ชุดหนังสือ อินตูตู ยอดขุนพลสตรี เล่ม 1- เผยความลับ 1/1

แสงอรุณยามเช้าปลุกให้เพ่ยอินเหยาลืมตาตื่นขึ้นอย่างรวดเร็ว นางกระเด้งตัวขึ้นมาทันที

ทว่ายามนี้หาได้มีใครตื่นมาไม่ หากเพ่ยอินเหยาคาดคะเนไม่ผิดจากความเป็นจริงมากนัก เหล่าทหารยังคงหลับสนิท

เท้าสองข้างของเพ่ยอินเหยาก้าวออกมายืนมองเหล่าทหารที่มายืนออกันอย่างช้า ๆ

“พวกเจ้าชุมนุมอะไรกัน” เสียงเข้มของอินตูตูกล่าว

“ท่านอินตูตู หลินเจียอันขอรับ นางเสียชีวิตแล้ว” เสียงเข้มของทหานในค่ายเอ่ย

ความเย็นยะเยือกเเล่นจับขั้วหัวใจของเพ่ยอินเหยาอย่างรวดเร็ว เพ่ยอินเหยารีบแทรกตัวมุดเข้าไปดูอาการหลินเจียอันมันที

ภาพที่ปรากฎเด่นชัดแก่สายตาของนาง เป็นภาพของหลินเจียอันตัวปลอมนอนกลางกองเลือด บนอกมีธนูศรปักอยู่ ดวงตาของหลินเจียอันเบิกกว้าง

เพ่ยอินเหยาแทรกตัวเข้าไปประคองศพของหลินเจียอันขึ้นมาทันทีท่ามกลางความตกใจของพลทหาร

“แม่นางหลิน…เกิดอันใดขึ้นกับเจ้า” เพ่ยอินเหยารีบเอ่ย

ทว่าไร้การตอบกลับจากศพของหลินเจียอัน เพ่ยอินเหยาค่อยๆ วางศพลงพลางปิดลูกกะตาลงอย่างรวดเร็ว

“เกิดอันใดขึ้นอินตูตู” เสียงเข้มของบุรุษหนุ่มที่คุ้นเคยดังออกมาจากเรียวปากได้รูปสวยของแม่ทัพเซี่ยจินหู่ พยัคฆ์คำรน

รองเท้านักรบสาวเท้าเข้ามายังจุดเกิดเหตุ เเม่ทัพเซี่ยย่อกายลงช้ๆ พลางทอดมองศพของหลินเจียอันอย่างเพ่งพินิจ

ราชสำนักฉี

เวลานี้ฉางฮองเฮาประทับหน้ากระจกบานกว้าง ดวงเนตรคู่สวยทอดมองปิ่นประดับเรือนเกศาของนางอย่างพึงพอพระทัย

หัตถ์ขาวนวลละเอียดผจงหยิบปิ่นทองมาทาบที่พระเศียร ปิ่นทองอร่ามตาลายสวยยามต้องแสงอาทิตย์รำไรสะท้อนแวมวับจับตา

“กูกูเจ้าว่าอันไหนดี…ข้าใส่แล้วฮ่องเต้จะทรงเลือกป้ายของข้าและทรงไม่เสด็จไปหาฟางกุ้ยเฟย” ท้ายประโยคสุรเสียงเกรี้ยวกราดอย่างชิงชังเสียจน เซิงกูกูอดรู้สึกหวั่นวิตกไม่ได้

“ฮองเฮาเพคะ จะปิ่นใดพระองค์ก็ยังเป็นมารดาของแผ่นดินฉีเพคะ ใต้หล้านี้หามสตรีใดเทียมพระนางเลยเพคะ” เซิงกูกูกราบทูล

ฉางฮองเฮาได้สดับแล้วสีพระพักตร์ที่เคยบึ้งตึงก็ผ่อนคลายลง บนพักตราของฉางฮองเฮาแต้มระบายรอยยิ้มเพียงเล็กน้อย

“ฮองเฮาเพคะ หม่อมฉันได้ความแล้วเพคะ” เสียงของนางข้าหลวงเอ่ยดังมาจากด้านนอกห้องแต่งพระองค์

ดวงตาคู่งดงามของฉางฮองเฮาเปล่งประกายระยับราวการิกาดาษเวหา

รองเท้าคู่งดงามของฉางฮองเฮาสาวเท้าออกมาจากพระตำหนักก็พลันพบกับนางข้าหลวงและขันทีหมอบอยู่

“ทูลฉางฮองเฮา หม่อมฉันได้ความมาจากขันทีว่าฟางกุ้ยเฟยเสด็จออกไปนอกพระราชวังยามวิกาลเพคะ” นางกำนัลเอ่ยทูล

“เป็นอย่างที่ข้าคิดจริงๆ ด้วย กุ้ยเฟยไปที่ใด” ฉางฮองเฮาตรัสถามนางข้าหลวงและขันทีอย่างรวดเร็ว ทว่ายังไม่ทันที่เรียวโอษฐ์สีชาดจะเอ่ยคำใดต่อไปก็พลันได้ยินเสียงตะโกนมาจากข้างนอก

“ฝ่าบาทเสด็จ” เสียงเข้มของเหล่าขันทีเอ่ยมาจากด้านนอก

ฉางฮองเฮารีบเสด็จออกไปคารวะฝ่าบาทพร้อมด้วยนางกำนัลและขันทีตำหนักฟางกุ้ยเฟย

“ถวายพระพรเพคะฝ่าบาท” ฉางฮองเฮาตรัสด้วยสุรเสียงสดใส

“มิต้องมากพิธี” ฮ่องเต้เอ่ยพลางยื่นพระหัตถ์ส่งให้ฉางฮองเฮาที่หยัดพระวรกายขึ้นมา

ฉางฮองเฮายื่นพระหัตถ์ไปสัมผัสกับหัตถ์ฮ่องเต้พลางลุกขึ้นมาท่ามกลางสีหน้าแสดงความยินดีของเหล่านางกำนัลที่ฝ่าบาททรงเลือกป้ายนายหญิงของพวกนาง