บทที่ 4 อ่อมหอยกระเด่นใส่ตา🌾

โอ๊ยยย......

“ทำไมไม่มีสัญญานเลย เห้อ”

พลพูดพร้อมกับยกโทรศัพท์ขึ้นเหนือหัว เขาเดินรอบเถียงนาเพื่อหาคลื่นสัญญาน พร้อมกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แดดช่วงเที่ยงก็แรงเสียเหลือเกิน จนไม่นานพลเองก็ต้องลงมานั่งที่แคร่หน้าเถียงนา พลเอนตัวนอนลงพร้อมกับสายลมอ่อนพัดพากลิ่นดินมาแตะจมูกของพล เหงื่อเม็ดเล็กก็พลางไหลออกมาเป็นจุดๆ

พลเขาวางโทรศัพท์ลงข้างๆ ด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ ก่อนที่พลจะนั่งตัวตรงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่เท้าเล็กจะก้าวตรงไปยังควายเผือกที่กำลังเลมหญ้าที่เข้มนำมากองไว้ เมื่อพลเข้ามาใกล้ลอล่าก็เดินตรงเข้ามาหาพร้อมกับใช้หัวดันตัวของพลเบาๆ

เบ้......

“น่ารักจัง ชื่อลอล่าใช่ไหมเรา” พลพูดพร้อมกับยิ้มกว้าง ฝามือเล็กก็พลางลูบไปที่หัวของควายเผือกเบาๆ พร้อมกับยื่นมือไปสัมผัสเขายาวยาวสวยของมัน

เบ้.......

ลอล่าควายเผือกตัวใหญ่ ก็ร้องออกมาอย่างรู้ภาษา ก่อนที่จะกลับไปเลมหญ้าต่อด้วยความเพลิดเพลิน พลเองเขาก็กลับมานั่งพักเหนื่อยที่แคร่ไม้เพราะแดดค่อนข้างที่จะแรง พร้อมกับยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อ ไม่นานก่อนที่จะมีรถมอเตอร์ไซค์มาจอดที่หน้าทางเข้าเถียงนา พร้อมกับเผยหนุ่มร่างสูงเดินตรงเข้ามายังพลด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร จนพลเองก็เกิดความแปลกใจ ว่าหมู่บ้านนี้มีแต่คนหล่อๆ หรือเปล่า

“สวัสดีครับน้องพล”

ร่างสูงเมื่อเดินตรงเข้ามายังพลด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร ร่างสูงเขาก็ได้ยกมือไหว้ตามมารยาท พลเองก็ไม่ลืมที่จะรับไหว้อีกฝ่าย ก่อนที่ร่างสูงที่พึ่งเดินเข้ามาก็นั่งลงแคร่ข้างๆ กับพล อีกฝ่ายจ้องมองพลตาเป็นมัน พลเองก็ขมวดคิ้วก่อนที่จะถามขึ้น

“มาหาใครเหรอครับ”

“กะมาหาคุณพลเด้ครับ” (ก็มาหาคุณพลไงครับ)

พลต้องคิ้วขมวดกับคำตอบของคนตรงหน้า แต่เขาก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป เขาจ้องที่ใบหน้าหล่อของหนุ่มร่างสูงตรงหน้าพร้อมกับผิวสีเข้มแทนธรรมชาติ พลเองที่ชอบมองคนหล่อเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ก็ทำเอาพลเองละสายตาจากคนตรงหน้าไม่ได้

“มองผมป่านนี้ มีอีหยังติดหน้าผมอยู่บ่ครับ?” (มองผมขนาดนี้ มีอะไรติดหน้าผมรึเปล่า?)

“ไม่ครับ ผมแค่ชอบมองคนหน้าตาดีและหล่อ”

พลพูดออกไปตรงๆ จนคนตรงหน้าก็หลบหน้าพร้อมกับยิ้มอย่างพึงพอใจ เขาไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะเป็นคนตรงๆ อะไรเช่นนี้ พลเองก็เอี้ยวหน้ามองไปยังอีกฝ่ายด้วยความงุนงง ก่อนที่ใบหน้าหล่อพร้อมกับรอยยิ้มของคนตรงหน้าจะเผยขึ้น จนพลเองแทบจะเสียอาการ

“เออ....ผมถามอะไรได้ไหมครับพี่คนหล่อ”

“ครับ ถามมาโล่ด ผมพร้อมตอบ” (ครับ ถามมาเลย ผมพร้อมตอบ)

ครั้งนี้ร่างสูงตรงหน้าจ้องตากับพลไม่ลดละ พร้อมกับจับจ้องที่ใบหน้าละมุนของหนุ่มเมืองกรุง เขาไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังโดนหนุ่มตรงหน้าตกเข้าเต็มๆ พลชั่งใจอยู่สักพักก่อนที่เขาจะถามออกไปด้วยความอยากทำความรู้จักคนตรงหน้า และอีกอย่างเขาอยากจะสนิทและรู้จักคนหล่อๆ บ้าง

“ช....ชื่ออะไรเหรอครับ อายุเท่าไร เผื่อผมจะได้วางตัวถูก”

“อ้ายกะนึกว่าเรื่องหยัง อ้ายชื่อดินหมู่บักเข้ม เอิ่นว่าอ้ายดินกะได้” (พี่ก็นึกว่าเรื่องอะไร พี่ชื่อดินเพื่อนไอ้เข้ม เรียกว่าพี่ดินก็ได้)

“ครับอ้าย ดิน”

พลพูดทวนชื่อของคนตรงหน้าด้วยสำเนียงที่แปลกๆ แต่ที่ยังคงเอกลักณ์คือรอยยิ้มหวานที่มอบให้ จนดินเองที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็อดที่จะยกมือมาขยี้ผมของคนตรงหน้าไม่ได้ ก่อนที่พลจะจ้องที่ดวงตาคู่สวยและใบหน้าคมของดิน พร้อมกับลูบที่ท้องเบาๆ เป็นสัญญานว่าเขากำลังหิว

“หิวเข้าบ่ครับ จนเที่ยงแล้วเดะ” (หิวข้าวเหรอครับ จนเที่ยงแล้วนะ)

“ใช่ครับผมหิวมากเลยครับ ที่นี่แทบจะไม่มีอะไรทานเลยครับอ้ายดิน”

พลพูดพร้อมจ้องหน้าหล่อของดิน พร้อมกับเบ้หน้าเบาๆ จนดินเองที่ถูกตาต้องใจแต่ตอนแรกๆ ก็ทำเอาเขาไปไม่เป็นเลยทีเดียว ก่อนที่ดินเองจะใช้มืออีกข้างโอบเอวบางของคนข้างๆ แบบเนียนๆ ก่อนที่จะก้มหน้าลงและแอบสูดดมผมของคนข้างๆ โดยที่เจ้าตัวไม่รู้

“ซั่นอ้ายพาไปกินเข้าเอาบ่ เดี๋ยวอ้ายเลี้ยงเอง” (งั้นพี่พาไปกินข้าวเอาไหม เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง)

“กินเข้า นี่คือคำว่ากินข้าวใช่ไหมครับ พอดีผมยังไม่ชินกับสำเนียงเลยครับ”

“แม่นครับ น้องพลต้องอยู่ไปด่นๆ เดี๋ยวกะซินเอง ป่ะครับไปกินเข้าเดี๋ยวอ้ายมาส่ง” (ใช่ครับ น้องพลต้องอยู่ไปนานๆ เดี๋ยวก็ชินเอง ป่ะไปกินข้าวเดี๋ยวพี่มาส่ง)

ดินพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง บวกกับใบหน้าหล่อที่สำเนาถูกต้องตามฉบับหนุ่มไทบ้าน ทำเอาพลก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ ก่อนที่ฝ่ามือหนาจะกุมมือของพลพร้อมกับพาเดินตรงมายังมอเตอร์ไซค์

แปล๊น แปล๊น

ก่อนที่สายตาของพลจะไปสดุดกับใครบางคนที่กำลังขี่มอเตอร์ไซค์ตรงมาทางเขา เมื่อเริ่มเข้ามาใกล้ๆ ก็เผยให้เห็นเข้มที่ใสเสื้อยืดสีดำกางเกงขาสั้น ในมือมาพร้อมกระกร้าสานใบใหญ่ พร้อมกับดวงตาคู่คมที่จ้องพลตาเขม็ง ก่อนที่รถจะหยุดลงตรงหน้าพร้อมกับเท้าที่เตะขาตั้งรถลง ก่อนที่จะคว้าข้อมือของพลแน่น

“จะไปไหน มาอยู่ไม่ถึงวันก็จะไปกับใครต่อใครแล้ว รู้จักมันยัง? ทำไมทำตัวง่ายจังใครชวนไปไหนก็ไป” เข้มพูดเสียงเข้มขึ้นดุคนตรงหน้า จนพลเองก็ถึงกับเบ้หน้าขึ้น

“แม้ๆ กูสิพาน้องไปกินเข้า เบิ่งดุน้องเขาหิวข้าว หวงหลายพ่อเอ่ย” (แม้ๆ กูจะพาน้องไปกินข้าว ดูสิน้องเขาหิวข้าว หวงจังพ่อ)

“บ่ต้อง! มึงกลับไปสาดิน กูเอาเข้ามาให้เพิ่นแล้ว มึงเมือสาเถาะ” (ไม่ต้อง!มึงกลับไปเถอะดิน กูเอาข้าวมาให้เขาแล้ว มึงหลับไปเถอะ)

“เอ่าบักนี่แมะ กูเต๊าะของอยู่อยู่ดีๆ มึงอย่ามาแย่งดุ๊” (เอ่าไอ้นี่ กูจีบของกูอยู่ดีๆ มึงอย่ามาแย้งดิ)

เข้มและดินโต้เถียงกันไปมา ในขณะที่พลเองยืนงงเป็นไก่ตาแตกท่ามกลางทั้งสองคน แต่เมื่อพลเห็นสถานการณ์ตรงหน้าเริ่มไม่ดี เขาก็พยามที่จะพูดแทรกขึ้นแต่ทั้งสองแทบไม่เว้นให้ตนได้พูดเลย ในขณะที่ฝ่ามือนุ่มของเข้มยังจับข้อมือของพลไว้แน่น

“เต๊าะแม่มึงบ้อ ของกู” (จีบแม่มึงดิ ของกู) เข้มพูดพร้อมกับจ้องหน้าดินตาแข็ง เขาไม่รู้ตัวเลยว่าพูดอะไรออกไป

“ค้าบผม พ่อเอ่ยพ้อเขาทันใด๋ กะว่าเขาเป็นของเจ้าของ คนเฮานี่เนอะ” (ค้าบผม พ่อคุณเจอเขาไม่ทันไร ก็ว่าเขาเป็นของตัวเองแล้ว) ดินพูดขึ้นด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ พร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่

“หยุด!!”

พลตะโกนขึ้นเสียงดังแทรกคนทั้งสองด้วยความลืมตัว แต่ก็เหมือนจะได้ผลเมื่อทั้งสองเงียบลง พร้อมกับสายตาทั้งคู่ที่จ้องมายังเขาแทน พลเองก็แทบชงักเมื่อคนหล่อตั้งสองคนจ้องหน้าเขาเสียขนาดนี้ ก่อนที่พลจะพูดขึ้นด้วยความเกร็งๆ และผลัดจ้องหน้าทั้งสองหนุ่มสลับกันไปมา

“คือ....อ้านดินครับ ผมว่า....ผมต้องกินข้าวกับอ้ายเข้มครับ ไว้วันหน้านะครับเดี๋ยวผมจะไปทานข้าวกับอ้านดินแน่นอน”

“ครับผม ไว้มื้อหน้าเด้อครับ เดี๋ยวอ้ายสิไปเลี้ยงตำบักหุ่ง” (ครับผม ไว้วันหน้านะครับ เดี๋ยวพี่จะพาไปเลี้ยงส้มตำ) ดินพูดขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มให้กับหนุ่มเมืองกรุง แต่ทว่าพลในตอนนี้ก็ทำหน้างง

“ตำบักหุ่ง คืออะไรเหรอครับ?”

เข้มและดินก็ต้องยิ้มออกมาให้กับคำถามของตัวเล็กตรงหน้า ที่ถามขึ้นด้วยความสงสัย พลเองก็ใจจดใจจ่อจากคำตอบของสองหนุ่ม ก่อนที่ดินเองจะชิงพูดขึ้นก่อนเข้ม จนเข้มเองก็รู้สึกหน้าเสียไปเมื่อเขากำลังเอ่ยพูด

“กะคือ ส้มตำนั้นแหละครับ” (ก็คือ ส้มตำนั่นแหละครับ)

“อ๋อ ผมเข้าใจแล้วครับ อ้ายดินกลับได้นะครับ”

พลพูดขึ้นในขณะที่ดินเองก็กำลังก้าวขาควบมอเตอร์ไซค์ ก่อนที่จะออกตัวดินก็ไม่ลืมที่จะมองพลอีกครั้ง พลเองก็ยิ้มหวานตอบกลับคนตรงหน้า ก่อนที่พลจะเอี้ยวตัวเดินเข้าไปยังตัวเถียงนา โดยมีมือหนาของเข้มที่โอบเอวบางระหว่างเดิน จนพลเองก็ไม่รู้ตัว

เมื่อพลนั่งลงแคร่ไม้ ก่อนที่กระกร้าสานที่ทำจากไม้ไผ่จะวางลงข้างๆ เข้มหยิบติบข้าวออกมาจากตะกร้าพร้อมกับกับข้าวที่ห่อใส่ถุงมาอย่างดี ได้แก่ แกงหอย ส้มตำ พร้อมกับปลาปิ้ง ก่อนที่เป็นเข้มเองจะแกะใส่จานให้กับพล เมื่ออาหารถูกจัดใส่จานเสร็จ ก่อนที่เข้มจะถามขึ้น

“กินได้ไหม?” เข้มเลิ้กคิ้วถามพลที่มองอาหารที่ตนเอามาให้ด้วยสีหน้าแปลกๆ

“ก...กิน....”

“ถ้ากินไม่ได้ก็ต้องกินหัดปรับตัวด้วย เช่นวันนี้จะไปกลับใครก็ระวังหน่อย ไม่ใช่ฉันคิดอยากไปกลับใครก็ไป”

“ยังไม่ทันได้พูดจบเลย ไงเป็นงี้ ดุเฉย” พลคิดในใจพร้อมกับเบ้หน้าเมื่อคนตรงหน้าบ่นให้เขาเป็นชุด พลเองก็ได้แต่ถอนหายใจเมื่อมองไปยังอีกฝ่าย พลเองเขาก็ไม่ค่อยคุ้นชินกับกับอาหารวันนี้เสียเท่าไร โดยอาหารตรงหน้าเขามีเพียงสามอย่าง คือ แกงหอย ส้มตำ พร้อมกับปลาปิ้ง พลเองเขาคุ้นชินแค่ส้มตำ แต่ทว่าวันนี้ส้มตำตรงหน้าเขาสีมันจัดเป็นพิเศษ

ฝ่ามือเรียลทำการล่อข้าวเหนี่ยวเป็นก้อนกลมๆ ก่อนที่จะกินกับจานแรกคือส้มตำ เมื่อเอาเข้าปากก็จำเป็นต้องน้ำตาคลอร้อนวูบวายทั่วใบหน้า เพราะส้มตำตรงหน้ามันเผ็ดเสียเหลือเกิน แต่พลก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตากินต่อไป ในขณะที่เข้มเองก็ได้มองหน้าพลด้วยความเอ็ดดูแปลกๆ

เมื่อพลเงยหน้าขึ้นก็พบว่าพลทั้งหน้าแดงน้ำตาคลอ จนเข้มเองก็อดที่จะหัวเราะในใจไม่ได้ เข้มมองพลด้วยสีหน้านิ่งๆ ก่อนที่จะรินน้ำพร้อมกับตั้งไว้ให้กับพล ก่อนที่เข้มเองจะลุกยืนพร้อมกับพิงต้นเสาพร้อมกับจ้องที่พลด้วยสีหน้านิ่งๆ

ซี๊ดดดดด...

“อ้ายเข้มครับ ทำไมมันเผ็ดจังครับพลกินไม่ได้หรอกนะครับ” พลพูดขึ้นพร้อมกับทำหน้าซี๊ดขึ้นด้วยความเผ็ด

“รู้ว่าเผ็ดก็กินอย่างอื่นสิ อ่อมหอยไงไม่เผ็ดบื้อไปได้”

เข้มตอบคนตรงหน้าด้วยสีหน้านิ่งๆ พร้อมกับจ้องไปที่อีกฝ่ายด้วยความนึกสนุก เข้มเองเขาไม่ปฏิเสธว่าคนหน้าน่ารักเสียจริง จนทำให้เขาเผลอยิ้มอยู่บ่อยๆ แต่เขาก็ต้องเก็บอาการไว้ด้วยความเลือกไม่ได้ แต่ทว่าเข้มเองก็ต้องยิ้มออกมาเมื่อเห็นท่าทางของคนตรงหน้าเก้ๆ กัง

พลเองเมื่อได้ยินเข้มพูดขึ้น พลก็เบ้หน้าด้วยความเผ็ด แต่เมื่อเขาเปลี่ยนมากินอีกเมนูนึง เขาก็ต้องจ้องมองด้วยความงุนงงว่ามันกินอย่างไร พลพยามเขย่าหอยเพื่อหวังให้มันหลุดออกจากเปลือก จนไม่ทันระวัง น้ำที่มาจากหอยก็ดันเข้าตาเขาเสียได้

“โอ๊ย!!”

เข้มเมื่อเห็นอีกฝ่ายเริ่มใช้มือสัมผัสที่เปลือกตา เขาก็เข้าใจแล้วว่าแกงได้เข้าตาอีกฝ่ายเสียแล้ว เข้มรีบดึงตัวพลพร้อมกับเดินมายังไหที่อยู่ตรงหน้าห้องน้ำ เข้มเองก็ตวัดน้ำล้างให้กับพลแต่ทว่าพลเองก็ยังมีอาการแสบอยู่ เข้มจึ้งให้พลลืมตาใส่น้ำ เพราะเมื่อตอนเด็กแม่เขามักสอนว่าถ้าพริกเข้าตาหรือแกงให้ลืมตาใส่น้ำ

เมื่อเสร็จเข้มก็ถกเสื้อของตนขึ้น พร้อมกับเช็ดไปยังใบหน้าขาวใส่ของคนตรงหน้า พลเองก็ไม่รีรอที่จะซุกหน้าลงที่หน้าท้องแกร่งของเข้ม จนพลเองก็สัมผัสถึงลอนซิกแพ็กแน่น พลเขาก็ทำเป็นเช็ดหน้านานๆ พร้อมกับสูดดมเสื้อของอีกฝ่ายไปด้วย

เมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง เขาก็ต้องชะงัก ภาพตรงหน้าคือแผ่นอกกว้างที่เปียกน้ำจนเสื้อยืดเนื้อบางแนบลู่กับผิว เน้นลอนซิกแพ็กของเข้มที่ดูชัด เรียกได้ว่าดึงดูดจนเขาแทบละสายตาไม่ได้ ความคิดในหัวเหมือนหยุดชะงัก มีเพียงสิ่งเดียวที่ชัดเจนในตอนนี้คือ ผู้ชายคนนี้โคตรเซ็กซี่!

"หึ ถ้าจะมองขนาดนั้น มาดูใกล้ๆ นี่มา" เสียงของเข้มเอ่ยขึ้นต่ำๆ พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

"ห๊ะ... เดี๋ยวสิ?"

ยังไม่ทันที่เขาจะตั้งตัว เข้มก็ก้าวเข้ามาใกล้ จนพลถอยหลังจนหลังชนกับผนังไม้ของห้องน้ำ เสียงน้ำหยดลงจากเสื้อของเข้มดังเบาๆ แต่มันกลับเพิ่มอุณหภูมิในตัวของพลให้พุ่งสูงจนหน้าแดง

"มองอะไรขนาดนั้น?หรือว่าชอบ?" เข้มถาม พร้อมยื่นหน้าเข้ามาใกล้

"บะ... บ้าเหรอ!?" พลรีบเบือนหน้าหลบ แต่ไม่วายรู้สึกถึงความร้อนผ่าวที่แล่นขึ้นจนถึงหู เขาพยายามหันกลับมาจ้องหน้าเข้มอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“ว่าไง มาดูใกล้ๆ นี้มา”

พลึ่บ!