นไม่มีวิธีอื่นนอกจากจะต้องบาดหมางใจกัน

ศศิภักดีนอกจากพิพัฒน์จะให้ความเคารพแล้วยังเป็นผู้มีบุญคุณกรุยทางธุรกิจให้ครอบครัวของเขาที่กำลังระส่ำระสายคล้ายมังกรไร้หัวในตอนที่พ่อของเขาถึงแก่กรรมกะทันหันบอร์ดบริหารต่างยกฝ่ายตัวเองขึ้นมาเพื่อหวังจะฮุบกิจการดีที่ศศิภักดียื่นมือเข้ามาปกป้องผลประโยชน์ของเขากับแม่เอาไว้จนทำให้กิ่งอมรมั่งมีและมั่นคงมาจนถึงทุกวันนี้

ไหนจะพวกแฝดอีกสายตาทั้งสามที่จ้องกันไปมาโดยที่ไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมาเพราะรู้ดีกว่าพวกเขาต่างก็ทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้นั่นก็เพื่อนสนิทนั่นก็น้องชายพิพัฒน์ไม่โกรธเคืองแฝดเลยสักนิดอีกอย่างแม้เขาจะเกลียดเดนิมก็ไม่จำเป็นจะต้องเกลียดคนอื่นๆในศศิภักดีใครดีมาดีตอบใครร้ายมาก็ร้ายตอบเป็นบุคคลไปเมื่อมาถึงบทสรุปชีวิตอีกหนึ่งปีข้างหน้าของเขาจะต้องก้าวด้วยความระมัดระวังเป็นอย่างยิ่งก่อนจะเอ่ยตัวขอกลับไปสะสางงานต่อ

เดนิมที่นั่งกระวนกระวายอยู่ในห้องมาตลอดแอบลงดักรอพิพัฒน์ที่ลานจอดรถ

พิพัฒน์โยนแฟ้มต่างๆไปยังเบาะหลังอย่างไม่แยแสก่อนจะสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองจากทางด้านหลัง

“พี่พัด”

พิพัฒน์หันไปหาพลางสะกดอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่นเอาไว้

“มีอะไร”

“คือเรื่องเมื่ออาทิตย์ก่อนนิมไม่ได้เป็นคน—”

“แล้วยังไงผลสุดท้ายผลลัพธ์มันก็ไม่ต่างกัน!!” พิพัฒน์ตอบกลับเขาแทบจะเก็บอารมณ์ที่คุกรุ่นเอาไว้ไม่อยู่อยากจะตะคอกด่าทออีกฝ่ายใจจะขาดอีกทั้งอยากจะจับตัวอีกฝ่ายมาเขย่าๆเพื่อระบายความคับแค้นที่สุมอยู่ในอกแต่ทำได้เพียงจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างกินเลือดกินเนื้อเท่านั้น

“พี่พัดนิมขอโทษจริงๆครับพี่พัดไม่ต้องรับผิดชอบอะไรนิมทั้งนั้นทำตัวเหมือนเมื่อก่อนได้ไหมครับ” เดนิมละล่ำละลักพูดเขาไม่อยากได้รับสายตาที่ดูแคลนกันอย่างนี้

“ที่พูดออกมาพูดมาจากใจจริงหรือเปล่า…เดนิม”

“…” เดนิมได้แต่ยืนอึ้งอยู่กับที่หากเขาไม่ตัดสินใจโง่ๆในคืนนั้นคงไม่ได้รับสีหน้าแววตาและท่าทางของพี่พัดแบบนี้เมื่อก่อนพี่พัดอย่างมากก็แค่หลบหน้าหลบตาเมื่อบังเอิญเจอเขาก็ยังทำตัวเหมือนเดิมทักทายพูดคุยกับเขาโดยไม่มีสีหน้าและท่าทางแบบนี้เขายืนจ้องมองรถยุโรปที่ขับออกไปด้วยความเร็วคล้ายต้องการจะหนีให้ห่างจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด

เดนิมไม่รู้เลยว่าสีหน้าและท่าทางของพี่พัดที่มีต่อเขาเมื่อวันวานได้ตายไปในค่ำคืนนั้นแล้วและมันคือราคาที่เดนิมต้องจ่ายแม้จะเฉือนเลือดเนื้อหัวใจตัวเองออกมาจนหมดก็ตาม