คนป่วย(2)

“อุ๊บ...อุแหวะ”

ในที่สุดร่างอ้วนก็ทนกลิ่นคาวนั้นไม่ไหวจึงลุกจากเก้าอี้วิ่งตรงไปยังห้องน้ำ โก่งคออ้วกทุกสิ่งอย่างที่กินเข้าไปวันนี้ออกมาจนหมด

คุณหญิงระย้าวิ่งตามหลังมาเห็นอาการลูกสะใภ้ไม่ดีจึงเข้าไปลูบหลังพลางหันไปบอกป้ามาลัยให้ไปหายาดมมาเตรียมไว้

คนตัวอ้วนถูกประคองออกมาจากห้องน้ำด้วยใบหน้าซีดเซียวพอหันไปเห็นจานอาหารอาการเดิมก็วนกลับมาอีก

“มนขอเข้าไปนั่งในห้องรับแขกดีกว่านะคะ วันนี้คงทานข้าวกับคุณแม่ไม่ได้แล้วค่ะ คือมันเหม็นมากเลย”

“เอาอย่างนั้นก็ได้ มาลัยยกสำรับไปเก็บเลย ฉันเองก็ไม่ได้หิวสักเท่าไร เดี๋ยวถ้าฉันหิวค่อยตั้งโต๊ะใหม่อีกรอบ”

ป้ามาลัยพยักหน้ารับยื่นยาดมให้แล้วก็รีบไปจัดการอาหารบนโต๊ะตามคำสั่ง

“แม่ว่าอาการแบบนี้มันคุ้น ๆ นะเหมือนตอนแม่มีเจ้าเวย์”

หญิงสูงวัยยิ้มระรื่นแต่แล้วก็ต้องหุบลงชับพลันเมื่อมนลิตาพูดขึ้นตัดความหวังว่าจะมีหลานมาอุ้มทันที

“เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ เพราะหนูกินยาคุมอยู่แถมประจำเดือน

ก็มา...ปกติ”

ประโยคสุดท้ายหญิงสาวพูดได้ไม่เต็มเสียงนักเพราะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเดือนนี้เธอยังไม่ได้เป็นเมนส์เลย ถ้าจะท้องก็คงเป็นไปไม่ได้อยู่ดีเพราะเธอกินยาคุม...

ยาคุมอย่างนั้นเหรอ? เสียงภายในใจโต้แย้งขึ้นมาทันที สองครั้งล่าสุดเธอลืมกินมันเสียสนิทเพราะมัวแต่ยุ่งเรื่องงาน ปากหยักโค้งขึ้นเล็กน้อยเพื่อฝืนยิ้ม ทำเอาแม่สามีถึงกับหน้าเจื่อนเพราะหมดหวัง

“วันนี้คุณแม่จะค้างที่นี่ไหมคะ มนจะได้ให้ป้ามาลัยไปเตรียมห้องนอน”

“ไม่ล่ะจ๊ะ พรุ่งนี้ป้ามีนัดไปทำบุญที่อยุธยากับเหล่าสมาคมแม่บ้าน”

“เหรอคะ มนอยากไปด้วยจังเลยแต่เสียดายติดงาน”

“หนูมน ฉันอยากให้หนูวางมือจากข่าวอาชญากรรมที่ทำอยู่นะ

แม่เห็นคลิปขู่ฆ่านั้นแล้ว บอกตรง ๆ แม่กับครอบครัวหนูเป็นห่วงเรื่องนี้มาก”

มือเหี่ยวเอื้อมมาแตะยังไหล่เพื่อให้เธอรับรู้ว่าทุกคนเป็นห่วงเรื่องนี้มากซึ่งเรื่องนั้นเธอเองรู้ดี มนลิตายิ้มให้บางเบาและบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้นเพราะว่าพรุ่งนี้ทางผู้กำกับจะส่งเจ้าหน้าที่ตำรวจมาดูแลตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง

“เรื่องนี้เจ้าเวย์รู้เรื่องไหม”

“ไม่แน่ใจค่ะ วันนี้ทั้งวันมนยังไม่เจอหน้าพี่เขาเลย”

“เจ้าเวย์นะเจ้าเวย์ ถ้าไม่ติดว่าพรุ่งนี้มีธุระแม่จะอยู่คุยกับเจ้าตัวให้รู้เรื่อง เมียตกอยู่ในอันตรายส่วนตัวเองออกไปลั้ลลาที่ไหนก็ไม่รู้”

“ไม่เป็นไรค่ะ มนชินแล้ววันนี้พี่เวย์อาจจะติดธุระจริงๆ ก็ได้” มนลิตาพยามยามแก้ตัวให้ผู้เป็นสามี

“ติดงานกับผีนะสี ไปติดแฟนเก่าอย่างยัยอินทุภาอะไรนั้นมากกว่า”

หญิงสาวเบิกตาโพล่ง เลิกคิ้วขึ้นสูง “คุณแม่ทราบเรื่อง?”

“หนูมนลืมหรือเปล่าว่าแม่เป็นเจ้าของช่องก่อน แม่รู้ทุกความเคลื่อนไหวนั่นแหละ แม่เองก็ไม่ปลื้มใจเท่าไรหรอกนะ มีอย่างที่ไหนรับแฟนเก่าเข้ามาทำงานทั้งที่แม่ก็อยู่ด้วย”

คุณหญิงระย้าบ่นออกมาด้วยความอ่อนใจ นางหวังเหลือเกินว่าจะให้ลูกชายและลูกสะใภ้ก้าวขึ้นมาทำงานร่วมกันเพราะเก่งและมีความสามารถทั้งคู่ แต่เมื่อหลายวันก่อนมีคนส่งข่าวมาบอกว่าเวทัศเอาแต่ตามตูดอินทุภาทุกอย่างที่คาดหวังเอาไว้ก็เหมือนพังลง

“คุณแม่ไม่ต้องคิดมากนะคะ มนแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวออกค่ะ เอาเป็นว่าทำใจให้สบายเพื่อไปรับเอาบุญพรุ่งนี้ดีกว่า”

“ก็ได้จ้ะ แล้วก็อย่าลืมกินยาด้วยนะ แม่กล้บบ้านก่อน”

มนลิตาโผเข้าสวมกอดแม่สามีอีกครั้งแล้วยืนส่งท่านขึ้นรถจนไฟท้ายลับตาไป กำลังจะก้าวเท้าขึ้นบ้านสายตาเหลือบไปเห็นต้นมะยมซึ่งปลูกอยู่ในสวนหน้าบ้าน

“ลูกมะยมโตแล้ว” น้ำลายสอมุมปาก ก้าวฉับ ๆ ไปยังต้นทันที

ใบหน้ากลมเงยขึ้นมองลูกมะยมเม็ดใหญ่สีเหลืองเข้ม มันสูงเกินไปเธอจึงคิดหาวิธีที่จะเด็ดมันลงมากิน แค่เห็นก็เปรี้ยวปากแล้ว

“ป้ามาลัยคะ มีขวดน้ำเปล่าที่ไม่ใช้แล้วสักขวดไหมคะ”

“มีค่ะ คุณมนจะเอาไปทำอะไรเหรอคะ”

แม่บ้านเลิกคิ้ว วางมือจากกองถ้วยจานที่กำลังจะล้างเดินออกไปหยิบตรงถังขยะรีไซเคิลมาให้ ซึ่งมนลิตาเตรียมมีดมายืนรออยู่แล้ว

หญิงสาวใช้มีดกรีดกึ่งกลางระหว่างขวดให้แหลือตรงปากขวดเอาไว้ก่อนจะหยิบเอาด้ามไม้กวาดมายัดลงไป เธอยิ้มออกมากับความภาคภูมิใจในวิธีแบบชาวบ้านที่พ่อเธอสอนมาโดยการหยิบเอาของไม่ใช้แล้วมาประดิษฐ์ใหม่ให้ใช้งานได้อย่างเหมาะสม

“คุณมนเอาไปทำอะไรเหรอคะ”

“เอาไปสอยมะยมค่ะตรงหน้าบ้านค่ะ ลูกดกน่ากินมากเลย ป้ามาลัยทำพริกเกลือรอมนหน่อยนะคะ”

แม่บ้านสูงวัยเองก็เริ่มสงสัยในอาการของมนลิตาขึ้นมาบ้างไม่ต่างจากนายหญิงของตน อาการที่เห็นวันนี้มันอาการคนแพ้ท้องชัด ๆ แต่ในเมื่อเธอยืนยันว่าป้องกันเป็นอย่างดีจึงไม่ได้ติดใจอะไรตรงนี้สักเท่าไร

เม็ดมะยมถูกจิ้มลงถ้วยพริกเกลือแล้วนำเข้าปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย คนยืนมองเอาแต่ทำหน้าหยี แต่คนกินกลับไม่มีอาการเข็ดฟันให้เห็นเลยแม้แต่น้อย

“คุณมนไม่เปรี้ยวเหรอคะ”

“ไม่เลยค่ะป้า ลองทานดูสิคะ”

มือป้อมยืนส้อมซึ่งจิ้มมะยมกับพริกเกลือมาให้ ป้ามาลัยรับมาแล้วเอาเข้าปากเคี้ยวก่อนจะทำหน้าเหยเก ยกไหล่ขึ้นแทบชิดหูแล้วรีบวางส้อมลงบนจานทันที

“โอ้ย คุณมนคะ กินเข้าไปได้ยังไงเปรี้ยวจนเข็ดฟัน” ป้ามาลัยรีบส่ายหน้าว่าไม่เอาอีกแล้ว

“เปรี้ยวเหรอคะ ไม่เห็นเปรี้ยวเลย อร่อยออก” ว่าจบก็คว้าเข้าปากอีกแต่แล้วก็ต้องชะงักลงเพราะคำพูดของแม่บ้าน

“ถ้าคุณมนไม่บอกว่าประจำเดือนมาปกติ ป้าเองก็คิดเหมือนคุณหญิงนะคะ ว่าคุณมนกำลังตั้งท้อง”

เรียวปากอิ่มเจื่อนลงก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติมากที่สุด เพราะตอนนี้เธอเองก็ไม่มั่นใจเหมือนกัน จึงยิ้มกลบเกลื่อนก่อนจะขอตัวเอาจานมะยมขึ้นไปทานบนห้องเพราะมีงานที่ทำค้างเอาไว้ยังไม่เสร็จ

เวลาล่วงเลยไปเกือบห้าทุ่มซึ่งยามนั้นมนลิตาอาบน้ำเสร็จและเข้านอนไปแล้ว เธอไม่สามารถฝืนหนังตาเอาไว้ได้ แม้อยากจะรอเวทัศกลับมาก็ตาม

ภายในห้องนอนมืดสนิทฝีเท้าลงน้ำหนักแผ่วเบามากที่สุดเพราะเกรงว่าคนตัวอ้วนซึ่งนอนหลับไปแล้วจะตื่น ตลอดช่วงหัวค่ำเขาได้รับข้อความจากคนเป็นแม่ส่งมาถี่เมื่อเปิดอ่านจึงเห็นว่าท่านต่อว่าเรื่องกลับบ้านช้าและแถมคนเจ้าปัญหายังมามีอาการป่วยอีกต่างหาก

สิ่งแรกที่เวทัศทำคือการเดินไปยืนอยู่ข้างเตียงเขามองร่างอ้วนซึ่งมีเสียงกรนแบบคำรามของมนลิตาดังอยู่เป็นระยะ เอื้อมมือไปแตะยังหน้าผากแล้วก็ยกมืออีกข้างแตะมายังหน้าผากตัวเองใช้แทนปรอทวัดไข้

“ตัวก็ไม่ร้อนนี่ ไหนคุณแม่บอกว่าป่วย”

เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแล้วจึงเดินเข้าไปอาบน้ำ ไม่นานก็ออกมาพร้อมกับชุดเตรียมนอน ความเคยชินทำให้เขาแทรกตัวลงใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน สอดมือเข้าใต้ท้ายทอยและดึงคนเจ้าเนื้อเข้าหาอ้อมกอด ส่วนมนลิตาเองก็ซุกหน้าเข้าหาแผ่นอกเหมือนอย่างเคย

ทั้งคู่ไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ทำเป็นประจำอยู่ทุกวันมันสร้างความผูกพันให้กับชีวิตคู่แน่นแฟ้นมากกว่าเดิม...