บทที่ 7 สอนคนกรุงดำนา ใครแพ้โดนบทลงโทษ🌾

แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องผ่านช่องเล็กๆ ของกำแพงกระท่อมไม้ไผ่ พลค่อยๆ ลืมตาขึ้นท่ามกลางเสียงนกร้องและกลิ่นหอมของทุ่งข้าวที่ลอยมากับสายลมเย็นในยามเช้า พลยันตัวลุกขึ้นนั่งหันมองรอบตัวด้วยความงุนงงหน่อยๆ

พลเขาลุกขึ้นช้าๆ เดินออกมาหน้าเถียงสายตาก็กวาดไปทั่วทุ่งนาที่เขียวขจี ที่ตอนนี้ลมพัดพลิ้วจนต้นข้าวเอนตัวเหมือนกลับคลื่นน้ำในทะเล พลยกมือปัดผมยุ่งๆ ที่ปรกใบหน้าขึ้นพลางกางแขนสองข้างพร้อมกับรับลมเย็นในยามเช้า

ไม่นานนักเสียงฝีเท้าของคนที่เดินบนพื้นดินดังขึ้นเบาๆ ก่อนที่พลจะหันไปพบเข้มชายหนุ่มเจ้าของเถียงนา ที่ตอนนี้กำลังถือข้าวต้มร้อนๆ ในชามไม้กำลังเดินขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มอ่อนๆ

“ตื่นแล้วเหรอ?” เสียงทุ้มของเข้มเอ่ยถามขณะยื่นชามข้าวต้มให้ พลเองก็รับมันด้วยฝ่ามือที่ยังเย็นเฉียบ สายตาเขาพลางมองอีกฝ่ายด้วยแววตาใส

“อ้ายเข้มครับ ทำไมที่นี่ตอนเช้ามันดูสงบจังเลยครับ " พลเอ่ยขึ้นเบาๆ ดวงตาคู่นั้นทอดมองไปที่ทุ่งนาไกลสุดสายตา

“ใช่มันสงบมากเลยแหละ...แล้วพลตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ มีอะไรให้คิดถึงบ้างล่ะ หรือรู้สึกอย่างไรบาง?” เข้มถามกลับ รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏบนใบหน้าคมคาย เพราะเขานึกถึงคำพูดของดาวที่ทนอยู่กับเขามาโดยตลอด เลยอยากถามอีกฝ่ายว่าโอเคหรือไม่

"ตอนนี้เหรอครับ...อืม....อาจเป็นอ้ายก็ได้นะอ้ายเข้ม"

พลพูดไปด้วยความเขิน พร้อมกับใบหน้าที่ร้อนวูบวาบขึ้น ประโยคนั้นทำให้เข้มชะงักเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะเบาๆ แขนแกร่งก็เอื้อมไปแตะไหล่เล็กเบาๆ ก่อนที่จะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง พร้อมกับเก๊กหน้าหล่อ

“คันฮักอ้ายอีหลี ก็อย่าแต่สิเว้า" (ถ้ารักพี่จริงๆ ก็อย่าเอาแต่พูด)

เข้มพูดพลางโน้มตัวเข้าใกล้ จนพลหน้าแดงก่ำ พลเองเขารีบเบี่ยงตัวหลบแต่ไม่ทันไรมือหนาก็โอบรั้งไว้ จนข้าวต้มในชามไม้แทบหก เข้มเห็นดังนั้นจึ้งปล่อยอีกฝ่ายพร้อมกับเดินตามพลมาที่แคร่ไม้หน้าเถียงนา พลนั่งขัดสมาดพร้อมกับตักข้าวต้มร้อนๆ เข้าปากพร้อมกับเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ จนเข้มเองก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้

ฮื้มมมม…

“อ้ายเข้มครับ อ้ายทำเองเหรอครับ อร่อยมากเลยครับ” พลพูดพร้อมตักเข้าปากคำใหญ่ พร้อมกับเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ

“คันกินเสร็จแล้วมากับอ้าย เดี๋ยวสิพาไปดำนา” (ถ้ากินเสร็จแล้วมากับพี่ เดี๋ยวจะพาไปทำนา)

“ดำนาคือ.....”

“เดี๋ยวก็รู้ วันนี้ขิมก็จะไปด้วย”

“ครับ ผมอยากเจอน้องขิมอยู่พอดีเลยครับ” พลตอบเข้มด้วยความตื่นเต้น พลรีบตักข้าวเขาปากอย่างเร่งรีบก่อนที่จะวางชามข้าวลงข้างๆ เมื่อเขาทานเสร็จพลก็จะลูบท้องไปมาด้วยความอิ่ม

ช่วงสาย

แสงแดดอ่อนๆ ยามสายกระทบผิวน้ำในท้องนาเป็นประกายวิบวับ เสียงนกร้องก้องไปทั่ว ขิมเธอเดินนำหน้าด้วยความกระตือรือร้นและความสดใสของเจ้าตัว เธอมาในชุดคอกระเช้าสีชมพูอ่อนพร้อมกับซิ่นสั้นเพียงหัวเข่า และผมที่มัดแกะสองข้าง โดยข้างหลังตามมาด้วยพลที่เดินอยู่ข้างๆ เข้ม ร่างสูงที่สวมหมวกงอบใบใหญ่ และมือยังคงถือจอบพาดบ่าอย่างทะมัดทะแมง

“อ้ายเข้ม! เป็นหยังคือลากอ้ายพลมาด้วยละ นามันเลอะเทอะเด๊ะ อ้ายพลเขาคงบ่มักดอก" (พี่เข้ม!ทำไมถึงลากพี่พลมาด้วยละ นามันเลอะเทอะนะ)

“หึ จังซี้ล่ะดีแล้ว คนเฮามาอยู่ในถิ่นอื่นกะต้องปรับโต ถึงแม้ว่าสิเป็นคนกรุงแต่กะต้องเอ็ดงานคือกัน" (หึ อย่างนี้แหละดีแล้ว คนเรามาอยู่ต่างถิ่นก็ต้องปรับตัว ถึงแม้ว่าจะเป็นคนกรุงแต่ก็ต้องทำงานเหมือนกัน)

เข้มพูดด้วยเสียงเรียบพร้อมกับมองไปยังคนข้างๆ ที่ทำหน้างงกับคำพูดของเขาและน้องขิม พลที่เดินตามหลังแต่เขาก็ต้องผงักเมื่อเดินตามเข้มและขิมลงมายังคูนา พลพลอยมองเท้าตัวเองที่จุ่มลงในโคลนอย่างไม่คุ้นเคย

"ผม...จะไหวเหรออ้ายเข้ม?ผมไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนเลยนะ"

เข้มหัวเราะเบาๆ ในลำคอ พร้อมกับเอื้อมมือมาดึงมือประคองพลไว้ไม่ให้เสียหลัก ก่อนที่เข้มจะหยิบมัดต้นกล้าออกมาก่อนที่จะยื่นอีกต้นให้กับพล พลเองก็รับไว้ด้วยความงงๆ ก่อนที่เข้มจะมองพลสายตานิ่งก่อนที่จะพูดขึ้น

"มาเดี๋ยวอ้ายสิสอน เริ่มจากพื้นฐานง่ายๆ ค่อยเพิ่มขึ้นทีละระดับ" (มาเดี๋ยวพี่จะสอน เริ่มจากพื้นฐานง่ายๆ ค่อยเพิ่มระดับขึ้นเรื่อยๆ)

ทั้งสองคนเดินลงมายังคันนาที่มีโคลนอยู่ทั่ว ขิมเองเธอก็พลางกระโดดลงน้ำโคลนและหัวเราะเสียงใส เข้มมองน้องสาวอย่างอ่อนใจ ก่อนที่เข้มจะเดินไปพยุงขิมที่กำลังเดินตรงมาด้วยความทุลักทุเล ในณะที่เดินมายังพลขิมก็หยอกล้อกับเข้มไปมา เข้มเองก็พลางลูบศีรษะของเธอเบาๆ จนพลเองที่ยืนดูก็ถึงกลับหัวเราะออกมาด้วยความน่ารักของสองพี่น้อง

เมื่อเดินมาถึงพล เข้มก็หยิบต้นกล้าให้กับขิม ขิมเธอก็ยิ้มรับพร้อมกับจ้องมองพลพร้อมกับส่งยิ้มกว้างให้ ในขณะที่พลเองก็ยิ้มกว้างให้กับเธอเช่นกัน ทำเอาเข้มเองที่มองดูถึงกับชงักกับรอยยิ้มนั้นทันที ก่อนที่จะสะบัดความคิดออกจากหัวพร้อมกับพูดขึ้น

“เอาละพล ลองทำมือจับต้นกล้านี่ไว้แบบนี้"

พลมองมือใหญ่ที่ประคองต้นกล้าด้วยความทะนุถนอม สายตาของเข้มตอนนี้ดูจริงจังราวกับต้องการถ่ายทอดความรู้จากใจ พลเองก็ตั้งใจมองเข้มโดยไม่ละสายตา และทำตามทีละขั้นตอนอย่างตั้งใจ

“แล้วกะกดมันลงในดินแบบนี้ ระวังอย่าให้ฮากมันงอ" (แล้วก็กดมันลงดินแบบนี้ ระวังอย่าให้รากมันงอ)

เข้มพูดขณะนำมือพลไปจับต้นกล้าพร้อมกับมือเขา พลสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของมือแกร่งที่คอยชี้นำและสอนเขาอย่าละเอียดที่ละขั้นตอน โดยมีขิมที่คอยมองทั้งสองพร้อมกับยืนบิดตัวไปมาก่อนที่จะเอ่ยแซวขึ้น

“โอ๊ย! มาฟินแฮง ขิมเอ่ยขิมซางแมนวาสนาดีเนาะ อ้ายเข้มกะตั้งใจสอนเมียเพิ่นคัก หึ้ย!เว้ามาแล้วเขิน" (โอ๊ย!ฟินมาก ขอมเอ่ยขิมช่างวาสนาดีแท้ พี่เข้มก็ตั้งใจสอนเมียจัง อุ๊ย! พูดมาแล้วเขิน)

ขิมพูดแซวขึ้นด้วยความที่อดใจไม่ได้ เมื่อพี่ชายทั้งสองถือแขนสอนกันใกล้ชิดขนาดนี้ และมีจังหวะที่ทั้งสองหันมาสบตากัน ขิมเองก็แทบจะเขินตัวบิด ก่อนเธอจะชงักเมื่อพี่ชายของเธออย่างเข้มยืนขึ้นตรง มือพลางท้าวเอวมองมาที่เธอด้วยสายตากวนๆ ก่อนที่เข้มจะพูดขึ้น

“คันบ่เซาเว้าเซาแซว เดี๋ยวอ้ายสิโยนลงขี้ตมนี้อยู่" (ถ้าไม่หยุดพูดหยุดแซว เดี๋ยวพี่จะโยนลงโคลนเลย)

เข้มพูดเสียงเข้มแต่สีหน้าไม่จริงจังนักแทบจะเรียกว่าพูดหยอกด้วยซ้ำ ขิมทำหน้าแลบลิ้นล้อเลียนก่อนจะหันไปปักต้นกล้าของตัวเองต่อ พร้อมกับมองที่ชายทั้งสองที่ตอนนี้แทบจะสิงร่างกันเลยก็ว่าได้

"เอ่อ....อ้ายเข้มครับ...ผมถามอะไรหน่อยสิทำไมถึงต้องดำนาล่ะครับ?”

พลถามขึ้นด้วยความสงสัยในขณะที่เข้มเองก็ประคองมือของพลและปักต้นกล้าลงโคลน เข้มเองชะงักเล็กน้อยก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ที่แฝงไปด้วยความอบอุ่น

"เพราะมันคือชีวิต มันคือสิ่งที่หล่อเลี้ยงคนในหมู่บ้าน ทุกเม็ดข้าวที่เรากินเกิดจากหยาดเหงื่อที่นี่...การดำนาอาจดูเหนื่อย แต่มันก็แฝนไปด้วยอบอุ่นของคนในหมู่บ้าน ไม่เชื่อพลลองดูนู่นสิ"

คำพูดของเข้มทำให้หัวใจพลรู้อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ก่อนที่พลจะมองไปยังปลายนิ้มของเข้มที่ชี้ไปยังไร่นาที่อยู่ไม่ไกลจากเขามาก ซึ้งพบว่าตอนนี้มีชาวบ้านที่คอยลงแขกช่วยกันทำนา พลเองก็มองภาพนั้นด้วยความอบอุ่นหัวใจ เพราะปกติเมืองกรุงเทพจะหาบรรยากาศแบบนี้ไม่ได้เลย ก่อนที่พลจะยิ้มกว้างแล้วพูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้มหวานๆ

"รู้สึกอบอุ่นจังเลยครับ งั้น...ผมจะต้องลงดำนาบ่อยๆ แล้ว ว่าไหมขิม"

“เอาโหลดจ้าอ้ายพล ขิมละเหมือยเหมื้อย” (เอาคนเดี๋ยวเถอะพี่พล ขิมเหนื่อยเหนื่อย)

ขิมเธอพูดพร้อมกับทำมือท้าวใส่เอวก่อนที่จะพูดออกมาอย่างคนอยากระบาย จนเข้มเองที่มองดูก็อดที่จะหัวเราะในลำคอไม่ได้ ก่อนที่เขาจะเดินไปขยี้ศีรษะของน้องสาวด้วยความเอ็นดู จนผมของเธอแทบยุ่งไปหมด

"อ้ายว่าพลกะเริ่มดำเก่งแล้ว อ้ายว่าเฮามาลองแข่งกันดีกว่า ว่าผู้ใดปักต้นกล้าได้เร็วกว่า ชนะ" (พี่ว่าพลก็เริ่มทำนาเก่งแล้ว พี่ว่าเรามาแข่งกันดีกว่า ว่าใครปักต้นต้นกล้าได้ที่สุด ชนะ)

"เอาตี้ละจ้า คันอ้ายพลกับอ้ายเข้มแพ้ขิม อ้ายพลกับอ้ายเข้มต้องเฮ็ดทุกอย่างตามพี่ขิมบอกเดะจ้า" (เอาสิพี่ ถ้าพี่พลกับพี่เข้มแพ้ขิม พี่พลกับพี่เข้มต้องทำตามทุกอย่างที่ขิมบอกนะคะ)

“หึ เอาสิครับน้องขิม” พลกล่าวขึ้น

“เอาตี้ละ อ้ายพร้อมแล้ว” (เอาสิ พี่พร้อมแล้ว) เข้มกล่าวขึ้น

เมื่อเข้มเป็นคนให้สัญญาน 1-3 ก่อนที่พวกเขาทั้งสามคนเริ่มลงมือปักต้นกล้าในแปลงนา บรรยากาศก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความสนุกสนานของขิมและพลที่ปักข้าวแข่งกันอย่างเอาจริงเอาจัง เข้มแอบมองพลที่พยายามปักต้นข้าวด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ จนตัวเองก็แล้วอดยิ้มไม่ได้เมื่อได้มอง ในขณะที่เข้มก็เริ่มปักต้นกล้าตามมาติดๆ โดยที่ขิมเองก็นำโด่งจนจะสุดคันนา ก่อนที่เข้มจะหันมองพลที่ก้มหน้าก้มตาอย่างทุลักทุเล เข้มเองจะถามขึ้น เพราะเข้าเห็นว่าคนตรงหน้าเริ่มหน้าแดง เพราะแดดในตอนนี้ค่อนข้างที่จะแรง

"ไม่ไหวก็บอกนะ อย่าฝืนเดี๋ยวเป็นลมเสียก่อน"

เข้มพูดขณะในขณะที่ปักต้นกร้าอยู่ข้างๆ พล ก่อนที่พลเองจะหันพร้อมกับตอบเข้มและยิ้มหวานให้กับอีกฝ่าย เพื่อให้เข้มรู้สึกวางใจและแสดงออกว่าเขายังโอเค เข้มเองก็พลางยิ้มเบาๆ พลอยก้มหน้าก้มตาทำนาต่อ ก่อนที่คำหนึ่งจะพูดจากปากของคนข้างๆ ขึ้น จนเข้มเองก็หน้าแดงร้อนวูบวาบ

“ผมยังไหวนะครับ ไม่เหนื่อยเลยครับ แต่ถ้าพี่เข้มยิ้มแบบนี้บ่อยๆ ผมอาจจะ..." พลหยุดพูดกลางประโยค ก่อนจะก้มหน้าดำนาพลางๆ แก้เขิน

“อาจจะอะไร?” เข้มเลิ่กคิ้วถาม พลอยเอี้ยวตัวมองหน้าพล ใบหน้าคมค่อยๆ โน้มเข้ามาใกล้ใบหน้าใสของพลที่พลางจับจ้องที่ต้นกล้าที่เขากำลังปักลงโคลน ก่อนที่พลจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงติดตลก

“อาจจะตกหลุมรักพี่จริงๆ ก็ได้นะครับ" พลตอบเบาๆ ก่อนจะรีบก้มปักต้นกล้าอย่างกับเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขิมเองที่ยืนมองอยู่ตรงคันนาก็หัวเราะคิกคักก่อนที่จะเอามือสองข้างขึ้นป้องปากพร้อมตะโกนขึ้น

"อ้ายเข้มจ๋า! เขาเปิดทางแล้ว จีบเขาให้ไวเลยเด้อ เดี๋ยวพลาดเด้อ!" (พี่เข้มจ๋า เขาเปิดทางแล้ว จีบเขาให้ไวเลยนะ เดี๋ยวจะพลาดเอานะ)

เข้มหันไปมองน้องสาวพร้อมส่ายหน้าไปมาเบาๆ ด้วยความเขินอาย ก่อนจะหันกลับมามองพลด้วยรอยยิ้มอบอุ่นจนพลเองก็หน้าแดงร้อนผ่าวขึ้น

บ่าย 3 โมงเย็น

“ไป๋อ้ายพลอ้ายเข้ม เมือเฮือน ตอนแลงสนุกแน่” (ไปพี่พลพี่เข้ม กลับบ้าน ตอนเย็นเย็นสนุกแน่)

ขิมเธอพูดขึ้นพร้อมกับกระโดดโลดเต้นเดินนำพลและเข้มด้วยสีหน้าของคนชนะ โดยเหตุการณ์ก่อนหน้านี้เธอได้สั่งให้เข้มอุ้มพลพร้อมกับใช้โคลนป้ายที่ใบหน้า จนในตอนนี้ขิมพลและเข้มเนื้อตัวก็เต็มไปด้วยโคลน ทั้งสามเดินมาถึงเถียงนา พลก็รีบขึ้นไปหยิบของสัมภาระเพราะวันนี้เขามีนัดกับพ่อแม่ของเข้มกินเลี้ยงในค่ำคืนนี้ และต้องไปโดนลงโทษที่เขาแพ้ขิมในการแข่งในวันนี้ด้วย