ตอนอวสาน แบบนี้ก็ได้เหรอ

เวียงพิงค์นัดเจอกับหมวยที่ห้างสรรพสินค้าชั้นนำใจกลางเมืองแหล่งแฟชั่นเพื่อดูหนัง กินข้าวตามประสาสาวๆหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาหลายอาทิตย์แล้ว ถูกค่อนขอดกึ่งเหน็บเล็กๆน้อยๆอยู่บ่อยๆว่าตั้งแต่มีแฟนชอบหายหน้าหายตา ทำตัวติดเป็นปาท่องโก๋กับปริ๊นท์อยู่ได้ ลืมเพื่อนบ้างแหละ เธอว่าเธอยังไม่ค่อยเท่าไหร่นะ คนที่ตามติดแทบจะเป็นเงาตามตัวน่ะไอ้หมาของเธอมากกว่า ช่วงอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบก็ต้องบังคับไม่อย่างนั้นพ่อคนเก่งจะเอาแต่จะเล่นเกมส์หรือไม่ก็คอยมาคลอเคลียจ้องจะจับเธอเปลื้องผ้าและลากขึ้นเตียงท่าเดียว

‘ปริ๊นท์อ่านหนังสือเตรียมสอบเข้าไปสิ ถ้าตกสิชาใดวิชาหนึ่งขึ้นมามันจะไม่จบนะ’ ช่วงสอบเขาไม่ต้องเข้าบริษัทแต่แทนที่จะอยู่ห้องกลับตามมาเฝ้าเธอที่ร้านแทน

‘มานั่งตักให้ปริ๊นท์หอมก่อนแล้วจะยอมอ่านแต่โดยดี’ ‘ทำไมจะต้องมีข้อต่อรองอยู่เรื่อยเลยนะ เอาแต่ใจขึ้นทุกวันด้วย’

‘จะไม่มาว่างั้น ?’

‘ให้แค่หอมนะ ห้ามมากกว่านั้น’

‘พูดเยอะจริง’

‘ว้าย!’

‘ไม่หอมล่ะแต่ขอเป็นจูบให้ขาดใจแทนละกัน’

‘อ๊ะ...อื้อออ’

“พิ้งค์ ยัยพิ้งค์!”

“ห๊ะ!” เสียงสูงอย่างตกใจเมื่อถูกเพื่อนสะกิดแรง กระพริบตาปริบๆแล้วยิ้มแหย นี่เธอคิดถึง