EP 5/4 กักตัวไม่กักใจ

พอเอ่ยถึงเรื่องเครียดๆ ก็พลอยกลืนข้าวไม่ลง ถ้าไม่ได้ส่งกล้วยให้การบินไทยกับบริษัทอื่นๆ รายได้ของเขาต้องได้รับผลกระทบแน่นอน

“ค่อยๆ คิดเถอะ ตอนนี้ก็ยังไม่ปิดประเทศนี่นา”

คนเป็นภรรยาให้กำลังใจ ตักกับข้าวใส่จานให้เขา ไม่ชอบตอนที่เขาทำหน้ายุ่งอย่างนั้น

“นั่นสินะ มันยังไม่เกิดขึ้นเสียหน่อย เราแค่ต้องรออย่างมีสติเท่านั้นเอง”

พอได้ยินเด็กน้อยเอ่ยอย่างนั้น อารดาก็ได้ยิ้มละไม รอยยิ้มของหล่อนศรัณมองตาค้าง ช่างเป็นยิ้มที่หวานเหลือเกิน

“ยิ้มสวยเชียว”

คนยิ้มอยู่ถึงกับหุบยิ้มทันใด ก้มหน้าก้มตากินต่อ ผมเผ้าที่ไม่ได้รวบไว้ก็ไหลมาระรานแก้มงาม ศรัณเอื้อมมือไปหา พาพวงผมที่ไหลมาระรานใบหน้าไปทัดไว้หลังใบหูให้

“ไม่มียางรัดผมเหรอ”

“ลืมหยิบมา”

ศรัณแลหาหนังยางสักเส้น แต่บนแคร่ก็ไม่มีจริงๆ

“กินเสร็จแล้วจะหาอะไรมามัดให้แล้วกันนะ”

อารดารับคำด้วยการพยักหน้าหงึกหงัก ตั้งหน้าตั้งตากินมื้อเช้าเงียบๆ ปากเคี้ยวข้าวแต่ตานั้นลอบมองสามีวัยละอ่อน เพราะยังเด็กกระมังถึงได้กินข้าวน่าอร่อยอย่างนั้น คนทำอาหารให้คงชื่นใจน่าดู เขาไม่ค่อยสงวนท่าทีเหมือนอยู่บ้านเธอ เขาตักข้าวกินคำโต เคี้ยวตุ้ยๆ ช่างน่าเอ็นดูนัก จังหวะหนึ่งเมล็ดข้าวติดที่มุมปาก เขายังไม่รู้ตัว

“กินมูมมามเป็นเด็กไปได้” ว่าเขาแล้วเผลอเอื้อมมือไปหา ปัดเมล็ดข้าวออกจากมุมปากให้ พอรู้ตัวจะดึงมือคืนมา ศรัณก็คว้ามือเธอไว้ ก่อนจะดมหลังมือเธอดังฟอดแรงๆ

“ขอบคุณครับ รักเมียจัง”

“ไหนบอกว่าจะไม่บอกรักฉันอีก”

“อ้าว? จริงด้วย ลืมเลย”

เขาแก้ต่างแล้วหัวเราะร่า อารดาเลยหัวเราะไปด้วย แวบหนึ่งที่เธอเห็นภาพพื้นที่ลิ้นชักอันคับแคบและมืดมิด ศรัณ...กำลังปีนเข้ามาในลิ้นชักของเธอ เขามาพร้อมแสงสว่างรำไร ที่ทำให้เธอ...อดยินดีไม่ได้จริงๆ

____________

ณ เรือนไม้หลังใหญ่ใต้ถุนสูง สร้างแบบโบราณ ตั้งอยู่ริมถนนสายเล็กๆ ที่แยกออกมาจากถนนสายหลัก ย่าพร้อม สตรีวัยแปดสิบกลางๆ ยืนชะเง้อคอมองไปทางสวนกล้วยของชายรุ่นหลาน ริ้วรอยแห่งวัยบนใบหน้านาง มิอาจกลบลบสง่าราศีอย่างสตรีผู้เปี่ยมด้วยบารมี นางยืนเกาะราวระเบียงอยู่สักพัก และจำต้องกลับมานั่งเอนหลังบนเบาะยัดนุ่นผืนเก่ง เสื้อคอกระเช้ากับโจงกระเบนผ้าไหมทำให้สตรีวัยไม้ใกล้ฝั่งน่ามองมิคลาย

“ไปยืนตากละอองฝนเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอกค่า”

พุดตาน พี่สาวของพุดซ้อน บ่นให้หญิงชราที่ตัวเองรับใช้มานานปี เธออยู่เป็นโสดแต่สุขสบายเมื่อได้รับใช้ย่าพร้อม คนที่มีบุญคุณต่อครอบครัวของพวกเธอ พุดซ้อนผู้เป็นน้องสาวนั้น เข้าไปรับใช้แม่หนูอารดาที่ในเมือง นานๆ จะกลับมาเยี่ยมพี่สาวสักครั้ง

“ก็ห่วงนี่นา ไม่รู้ว่าเมื่อคืนยัยอุ่นจะนอนหลับสบายหรือเปล่า”

หญิงสูงวัยแก้ต่างการกระทำของตัวเอง

“หนูอุ่นอยู่กับพ่อรัณ คงไม่มีอะไรมั้งคะ”

“เฮ้อ...ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ สองคนนั้นจะเข้ากันได้ดีไหมนะแม่พุดตาน”

“ก็ต้องให้เวลาพวกเขาบ้าง ค่อยเป็นค่อยไป คุณอุ่นเธอโตแล้ว หากไม่เหนือบ่ากว่าแรง ฉันก็เชื่อว่าการแต่งงานคงไม่ล่มง่ายๆ หรอกค่ะ คุณก็อย่ากังวลนักเลย” พุดตานปลอบคนที่มากวัยกว่า หยิบเอาถาดขนมกล้วยมาวางตรงหน้าหญิงชรา

“กินชิ้นสองชิ้นพอนะคะ เดี๋ยวก็ได้เวลามื้อเที่ยงแล้ว”

คนถูกสั่งทำหน้าเออออ ทว่าพอพุดตานคล้อยหลังไป ก็แกะเอาขนมกล้วยในถ้วยตะไลขึ้นใส่ปากไปหลายชิ้น รสชาติหวานๆ หอมๆ ของขนมชวนให้นางชื่นใจเหลือเกิน

“ในที่สุดก็มีเวลาอยู่ด้วยกันจนได้ เอ็นดูแม่คนเย็นชาของย่าบ้างนะพ่อรัณ ถนอมน้ำใจหลานย่า ให้เหมือนกับว่าอารดาคือหัวใจของพ่อรัณด้วยเถอะนะ”

สตรีสูงวัยเอ่ยกับสายลมยามสาย เผื่อว่ามันจะส่งไปถึงหัวจิตหัวใจของคนที่รักเหมือนหลานชาย ที่บัดนี้ได้ย้ายสถานะมาเป็นหลานเขยแล้วเรียบร้อย เด็กหนุ่มวัยยี่สิบหกที่เผชิญเรื่องราวมามากมาย กับหญิงสาววัยสามสิบเอ็ดผู้อยู่ในโลกแคบๆ ของตัวเอง นางหวังว่าศรัณจะช่วยอารดาได้ หวังว่าคนที่สดใสและจิตใจดีอย่างคนหนุ่มจะทำให้รอยยิ้มผุดขึ้นที่ใบหน้าของอารดาอีกครา

นางอยากให้อารดามีความสุขบ้าง ความสุขของหลานสาวนางนั้น หมดไปตั้งแต่วันที่ลูกสะใภ้คนแรกของนางสิ้นลมไปกระมัง

“เฮ้อ...หวังว่าหลานจะเห็นความหวังดีที่ย่าซ่อนไว้ในการแต่งงานครั้งนี้นะแม่อุ่น ช่วยมีความสุขให้ย่าเห็นก่อนที่ย่าจะตายด้วยเถอะนะ” บอกกล่าวกับความว่างเปล่าบนเรือนอันเงียบเหงา นอกจากพุดตานกับสามีที่คอยดูแลสวนให้นางแล้ว ที่นี่ก็ไม่มีผู้ใด ลูกๆ หลานๆ ของนางล้วนไม่อยากอยู่บ้านสวน ต่างพร้อมใจกันไปอยู่บ้านในเมืองที่พวกเขาสะดวก

คนแก่ๆ อย่างนางเลยต้องอยู่เหงาๆ ไปอย่างนี้ นานๆ ที อารดาก็ปลีกตัวมาหาได้สักทีหนึ่ง นางหวังเล็กๆ ละนะ หากวันใดที่อารดาตัดใจจากบ้านโน้นมาได้ นางคงได้เป็นสุข ถ้าอารดามาอยู่ที่นี่ก็คงจะดี คงจะ...ดีมากๆ เลย...