บทที่ 3 แรกพบ/น้องขิมพาขี่รถอีแต๊ก🌾

“หล่า หล่า ตื่นๆ ฮอดแล้ว” (หนู หนู ตื่นๆ ถึงแล้ว)

อือออ...

พลที่นอนตัวขดทั้งคืนด้วยความหนาวเย็นของอากาศ ก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะเบิกออก พลเองก็พลอยตามองไปยังรอบๆ ข้างที่มีสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไป ก่อนที่พลจะค่อยๆ ใช้ตูดกระดึ๊บลงจากท้ายรถกระบะ แต่เขาก็ต้องตกใจเมื่อมีชาวบ้านมามุงเขาขนาดนี้

“แม่นคนนี่บ้อที่หนีมาเพราะถืกทำร้าย” (ใช่คนนี้ไหมที่หนีมาเพราะถูกทำร้าย)

“หล่าเอ่ยนางเอ่ย ซางมาหล่อแฮง” (หล่าเอยนางเอ่ย ไรท์ไม่รู้ว่าภาษากลางใช้คำว่าอะไร ขออภัยด้วยนะครับ ทำไมหล่อจังเลย)

“ซื่ออีหยังนิ” (ชื่ออะไรเหรอ)

เสียงชาวบ้านที่เริ่มซุบซิบกันไปมา แต่พลก็ไม่สามารถจับศัพท์ได้เลยว่ามันแปลว่าอะไร พลเองที่พึ่งตื่นเขาทำตัวไม่ถูกได้แต่เลิ้กลั้กไปมาก่อนที่จะยกมือสวัสดีชาวบ้านที่มามุงดูเขา เมื่อประโยคแรกออกจากปากของเขา ชาวบ้านก็เริ่มจ้องมาทางเขามาเป็นจุดเดียว พลเองก็จ้องมองไปยังสิ่งรอบข้างอย่างสนใจ พร้อมกับเผยให้เห็นหมู่บ้านเล็กๆ ที่มีป่าเป็นส่วนใหญ่ และวิวภูเขาสูงอย่างกับที่เขาได้ฝันไว้

ซึ่งตัวบ้านของคนในหมู่บ้าน ล้วนเป็นบ้านไม้ซ่ะส่วนใหญ่ และเป็นบ้านทรงยกสูง ทุกๆ บ้านจะมีแคร่ไม้ไผ่หรือแคร่ไม้ ไว้ใต้ถุนบ้านพร้อมกับรั้วของบ้านที่ทำจากตอไม้และเอาไม้ไผ่มาคั้น ดูๆ แล้วหมู่บ้านนี้ก็ไม่ได้แย่มากหนำซ้ำยังมีเอกลักษณ์ด้วยซ้ำ ก่อนที่เขาจะสังเกตได้ว่ารถได้มาจอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่สองชั้น ซึ่งเป็นครึ่งปูนครึ่งไม้ต่างจากหลังอื่นๆ โดยชั้นล่างจะเป็นปูนและข้างบนเป็นไม้ และยังมีใต้ถุนบ้านเหมือนกับบ้านหลังอื่นๆ

รวมทั้งหน้าบ้านที่มีสวนผักเล็กๆ ที่เป็นซิกเนเจอร์ของคนในหมู่บ้าน เพราะผักส่วนมากมักจะปลูกในยางรถที่ตั้งอยู่บนปากท่อปูนขนาดใหญ่ ส่วนมากนั้นจะเน้นการปลูกต้นหอม และสะระแหน่

พลก้าวเดินตามผู้หญิงวัยกลางคนที่ร่วมเดินทางมากับเขาในคืนวาน ก่อนที่สายตาจะไปสดุดกับป้ายหน้าบ้านที่ทำจากไม้ พร้อมกับสลักชื่อไว้ “ที่ว่าการผู้ใหญ่บ้าน” เมื่อเขาเดินเข้ามานั่งที่แคร่ไม้ใหญ่ใต้ถุนบ้านเสร็จ ไม่นานก็มีผู้ชายวัยกลางคนเดินมาทางเขา พร้อมกับด้านหลังมีหนุ่มหล่อตามมาด้วย

“นี่มัน เทพพระบุตรชัดๆ”

พลบ่นพึมพำออกมาเมื่อเขาได้เห็นชายหนุ่มรูปหล่อข้างหลัง ที่มาด้วยลุคสบายๆ แต่ที่ไม่สบายก็น่าจะเป็นเขาเอง ที่ในตอนนี้ใจสั่นรัวๆ

“เข้มมานี่ดุลูก มาคุยกับเพิ่นแน่ เพิ่นคือสิสนใจลูกคัก” (เข้มมานี่หน่อยลูก มาคุยกับเขาหน่อย เขาดูจะสนใจลูกนะ)

“หึ”

สิ้นสุดเสียงของชายวัยกลางคนพูดขึ้น ก่อนที่ใบหน้าหล่อคมของหนุ่มตรงหน้าจะยื่นใบหน้าเข้าใกล้ จนพลหลังแทบจะติดกับแคร่ไม้ “ปากเอยตาเอยมันลงตัวสุดๆ พลเอ๋ยเจอคู่ครองแล้วโว้ยยยย” พลคิดในใจสายตาก็จับจ้องไปที่คนตรงหน้า ที่ในตอนนี้เรียกได้ว่ากำลังสำรวจเขาทุกอนูรูขุมขน ก่อนที่พลจะพูดขึ้นเมื่อคนตรงหน้าเอาใบหน้ามาใกล้กับใบหน้าของเขา แทบจะเรียกได้ว่าแลกลมหายใจก็พูดได้

“กะ.....ใกล้ไปแล้ว”

“หึ....โป๊ะเช๊ะ ลูกคุณหนูชัวร์” เมื่อคนตรงหน้าพูดขึ้น พลเองก็ถึงกับหน้าเหวอไปทันที จากที่เขากำลังหน้าแดงด้วยความเขิน

“เข้มลูก ถามเขาดุว่าเขามาแต่ไส ซื่อหยัง คือเห็นว่าหนีจาการถืกทำร้าย กับหนีแก๊งทวงหนี้มา” (เข้มลูก ถามเขาดูหน่อยว่ามาจากไหน ชื่ออะไร ทำได้ยินว่าโดนทำร้าย กับหนีแก๊งทวงหนี้มา)

“ผมว่าบ่แม่นดอกพ่อ ทรงนี้คุณหนูหนีออกจากเฮือน ฟอดดด...” (ผมว่าไม่ใช่หรอกครับพ่อ ทรงนี้ลูกคุณหนูหนีออกจากบ้าน ฟอดดด...) คนตรงหน้าพูดขึ้นพร้อมกับก้มหน้ามาสูดดมที่ต้นคอของพลอย่างห่างๆ จนพลเองก็ดึงกับสดุ้ง พร้อมกับหน้าแดงขึ้นสี

“เป็นหมอดูเหรอว่ะ รู้เก่งชิบ!” พลคิดในใจเมื่อคนตรงหน้าแทบจะเดาทางเขาได้สักขนาดนี้ ก่อนที่คนตรงหน้าจะยื่นใบหน้าหล่อๆ เข้ามาใกล้เขาอีกครั้ง พร้อมกับริมฝีปากเรียวจะพูดเอ่ยขึ้น

“ชื่ออะไร”

น้ำเสียงห้วนๆ ห้าวๆ ถามขึ้น ในขณะที่ใบหน้าหล่อของคนตรงหน้ายังอยู่ใกล้ใบหน้าของพล จนลมหายใจแทบประสานกัน พลใจเต้นแรงแทบไม่เป็นจังหวะเมื่อพ่อหนุ่มเทวดามาจ้องเขาสักขนาดนี้ พลเองก็ตอบไปด้วยน้ำเสียงเกร็งๆ พร้อมกับมือเล็กพลักอกแกร่งของคนตรงหน้าออกเบาๆ

“ช.....ชื่อพลครับ”

“แน่นมาก” พลคิดในใจเมื่อมือเขาสัมผัสกับแผงอกหนา พร้อมกับปลายนิ้วยังได้สัมผัสลูกเกดอีกด้วย

“มาจากไหน”

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

เสียงหัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อๆ เมื่อร่างสูงตรงหน้าคร่อมตัวของพลลงกับแคร่ไม้ พร้อมกับหน้าหล่อคมของเจ้าตัวที่ทำให้พลแทบสตั้นไปทันที ดวงตาคู่สวยของพลก็พลอยมองไปทั่วใบหน้าหล่อของคนตรงหน้าอย่างไม่วางตา พลางตอบคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงทั้งสั่นๆ ทั้งพูดผิดๆ ถูกๆ

“กะ....กรุงเทพครับ”

เมื่อสิ้นสุดคำพูดของพล ร่างสูงจึ้งค่อยๆ ถอยออกมาพร้อมกับชายวัยกลางคนเดินเข้ามาแทรกแทน สายตาของชายวัยกลางคนนั้นก็จ้องที่พลด้วยความสงสัย ในขณะที่สายตาพลแทบจะไม่สนใจคนตรงหน้าที่ยืนอยู่เลย พลได้แต่มองพ่อเทพบุตรหล่อราวรูปปั้นที่ยืนพิงเสาทำหน้าหล่อๆ อยู่ด้านหลัง พร้อมกับอีกฝ่ายก็มองมาทางเขาเช่นกัน

“สั่นเอาเป็นว่า ยินดีต้อนรับสู่บ้านโคกสะแบงเด้อคุณพล อยู่ที่นี้พ่อซื่อว่ามีเด้อ เป็นผู้ใหญ่บ้านบ้านโคกสะแบง กับเมียของลุงซื่อปลา เดี๋ยวจักหน่อยเพิ่นกะมา อยู่ที่นี้ไปก่อนจนกว่าสิหาม่องไปได้” (งั้นเอาเป็นว่ายินดีต้อนรับสู่โคกสะแบงนะคุณพล อยู่ที่นี้พ่อชื่อว่ามีนะ เป็นผู้ใหญ่บ้านบ้านโคกสะแบง กับเมียของลุงชื่อปลา เดี๋ยวอีกหน่อยเขาก็มา อยู่ที่นี่ไปก่อนจนกว่าจะมีที่ไปได้)

ผู้ใหญ่มีพูดพร้อมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เมื่อเขารู้ว่าคนกรุงตรงหน้าไม่สนใจเขาเลย เอาแต่จ้องแต่ลูกชายของเขาไม่วางตา พลเองเมื่อรู้ตัวว่าเขามองชายที่ชื่อว่าเข้มนานจนเกินไป จนไม่ได้สังเกตเลยว่าใครต่อใครที่มาคุยกับเขาบ้าง เมื่อเขารู้ตัวก็ถึงต้องเรียกสติพร้อมกับยกมือไหว้ขอบคุณคนตรงหน้าตามมารยาท

“ขอบคุณครับพ่อผู้ใหญ่มี.......เรียกพลเฉยๆ ก็ได้ครับ เอาเป็นว่าผมมาขอพักอาศัยด้วยนะครับ”

“หึหึ เรียกพ่อก็ได้จะได้สั้นๆ” ผู้ใหญ่มีถึงกับหัวเราะออกมากับคำพูดของคนกรุงที่พูดขึ้น พลเองที่ได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มกว้างตาหวานฉ่ำ เพราะเขาเข้าใจว่าได้เป็นส่วนหนึ่งของคนในครอบครัวของพ่อผู้ใหญ่แล้ว

“ขิม...ขิม...ลูกมานี้ดุลูก” (ขิมลูกมานี่หน่อยลูก)

“จ๋าพ่อ”

เมื่อสิ้นสุดเสียงพูดของหญิงสาวพูดขึ้น พลได้หันไปเหลือบมองที่ต้นตอของเสียง ก่อนที่จะพบหญิงสาววัยราวๆ สิบเจ็ดปีจะเข้าสิบแปดปี เธอมาในชุดคอกระเช้าพร้อมกับนุ่งซิ่นที่เป็นลายเอกลักษณ์เฉพาะตัว ใบหน้าหวานละมุนของเธอแปดเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มที่สดใสราวกลับแสงตะวัน ก่อนที่เธอจะมาหยุดที่ตรงหน้าของพล

“ขิมลูก พาเพิ่นไปหาม่องหลับม่องนอนเพิ่นแน่” (ขิมลูก พาเขาไปหาที่หลับที่นอนให้เขาหน่อย)

“ใด๋จ้าพ่อ” (ได้ค่ะพ่อ)

ขิมเธอตอบพ่อของเธอด้วยน้ำเสียงที่น่ารักสดใสตามคาแรคเตอร์ของเธอ รอยยิ้มที่หวานดังน้ำผึ้งเดือนห้าก็ประจักแก่สายตาทุกคน พร้อมกับผมที่มัดแกะสองข้าง เธอเองพลางเดินเข้าไปคว้าแขนเข้มที่ยืนพิงต้นเสาอยู่ เธอพยามยามตื้อเข้มทุกวิถีทางจนเข้มเองก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

ฝ่ามือหนาของเข้มก็พลางยกขึ้นมาลูบที่ศีรษะของเธออย่างเอ็นดู ก่อนที่ขิมเธอจะพูดอะไรบางอย่างกับพี่ชายของเธอ พลเองที่จับจ้องทั้งสองแต่ทว่าเขาก็ได้แต่มองด้วยความที่ไม่เข้าใจในภาษาถิ่นสักเท่าไร ก่อนที่เข้มจะเดินหายเข้าไปยังหลังบ้าน

ขิมเองเธอก็เดินมานั่งลงข้างๆ พล ก่อนที่เธอจะยิ้มหวานให้กับคนตรงหน้าหนึ่งที เป็นเธอเองที่เอยปากถามคนตรงหน้าไป เพื่อเปิดประโยคบทสนทนา ด้วยท่าทีที่ร่าเริงตามสไตล์ของเจ้าตัว

“ชื่อหยังจ้า อุ๊ย ชื่ออะหยังจ้ะ” (ชื่ออะไรคะ อุ๊ย ชื่ออะไรคะ)

“อ๋อ พี่ชื่อพลนะครับ”

ขิมเธอถามพลด้วยน้ำเสียงเกร็งๆ แต่แฝงไปด้วยความน่าเอ็นดู จนพลเองที่ได้มองได้ฟังก็อดที่จะยิ้มกับความน่ารักของคนตรงหน้าไม่ได้ ขิมเธอก็พลอยส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้พลอยู่ตลอด ก่อนที่เธอจะเริ่มถามพลในคำถามต่อไป

“อ้ายพล อายุเท่าไรจ้า ส่ำอ้ายหนูบ่ เผื่อหนูสิได้วางโตถืก” (พี่พล อายุเท่าไหนเหรอคะ อายุเท่าพี่หนูไหม เผื่อหนูจะได้วางตัวถูก)

“อ๋อ.....พี่อายุ 24 ครับ ว่าแต่ไอ้คำว่าอ้ายนี่คืออะไรเหรอครับน้องขิม” พลถามขึ้นด้วยความสงสัย และอีกหลายคำที่เขายังงงอยู่

“อั่น...มันแปลว่า พี่ชายอ่ะจ้า อย่างเช่นหนูจะเอิ่น อุ๊ย พูดคำว่า....รักพี่เข้ม คันเป็นภาษาถิ่นเขาจะเรียกว่า ฮักอ้ายเข้มอ่ะจ้า ง่ายกะใช้เรียกแทนคำว่าพี่ชายอะจ้า” (เอ่อ..มันแปลว่า พี่ชายค่ะ อย่างเช่นหนูจะเรียก คำพูดว่า...รักพี่เข้ม ถ้าภาษาถิ่นก็จะเรียกว่ารักพี่ชายค่ะ”

“อ๋อ..ครับ ว่าแต่น้องขิมละครับอายุเท่าไร”

“หนูอายุ17ปีเด้อจ้า เอิ่น อุ๊ย เรียกว่าน้องขิมกะได้จ้า” (หนูอายุ17ปีนะคะ เรียกน้องขิมก็ได้ค่ะ)

“ครับผมน้องขิม ว่าแต่ที่พักนี่คือที่ไหนเหรอครับ?”

พลยิ้มพร้อมกับพูดตอบโต้เธออย่างเป็นกันเอง พลก็พลางส่งรอยยิ้มให้กับหญิงสาวตรงหน้าอย่างเป็นมิตร ก่อนที่จะถามเธอขึ้นด้วยความสงสัยเรื่องที่พัก ขิมเองเธอก็ไม่ได้อะไรเธอก็พร้อมที่จะตอบพลเสมอ

“อ๋อ อยู่เถียงนาปลายทางท้ายหมู่บ้านจ้า หรืออยู่นานูอ่ะจ้า บ่ต้องยานเด้อจ้า อากาศดีแฮงลมลวงอยู่ตลอด” (อ๋อ อยู่ที่เถียงนาปลายทางท้ายหมู่บ้านค่ะ หรืออยู่นาของหนูค่ะ ไม่ต้องกลัวนะคะ อาการศดีมากลมพัดอยู่ตลอด)

“ครับน้องขิม ไปกับเลยไหมครับ พี่ชักจะตื่นเต้นแล้วสิ”

พลถามคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น พร้อมกับแววตาของพลที่พลางส่งสายตาด้วยความดีใจ ที่เขากำลังจะได้ไปสัมผัสกับทุ่งนาของหมู่บ้านนี้เสียที พลเขาอยากไปเดินเล่นที่ทุ่งนาเสียหน่อย มันคงดีมากแน่ๆ

“ได้จ้าอ้ายพล แต่อ้ายพลต้องรออ้ายเข้มก่อนเด้อจ้า เพิ่นไปเอารถอยู่อะจ้า” (ได้ค่ะพี่พล แต่พี่พลต้องรอพี่เข้มก่อนนะคะ พี่เขากำลังไปเอารถอยู่ค่ะ”

ไม่นานสิ้นสุดเสียงของขิม พลก็ต้องสดุดตากับความหล่อของพ่อหนุ่มเทพบุตรตรงหน้า เมื่อเข้มทำหน้าหล่อมาแต่ไกลพร้อมกับควบรถไทนาเดินตามหรือที่ภาคอิสานเรียกว่ารถอีแต๊ก ที่ในตอนนี้กำลังตรงมายังทางเขา ขิมเองก็ดึงตัวของพลพร้อมกับจับมือของพลและส่งยิ้มให้เบาๆ ก่อนที่ขิมจะพาพลออกไปยืนรอที่ริมถนนหน้าบ้าน

แต๊กๆๆๆ .....

เสียงรถไถนาเดินตามหรือรถอีแต๊กมาหยุดจอดอยู่ตรงหน้าของทั้งสอง พลพลอยจ้องไปยังคนขับที่ตอนนี้ทำใบหน้านิ่งหล่อคมเข้มสมชื่อ พลสตั้นไปชั่วขณะเมื่อได้มองสายตาคู่คมของคนตรงหน้า ก่อนที่ขิมจะพาพลขึ้นมานั่งที่ไม้ ที่คั้นกลางระหว่างตัวพ่วงของรถไถนาเดินตามหรือรถอีแต๊ก

ก่อนที่รถไถนาเดินตามหรือรถอีแต๊กจะออกตัวไปอย่างช้าๆ ในขณะที่ขิมเองก็ทำหน้าที่ของเธอเป็นอย่างดี เธอคอยแนะนำพลแต่ละที่และสิ่งที่หน้าสนใจให้กับพลฟัง ในขณะที่พลก็แทบจะไม่ได้สนใจที่เธอพูดเลย พลเอาแต่จ้องมองที่กล้ามแขนแน่นของคนขับ พร้อมกับพูดขึ้นในใจ “คนอะไรกัน ขนาดหันหลังยังหล่อ แถมแน่นไปทุกส่วน” ในขณะที่จ้องพลเองเขาไม่รู้ว่าตัวเองเผลอหน้าแดงขึ้น

“อ้ายๆ เจ้าฮ้อนบ่ เป็นหยังหน้าเจ้าคือแดง” (พี่ๆ พี่ร้อนเหรอ ทำไมหน้าพี่ถึงแดง)

“อะ...เอิ่ม....ฮ้อนคืออะไรเหรอครับน้องขิม” พลเกาหัวหงึกๆ เมื่อหลุดจากพวังก่อนที่เขาต้องมานั่งคิด กับคำว่า “ฮ้อน” ว่ามันคืออะไรแปลว่าอะไร แต่พลเองเขาก็ไม่อายที่จะถามคนข้างๆ ไปด้วยความสงสัยส่วนตัวของเขาล้วนๆ

“อ๋อ พี่น่าจะบ่คุ้นซิน มันแปลว่า ร้อน อะจ้า” (อ๋อ พี่น่าจะไม่คุ้นชิน มันแปลว่า ร้อน ค่ะ)

“อ๋อ อย่างนี้นี้เองพี่เข้าใจแล้วละ พี่ต้องเรียนรู้อีกเยอะเลย ฝากน้องขิมเป็นครูสอนพี่หน่อยนะครับ”

ขิมพยักหน้าให้กับคนตรงหน้าด้วยท่าทีที่ร่าเริงสดใส ก่อนที่พลเองก็อดที่จะเอามือไปขยี้ที่ศีรษะของเธอไม่ได้ ทั้งสองได้มานั่งรถจนมาถึงปลายทางท้ายของหมู่บ้าน ก่อนที่จะเผยให้เห็นทุ่งนาใหญ่และกว้างสุดลูกหูลูกตา ใบขาวสีเขียวที่กระทบกับแดดช่วงสายของวันพร้อมกับวิวภูเขาสูง พลอดใจไม่ได้ที่จะเอามือถือขึ้นมาถ่ายรูปเก็บไว้

พร้อมกับสายลมเย็นที่ตกกระทบเข้าใบหน้าของพลจนทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายอยู่ไม่น้อย ไม่นานรถก็ได้มาหยุดอยู่ที่เถียงนายกสูง พร้อมกับแคร่ไม้หน้าเถียงนา ตัวเถียงนาล้อมด้วยไม้ไผ่และต้นยูคาลิปตัส พร้อมกับควายเผือกหนึ่งตัวที่ผูกอยู่กับรั้ว พลก้าวลงรถพร้อมกับอ้าแขนรับลมที่พัดเข้ามากระทบกับร่างกายของเขา ก่อนที่เสียงเข้มของใครบางคนจะพูดขึ้น

“มาช่วยกันหน่อยก็ดี ไม่ใช่มายืนปล่อยให้คนอื่นเขาเอากระเป๋าลงมาให้”

“บ่เป็นหยังดอกอ้ายเข้ม เดี๋ยวขิมเบิ่งแงงเพิ่นเอง” (ไม่เป็นอะไรหรอกพี่เข้ม เดี๋ยวขิมดูแลพี่เขาเอง)

“คนหล่อทำไมต้องดุด้วยไม่เข้าใจ”

พลบ่นพึมพำก่อนที่จะเดินเข้ามาช่วยขิมที่ถือกระเป๋าเป้ของตนลงมา ก่อนที่พลเองจะเดินขึ้นบันไดที่ทำจากต้นยูคาพร้อมกับเดินเข้าในห้องที่ทำจากไม้เป็นส่วนใหญ่และหลังคาที่ทำมาจากหญ้าคา เมื่อเข้ามาก็พบกับความโล่ง มีเพียงหมอนสองใบผ้าห่มอีกหนึ่งผืนและเสื่อที่ท้อขึ้นมาเองปูอยู่

ก่อนที่พลเองจะค่อยนั่งลงที่เสื่อพร้อมกับวางกระเป๋าไว้ด้านข้าง พลสำรวจไปทั่วห้องก่อนที่เขาจะเดินออกมามาที่โล่งหน้าห้องที่มีไหที่เป็นเครื่องปั้นดินเผาตั้งอยู่ตรงกลางพื้นที่โล่ง ก่อนที่อีกฝั่งจะพบครัวเล็กๆ พร้อมกับเตาถ่าน และใกล้ๆ ครัวนั้นลงไปข้างล่างนั้นเองก็เป็นห้องน้ำหลังเล็กที่ทำขึ้นจากไม้และหญ้าคาที่ล้อมไว้

“อ้ายพลๆ ขิมขอตัวกลับก่อนเด้อ เดี๋ยวหนูมาหาใหม่จ้า” (พี่พลๆ ขิมตัวกลับก่อนนะ เดี๋ยวหนูมาหาใหม่)

“ครับน้องขิม ไว้เจอกันครับ”

พลตอบขิมที่วิ่งขึ้นบันไดมาทางตนก่อนที่จะเอยน้ำเสียงหวานขึ้น พร้อมกับเอี้ยวตัวเดินลงบันไดพร้อมกับขึ้นไปยังรถอีแต๊กเช่นเดิม พร้อมกับเข้มที่เดินออกมาจากอีกด้านของเถียงนา ในมือหอบหญ้ากองใหญ่วางลงตรงหน้าควายเผือก พร้อมกับเดินขึ้นมาบนตัวเทียงนาตรงมาทางพลด้วยสีหน้านิ่งๆ ก่อนที่จะพูดขึ้น

“อยู่ได้ใช่ไหม” เสียงหล่อทุ้มๆ นิ่งๆ พูดขึ้นพร้อมกับมองมายังพลอย่างไม่ละสายตา

“สบายมากครับ” พลตอบคนตรงหน้าด้วยรอยยิ้มที่สดใส แม้คนตรงหน้าจะตีหน้านิ่งและเย็นชาใส่เขาอยู่ไม่น้อยก็ตาม

“งั้นฝากดูควายให้หน่อยนะ มันชื่อลอล่า” เข้มพูดพร้อมกับสีหน้าหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่จะหันมามองพลด้วยสีหน้านิ่งๆ

“ครับ” พลตอบรับคำพูดของคนตรงหน้าด้วยความงุนงง ก่อนที่ใบหน้าหล่อจะโน้มลงเข้าใกล้กับใบหน้าของพลอีกครั้ง

“เอ่อ.....บอกก่อนนะที่นี่มันไม่สบายเหมือนเมืองกรุง อย่าหลงละเลิงล่ะ”

“ไป๋ขิม เมือบ้าน!!” (ไปขิมกลับบ้าน)

เข้มเมื่อพูดจบก็เอี้ยวตัวหันหลังกลับโดยไม่หันมามองพลแม้แต่น้อย ก่อนที่จะพูดกับน้องของตนด้วยภาษาถิ่นที่เป็นกันเอง เรียกได้ว่าต่างกันลิบลับกับตอนที่พูดกับเขาอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่กล้ามแขนใหญ่จะสตาร์ทรถไถ ก่อนที่จะค่อยออกตัวไปจากตัวเถียงนา มีเพียงขิมที่นั่งหันหลังโบกมือให้กับพล พร้อมกับรอยยิ้มที่สดใสของเธอ

แต๊กๆๆ ......

“บ่ายบายเด้ออ้ายพล ไว้พ้อกัน” (บ่ายบายนะพี่พล ไว้เจอกัน)