บทที่ 8 สัมผัสครั้งแรก/พลตำส้มตำ🌾

แปล๊นๆ .....

เสียงเครื่องยนต์ของรถซาเล้งดับลง เมื่อรถจอดสนิทข้างบ้านไม้ยกสูง ขิมรีบกระโดดลงจากรถด้วยความคล่องแคล่ว ก่อนจะเดินนำหน้าไปยังใต้ถุนบ้านที่มีหญิงวัยกลางคนนั่งอยู่ ใบหน้าของหญิงผู้นั้นเผยรอยยิ้มอบอุ่นเมื่อเห็นลูกสาวเดินตรงเข้ามาหา ขิมเองไม่รอช้า รีบก้าวเข้าไปหาแม่แล้วโอบกอดไว้แน่น

“เป็นจังใด๋แน่น้อดำนา เพิ่นเฮ็ดเป็นบ่ล่ะ?” (เป็นยังไงเหรอทำนา เขาทำเป็นไหมละ) เสียงแม่ปลาถามด้วยความเอ็นดู

“เกิดคาดเลยจ้า! อ้ายพลเพิ่นเรียนฮู้เร็วสุดๆ เลย” (เกิดคาดเลยค่ะ พี่พลเขาเรียนรู้เร็วสุดๆ เลย) ขิมตอบแม่ของเธอเสียงใส น้ำเสียงของเธอตื่นเต้นจนออกนอกหน้า พลที่เดินตามหลังพร้อมกับเข้ม มองดูขิมเล่าเรื่องด้วยท่าทางที่ร่าเริง พลเองพลันยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ขณะที่เข้มเองก็หัวเราะเบาๆ กับความน่ารักของน้องสาว ขิมเธอยังคงพูดเจื้อยแจ้วเล่าถึงเหตุการณ์ที่ทุ่งนาไม่หยุด

“มีอีกอย่างเด้อจ้า อ้ายพล...กับอ้ายเข้ม...” (มีอีกอย่างนะคะ พี่พล....พับพี่เข้ม) เธอลังเลขึ้นก่อนที่เธอเอี้ยวหน้าหันมามองพลและเข้ม พร้อมกับส่งรอยยิ้มหวานให้ ก่อนที่เธอจะเอ่ยปากขึ้น

“ขิมเซ่าแมะ!” (ขิมหยุด) เสียงเข้มตะโกนแทรกขึ้นมา พร้อมกับก้าวขาวิ่งเข้าไปหาน้องสาวอย่างรวดเร็ว พร้อมกับฝ่ามือหนาจะป้องปากของขิมไว้ก่อนที่เธอจะพูดอะไรขึ้น

“อ้ายเข้ม! บ่ต้องมาเฮ็ดจังซี่ดอก! บอเว้ากะได้” (พี่เข้ม! ไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้เลย ไม่พูดก็ได้)

ขิมเธอบ่นขึ้นเบาๆ เมื่อพี่ชายปล่อยมือจากปากเรียวของเธอ เธอยืนมองเข้มสลับพลไปมาก่อนที่สีหน้าของเธอแดงระเรื่อขึ้น เมื่อนึกถึงภาพตอนที่เข้มอุ้มพล หรือแม้กระทั่งตอนที่พลใช้นิ้วแต้มโคลนที่แก้มของเข้มอย่างหยอกล้อ ปลาเองที่มองอยู่ก็ได้แต่หัวเราะพร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเชิงหยอกล้อ

“จักแม่นหยังดอก! ไปๆ พากันไปล้างโตไป๋ จักหน่อยเดี๋ยวแม่หาแนวกินให้ เดี๋ยวแม่ไปเฮ็ดแนวกินก่อน จักหน่อยซาวบ้านเพิ่นกะสิมาแล้ว” (อะไรก็ไม่รู้ ไปๆ พากันไปล้างตัวได้แล้ว อีกหน่อยแม่จะทำอาหารให้กิน เดี๋ยวแม่ไปทำอาหารก่อน เดี๋ยวอีกหน่อยชาวบ้านเขาก็จะมาแล้ว)

“พล มานี่เดี๋ยวพาไปล้างตัว”

เข้มพูดจบเขาก็จับข้อมือของพลโดยไม่รู้ตัว พร้อมกับพาพลเดินอ้อมมายังข้างหลังบ้าน ก่อนที่เผยให้เห็นโอ่งลายมังกรที่มีน้ำเต็มโอ่ง พร้อมกับก๊อกน้ำพร้อมสายยางที่อยู่ข้างๆ และราวตากผ้าที่ทำจากไม้ไผ่ และห่างออกไปจากตัวบ้านหน่อย ก็เป็นห้องน้ำหลังเล็กๆ พลเดินมาหยุดที่หน้าโอ่งก่อนที่เขาจะใช้มือจับขันน้ำพร้อมกับเทลงที่เสื้อและกางเกงของเขาพร้อมกับลูบไปมา

ไม่นานเข้มก็เดินมายืนอยู่ข้างพลที่กำลังล้างโคลนออกจากตัว เข้มเองที่ถกเสื้อที่เปรอะเปื้อนโคลนออกอย่างช้าๆ เผยให้เห็นเรือนร่างกำยำที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม และซิกแพ็กแน่น และแผ่นอกที่ชวนให้หลงใหล พลที่ยืนอยู่ข้างๆ ถึงกับชะงัก ยืนตัวแข็งจ้องมองอย่างตั้งใจ

สายตาของพลไล่ไปตามแผงอกของเข้ม จนถึงหน้าท้องที่ดูราวกับแกะสลักมาอย่างดี พลเขากลืนน้ำลายเบาๆ ราวกับพยายามกลั้นความคิดวูบไหวในหัว แต่ทว่าหัวใจของเขาเองก็เต้นแรงจนแทบหลุดออกมา

"มองอะไรน่ะ?" เสียงทุ้มต่ำพูดขึ้นทำลายความเงียบด้วยน้ำเสียงติดแหย่ พลเองก็สะดุ้งเฮือกเมื่อรู้ตัวว่าตนโดนจับได้ พลเขารีบเบือนหน้าหนีทันที ก่อนที่จะตอบอีกฝ่ายโดยที่เขาก็ไม่หันไปสบตา

"ป...เปล่ามองสักหน่อย ใครมอง ผมแค่ยืนอยู่เฉยๆ" เข้มเองที่เห็นดังนั้น ก็อดที่ยิ้มมุมปากไม่ได้ ก่อนจะก้มหน้าลงมาใกล้ๆ จนลมหายใจอุ่นเป่ารดใบหน้าใสของพล และน้ำเสียงที่กดต่ำลงก็พูดขึ้น

"แน่ใจนะว่าไม่ได้มอง...หรือว่าอยากจะสัมผัส?"พลเมื่อได้ยินพร้อมกับสัมผัสลมหายใจอุ่น หน้าใสก็แดงขึ้นทันที พลเขารีบถอยหลังไปก้าวหนึ่ง แต่ทว่าเข้มยื่นมือมารั้งไว้ก่อน ก่อนที่จะดึงร่างเล็กเข้าใกล้พร้อมกับก้มกระซิบข้างหู

"ไม่ต้องเขินหรอก ถ้าอยากจับจริงๆ ก็จับสิ"

"อ้ายเข้ม! พูดบ้าอะไรเนี่ย!" พลโวยวายพร้อมเอามือปิดหน้า แต่ในใจก็วูบวาบจนแทบทรงตัวไม่อยู่

“หึ..”

เข้มปล่อยเสียงหัวเราะลึกๆ ในลำคอ ก่อนจะแย่งขันจากมือพลไปตักน้ำราดตัวเอง ทิ้งให้พลยืนหายใจแรงๆ ด้วยความเขินอายจนหน้าแดงก่ำ พลเองก็พลางยกมือขึ้นตบแก้มตัวเองเบาๆ พยายามดึงสติกลับมา แต่ภาพซิกแพ็กของเข้มก็ยังติดตาอยู่ไม่จางหาย ยังไม่ทันได้หายช็อกมือแกร่งเริ่มลูบไปมาที่หน้าท้องลอนซิกแพ็กหกลูก ก็พลันทำให้พลอยากสัมผัสมันขึ้นมา

“โฮ้ ส...เสียวจัง”

พลพูดพึมพำขึ้นพร้อมกับมองคนข้างๆ สายตาพลอยเลื่อนลงมาจ้องมองซิกแพคแน่นที่มันว้าวและเปียกชุ่มด้วยน้ำ เมื่อมองขึ้นบนก็เผยใบหน้าหล่อของเข้มโครงหน้าคมชัดทั้งปากจมูก ทำเอาพลเองแทบน้ำลายไหลด้วยความเสียวของคนตรงหน้า

สายตาก็ยังจับจ้องเข้มที่ในตอนนี้ตักน้ำจากโอ่งพร้อมกับเทราดลงที่แฝงอกแกร่ง และมือหนาที่เส้นเลือดปูดก็พลางขยี้เสื้อที่พึ่งถอดออกไปมาพร้อมกับตากเสื้อที่ราวไม้ข้างๆ ก่อนที่เข้มจะเดินมาจ้องหน้าพลที่ยืนมองตนจนตาค้าง มือหนาก็พลางจับที่มือเรียลเล็กก่อนที่จะนำมือเล็กมาทาบที่อกของเขา

“อยากจับฉันก็ไม่ว่านะ เห็นมองตั้งแต่นานแล้ว ถ้าไม่ได้จับก็กลัวคุณหนูจะนอนไม่หลับ”

ใบหน้าหล่อก็โน้มตัวลงมาใกล้กับใบหน้าของพลก่อนที่จะพูดขึ้นเบาๆ จนทำให้พลตาลุกวาวด้วยความดีใจ ก่อนที่มือเล็กของพลพร้อมกับดวงตาหวานย้อยแสดงขึ้น มือเรียลเริ่มสัมผัสที่ลอนซิกแพ็กแน่นด้วยความหลงไหล พร้อมกับจ้องมองหน้าเข้มที่ตอนนี้มองตนด้วยสีหน้านิ่งๆ

เข้มเองก็พลางตักน้ำพร้อมกับล้างตัวไปด้วย ในขณะที่พลเองก็ลูบต่ำลงมาที่ลอนซิกแพคแน่นและไหลกว้างของเข้มอย่างหลงไหล่ เข้มเองเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรเขาก็ได้ปล่อยให้อีกฝ่ายลูบจนหนำใจ

“อร๊ายยยย!!”

“ขิม!”

ทั้งสองหนุ่มพูดขึ้นพร้อมกันพร้อมกับจ้องไปที่ขิมเป็นจุดเดียว ขิมเธอเดินเข้ามาพร้อมกับเห็นช๊อดเด็ดตรงหน้า โดยพลที่กำลังลูบซิกแพคและไหลกว้างของเข้มไปมา พร้อมกับเข้มที่โน้มตัวพร้อมกับหอมที่ศีรษะของพล ขิมเธอเองถึงกลับกรี๊ดออกมาด้วยความเขิน ก่อนที่เธอจะเดินเอี่ยวตัวเดินกลับเข้าไปยังครัวหลังบ้าน ไม่นานก่อนที่เธอจะเดินออกมาอีกครั้งพร้อมกับยิ้มแห้งๆ

“ต่อโหลดจ้า หนูเอาผ้าตุ้มมาให้ พาดไว้นี้เด้อ” (ต่อเลยค่ะ หนูเอาผ้าเช็ดตัวมาให้ เอาไว้ตรงนี้นะ)

เมื่อทั้งคู่ล้างตัวเสร็จ พลเดินตามเข้มขึ้นมายังตัวบ้าน ทั้งสองมีเพียงผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนใหญ่พันกายไว้ พลที่ไม่คุ้นชินกับการอยู่ในสภาพนี้ พยายามใช้มือปิดบังหน้าอกของตัวเองด้วยความเขินอาย ส่วนเข้มกลับดูสบายๆ เดินชิลๆ เข้าไปยังห้องห้องหนึ่ง ไม่กี่นาทีต่อมา เข้มก็เดินออกมาพร้อมเสื้อผ้าและชุดเรียบง่ายพาดอยู่บนแขนแกร่ง ก่อนที่เขาจะยื่นเสื้อผ้านั้นให้พล

"ใส่ไปก่อน เดี๋ยวกลับเถียงนาค่อยไปเปลี่ยน หรืออยากจะใส่ไปตลอดก็ได้" เข้มพูดด้วยน้ำเสียงนุ่ม พลเองก็รับชุดมาอย่างเก้อเขินคนตรงหน้าหน่อยๆ เมื่อสายตาคมจับจ้องที่เลือนร่างขาวบางของคนตัวเล็ก

"ครับ...ขอบคุณครับอ้ายเข้ม"

ขณะที่พลรับเสื้อผ้ามา มือเขาเผลอแตะปลายนิ้วของเข้มเล็กน้อย ความอบอุ่นวาบก็แผ่ซ่านผ่านสัมผัสนั้นทำให้หัวใจของพลเต้นแรงอย่างไม่ทันตั้งตัว พลเขาเงยหน้าขึ้นสบตาเข้มที่มองเขากลับมาด้วยสีหน้านิ่งๆ

"รีบใส่สิ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา" เข้มเอ่ยขึ้นเสียงดุ พร้อมยกมือขึ้นเช็ดหยดน้ำที่เกาะอยู่บนหน้าผากของพลเบาๆ

พลรีบหลบสายตา พร้อมถือชุดเดินไปเปลี่ยนในอีกห้องที่เข้มเพิ่งเดินออกมา ใบหน้าของเขาร้อนผ่าวจนรู้สึกได้ พลไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าความใกล้ชิดครั้งนี้ทำให้เขารู้สึกทั้งอาย ทั้งอบอุ่น และเต็มไปด้วยความสุขที่หาคำบรรยายไม่ได้

เมื่อใส่เสื้อผ้าเสร็จก่อนที่เขาจะลงมาชั้นล่าง พร้อมกับเสียงพูดคุยและหัวเราะดังลั่นดังมาจากใต้ถุนบ้านไม้ทรงยกสูง ที่ตอนนี้พระอาทิตย์เพิ่งลับขอบฟ้าไปได้ไม่นาน แสงไฟจากหลอดไฟดวงเล็ก ที่แขวนไว้รอบๆ ส่องสว่างขึ้น

พลที่พลอยมองไปรอบๆ ด้วยความรู้สึกตื่นเต้น ชาวบ้านก็เริ่มมาทยอยมาร่วมงานเลี้ยงกันอย่างคึกคัก เสื่อผืนใหญ่ถูกปูบนพื้นใต้ถุนบ้าน มีจานอาหารพื้นบ้านเรียงรายอยู่เต็มไปหมด จนพลเองก็ต้องทึ่งเพราะตอนนี้อย่างกับมีงานเลี้ยงใหญ่ของหมู่บ้าน

“อ้ายพลๆ! มาพอดีเลยจ้า มานี่เร็ว!" (พี่พลๆ มาพอดีเลยค่ะ มานี่เร็ว!) เสียงสดใสของขิมดังขึ้นพร้อมกับร่างเล็กของขิมที่วิ่งมาหาเขา พร้อมกับจับมือของเขาไว้แน่น พลที่ยังเขินอายเพราะคนข่อนข้างที่จะเยอะ แต่ทว่าพลเองก็พลางเดินตามเธอไปอย่างว่าง่าย

พลตามขิมมาที่มุมหนึ่งของใต้ถุนบ้าน ก่อนที่จะพบปลาแม่ของเข้มกำลังตำส้มตำอยู่ด้วยท่าทีลีลาที่คล่องแคล่ว มือขวาจับสากแน่น ส่วนมือซ้ายก็ตักน้ำปลาร้าใส่ครกอย่างชำนาญ เสียงสากกระทบครกดังกึกก้อง พร้อมกลิ่นหอมของพริกและมะนาวที่ลอยฟุ้งไปทั่ว

“แม่อ้ายเข้มนี้เก่งจังเลยนะครับ!" พลเอ่ยชมด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่ประหลาดใจ ปลาแม่ของเข้มเองก็หัวเราะเบาๆ ก่อนหันมายิ้มให้

"หนูพลกะซมแม้โพ้ดดอก แต่แม่นี้กะอยู่กับครกกับสากมาตั้งแต่น้อยๆ แค่นี้เรื่องเล็กๆ จ้า หนูพลลองตำเองบ่ล่ะ เดี๋ยวแม่สอน เอาแบบแซ่บคักๆ แซ่บแบบลืมผัว" (หนูพลก็ชมแม่เกินไป แต่แม่นี้ก็อยู่กับครกกับซาดมาตั้งแต่เด็กๆ แค่นี้เรื่องเล็กๆ จ้า หนูพลลองตำเองไหม เดี๋ยวแม่จะสอน เอาแบบแซ่บสุดๆ แซ่บลืมผัว)

“ผ...ผมกลัวจะทำไม่อร่อยครับอ่ะครับ"

พลพูดพลางถอยหลังเล็กน้อย พร้อมกับตอบปฏิเสธแม่ของเข้มด้วยท่าทีที่เก้ๆ กังๆ จนแม่ของเข้มเองก็หัวเราะออกมาด้วยท่าทีที่เอ็นดู

“บ่ต้องย้านบ่แซบ แม่อยู่ข้างๆ นี่ไง รับลองแซ่บเวอร์" (ไม่ต้องกลัวว่าไม่อร่อย แม่อยู่ข้างๆ นี่ไง รับลองแซ่บเวอร์)

ปลาให้กำลังใจพลพร้อมกับพูดลากเสียงยาวที่เต็มไปด้วยจริตของตัวแม่ประจำหมู่บ้าน ก่อนที่ปลาเธอจะยื่นสากใหญ่ให้กับพล พลเองจึงลองจับสากด้วยมือที่ยังสั่นเล็กน้อย

“พล พยายามเข้านะ ถ้าทำไม่อร่อย เดี๋ยวพี่เข้มกินเอง"

เสียงเข้มที่ยืนกอดอกมองพิงเสาอยู่ไม่ไกลพูดขึ้น พลหันไปมองอีกฝ่ายด้วยใบหน้าแดงก่ำ พร้อมกับเหตุการณ์หน้าโอ่งลอยเข้ามา ขิมที่ยืนข้างๆ พี่ชายก็ถึงกับแซวขึ้น

"อ้ายเข้ม! พูดแบบนี้ระวังโดนสากอ้ายเด้อจ้า!" (พี่เข้ม!พูดแบบนี้ระวังโดนสากของพี่พลนะคะ)

เข้มไม่ตอบอะไรได้แต่ส่ายหน้าไปมา ในขณะที่พลกำลังหัดตำส้มตำอย่างเก้ๆ กังๆ ปลาหันไปดูหม้อต้มไก่ที่กำลังเดือดปุดๆ อยู่บนเตาถ่าน เธอปรุงน้ำซุปด้วยเครื่องเทศหอมฉุยจนกลิ่นอบอวลไปทั่ว ชาวบ้านที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ถึงกับพูดชมกันไม่ขาดสาย

ไม่นานนัก อาหารทุกจานก็ถูกจัดเรียงลงบนเสื่ออย่างเรียบร้อย ทั้งส้มตำ ต้มไก่ ลาบหมู และข้าวเหนียวร้อน ๆ ชาวบ้านทุกคนก็ทยอยนั่งล้อมวง พลที่ถูกดึงให้นั่งข้างๆ เข้ม ส่วนขิมเองก็นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

“พล ลองชิมส้มตำฝีมือตัวเองหน่อยสิ"

เข้มพูดพร้อมยื่นจานให้ พลก็รับด้วยความเขินอาย เมื่อรับมาแล้วเขาก็จะจ้องมองมันอยู่สักพัก ก่อนที่จะคีบส้มตำเข้าปาก พร้อมกับเคี้ยวอย่างเอร็จอร่อย ก่อนที่พลจะตาโตมองหน้าเข้มด้วยท่าทีที่ตื่นเต้น

“อืม.....อร่อยมากเลยครับ!" พลพูดขึ้นพร้อมกับยกนิ้วโป้งขึ้น ก่อนที่จะป้อนเข้มให้ชิมกับฝีมือของเขาเอง

"หืม...อร่อยจริงๆ ด้วย ฝีมือพลนี้ไม่ธรรมดาเลยนะ"

ระหว่างมื้ออาหาร เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะของชาวบ้านก็ดังขึ้นเรื่อยๆ ขิมเองเธอก็ยังคงคอยแซวพี่ชายกับพลอยู่เป็นระยะ แต่ทุกคนก็รับรู้ได้ถึงบรรยากาศที่อบอุ่นของงานเลี้ยงในวันนี้ เมื่อกินอิ่มพลเดินออกมายืนที่ลานกว้างหน้าบ้าน ชมท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว เข้มเองที่เดินตามมาจากทางด้านหลัง ก่อนที่เขาจะหยุดยืนอยู่ใกล้ๆ พลเองก็เอี่ยวตัวมาหาเข้มพร้อมกับจับฝามือหนาขึ้น

“ขอบคุณนะครับพี่เข้ม ที่พาผมมาเจอความสุขอะไรดีๆ แบบนี้"

“ความสุขนะ...มันยังไม่หมดแค่นี้หรอก....ที่นี่ยังมีอะไรเยอะแยะที่จะให้พลได้ลองสัมผัส"

เข้มพูดขึ้นเบาๆ ก่อนจะยื่นมือไปจับมือพลแน่น ใบหน้าคมคายของเข้มอยู่ใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ หัวใจของพลก็ถึงกับเต้นรัว

“ขอบคุณที่มาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของผมนะครับ ผมไม่เคยรู้สึกมีความสุขกับอะไรแบบนี้มาก่อนเลย" พลเขาพูดขึ้นพร้อมยิ้มอ่อนๆ ไม่นานเสียงหัวเราะของขิมดังแว่วดังมาจากใต้ถุนบ้าน

"หวานขนาดนี้ เอาหยังมาแลกกะบ่ยอมแล้ว!" (หวานขนาดนี้ เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอมแล้ว)

ทั้งสองหันไปมองขิมพร้อมกันก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา ขิมเองเธอก็เดินมาพร้อมกับถาดผลไม้ในมือ พร้อมกับพาพี่ๆ ทั้งสองมานั่งที่ม้าหินอ่อนหน้าบ้าน ก่อนที่ขิมจะหยิบองุ่นลูกหนึ่งขึ้นมา เธอที่ใช้สิทธิของผู้ชนะในครั้งนี้

“ป้อนอ้ายพลด้วยปาก” (ป้อนที่พลด้วยปาก)

“ขิม!!”

“อ้ายเข้ม เฮาตกลงกันแล้วแดะ” (พี่เข้ม เราตกลงกันแล้วนะ)

ขิมมองตาพี่ชายของเธอปริบๆ ก่อนที่เข้มจะเขกหัวของน้องสาวเบาๆ เข้มเองก็หันมองรอบข้างสองถึงสามที ก่อนที่เข้มก็ใช้ฟันกัดองุ่นไว้ครึ่งลูกและอีกครึ่งลูกจะให้กับพล พลเองก็หน้าร้อนผ่าวทั่วใบหน้า เข้มที่ค่อยๆ ประคองที่ต้นคอของพลและโน้มใบหน้าป้อนอีกฝ่าย

ริมฝีปากสัมผัสกันอย่างไม่ตั้งใจทั้งคู่กัดองุ่นคนละครึ่ง ก่อนที่เข้มจะพลิปากออกจากริมฝีปากของพล ขิมเองที่ดูทั้งสองก็เขินหน้าแดงขึ้น ในขณะที่เข้มเองก็จ้องใบหน้าของพลอย่างไม่ลดละ ไม่นานขิมก็โดนแม่ของเธอเรียกขึ้น

“ขิมอยู่ไส มานี้แน่” (ขิมอยู่ไหน มานี้หน่อย)

“จ้าแม่กำลังไป” (ค่ะแม่กำลังไป)

ขิมเธอเดินออกไปจากโต๊ะหินอ่อน ก่อนที่เข้มจะชวนพลกลับไปนอนที่เถียงนา ในใจที่จริงเขาอยากจะพาพลนอนที่นี้ แต่ทว่าที่นี้น่าจะมีงานดึก เพราะต่อไปจะเป็นการร้องคาราโอแกะของชาวบ้านที่มากินเลี้ยง