บทที่ 21 พี่เข้มป้อนเมียด้วยปาก🌾

ยามเช้าของกรุงเทพ แสงแดดอ่อนๆ ส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาในห้องหรูของพล ชายหนุ่มปลือตาตื่นพร้อมกับความสดชื่นในใจ วันนี้ไม่ใช่วันธรรมดา แต่เป็นวันที่เขาจะกลับไปยังโคกสะแบงอีกครั้ง

พลจัดการกิจวัตรประจำวันอย่างรวดเร็ว แต่ว่าวันนี้เขาสวมเพียงเสื้อยืดสีขาวสบายๆ กับกางเกงขาสั้นสีกรมเรียบง่าย ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเลขาอย่างนา

TRU…..TRU

“พี่นา วันนี้มารับผมหน่อยนะครับ ผมจะไปโคกสะแบง” เสียงของเขาเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น

“ได้ค่ะ คุณหนู เดี๋ยวฉันจะเตรียมรถไว้ คุณหนูรอสักหน่อยนะคะ” นาตอบกลับด้วยน้ำเสียงนอบน้อม

เมื่อสินสุดสายพูดขึ้น พลเดินอย่างอารมณ์ดีลงมาที่ห้องครัว เขาหยิบครัวซองต์จากจานที่แม่บ้านเตรียมไว้ และเทช็อกโกแลตร้อนใส่แก้ว พลนั่งกินอาหารเช้าไปพร้อมกับคิดถึงใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของน้องขิม เขาจำได้ดีถึงคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับเธอ “ถังหูลู่” เมื่อคิดได้ดังนั้นพลจึ้งยิ้มออกมาด้วยความสุข เพราะสิ่งนี้ทำชอบทำกินเองอยู่บ่อยๆ พลรีบขึ้นไปเปิดเซฟพร้อมกับเงินสดจำนวนหนึ่งติดตัวไปด้วย

ปี๊ก!!.....

ไม่นานเสียงรถก็มาบีบแตร่หน้าบ้าน พร้อมขาสวยของนาที่ก้าวลงจากประตูรถลงมา พร้อมกับลุคการแต่งตัวใส่เสื้อสูทสีเข้มกระโปรงทรงแคบพร้อมกับลอนผมปลายๆ เมื่อพลเดินเข้ามาเธอก็โค้งเล็กน้อย

“พร้อมแล้วค่ะ คุณพล” เธอพูดพร้อมกับเผยรอยยิ้มหวาน และผายมือไปยังบนรถ

“ขอบคุณครับ” พลจับมือของเลขาสาวพร้อมกับก้าวขึ้นรถไป ก่อนที่เธอจะปิดประตูให้กับเขาพร้อมกับเดินอ้อมไปยังอีกฝั่ง ก่อนที่ทั้งหมดจะเช็กความเรียบร้อยอีกครั้ง เมื่อแน่ใจว่าทุกอย่างเรียบร้อยรถก็ค่อยๆ ออกตัวไป

ระหว่างทาง พลขอให้นาแวะร้านขายอุปกรณ์เครื่องครัวในตัวเมือง โดยจุดประสงค์เขาอยากจะเลือกซื้อเครื่องครัวสักหน่อย เพราะเขาจะทำตามคำสัญญา คือ ถังหูลู่

เมื่อเข้ามาขายเครื่องครัวและอุปกรณ์ในครัว พลเขาเลือกซื้อหม้อดินเล็กๆ ไม้เสียบ และอุปกรณ์ที่จำเป็นสำหรับทำ ถังหูลู่ ผลไม้เคลือบน้ำตาลสูตรพิเศษจากจีน พร้อมกับเปิดไอแพดเช็คไปด้วยว่าเขาขาดเหลืออะไรหรือไม่ เลขาส่วนตัวอย่างนาเองเธอก็อดสงสัยไม่ได้ เธอจึงถามพลระหว่างที่เขากำลังเลือกซื้อของ

“คุณหนูคะ คุณหนูจะทำอะไรเหรอคะ? ทำไมซื้อของเยอะจังเลยค่ะ” พลยิ้มกว้าง พร้อมกับเลือกซื้อของไปพลางๆ ก่อนที่จะเริ่มเล่าจุดประสงค์ของตนว่าเขาซื้อเครื่องครัวกับอุปกรณ์นี้ไปทำไม

“ผมเคยสัญญากับน้องขิมไว้ว่าจะทำถังหูลู่ให้เธอได้ลองชิม วันนี้แหละ ผมได้โอกาสที่จะทำตามสัญญา”

เมื่อพูดจบ พลก็ให้เลขาพร้อมกับบอดี้การ์ด ในการขนของไปจ่ายตัง ก่อนที่จะขนของขึ้นรถและเขาไม่ลืมที่จะเช็คความเรียบร้อยกันการตกหล่นทีหลัง

อีกหนึ่งวันต่อมา

เมื่อรถคันหรูแล่นเข้าสู่โคกสะแบง บรรยากาศเรียบง่ายและอบอุ่นก็เข้ามาปกคลุม พลรู้สึกถึงความผ่อนคลายอย่างที่หาไม่ได้ในเมืองหลวง เขาคอยมองสาดส่องไปมาระหว่างทางอย่างตื่นเต้น ราวกับเขาพึ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรก ไม่นานรถก็มาจอดที่บ้านที่มีป้ายติด “ที่ว่าการผู้ใหญ่บ้าน” เมื่อรถจอดสนิทเขาเดินลงจากรถพร้อมกับหอบของฝากเต็มมือเมื่อมาถึงบ้านของเข้ม พลไม่รีรอ พลรีบวิ่งเขาโอบกอดพ่อใหญ่มีและแม่ปลาแน่น ด้วยความคิดถึง

“พ่อแม่ พลมากลับมาแล้วนะ อยู่ที่นู่นพลคิดถึงทุกคนมากเลยครับ”

“อ้ายพล!!” (พี่พล!!) ขิมเธอตะโกนขึ้นเสียงดัง ขิมเองที่ตอนนี้กำลังนั่งเล่นอยู่ข้างบ้านรีบวิ่งเข้ามาหาพลหน้าตั้ง แขนเล็กของขิมก็กอดเอวของพลแน่น พลเองก็พลอยใช้มือสัมผัสที่เส้นผมนุ่มของเธอไปมาด้วยความเอ็นดู

“อ้ายพล อ้ายพลมาอยู่นี้แล้วแม่นบ่จ้า!” (พี่พล พี่พลกลับมาอยู่ที่นี่แล้วใช่ไหมคะ) ขิมเธอพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม พลเองก็ย่อตัวลงเล็กน้อยพร้อมกับกอดขิมแน่นไม่แพ้กัน

“ใช่ พี่กลับมาแล้ว แล้วก็มาทำตามสัญญาด้วย ขิมจำได้ไหมว่าพี่จะทำอะไรให้ชิม?” ขิมยิ้มตาเป็นประกาย พร้อมกับครุ่นคิดเล็กน้อย

“อ๋อ...จำใด๋แล้วจ้า ถังหูลู่! แม่นบ่จ้าอ้ายพล” (อ๋อจำได้แล้วค่ะ ถังหูลู่! ใช่ไหมพี่พล) ทุกคนในบ้านก็ต่างหัวเราะขึ้นเบาๆ ให้กับความน่าเอ็นดูของเธอ พลเองก็ยิ้มจนแก้มปริ

“งั้นเดี๋ยวตอนเย็นเราค่อยมาเริ่มทำกันนะครับ”

“จ้าอ้ายพล” (ค่ะพี่พล) ขิมพูดขึ้นและไม่ลืมที่จะส่งรอยยิ้มหวานให้กับพล พลเองเขาก็หัวเราะขึ้นเบาๆ ก่อนที่จะเดินเข้าไปหาเลขาสาวที่ยืนดูพลอยู่ทางเข้าหน้าบ้าน

“พี่นากะกลับเลยไหมครับ”

“ใช่ค่ะ เดี๋ยวอยู่ที่นู่นพี่จะส่งงานอัพเดดให้คุณหนูฟังอยู่ตลอดนะคะ ถือสะว่าคุณหนูมาที่นี่ เพื่อมาพักร้อนเถอะค่ะ”

“ครับ”

พลเองเขาก็ไม่ลืมที่จะกอดลาเลขาสาวอย่างนา พร้อมกับโบกมือให้เธอพร้อมกับเธอที่เดินหันหลังขึ้นรถไป พลยืนมองเธออยู่หน้าบ้านจนลับสายตาก่อนที่จะเอี้ยวตัวเดินตรงมายังพ่อใหญ่มีกับแม่ปลา

“พ่อครับ แม่ครับ แล้วพี่เข้มล่ะครับ ทำไมผมไม่เห็นพี่เขาเลย?”

“เข้มออกไปที่นาตั้งแต่เซ่าแล้วลูก ขิมลูกพาอ้ายพลไปหาอ้ายเข้มแน่ ทรงสิคึดฮดกันแฮง” (เข้มออกไปนาตั้งแต่เช้าแล้วลูก ขิมลูกพาพี่พลไปหาพี่เข้มหน่อย ดูเหมือนจะคิดถึงกันมาก) ขิมเธอเองก็รีบพยักหน้าด้วยความกระตือรือร้น พร้อมกับ เดินหายไปหลังบ้านกลับมาพร้อมกับจักยานคันเก่า ที่เบาะข้างหลังเป็นเหล็ก

พลนั่งซ้อนท้ายอย่างเกร็งๆ เพราะไม่ได้ขึ้นจักรยานแบบนี้มานาน แต่อันที่จริงก็ช่องทางด้านหลังที่ยังเจ็บๆ อยู่ เขาก็ยังไม่หายเจ็บเลย เมื่อขี่มายังเส้นทางลูกรังที่ทอดยาวไปสู่นาอบอวลไปด้วยกลิ่นดินและเสียงนกร้อง เป็นบรรยากาศที่พลโหยหามานาน เว้นแต่พลที่สีหน้าบู้เข้าทั้งจุกทั้งเจ็บ “เบาะก็โคตรอำนวยเลย เจ็บตูดจัง” พลบ่นพึมพัมในใจ

ไม่นานทั้งคู่ก็มาถึงเถียงนา ขิมจอดจักรยานไว้หน้าเถียงนา ก่อนที่เธอจะเดินนำหน้าพลตรงไปยังเถียงนาไม้ พลเองที่มองเห็นเข้มนั่งอยู่ที่แคร่ไม้ไผ่ มือหนากำลังกดโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่เขาส่งมาให้ พลยิ้มบางๆ เมื่อเห็นว่าเข้มดูตั้งใจจดจ่อ แต่ก็ยังดูเก้ๆ กังๆ อยู่เหมือนคนไม่คุ้นเคย

“อ้ายเข้มจ๋า! อ้ายเข้มจ๋า!” ขิมร้องเรียกเสียงดัง เข้มเองก็ถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนเงยหน้าขึ้นมาเห็นพลที่ยืนอยู่ข้างๆ น้องสาว ใบหน้าคมเข้มนั้นเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างทันที เขาวางโทรศัพท์ลง รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้ามาหาพล

“พล!” เสียงเข้มเต็มไปด้วยความดีใจ ยังไม่ทันที่พลจะตั้งตัว เข้มก็เข้ามากอดแน่นจนลืมคิด พลสะดุ้งเล็กน้อยก่อนร้องเบาๆ ด้วยความเจ็บ

“โอ๊ย! เข้ม เดี๋ยวๆ!” เข้มปล่อยมือทันทีด้วยความตกใจ

“เป็นอะไรพล เจ็บตรงไหน?” พลหน้าแดงเล็กน้อย ก่อนที่จะพูดออกไป เพราะเขาถึงโดนกระแทรกจากทางที่ไม่ค่อยอำนวยพร้อมกับเบาะเหล็กของจักยาน แถมระหว่างทางก็หนีบตูดของเขาด้วย

“ก็ตรงนั้นไง... พี่ลืมไปแล้วเหรอ?” พลกระซิบขึ้นเบาๆ พร้อมกับในหน้าแดงขึ้น เข้มได้ยินดังนั้นก็หน้าเสียไปชั่วครู่ก่อนจะนึกออก ใบหน้าเข้มกลายเป็นสีแดงก่ำ และรู้สึกเขินขึ้นมาดื้อๆ

“โธ่ พล ขอโทษนะ! พี่ลืมไปจริงๆ” เข้มไม่รอช้า ช้อนตัวพลขึ้นแล้วพามานั่งที่แคร่ไม้ไผ่อย่างทะนุกถนอม ขิมที่ยืนอยู่ข้างๆ กลั้นหัวเราะเล็กๆ ก่อนจะพูดขึ้น

“สั่นหนูขอโตกลับก่อนเด้อจ้า จะให้พี่ชายทั้งสองอยู่นำกัน” (งั้นหนูขอตัวกลับก่อนนะคะ จะให้พี่ชายทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน)

“ขิม ขอบใจมากนะที่มาส่งพี่”

“บ่หยังจ้า อ้ายพล” (ไม่เป็นไรคะ พี่พล) ขิมยิ้มหวาน ก่อนวิ่งกลับไปที่จักรยาน ทิ้งสองหนุ่มให้อยู่ด้วยกันใต้เถียงนา เข้มที่นั่งลงข้างพล พลมองใบหน้าเข้มด้วยสายตาอ่อนโยน ก่อนจะเอ่ยขึ้น

"พลคิดถึงพี่มากนะพี่เข้ม”

“พี่ก็คิดถึงนายเหมือนกัน... พี่กลัวแต่ว่าพลจะไม่กลับมาหาพี่อีก” พลหัวเราะเบาๆ พร้อมกับกอดเข้มไว้แน่น

“ไม่หรอก ผมมาตามสัญญาไงครับ ว่าจะมาที่นี่บ่อยๆ ... แล้วก็นี่ไง ผมกลับมาแล้ว” เข้มมองหน้าของพลพร้อมกับยกมือพลางขยี้ผมไปมาเบาๆ ก่อนที่จะพูดขึ้น

“นี่ก็บ่อยเกินครับ พึ่งห่างกันไม่ถึงสามวัน”

“เอ่า.....มันไม่ดีเหรอครับ?”

“ดีสิ เราจะได้ซั่มกันบ่อยๆ” เข้มพูดขึ้นเสียงแผ่วพร้อมกับหันหน้าขึ้นไปยังเถียงนา พลเองเห็นการณ์วันนั้นก็พลางแทรกเข้ามาในหัว ก่อนที่พลจะตีไปที่ไหล่ของเข้มเบาๆ

โอ๊ย

“ตีพี่เหรอ หื้อ”

“อ้ายเข้ม!!”

พลร้องเรียกขึ้นเมื่ออีกฝ่ายผลักตัวเขาลงกับแคร่ไม้ พร้อมกับทั้งกอดทั้งหอมเขาไปแทบทุกส่วนบนใบหน้า พร้อมกับไม่นานลมพัดผ่านต้นข้าวเขียวมากระทบผิวกายของเขาทั้งสอง พร้อมกับริมฝีปากนุ่มของเข้มที่จูบเข้ามาอย่างอ่อนโยน

แปล๊น....แปล๊น

พลนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ของเข้มกลับมาที่บ้าน ลมเย็นยามเย็นพัดผ่าน เส้นทางกลับบ้านทอดยาวผ่านทุ่งนาที่เริ่มมืดลง พลจับเอวเข้มไว้แน่น ยิ้มเล็กน้อยเมื่อได้กลิ่นหอมของดินและต้นข้าวที่ยังติดตัวเข้มอยู่ เมื่อถึงบ้าน ขิมรีบวิ่งออกมาต้อนรับพี่ชายทั้งสองอย่างดีใจ

“อ้ายพล!อ้ายเข้ม! หนูรออ้ายมาเฮ็ดขนมให้หนูอยู่เด๊ะจ้า” (พี่พล! พี่เข้ม! หนูรอพี่พลทำขนมอยู่นะคะ) พลเองเมื่อมาถึงได้ยินอย่างนั้นเขาก้อดหัวเราะออกมาเบาๆ ไม่ได้

“ได้เลยขิม เดี๋ยวพี่ทำให้เลย มา ช่วยพี่หน่อย”

ที่ลานหน้าบ้าน พลตั้งโต๊ะเตรียมส่วนผสมสำหรับทำถังหูลู่ ขิมวิ่งไปหยิบผลไม้ในครัวมาให้ ทั้งสตรอว์เบอร์รี องุ่น และลูกพุทรา พลจัดการล้างผลไม้จนสะอาด ก่อนจะเสียบไม้ไว้เรียบร้อย

“อ้ายพลๆ บอกให้หนูฟังใหม่ได้บ่จ้า ว่ามันคืออีหยัง?” (พี่พลๆ บอกให้หนูฟังใหม่ได้ไหมคะ ว่ามันคืออะไร) ขิมถามพร้อมกับตาโตอย่างสนใจ เธอพลอยจับจ้องใบหน้าของพลนิ่ง ราวกับรอฟังคำตอบ พลเองเห็นอย่างนั้นเขาก็พลางยิ้มกว้าง ก่อนที่จะเริ่มอธิบาย

“ถังหูลู่เป็นขนมหวานแบบจีน ทำจากผลไม้ที่เสียบไม้ แล้วเคลือบด้วยน้ำตาลที่เคี่ยวจนเหนียว เวลากินจะได้รสหวานๆ เปรี้ยวๆ อร่อยมากเลยครับ” ขิมฟังอย่านั้นเธอก็ต้องแสดงท่าทีที่ตื่นเต้นจนออกนอกหน้า พร้อมกับพยักหน้าเข้าใจที่อีกฝ่ายพึ่งพูดอธิบายออกมา

“หนูอยากลองเฮ็ดแม้จ้า!” (หนูอยากลองทำบ้างได้ไหมคะ) ขิมเธอพูดพร้อมกับตาใสแจ๋วขึ้นจ้องมองอย่างสนใจ

“งั้นมาสิ พี่จะสอนให้”

สิ้นสุดคำพูดพลเองเขาก็เริ่มตั้งหม้อเล็กๆ บนเตาแก๊ส เติมน้ำตาลทรายลงไปในปริมาณที่เหมาะสม พร้อมกับใส่น้ำเปล่าเล็กน้อย เขาคนให้ละลายจนกลายเป็นน้ำเชื่อมเหนียวข้น

“ขิม ลองคนดูสิ ระวังร้อนนะ” พลพูดพร้อมส่งทัพพีให้ขิม ขิมเองเธอก็รับมาด้วยความตื่นเต้น เธอคนเบาๆ แต่ก็แอบยกหม้อขึ้นดมกลิ่นหวานๆ

“กลิ่นคือหอมแท้จ้า” (กลิ่นทำไมหอมจังคะ)

“ใจเย็นๆ เดี๋ยวน้ำเชื่อมจะไหม้นะ”

เมื่อทุกอย่างพร้อม พลหยิบไม้เสียบผลไม้ขึ้นมา ก่อนจะจุ่มลงในน้ำเชื่อม ขิมเองก็ค่อยๆ ลองทำตามอย่างตั้งใจ แต่เพราะมือเล็กๆ ของเธอเก้ๆ กังๆ น้ำเชื่อมเลยหยดเลอะโต๊ะ

“โอ๊ย อ้ายพล มันคือยากแท้” (โอ๊ย พี่พล มันทำไมยากจัง) ขิมบ่นพลางทำหน้าบู้ขึ้น ก่อนที่พลเองเขาจะช่วยจับมือขิม พร้อมกับสอนเธอใหม่แบบจับมือทำ

“แบบนี้ไง ใจเย็นๆ จุ่มแล้วหมุนไม้ให้ทั่ว” พลเองก็คอยสอนเธอ จนพลเขาหมั้นใจว่าเธอสามารถทำเองได้ก็เลยให้เธอลองทำเอง หลังจากทำจนเสร็จ ขิมเองเธอก็ยกไม้ผลไม้เคลือบน้ำเชื่อมขึ้นมาอย่างภูมิใจ

“เสร็จแล้ว! หนูจะเอาไปให้อีพ่ออีแม่ชิมเด้อจ้า” (เสร็จแล้ว! หนูจะเอาไปให้พ่อแม่ชิมนะคะ)

เมื่อพูดจบเธอเองรีบวิ่งไปในบ้านพร้อมแจกจ่ายถังหูลู่ให้พ่อมีและแม่ปลา ในขณะที่พลเองเขาก็ถือไม้ถังหูลู่สองสามไม้ เดินมาหาเข้มที่นั่งซ่อมคันไถอยู่ใต้ต้นไม้ พร้อมกับเผยแผ่นหลังที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ เมื่อเดินเข้ามาถึงเข้มก็พลอยเงยหน้าขึ้นจากการซ่อม พร้อมกับเผยยิ้มกว้างก่อนที่จะส่งยิ้มพร้อมกับพูดขึ้น พลเองก็พลางยื่นไม้ให้

“ลองดูสิพี่เข้ม พลทำเองเลยนะ” เข้มเห็นอย่างนั้นจึงรับมา ก่อนที่จะกัดเบาๆ เมื่อได้ชิมเข้มก็เป็นอันพยักหน้าพร้อมกับลิ้มลองรสของถังหูลู่

“อร่อยแฮะ หวานๆ เปรี้ยวๆ แบบนี้พี่โคตรชอบ” เข้มพูดพร้อมกับกดเสียงต่ำ ใบหน้าหล่อก็ยักคิ้วให้กับเขาจนพลเองก็แถบเสียอาการ ก่อนที่จะพูดขึ้นพร้อมกับท่าทีที่เขินๆ

“จริงเหรอครับ งั้นป้อนเมียพี่บ้างสิ”

เข้มได้ยินอย่างนั้นก็พลางยิ้มกว้าง ก่อนจะเอาไม้ถังหูลู่มาจ่อที่ปากพล พลเองก็พลอยอ้าปากพร้อมกับกัดมันเบาๆ พร้อมกับน้ำเชื่อมที่เคลือบปากเล็กน้อย

“อร่อยไหมครับ คุณภรรเมีย?” เข้มถามพร้อมกับใบหน้าหล่อที่ยื่นเข้ามาใกล้ พร้อมกับพูดเสียงที่กดต่ำลง พลเองก็พยักหน้าหงึกๆ พร้อมกับตอบด้วยรอยยิ้ม

“อร่อยสิ แต่คนป้อนก็น่าจะอร่อยกว่า” เข้มเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็พลันหน้าแดง ก่อนจะหัวเราะเบาๆ

“ไม่ต้องมาหยอดเลย หยอดเก่งแบบนี้ เดี๋ยวโดนไม่น้อยนะครับ”

พลเองที่เห็นดังนั้นก็ท้าทายระบบขึ้นพร้อมกับกระซิบข้างหู จนเข้มเองก็ใช้โอกาสนั้นในการหอมไปที่แก้มใส พลเองก็ไม่ยอมแพ้เขาก็เข้าไปหอมแก้มของเข้มเช่นกัน ก่อนที่เข้มจะพูดขึ้น

“มาเล่นเกมกัน พี่จะป้อนสตรอว์เบอร์รีนี้ด้วยปากนะ”

เมื่อพูดจบมือหนาก็คว้าสตรอว์เบอร์รีใส่ปากคาบไว้ครึ่งหนึ่ง พร้อมกับโน้มใบหน้าเข้าใกล้กับพล ก่อนที่ริมฝีปากเล็กพร้อมกับเรียวลิ้นจะพรานแตะสตอรี่นั้น ไม่นานหลังจากที่สตรอว์เบอร์รีถูกแบ่งเป็นสองส่วน ริมฝีปากของทั้งสองก็ประกบกันพร้อมกับแลกสตรอว์เบอร์รี ไปมาระหว่างช่องปาก