ตอนพิเศษ 3 (ตอนจบ)

ตอนพิเศษ 3

หลังจากตั้งครรภ์เด็กชายพัทธดลย์เข้าเดือนที่หก วินทร์ก็ขอให้ณิชาลาออกจากการเป็นผู้ช่วยของสุดโปรด โดยให้เหตุผลว่าอย่างไรก็ต้องลาคลอด อีกทั้งยังต้องเลี้ยงลูกและให้นมลูกเป็นเวลาหลายเดือน ณิชาซึ่งอยากเลี้ยงลูกด้วยตัวเองอยู่แล้วจึงยอมทำตามที่เขาบอกอย่างง่ายดาย

ถึงแม้บริษัทจะมีสวัสดิการให้พนักงานลาคลอดและเลี้ยงดูบุตร แต่ก็ลาได้ไม่เกินหกเดือน ทั้งยังเกรงใจหากต้องลาเป็นเวลานานขนาดนั้น เพราะฉะนั้นการลาออกจึงเป็นทางที่ดีที่สุด และเธอก็จะได้เลี้ยงลูกอย่างสบายใจโดยไม่ต้องพะวักพะวงอะไร

“พี่วินทร์”

“ครับ” คนถูกเรียกขานรับพร้อมเงยหน้าขึ้นจากเอกสารที่กำลังอ่าน มองไปยังภรรยาคนสวยที่นั่งทำหน้าคล้ายกำลังขบคิดอะไรสักอย่างอยู่บนโซฟากลางห้องทำงานของเขา

วันนี้คุณวราพรกับคุณชาญวิทย์มารับเด็กชายพัทธดลย์ไปเล่นที่บ้านตั้งแต่เช้า ส่วนณิศราก็ไปโรงเรียน กลายเป็นว่าณิชาต้องอยู่บ้านคนเดียวเพราะดวงใจลากลับบ้านที่ต่างจังหวัด วินทร์ก็เลยพาเธอมานั่งทำงานที่บริษัทด้วย

“ชาอยากทำงานค่ะ”

ชายหนุ่มนิ่วหน้า วางปากกาลงบนโต๊ะ ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วเดินเข้ามานั่งลงข้าง ๆ คนที่เพิ่งบอกว่าอยากทำงานเมื่อสักครู่ “ไหน อาการเป็นยังไง บอกพี่ซิ”

“ว่างค่ะ ปกติชามีหน้าที่เลี้ยงลูกอยู่บ้าน แต่พอวันไหนที่คุณพ่อคุณแม่มารับลูกไปชาก็ว่าง ไม่มีอะไรทำเลย แล้วอีกหน่อยลูกก็ต้องเข้าโรงเรียน ชาก็ยิ่งจะว่างมากกว่านี้”

ตอนนี้เด็กชายพัทธดลย์เพิ่งอายุได้สองขวบกว่า ๆ ยังไม่ถึงวัยที่ต้องไปโรงเรียน แต่ปีหน้าลูกก็ต้องเข้าเตรียมอนุบาล พอถึงตอนนั้นเธอก็จะกลายเป็นคนที่ว่างงานอย่างสมบูรณ์แบบ หญิงสาวจึงคิดว่าเธอควรหาอะไรสักอย่างทำ

“แล้วชาอยากทำอะไร” ถึงแม้ว่าอยากให้เธอเป็นแม่บ้านมากกว่า หากวินทร์ก็จะไม่ปิดกั้นถ้าเธออยากทำงาน แต่ก็ต้องดูว่างานที่เธออยากทำนั้นคืองานอะไร

ณิชาย่นจมูก ด้วยยังไม่ได้คิดว่าตนอยากทำอะไร รู้เพียงแค่ว่าไม่อยากนั่งหายใจทิ้งเหมือนอย่างตอนนี้ “ยังไม่ได้คิดเลยค่ะ แต่ไม่อยากอยู่เฉย ๆ”

“ก็ดูซีรีส์ไง หรือถ้าเบื่อก็อ่านนิยาย” ชายหนุ่มแนะนำ พลางเอื้อมมือไปหยิบไอแพดที่เธอเพิ่งวางไว้บนโต๊ะหน้าโซฟาขึ้นมากดเข้าเน็ตฟลิกซ์ซึ่งเขาเหมาจ่ายเป็นรายเดือนเอาไว้ มีภาพยนตร์และซีรีส์ที่น่าสนใจมากมายเลยทีเดียว “พี่เห็นหลาย ๆ คนชอบดูกัน ชาไม่ลองดูบ้างล่ะ”

“ชาไม่ค่อยอินกับการดูอะไรพวกนี้เท่าไหร่ค่ะ ดูได้ แต่ก็นาน ๆ จะดูที อ่านนิยายก็เหมือนกันค่ะ” ตอนที่ว่างจากการเลี้ยงลูก มีหลายครั้งที่เธอคิดจะดูหนังเพื่อผ่อนคลาย แต่พอดูไปได้สักประมาณหนึ่งเธอก็รู้สึกเบื่อ พร้อมกับคิดว่าตนเธอควรหาอะไรอย่างอื่นทำน่าจะดีกว่า “ที่บริษัทพี่วินทร์ไม่มีอะไรให้ชาทำบ้างเหรอคะ”

“ที่นี่เหรอ...” วินทร์ย้อนถามพลางขบคิดว่าพอจะมีงานไหนเหมาะกับเมียเขาบ้าง หากคิดอย่างไรก็คิดไม่ออก เพราะที่คิดออกก็คือผู้ช่วยส่วนตัวของเขา แต่ตำแหน่งนั้นดันไม่ว่าง แล้วถ้าจะให้เธอไปทำที่แผนกอื่น ๆ ในบริษัท ก็ไกลตัวเขาเกินไป

“ให้ชาทำการตลาดก็ได้นะคะ หรือจะทำบัญชีก็ได้ เพราะตอนที่ทำกับคุณสุดโปรด ชาก็พอรู้เรื่องมาบ้าง ให้หัวหน้าแผนกช่วยสอนให้อีกนิดหน่อยก็น่าจะไม่มีปัญหาอะไร พี่วินทร์คิดว่าไง โอเคไหมคะ” หญิงสาวเสนอแนะกึ่งขอความคิดเห็นจากผู้เป็นสามี

“ไม่โอเค”

“อ้าว ทำไมล่ะคะ” ณิชาทำหน้าฉงน

“พี่ว่าชามาเป็นผู้ช่วยพี่ดีกว่า จะได้อยู่ใกล้ ๆ กัน”

ยิ่งได้ยินเหตุผลของเขา หัวคิ้วของณิชาก็ยิ่งเคลื่อนตัวเข้าหากันมากขึ้น แล้วเขาจะให้เธอเป็นผู้ช่วยได้อย่างไร ก็ในเมื่อตำแหน่งนี้มีคนทำอยู่แล้ว

“ผู้ช่วยพี่วินทร์ก็มีอยู่แล้วนี่คะ มีหลายคนด้วย ชาคิดว่าคงไม่ต้องมีเพิ่มก็ได้มั้งคะ”

“ไม่ได้ ยังไม่พอ พี่เพิ่งนึกได้ว่ายังขาดอยู่อีกหนึ่งตำแหน่ง” เขาตอบพลางอมยิ้มนิด ๆ นัยน์ตาสีเข้มมีประกายวิบวับเมื่อเห็นสีหน้าระแวดระวังของภรรยา ชายหนุ่มขยับเข้าไปชิด คว้าเอวคอดกิ่วเข้าหาตัว แล้วโน้มใบหน้าหล่อเหลาเข้าไปใกล้ ๆ ก่อนจะกระซิบเสียงเบา “พี่ยังขาด...ผู้ช่วยที่รู้ใจ”

เพี๊ยะ!

ฝามือเล็ก ๆ ฟาดเข้าที่แขนล่ำ ๆ ของคนที่หยอดไม่รู้จักเวล่ำเวลาด้วยแรงที่ไม่เบานัก วินทร์ดึงแขนตัวเองที่โอบรอบเอวเล็กออกไปลูบแขนตนเองบริเวณที่ถูกฟาด พลางซูดปาก แสร้งทำว่าเจ็บแสบมากมาย

“อยู่ ๆ มาตีพี่ทำไมเนี่ย” ชายหนุ่มโอดครวญ

“ก็คนกำลังจริงจัง ยังจะมาทะเล้นใส่อีก” ณิชาตอบพลางทำสีหน้ายุ่ง ๆ คล้ายหงุดหงิด ทั้งที่อันที่จริงแล้วเธอไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดเลย หากแต่กำลังรู้สึกเขินอยู่ต่างหาก

ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไร เธอก็ยังไม่ชินกับการถูกเขาจีบ

“แล้วพี่ไม่จริงจังตรงไหน นี่พี่ก็จริงจังอยู่นะ”

“ยังจะมาพูดเล่นอีก เอาดี ๆ สิคะ ชาอยากทำงานจริง ๆ นะพี่วินทร์ ไม่ได้ล้อเล่น” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“อะ ๆ ไม่เล่นก็ได้” เขาปรับสีหน้าและน้ำเสียงให้จริงจังขึ้น “พี่อยากให้ชามาเป็นผู้ช่วยพี่จริง ๆ”

“แต่ว่า...” หญิงสาวกำลังจะแย้ง แต่พอเห็นเขายกมือขึ้นมาส่งสัญญาณว่าให้ฟังก่อน เธอจึงเงียบแล้วรอฟังเขาพูดต่อ

“ช่วงนี้บริษัทเราเติบโตขึ้น งานพี่ยุ่งมากแค่ไหนชาก็เห็น พี่เลยอยากให้ชามาเป็นผู้ช่วยส่วนตัว คอยดูแลเรื่องเวลา เสื้อผ้า อาหารการกิน แล้วก็ติดตามพี่ออกไปพบลูกค้า”

“พวกเสื้อผ้าและอาหารการกิน ปกติชาก็ทำให้พี่วินทร์อยู่แล้วนี่คะ” ณิชาแย้งขึ้น เพราะที่เขากล่าวมานั้นบางส่วนเธอคอยทำให้เขาทุกวันเป็นปกติอยู่แล้ว เธอจึงมองไม่เห็นถึงความจำเป็นที่จะให้เธอเข้าไปช่วยดูแลในเรื่องนั้น

“ก็ใช่ แต่นั่นมันแค่ที่บ้านไง ที่พี่พูดพี่หมายถึงให้ชามาทำที่บริษัทด้วย คอยจัดการตารางงาน ดูแลเรื่องอาหารกลางวัน ออกไปพบลูกค้า และช่วยตรวจเช็กเอกสารบางอย่าง เพราะบางทีพี่ก็ทำไม่ทัน”

หญิงสาวนั่งเงียบคิดตามที่เขาพูด

“อันนี้พี่จริงจังนะ ถ้าชามาช่วยพี่ในส่วนนี้คือจะช่วยได้มากกว่าลงไปทำที่แผนกไหนแผนกหนึ่งในบริษัท เพราะถ้าหัวบริหารจัดการงานได้เร็ว หางก็จะตามเราได้ งานก็จะเดินเร็วขึ้น”

ณิชาสบตากับคนพูด เมื่อเห็นว่าเขาจริงจังและรู้สึกได้ว่าเขาอยากให้เธอมาช่วยในส่วนนี้จริง ๆ เธอจึงยอมพยักหน้าลง “ก็ได้ค่ะ ชาจะเป็นผู้ช่วยพี่วินทร์เอง”

วินทร์ยิ้มกว้างออกมาทันที พร้อมโอบกอดเธอเข้าหาตัวแล้วหอมแก้มแรง ๆ อย่างให้รางวัลคนว่าง่าย “เมียพี่น่ารักจัง”

“แล้วจะให้ชาเริ่มงานเมื่อไหร่ดีคะ” ณิชาแหงนหน้าขึ้นถาม เกยคางพิงหน้าอก มองเขาตาปริบ ๆ ทำเอาคนตัวสูงที่ก้มลงมามองใจละลายไปหมด อดใจไม่ไหวจนต้องฉกจูบเร็ว ๆ ลงที่ริมฝีปากอวบอิ่ม ก่อนจะกดจูบย้ำ ๆ ซ้ำ ๆ อยู่อย่างนั้น กระทั่งคนถูกจูบเป็นฝ่ายผละออก “อื้อ! พอแล้วค่ะ ปากชาช้ำหมด”

วินทร์หัวเราะในลำคอเบา ๆ แล้วคว้าร่างนุ่มนิ่มของภรรยาเข้ามากอดอีกครั้ง “ไม่เห็นช้ำตรงไหนเลย สวยออก พี่จูบกี่ครั้งก็ไม่เคยเบื่อ”

“พอเลยค่ะ ไม่ต้องมาชม ชาไม่ได้บ้ายอนะคะ”

“บ้ารักพี่คนเดียวก็พอแล้ว” เขาหยอดพร้อมยิ้มใส่ตาเธอหวานหยด

“ฮื่อ! เสี่ยวมากค่ะ” ณิชาส่ายหน้ายิ้ม ๆ รู้สึกอ่อนใจกับสามี แต่กระนั้นเธอก็รู้สึกใจฟูคับอก หัวใจสั่นรัวทุกครั้งที่ถูกจีบ

“เสี่ยวไม่มาก แต่คืนนี้ต้องเสียวมากแน่นอน”

“พี่วินทร์!” คราวนี้ณิชาหน้าแดงแปร๊ด ฟาดเข้าไปที่แขนเขาแรง ๆ หนึ่งที เธอทั้งเขินทั้งฉุนที่เขาพูดเรื่องแบบนี้ออกมาได้หน้าตาเฉย ๆ อันที่จริงก็ปกติเขานั่นแหละ แต่เป็นเธอเองที่ไม่เคยชิน

“นั่น ดุพี่อีก เมื่อคืนนี้ชายังพูดกับพี่อยู่เลยว่าเสียวอย่างนั้นเสียวอย่างนี้”

“พูดอะไรเนี่ย เดี๋ยวใครก็มาได้ยินหรอก” เธออยากจะกรี๊ดดัง ๆ ใส่หน้าเขาให้รู้แล้วรู้รอด พูดออกมาได้ราวกับเป็นเรื่องปกติ ทั้งที่เธอเขินจนไม่รู้จะเขินอย่างไรแล้ว “ตอบชามาค่ะ ชาถามว่าจะให้ชาเริ่มงานเมื่อไหร่คะ” เธอรีบชวนเปลี่ยนเรื่องก่อนที่เขาจะทำให้เธอกรี๊ดออกมาจริง ๆ

“แล้วชาพร้อมเมื่อไหร่ล่ะ” เขาย้อนถามกลับ เขาให้เธอเลือกได้ตามสะดวกเลย เพราะอย่างไรตำแหน่งนี้ก็ว่างเพื่อเธออยู่แล้ว

“อืม...” ณิชาทำหน้าขบคิด ใจจริงเธออยากเริ่มเลยทันที แต่คงทำอย่างนั้นไม่ได้ เพราะตอนนี้เด็กชายพัทธดลย์ยังไม่ได้เข้าโรงเรียน ก็คงต้องรอให้ลูกโตกว่านี้อีกหน่อย “ปีหน้าค่ะ รอให้น้องดลย์เข้าโรงเรียนก่อน แล้วงานพี่วินทร์ยุ่งมากเลยเหรอคะ”

“ก็อย่างที่ชาเห็น ตอนอยู่ที่บริษัทพี่จะเร่งเคลียร์งานที่มีปัญหา แล้วก็งานที่มันด่วนที่สุดก่อน ส่วนที่ไม่ด่วนพี่ก็เอากลับไปทำที่บ้าน”

“ชาว่าพี่วินทร์หาผู้ช่วยเพิ่มดีไหมคะ จะได้ไม่หนักมาก” เธอลองเสนอแนะ เพราะไม่อยากให้เขาทำงานหนักมากจนเกินไป อย่างน้อย ๆ ก็ให้มาช่วยในระหว่างที่เธอยังไม่พร้อม

“พี่ก็รอชานี่ไง ถ้าได้ชามาช่วย พี่ก็คงจะเบาลงมาก” เขาบอกเสียงนุ่มนวลพลางเกลี่ยผมเธอเล่น ไม่นานก็โน้มใบหน้าลงไปสูดดมความหอมจากเรือนผมสวยให้ชื่นใจ

“แต่กว่าชาจะพร้อมก็อีกนานไงคะ ตั้งปีหน้าเลยนะ”

“ไม่เป็นไร พี่รอได้” เพราะงานที่เขาทำ บางงานมันไม่ใช่งานที่จะให้ใครทำได้ มันมีความละเอียดในเรื่องของตัวเงินและทรัพย์สิน จึงต้องให้คนที่ไว้ใจได้เท่านั้นเป็นคนทำ “แล้วเรื่องน้องของน้องดลย์ว่ายังไง”

“หือ ?” ณิชาผละออกแล้วมองหน้าเขาด้วยความฉงนระคนตกใจนิด ๆ ด้วยไม่คิดว่าเขาจะเปลี่ยนเรื่อง อีกทั้งยังเป็นเรื่องที่เธอคอยเลี่ยงมาตลอด

“ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นเลย ที่เห็นพี่เงียบ ๆ พี่ไม่ได้ลืมนะ อย่ามาทำเนียน” วินทร์พูดอย่างรู้ทันภรรยา ก่อนหน้านี้เขากับเธอตกลงกันว่าจะมีลูกด้วยกันสามคน อันที่จริงวินทร์อยากมีแบบหัวปีท้ายปีเลย แต่ณิชาขอว่าอยากให้น้องดลย์ได้สักสองขวบก่อนค่อยมีคนที่สาม กอปรกับงานที่รัดตัวเขาจึงตามใจเธอ

แต่ตอนนี้น้องดลย์ก็อายุได้สองขวบกว่า ๆ แล้ว เขาจึงทวงถามขึ้นมา

“ชาไม่ได้ลืม แต่...”

“แต่ไม่คิดว่าพี่จะจำได้ ?” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน “เดี๋ยวนี้หัดเจ้าเล่ห์กับพี่นะ” เขาชี้หน้าขู่คาดโทษอย่างไม่จริงจังนัก

“เจ้าเล่ห์อะไรกันคะ พี่วินทร์มั่วแล้ว ชาแค่จะบอกว่าถ้ามีลูกอีก ชาก็คงไม่ได้ทำงานกันพอดี” ความรู้ที่เคยร่ำเรียนกับประสบการณ์ที่เคยสั่งสมมาก็คงเลือนหายไปหมด

“พี่ไม่สน เราตกลงกันแล้วว่าจะมีลูกด้วยกันสามคน” เขาบอกอย่างเอาแต่ใจ “ไม่รู้แหละ นับตั้งแต่วันนี้ชาเลิกกินยาคุมเลยนะ ถ้าพี่จับได้ว่ายังไม่เลิกกินละก็...” วินทร์ยกยิ้มที่มุมปากอย่างร้าย ๆ ก่อนจะโน้มหน้าลงไปกระซิบใกล้ ๆ ใบหน้าสวยของภรรยา

“พี่ก็จะจัดหนัก ๆ จนกว่าชาจะเลิกกินเลย คอยดู”

จบบริบูรณ์