บทที่49

ทันทีที่ร่างของเมิ่งฮวาถูกดึงเข้ามาในอ้อมกอดของโจวจางเหว่ย นางรู้สึกถึงแรงกระแทกจากด้านหลัง โจวจางเหว่ยใช้ตัวเองเป็นเกราะกำบังให้นางโดยไม่ลังเล

เสียงโลหะเสียดสีกันดังขึ้น พร้อมกับประกายแสงแวบหนึ่งก่อนที่ชายชุดดำจะถอยห่างออกไป

“จางเหว่ย! เจ้าบาดเจ็บหรือไม่?” เมิ่งฮวาตะโกนถามด้วยความเป็นห่วง นางรีบใช้มือเล็กจับที่แขนเขา พบว่ามีรอยบาดเป็นแนวยาวอยู่บนแขนเสื้อของเขา

“ข้าไม่เป็นไร” โจวจางเหว่ยกัดฟันแน่น เขากวาดสายตามองไปรอบๆพบว่าชายชุดดำที่พยายามทำร้ายพวกเขากำลังจะหลบหนี

“ตามไป!” โจวจางเหว่ยออกคำสั่งใหัองครักษ์ ก่อนจะรีบพุ่งตัวไปไล่ตามอีกฝ่าย

“เดี๋ยว! เจ้าระวังตัวด้วยนะ!” เมิ่งฮวาเอ่ยตามหลังอย่างร้อนใจ แต่บุรุษผู้นั้นวิ่งไล่หายไปอย่างรวดเร็ว นางจึงตัดสินใจวิ่งตามไปด้วย

ชายชุดดำหลบเข้าไปในตรอกแคบๆโจวจางเหว่ยพุ่งตามเข้าไปโดยไม่ลังเล มือขวาชักดาบออกมาจากเอว เตรียมพร้อมต่อสู้

เมิ่งฮวาวิ่งมาถึงพอดีแต่ยังไม่ทันจะได้เข้าไปช่วย ก็เห็นว่าชายชุดดำยกดาบขึ้นจู่โจมโจวจางเหว่ยจากมุมอับ

“จางเหว่ย ระวังข้างหลัง!” เมิ่งฮวาตะโกนเตือนทันที

โจวจางเหว่ยเบี่ยงตัวหลบได้ทันท่วงที ก่อนจะฟันสวนกลับไปอย่างเฉียบคม ชายชุดดำเซถอยหลัง เลือดสีแดงไหลออกมาจากบาดแผลที่ไหล่ของเขา

“บัดซบ!” ชายชุดดำสบถออกมา ก่อนจะโยนระเบิดควันลงกับพื้นทันที

“อึก!” เมิ่งฮวาสำลักควัน นางยกมือขึ้นปิดจมูกด้วยความตกใจ

“ฮวาเออร์เจ้าถอยไปก่อน!” โจวจางเหว่ยรีบคว้าแขนของนาง ดึงออกจากกลุ่มควัน

ไม่นานนักควันก็จางลง… แต่ชายชุดดำก็หายตัวไปแล้ว

“หนีไปจนได้…” โจวจางเหว่ยขมวดคิ้ว สีหน้าของเขาดูเคร่งเครียดกว่าปกติ

เมิ่งฮวามองไปรอบๆ อย่างระแวดระวัง “คนพวกนี้เป็นใครกันแน่?”

“ข้าเองก็ยังไม่แน่ใจ” โจวจางเหว่ยกล่าวเสียงเรียบ “แต่ดูจากวิธีการโจมตี ข้าว่าน่าจะเป็นพวกนักฆ่ารับจ้าง”

“นักฆ่าอย่างนั้นหรือ?” เมิ่งฮวาขมวดคิ้วแน่น “พวกเขามุ่งเป้ามาที่เจ้าหรือข้ากันแน่?”

โจวจางเหว่ยเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบ “ข้ามั่นใจว่าต้องเป็นข้า”

เมิ่งฮวาหรี่ตามองเขา “ถ้าเช่นนั้นเจ้าคงต้องอธิบายให้ข้าฟังแล้วล่ะ ว่าทำไมเจ้าถึงมีศัตรูมากมายขนาดนี้?”

โจวจางเหว่ยถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้น “ข้าจะบอกเจ้า… แต่ตอนนี้เราออกไปจากที่นี่ก่อนเถอะ”

เมิ่งฮวาพยักหน้า “ก็ได้เจ้าค่ะ”

หลังจากนั้น ทั้งสองก็เดินออกจากตรอกมุ่งกลับไปที่ตลาดใหญ่

เมื่อถึงร้านบะหมี่เมิ่งฮวาให้พนักงานช่วยนำกล่องปฐมพยาบาลมาให้ ก่อนจะหันไปดูแผลที่แขนของโจวจางเหว่ย

“ถอดเสื้อคลุมออก ข้าจะทำแผลให้เจ้า” นางกล่าวเสียงเข้ม

โจวจางเหว่ยมองนางอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถอดเสื้อคลุมออกตามคำสั่ง นางหยิบผ้าสะอาดขึ้นมาเช็ดเลือดที่ซึมออกจากบาดแผล

“เจ้าไม่เจ็บหรือ?” นางถามขณะใช้ยาสมุนไพรแต้มลงไปบนแผล

“ข้าเคยเจ็บหนักกว่านี้มาแล้ว นี่ไม่ใช่อะไรเลย” เขาตอบยิ้มๆ

เมิ่งฮวาหมั่นไส้ใบหน้าระรื่นของเขา นางใช้แรงกดแผลแรงขึ้นเล็กน้อย

“โอ๊ย! เจ้าตั้งใจแกล้งข้าใช่ไหม?”

“หึหึ ข้าเปล่าสักหน่อย” นางยิ้มบางๆ ก่อนจะพันผ้าพันแผลให้เขา

หลังจากทำแผลเสร็จ ทั้งสองก็ออกจากร้านบะหมี่และเดินทางกลับหมู่บ้าน

ตลอดทางเมิ่งฮวารู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

ทำไมพวกนักฆ่าถึงได้ปรากฏตัวขึ้นที่นี่? และที่สำคัญ… พวกเขาต้องการอะไรจากโจวจางเหว่ยกันแน่?

นางรู้ดีว่าไม่ใช่เรื่องธรรมดาแน่นอน

และดูเหมือนว่า… นางเองก็เริ่มจะถูกดึงเข้าไปในความวุ่นวายนี้แล้วเช่นกัน…

เมิ่งฮวาเงียบมาตลอดทางขณะที่นั่งอยู่ในรถม้า ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความครุ่นคิด แม้ว่าเหตุการณ์ในวันนี้จะจบลงไปแล้ว แต่ความรู้สึกไม่สบายใจยังคงวนเวียนอยู่ในใจ

โจวจางเหว่ยมองนางด้วยสายตาอ่อนโยน เขายกมือขึ้นลูบศีรษะของนางเบาๆ “เจ้ากังวลเรื่องพวกมันอยู่หรือ?”

เมิ่งฮวาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันมามองเขา นางถอนหายใจเบาๆ “ข้าแค่กำลังคิด… ว่าทำไมพวกนักฆ่าถึงต้องการชีวิตของเจ้า”

โจวจางเหว่ยเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบ “ข้ามีศัตรูอยู่ไม่น้อย และพวกเขาก็พยายามจะกำจัดข้ามาตลอด”

“แล้วศัตรูของเจ้าคือใคร?” นางถามตรงๆ

“เจ้าแน่ใจหรือว่าอยากรู้?” เขาหรี่ตามองนาง ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว “เพราะถ้าหากเจ้ารู้ เจ้าอาจจะไม่สามารถถอยออกไปจากเรื่องนี้ได้อีกแล้ว”

เมิ่งฮวานิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า “ข้าอยากรู้”

โจวจางเหว่ยถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้น “เพราะข้าเป็นอัครมหาเสนาบดี…”

ดวงตาของเมิ่งฮวาเบิกกว้าง “เจ้าเป็นขุนนาง?”

“ใช่…”

เมิ่งฮวามองเขาอย่างประเมิน “แล้วเหตุใดศัตรูของเจ้าถึงต้องการกำจัดเจ้า?”

โจวจางเหว่ยจ้องมองเมิ่งฮวาด้วยสายตาจริงจัง เขาเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ “เพราะข้า… เป็นอุปสรรคของพวกเขา”

เมิ่งฮวาขมวดคิ้วแน่น “อุปสรรค? หมายความว่าอย่างไร?”

โจวจางเหว่ยเอนตัวพิงเบาะรถม้า ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด “ข้าคืออัครมหาเสนาบดีของแคว้น และตระกูลโจวของข้าเป็นหนึ่งในตระกูลที่ทรงอำนาจที่สุดในราชสำนัก นอกจากจะดูแลเรื่องการปกครองแล้ว ข้ายังมีหน้าที่ควบคุมกองกำลังบางส่วนของแคว้น”

เมิ่งฮวาเบิกตากว้าง นางไม่เคยรู้มาก่อนว่าชายที่อยู่ตรงหน้านางไม่ได้เป็นเพียงแค่พ่อค้า หรือนักเดินทางธรรมดา

“แล้วเหตุใดเจ้าถึงเป็นเป้าหมายของพวกนักฆ่า?” นางถามต่อ

โจวจางเหว่ยหลุบตาลง ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “เพราะข้าไปขัดขวางแผนการของพวกกบฏที่ต้องการล้มล้างราชวงศ์”

“กบฏอย่างนั้นหรือ!?” เมิ่งฮวาอุทานออกมาเสียงดัง นางไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะเข้ามาพัวพันกับเรื่องใหญ่ขนาดนี้

โจวจางเหว่ยพยักหน้า “กลุ่มกบฏพวกนี้มีอำนาจและอิทธิพลไม่น้อยในราชสำนัก พวกเขาพยายามแทรกซึมเข้ามาในหลายตำแหน่งสำคัญ ข้าคือหนึ่งในคนที่คอยเปิดโปงและทำลายแผนการของพวกเขา”

เมิ่งฮวากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก “แล้ว… เจ้าคิดว่าผู้อยู่เบื้องหลังการลอบสังหารครั้งนี้เป็นใคร?”

โจวจางเหว่ยเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบเสียงต่ำ “ข้าไม่แน่ใจ… แต่ข้ามีบางคนในใจ”

เมิ่งฮวายิ่งรู้สึกไม่สบายใจ นางเพียงต้องการใช้ชีวิตสงบสุข แต่ดูเหมือนว่านางกำลังจะถูกดึงเข้าไปในความวุ่นวายครั้งนี้อย่างเลี่ยงไม่ได้

นางเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยถาม “แล้วเจ้าคิดจะทำอย่างไรต่อไป?”

โจวจางเหว่ยมองนางด้วยสายตาลึกซึ้ง “ข้าจะต้องกลับเมืองหลวงโดยเร็ว และสืบหาว่าใครเป็นผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้”

“แล้วข้า…” เมิ่งฮวาชะงัก นางรู้สึกไม่แน่ใจว่าตัวเองควรอยู่ตรงจุดไหนในเรื่องนี้

โจวจางเหว่ยเอื้อมมือมากุมมือนางแน่น “เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าจะปกป้องเจ้า”

หัวใจของเมิ่งฮวาเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว นางมองเข้าไปในดวงตาของเขา และรู้สึกถึงความจริงจังที่ฉายชัดอยู่ในแววตานั้น

แต่ก่อนที่นางจะได้พูดอะไรต่อ รถม้าก็ชะลอลงเมื่อมาถึงหน้าหมู่บ้าน

โจวจางเหว่ยหันไปบอกคนขับรถม้า “พวกเจ้ารออยู่ที่นี่ ข้าจะไปส่งเมิ่งฮวาที่บ้านก่อน”

เขาลงจากรถม้าแล้วช่วยพยุงนางลงมา ท้องฟ้ายามค่ำคืนมืดสนิท มีเพียงแสงจันทร์ที่ส่องลงมาจางๆ

เมิ่งฮวาหันไปมองเขา “ขอบคุณเจ้าที่มาส่งข้า”

โจวจางเหว่ยยิ้มบางๆ ก่อนจะเอ่ยเบาๆ “เจ้าพักผ่อนให้ดี… ข้าจะส่งคนมาคอยดูแลเจ้า”

เมิ่งฮวาพยักหน้า แม้ว่านางจะรู้สึกไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของราชสำนัก แต่นางก็ปฏิเสธไม่ได้ว่านางกำลังถูกดึงเข้ามาอย่างเลี่ยงไม่ได้

หลังจากที่นางเดินเข้าไปในเรือนแล้ว โจวจางเหว่ยยังคงยืนอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะหันหลังเดินกลับไปขึ้นรถม้า พร้อมกับสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น

ข้าจะต้องรู้ให้ได้ว่าใครเป็นผู้อยู่เบื้องหลัง… และที่สำคัญข้าจะไม่มีวันยอมให้ใครมาทำร้ายเมิ่งฮวาเด็ดขาด!