ตอนพิเศษ 2

ตอนพิเศษ 2

เพราะวันนี้เป็นวันหยุดที่สวนสนุกจึงมีผู้คนค่อนข้างหนาตา ส่วนมากจะจับจูงกันมาเป็นครอบครัวและแก๊งเพื่อน หลังจากเจ้าหน้าที่ตรวจบัตรผ่านประตู และถ่ายรูปเก็บไว้เป็นความทรงจำกันเรียบร้อยแล้ว วินทร์โน้มใบหน้าลงไปไล่สายตาอ่านแผนผังของสวยสนุกแห่งนี้ในมือภรรยา ก่อนจะหันไปถามลูกสาวที่ยืนดูอยู่ด้วยกัน

“เราจะเริ่มจากฝั่งไหนก่อนดี”

เด็กหญิงณิศราทำสีหน้าขบคิด ด้วยตัดสินใจไม่ได้ ซ้ายก็น่าตื่นเต้น ขวาก็น่าไป และยังไม่ทันได้ตอบอะไร เสียงของน้องชายก็ดังขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น

“ขึ้น ดลย์อยากขึ้น ๆ” เด็กชายวัยสองขวบที่พูดได้เป็นประโยคแล้วแต่ยังไม่ชัดเท่าไรเอ่ยขึ้น ดวงตากลมโตขยายขึ้นอย่างตื่นตาตื่นใจ พร้อมชี้นิ้วป้อม ๆ ไปที่กระเช้าลอยฟ้าหรือเคเบิลคาร์ที่เคลื่อนตัวไปช้า ๆ บนสายเคเบิล

“เดี๋ยวค่อยเล่น อันนั้นต้องเล่นเป็นอันสุดท้าย” ณิศราผู้ศึกษาสวนสนุกแห่งนี้มาจากช่องยูทูปเอ่ยบอก

“ทำไมต้องเอาเล่นเป็นอย่างสุดท้ายคะ” วินทร์ถามถึงเหตุผลของลูกสาว

“ก็เล่นทุกอย่างมาเหนื่อย ๆ แล้วค่อยขึ้นไปชมวิวบนนั้นไงคะ วิวสวย ๆ จะทำให้เราหายเหนื่อยค่ะ” สาวน้อยพูดตามที่ยูทูปเบอร์คนนั้นเป๊ะ ๆ

วินทร์พยักหน้าช้า ๆ อย่างเห็นด้วย คงจะจริงอย่างที่ลูกบอก “งั้นเราจะเริ่มจากฝั่งไหนก่อนดี ซ้ายหรือขวา”

“ซ้ายค่ะ” หนูน้อยผมเปียชี้ไปฝั่งซ้ายมือซึ่งมีเครื่องเล่นที่ชื่อว่า ‘หมูลมกรด’ อย่างกระตือรือร้น

“ปะ งั้นเราเริ่มจากเจ้านี่เลย” เมื่อเลือกได้แล้ว วินทร์ก็ช้อนตัวหนุ่มน้อยขึ้นมาอุ้ม แล้วจูงมือณิศราไปต่อคิวเพื่อเล่นเจ้าหมูลมกรด

ณิชายกสมาร์ตโฟนขึ้นมาบันทึกภาพสามพ่อลูกที่เดินไปด้วยกัน แล้วยิ้มออกมาด้วยความสุขใจกับภาพที่เห็น ก่อนจะเก็บมือถือเข้ากระเป๋าแล้วเดินตามทั้งสามคนไป

“พี่วินทร์ อันนี้ไม่ต้องเล่นหรอก มันน่ากลัว” ณิชาเอ่ยห้ามพลางส่ายหน้าอย่างนึกเป็นกังวล เมื่อเดินมาถึงเครื่องเล่นที่ชื่อว่า ‘เฮอริเคน’ เพียงแค่มองจากไกล ๆ เธอก็รู้สึกได้ว่ามันน่ากลัวและน่าหวาดเสียวมาก ยิ่งได้ยินเสียงกรี๊ดของคนที่กำลังเล่นอยู่ ท้องไส้เธอก็รู้สึกปั่นป่วนไปหมด ถ้าต้องขึ้นไปอยู่บนนั้นจริง ๆ เธอต้องเป็นลมแน่ ๆ หญิงสาวไม่อยากเสี่ยงและพยายามโน้มน้าวไม่ให้วินทร์พาลูกขึ้นไปเล่น

“เล่น ๆ คุณพ่อต้องเล่นนะคะ หนูณิอยากเล่นค่ะ” ณิชาพูดขึ้นอย่างไม่นึกกลัวพลางเขย่าแขนรบเร้าผู้เป็นพ่อ แม้เครื่องเล่นตรงหน้าจะดูหวาดเสียวมาก แต่เด็กหญิงก็อยากรู้อยากลอง อยากกรี๊ดให้สุดเสียงเหมือนในคลิปที่เคยดู

“เล่น ๆ พ่ออยากเล่น” เด็กชายพัทธดลย์ก็เอาด้วยคน มองเครื่องเล่นตาไม่กระพริบ

“ไม่เอาครับลูก น้องดลย์เล่นไม่ได้ครับ” ณิชารีบห้ามด้วยพัทธดลย์ยังเด็กเกินไป อีกทั้งยังตัวเล็กมาก เธอไม่แน่ใจว่าระบบเซฟตีจะรัดกุมมากพอหรือเปล่า

“แต่หนูณิเล่นได้ใช่ไหมคะ หนูณิอยากเล่น” ณิชาหันมาอ้อนวอนผู้เป็นแม่ เมื่อกี้แม่บอกว่าน้องดลย์เล่นไม่ได้ แต่เธอกับพ่อสามารถเล่นได้ใช่หรือไม่ ?

“หนูณิไม่เล่นได้ไหมลูก แม่เป็นห่วง” ณิชาพูดเสียงอ่อน เธอก็ไม่อยากขัดใจลูกสักเท่าไร ด้วยนาน ๆ จะได้มาเที่ยวสวนสนุก ก็ควรจะเล่นให้เต็มที่ แต่เครื่องเล่นตรงหน้ามันน่าหวาดเสียวและดูอันตรายมากเกินไป เธอจึงรู้สึกเป็นกังวล

“คุณพ่อ หนูณิอยากเล่น” เมื่อขอคุณแม่ไม่สำเร็จ สาวน้อยจึงหันกลับมาอ้อนผู้เป็นพ่ออีกครั้ง

วินทร์เกิดความลำบากใจ อยากให้ลูกเล่นก็อยาก แต่ก็ไม่อยากทำให้ภรรยาเป็นกังวล

“ไหนคุณพ่อบอกว่าวันนี้จะตามใจหนูณิทุกอย่างไงคะ”

“เอ่อ...” วินทร์หันไปมองภรรยาอีกครั้งด้วยแววตาอ้อนวอน ขอลุแก่โทษที่พลั้งปากพูดออกไปว่าจะตามใจลูก และเมื่อถูกคนตัวเล็กทวงสัญญาเช่นนี้แล้ว คนเป็นพ่อที่รักษาสัจจะกับลูกมาตลอดอย่างเขาก็คงทำอะไรไม่ได้ นอกจาก... “ไปค่ะ เดี๋ยวคุณพ่อพาไปเล่น”

“เย่! คุณพ่อน่ารัก หนูณิรักคุณพ่อที่สุดในโลกเลย” ณิศรายิ้มกว้างพร้อมกระโดดโลดเต้นขึ้นอย่างดีใจ อีกทั้งยังบอกรักพ่อเสียงดังลั่น วินทร์กางแขนกว้างรับลูกเข้ามากอดแล้วหอมแก้มซ้ายขวา ใจฟูคับอก เพียงแค่นี้เขาก็คิดว่าคุ้มที่สุดแล้ว

จากนั้นสองพ่อลูกก็จูงมือกันไปต่อคิว ส่วนณิชากับลูกชายเข้าไปนั่งรอในร่มที่ทางสวนสนุกจัดไว้ให้ ถึงแม้จะมีความกังวลอยู่ในใจ แต่เธอก็ไม่ลืมยกสมาร์ตโฟนขึ้นมาบันทึกภาพสองพ่อลูกที่นั่งข้างกันอยู่บนเครื่องเล่น พร้อมชูสองนิ้วให้กล้องหลังจากที่ตรวจเช็กความเรียบร้อยของระบบเซฟตีเรียบร้อยแล้ว

“แม่ อยากเล่นคับ” เด็กชายพัทธดลย์มองพ่อกับพี่สาวตาละห้อย ณิชารู้สึกเห็นใจ แต่ลูกชายเธอยังเด็กเกินไปสำหรับเครื่องเล่นชนิดนี้จริง ๆ ถึงแม้เธอจะอนุญาตให้เล่น แต่ทางสวนสนุกก็ไม่อนุญาตอยู่ดี เพราะส่วนสูงยังไม่ถึงเกณฑ์ที่กำหนด

“เอาไว้น้องดลย์ค่อยเล่นอย่างอื่นแทนนะครับ ข้างในยังมีอีกเยอะแยะเลย” เธอบอกเสียงอ่อนโยนแล้วก้มลงจูบศีรษะเล็กอย่างปลอบใจ ก่อนจะชี้ชวนให้เด็กชายมองไปยังคุณพ่อกับพี่สาวที่เริ่มส่งเสียงร้องเมื่อเครื่องเล่นหวี่ยงตัวให้เกิดความรู้สึกหวาดเสียว

กระทั่งหมดรอบ เจ้าหน้าที่ส่งสัญญาณให้ผู้เล่นลงมาทีละแถว สองพ่อลูกก็เดินจูงมือกันเข้ามาหาผู้เป็นแม่ที่นั่งรออยู่

“เป็นยังไงบ้างคะ” ณิชาเอ่ยถามเมื่อเห็นหน้าซีด ๆ ของทั้งสองคน

“พี่ขอน้ำหน่อย” วินทร์นั่งลงเก้าอี้ข้าง ๆ แล้วอุ้มณิศราขึ้นมานั่งบนตัก หันไปรับขวดน้ำมาจากภรรยา เปิดแล้วยื่นให้ลูกสาวได้ดื่มแก้กระหาย “มียาดมไหม พี่ขอหน่อย”

“มันหนักขนาดนั้นเลยเหรอคะ” ณิชาถามกลั้วหัวเราะพร้อมคว้านหายาดมที่เตรียมมาในกระเป๋ายื่นให้สามี

“หัวใจจะวาย ยิ่งตอนที่มันคว่ำแล้วมีจังหวะนิ่งค้างอยู่บนนั้น ใจพี่แทบหยุดเต้น” ชายหนุ่มเล่าวินาทีระทึกให้ภรรยาฟัง ตอนนั้นห่วงลูกก็ห่วง แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่หันไปมองเป็นระยะ ๆ

“ชาบอกแล้วว่าอย่าเล่น ก็ไม่พากันฟังสักคน” คนเป็นแม่บ่นยิ้ม ๆ ทั้งขำทั้งสงสาร ก่อนจะเล่นเธอก็บอกแล้วว่ามันน่าหวาดเสียวแค่ไหน แต่สองพ่อลูกก็ไม่ยอมฟังเธอเลย “หนูณิล่ะคะ เป็นไงบ้างลูก กลัวไหมคะ”

“กลัวค่ะ” ใบหน้าซีดเซียวพยักลงช้า ๆ หัวใจสั่นระรัวด้วยยังไม่หายกลัวกับเครื่องเล่นอันหวาดเสียว ก่อนจะเล่าความรู้สึกให้ผู้เป็นแม่ฟัง “ตอนที่มันพลิกแล้วมีจังหวะค้างไว้นิดนึง หนูณิกลัวมากเลยค่ะ กรี๊ดออกมาสุดเสียงจนคอแทบแตก เกือบร้องไห้ รู้สึกเหมือนตัวเองจะร่วงลงมา”

“แล้วตอนนี้หายกลัวหรือยังคะ” วินทร์ก้มลงมาถามพลางลูบแผ่นหลังเล็กของลูกอย่างปลอบประโลมให้แกหายกลัว

“รู้ดีขึ้นมานิดนึงแล้วค่ะ”

“จะเล่นอย่างอื่นไหวไหมเนี่ย” ณิชาถามกลั้วหัวเราะ รับขวดน้ำจากลูกมาปิดฝาแล้วเก็บใส่กระเป๋า

“ไหวค่ะ หนูณิยังไม่ได้เล่นไวกิ้งส์เลยนะคะ”

“หืม...หนูจะไหวเหรอลูก ไวกิ้งส์มันก็น่ากลัวพอ ๆ กับไอ้เจ้าเฮอริเคนนี่เลยนะ” คนเป็นแม่ท้วง ก่อนที่ผู้เป็นพ่อจะพูดขึ้นมาอีกคน

“นั่นสิ หนูไม่กลัวแล้วเหรอคะ พ่อว่าเราไปเล่นอย่างอื่นที่น้องเล่นกับเราได้ด้วยดีกว่าไหมคะ”

“กลัวค่ะ แต่ก็อยากเล่น” ณิศราตอบด้วยใจสั่น ๆ อยากเล่นก็อยาก กลัวก็กลัว แล้วเมื่อกี้มันไม่ได้มีแค่ความกลัวเพียงอย่างเดียว แต่มันยังมีความสนุกปะปนอยู่ด้วย “คุณพ่อเล่นกับหนูณินะคะ”

เพราะถ้ามีบิดาอยู่ข้าง ๆ อย่างน้อยเธอก็รู้สึกอุ่นใจมากกว่า

นั่งต่ออีกสักพักทั้งสี่คนก็พากันเดินไปยังจุดต่อ ๆ ไป ไล่เก็บเครื่องเล่นภายในสวนสนุกเกือบครบทุกชนิด ณิชารู้สึกทึ่งในตัวลูกสาวของตนเองอยู่ไม่น้อย ไม่คิดว่าแกจะใจเด็ดและใจสู้ขนาดนี้ สมกับที่แกตั้งหน้าตั้งตารอให้วันนี้มาถึงไว ๆ เมื่อพอถึงวัน แกก็ตื่นตั้งแต่เช้า ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวโดยที่เธอไม่ต้องเข้าไปปลุก

“หมดฤทธิ์ทั้งสองคนเลย” วินทร์ที่เพิ่งขับรถเข้ามาจอดสนิทในรั้วบ้านเอ่ยขึ้น เมื่อหันไปมองเบาะหลังแล้วเห็นแก้วตาดวงใจทั้งสองคนนอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวหลังจากเล่นสนุกมาทั้งวัน

“หนูณิสู้มากเลยค่ะ สมกับที่แกอยากไป” ณิชามองตามผู้เป็นสามีแล้วยิ้มให้กับภาพที่เห็น พัทธดลย์หลับอยู่บนคาร์ซีต ถึงแม้เด็กชายจะไม่ได้เล่นเครื่องเล่นที่โลดโผนเหมือนพี่สาว แต่เมื่อถึงเครื่องเล่นที่สามารถเล่นได้ หนุ่มน้อยก็สู้ไม่ถอย สนุกไปกับพ่อและพี่อย่างเต็มที่ “รีบปลุกลูก แล้วเข้าบ้านกันดีกว่าค่ะ”

วินทร์พยักหน้าเห็นด้วย เขาดับรถแล้วเปิดประตูลงไปปลุกณิศราที่หลับอยู่ตอนหลังของรถ พร้อมกับณิชาที่ลงไปปลุกเด็กชายเหมือนกัน

ณิศรายอมตื่นและเดินเข้าบ้านกับผู้เป็นพ่อแต่โดยดี แต่เด็กชายพัทธดลย์มีอาการงอแงเล็กน้อยเมื่อถูกมารดาปลุกทั้งที่กำลังหลับสบาย

“อาบน้ำก่อนครับ แล้วค่อยนอนต่อเนอะ” ณิชาพยายามพูดปลอบลูกชายที่เบะปากจะร้องไห้

“ไม่อาบ” หนุ่มน้อยส่ายหน้าไม่ยอม

“วันนี้น้องดลย์เล่นมาทั้งวัน เหงื่อออกเต็มเลย ต้องอาบน้ำก่อนครับ”

“ไม่เหม็น ไม่อาบ”

“ต้องอาบครับ พ่อก็จะอาบเหมือนกัน เหงื่อออก เหม็น” วินทร์พี่เพิ่งเข้ามาในห้องหลังจากเดินไปส่งลูกสาวที่ห้องอีกฝั่งเอ่ยโน้มน้าวลูกชายที่กำลังงอแง ชายหนุ่มยกแขนตัวเองขึ้นมาดมแล้วแสร้งทำสีหน้าเหยเกคล้ายว่าเหม็นเต็มที “อี๋ เหม็นมากเลย พ่อว่าเราไปอาบน้ำพร้อมกันดีกว่า จะได้ตัวหอม ๆ มานอนกอดกัน”

พูดจบชายหนุ่มก็ย่อตัวอุ้มหนุ่มน้อยขึ้น หันไปบอกภรรยาว่าทางนี้เดี๋ยวเขาจัดการให้ และให้เธอไปทำธุระในส่วนของตัวเองได้เลย

ใช้เวลาไม่นานวินทร์กับเด็กชายพัทธดลย์ก็อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบพาลูกขึ้นไปนอนบนเตียงทันที เนื่องจากตอนนี้หนุ่มน้อยของเขาไม่มีพลังงานหลงเหลืออยู่แล้ว

“หนูณิหลับหรือยัง” วินทร์เอ่ยถามเมื่อเห็นภรรยาซึ่งอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้วเปิดประตูเดินเข้ามาในห้อง เขาคิดว่าเธอคงไปดูเด็กหญิงณิศราที่นอนแยกห้องกับผู้เป็นพ่อเป็นแม่มาได้สักพักแล้ว

“กำลังจะนอนแล้วค่ะ ชาปิดไฟในห้องให้แล้ว” หญิงสาวตอบพลางสืบเท้าเดินเข้าไปหาสามีกับลูกชายที่กำลังนอนดูดนมจากขวดพร้อมกับตาที่เริ่มปรือลงเรื่อย ๆ ก่อนจะหลับไปในที่สุด

วินทร์ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้ลูกจนถึงอก แล้วค่อย ๆ ดึงขวดนมเปล่าออกมาวางไว้ข้างเตียง จากนั้นก็ก้มลงจูบศีรษะเล็กของลูก “ฝันดีครับคนเก่งของพ่อ”

“ชาปิดไฟเลยนะคะ” ณิชาเอ่ยถามเมื่อคิดว่าวันนี้คงไม่มีอะไรต้องทำอีกแล้ว ด้วยเหนื่อยกันมาทั้งวัน ถึงเวลาที่ต้องพักผ่อนเสียที

“เดี๋ยวสิ วันนี้จะงดเหรอ”

“คะ ?” หญิงสาวย่นคิ้ว มองหน้าสามีอย่างไม่เข้าใจ อันที่จริงเธอเข้าใจว่าคำว่า ‘งด’ ของเขานั้นหมายถึงอะไร หากแต่เธอไม่เข้าใจว่าทำไมวันนี้เขาไม่คิดจะงด ? “พี่วินทร์ไม่เหนื่อยเหรอคะ”

“พี่ไหว” เขายืนยันพร้อมมองหน้าเธอด้วยแววตาจริงจัง ครั้นเห็นว่าภรรยาเริ่มคิ้วขมวดมากขึ้น เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงจนกลายเป็นออดอ้อน เพื่อให้เธอตามใจเขาในคืนนี้ “นะครับ วันนี้พี่ขอแค่รอบเดียว เดี๋ยวจะรีบ ๆ ทำเลย”

“เหนื่อยมาทั้งวัน ยังจะมีแรงอีกเนอะ” หญิงสาวเอ่ยประชดประชัน

“เรื่องแบบนี้พี่ไม่ต้องใช้แรงมากหรอก ส่วนมากพี่ใช้ใจทำมากกว่า” เขาว่าพลางยิ้มใส่ตาเธอหวานหยด ก่อนจะลุกเดินเข้าไปจุ๊บแก้มนวลเบา ๆ แล้วคว้ามือเธอให้เดินตามออกไปอีกห้อง “รีบไปกันดีกว่า จะได้รีบกลับมานอน”

“แค่รอบเดียวจริง ๆ นะคะ” เธอย้ำกับเขาเมื่อเข้ามาในห้องนอนเล็กซึ่งอยู่อีกฝั่งของบ้าน ยังไม่มีใครจับจองเป็นเจ้าของ หลังจากลูกหลับเขาจึงมักพาเธอเข้ามาใช้ห้องนี้บ่อย ๆ

“ครับ แค่รอบเดียวจริง ๆ” วินทร์ตอบรับอย่างว่าง่าย ดันหลังเธอชิดกับประตู สอดมือเข้าไปในชุดนอนผ้านิ่มอันบางเบาของเธอ เคล้นคลึงเต้าอวบทั้งสองข้างด้วยแรงที่ไม่ค่อยเบานัก ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปจูบกลีบปากอิ่มที่แหงนรับอย่างรู้งาน

“อื้อ...พี่วินทร์”

ชายหนุ่มปลดเสื้อผ้าของภรรยาสาวลงบนพื้นอย่างไม่สนใจไยดี วาดแขนแกร่งโอบประคองร่างบอบบางเดินไปที่เตียงทั้งที่ปากยังดอมดม จูบ ขบเม้มตามกายสาวไม่ยอมห่างออกไปแม้แต่วินาทีเดียว คล้ายว่าทุกวินาทีที่กำลังใช้ร่วมกันนั้นล้วนมีค่ามหาศาล

เมื่อแผ่นหลังบางแนบลงกับที่นอน เขาจึงสละเวลาผละออกมาจัดการเสื้อผ้าตัวเองออกไปอย่างรีบร้อน ก่อนจะรีบโน้มกายลงไปคร่อมทับเรือนร่างอันแสนเย้ายวนของคนรัก

“อื้อ! เบา ๆ ค่ะ” ณิชาท้วงขึ้นขณะที่เขาพยายามแทรกกายเข้ามา

“เจ็บเหรอ” เขาถามเสียงกระเส่า

เธอส่ายหน้าแล้วบอกอย่างอาย ๆ “ปะ...เปล่าค่ะ แต่มันเสียว”

“ก็ดีแล้วนี่” ชายหนุ่มยิ้ม ก่อนจะฉกจูบเร็ว ๆ ที่ริมฝีปากอิ่ม เลื่อนมือที่ลูบไล้ผิวเนียนนุ่มขึ้นมาขยำทรวงอกอวบสลับกับใช้นิ้วสะกิดยอดถันเบา ๆ ทำให้คนที่นอนอยู่ใต้ร่างยิ่งรู้สึกเสียวซ่านมากขึ้นไปอีก

ณิชามองเรือนร่างหนั่นแน่นของสามีที่ขยับเคลื่อนไหวบนตัวเธอด้วยความหลงใหล เผลอยื่นมือออกไปลูบตามแผงอก ค่อย ๆ ลากลงมาบริเวณหน้าท้องซึ่งอุดมไปด้วยมัดกล้าม ก่อนที่เธอจะต้องออกแรงดันเมื่อรู้สึกว่าเขาเริ่มโหมกายแรงขึ้น

“อะ...อื้อ พี่วินทร์ ใกล้แล้วเหรอคะ” เธอถามเพราะเขาดุดันมากกว่าช่วงแรก ๆ

“ครับ อืม...อีกนิดเดียว พร้อมกันครับ” ชายหนุ่มกัดฟันบอก พลางตรึงสะโพกกลมกลึงเข้าหาตัว จากนั้นก็ตอกตรึงเข้าหาเธอด้วยจังหวะรัวเร็ว เพียงไม่นานเขาก็ปลดปล่อยเข้าไปในตัวเธอทุกหยาดหยด...