ตอนที่ 11 ข้าวของที่เสียหายเจ้าต้องชดใช้

ไป๋ฉางอี้เดินทางไปทำงานที่โรงเคลือบดินเผาที่ตั้งอยู่ท้ายหมู่บ้านห่างออกไปจากบ้านของนางถึงสองลี้ ^[1] ที่นั่นมีผู้คนจำนวนมากเดินกันขวักไขว่บ้างก็แบกดินเผาเข้าเตา บ้างก็นั่งปั้นดินเผาดูแล้วเชี่ยวชาญการงานกันยิ่งนัก

ครั้งที่ดวงตาของเหวินเซียวเย่ยังยังใช้การได้คงจะมาทำงานที่แห่งนี้อย่างแน่นอน

ไป๋ฉางอวี้ที่เดินตามเหล่าหญิงสาวในหมู่บ้านเพื่อมาทำงานนั้นก็เอาแต่หันซ้ายมองขวาไม่ทันระวังสะดุดกับก้อนหินขนาดใหญ่

แต่แล้วก็มีมือหนึ่งเข้ามารั้งเอวของนางเอาไว้ได้ทันเมื่อหันกลับมากมองก็ถึงกับต้องตกตะลึงไปชั่วขณะ

บุรุษหนุ่มในชุดขาวสลับแดงที่อยู่ข้างกายนางในเวลานี้นั้นมีใบหน้าที่เหมือนกับคนผู้หนึ่ง คนที่เคยรู้จักมานานแสนนาน

‘ไม่ได้เห็นนานแล้วนะพี่ชายก็มาอยู่ที่นี่กับข้าด้วยอย่างนั้นหรือ’

ดวงตาเรียวงามมีน้ำตาเอ่อคลอเต็มดวงตาคล้ายคนกำลังจะร้องไห้ออกมาอย่างไรอย่างนั้น มือหนารีบปล่อยเอวบของนางก่อนจะถอยหลังออกไปเล็กน้อย

“แม่นางระวังด้วย”

“ขะ ขอบคุณเจ้าค่ะ”

“ที่นี่มีก้อนหินมากมายยิ่งนักเจ้าจะเดินเหินไปทางไหนต้องระวังด้วยเข้าใจหรือไม่”

“เจ้าค่ะ แล้วท่านคือ...”

“คุณชายลั่วหยางท่านมาแล้ว”

“อืม”

“อ้าว ฮูหยินเหวินเจ้าก็มาที่นี่ด้วยงั้นหรือ”

“เจ้าค่ะ”

“รู้จักกันด้วยหรือ”

“นางเป็นฮูหยินของช่างแกะสลักที่มากฝีมือของเราน่ะขอรับคุณชาย แต่น่าเสียดายเมื่อไม่นานมานี้เกิดอุบัติเหตุทำให้ตาของเขาบอดไม่อาจทำงานได้อีกแล้ว”

“จริงหรือ”

“นี่แม่นางตามข้ามาเถอะ เดี๋ยวจะทำงานไม่ทันเอา”

“เจ้าค่ะ”

“ขอบคุณคุณชายอีกครั้งนะเจ้าคะ”

“อืม”

ไป๋ฉางอวี้เดินตามบุรุษที่คาดว่าน่าจะเป็นหัวหน้าของที่นี่ไปยังบริเวณส่วนที่ใช้เคลือบดินเผา ในส่วนที่วางเตาเผาเหล่าสตรีไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้เพื่อลดอันตรายที่จะเกิดขึ้น

นางหันกลับไปมองคนผู้นั้นอีกครั้งแต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า

‘กลับไปแล้วงั้นหรือ พี่ชายจะเป็นพี่หรือไม่นะ’

สามชั่วยามถัดไป ^[2]  

การทำงานก็สิ้นสุดลงไป๋ฉางอวี้เก็บข้าวของก่อนจะเดินแถวเข้าไปรับเงินจากหัวหน้าโรงเผา 

“ร้อยอีแปะ ฮ่าๆๆ ทำงานทั้งวันได้แค่ร้อยอีแปะเองหรือนี่ ในโลกอนาคตแต่ปักตะกร้าไว้ก็มีคนสั่งซื้อแล้ว เฮ้อ…แต่ร้อยอีแปะจะไปซื้ออะไรได้เล่าทีนี้”

นางเดินตามชาวบ้านเพื่อกลับเข้าหมู่บ้านในใจก็คิดหาเมนูอาหารสำหรับเย็นนี้ไปด้วย

‘ร้อยอีแปะซื้ออะไรกลับไปดีนะ’

‘ซาลาเปาลูกละห้าอีแปะ กินแค่นั้นจะไปอยู่ท้องได้อย่างไรร่างกายบุรุษต้องการคาร์โบไฮเดตและเนื้อสัตว์ เฮ้อ..’

“นี่เจ้าคิดอะไรอยู่หรือข้าเห็นเจ้าถอนหายใจหลายรอบแล้วนะ”

“ไม่มีอะไร”

“สามีของเจ้าเป็นอย่างไรบ้างงั้นหรือ”

“หืม สามีของข้างั้นหรือ”

“ใช่แล้วข้านั้นยุ่งจนไม่มีเวลาไปเยี่ยมเลย”

ไป๋ฉางอวี้มองใบหน้าที่กำลังเขินอายอยู่นั้นก็ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“แต่เจ้าอย่าคิดมากเลยนะเจ้าเคยบอกข้าว่ารังเกียจบุรุษตาบอดไม่ใช่หรือ ไม่ต้องกังวลไปหากท่านพี่เซียวเย่เปิดใจข้านั้นจะดูแลเขาให้เป็นอย่างดี”

“อะไรนะ!”

“หืม อะไรหรือ”

“ฮ่าๆๆ นี่เจ้ากำลังจะขอสามีของข้าไปเป็นของเจ้าอยู่งั้นหรือ”

“ก็เจ้าบอกข้าว่า”

“นี่แม่หนูเจ้าเองก็หน้าตาดีไม่น้อยผิวพรรณหากดูแลอีกนิดย่อมงดงามไม่น้อยไปกว่า เอ่อสตรีในร้านเหล้าพวกนั้นแน่นอน”

“อะ อะไรนะ”

“นี่เจ้าเชื่อข้าไปหาสามีเองเถอะอย่าได้ยุ่งกับของๆ คนอื่นไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เตือน”

แววตาดุดันของนางทำเอาสตรีผู้นั้นผงะไปไม่น้อย ไป๋ฉางอวี้สะกดกลั้นความโกรธเคืองเอาไว้ในใจก่อนจะรีบเดินฉับๆ เพื่อกลับบ้านอย่างรวดเร็ว

“ไม่แวะซื้อมันแล้วเอาของจากระบบวิเศษออกมากินแทนแล้วกัน อารมณ์เสียจริงๆ”

ไป๋ฉางอวี้เดินทางกลับบ้านด้วยอารมณ์ที่ยังค้างเติ่งจากความฉุนเฉียวเมื่อครู่ไม่หาย แต่เมื่อสองเท้าก้าวพ้นประตูรั้งหน้าบ้านนั้นก็พบกับสภาพบ้านที่เละเทะข้าวของถูกขว้างปาทิ้งอย่างไม่ใยดี

“นี่มันอะไรกันอีกล่ะเนี่ย!”

‘ไม่ได้นะของพวกนี้นางเพิ่งนำออกมาจากระบบวิเศษไม่กี่วันเอง ใครกันช่างกล้ามาทำลายของๆ นางเช่นนี้ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วสินะ!’

เสียงดังเอะอะด้านในทำเอานางรีบปล่อยกระเป๋าผ้าที่นำไปทำงานด้วยในวันนี้ลงบนพื้น แล้วรีบวิ่งเข้าไปในบ้านโดยไม่ได้สนใจสิ่งใดอีก เมื่อเข้ามาด้านในก็พบกับข้าวของในบ้านที่เละเทะและมองไปยังโต๊ะที่เหวินเซียวเย่ชอบใช้ทำงานปั้นบ่อยๆ ก็ถูกทุบทำลายทิ้งไม่มีชิ้นดี สามีและลูกชายตัวน้อยที่นั่งจมปุกบนพื้นห้องด้านข้างของเขามีสองบุรุษกับหนึ่งสตรีแปลกหน้าที่กำลังจับจ้องมาที่นาง

“พวกเจ้าทำอะไร”

“มาแล้วหรือ ไหนเงินของข้า”

“เงินอะไรของเจ้า”

“อย่ามาทำเป็นไขสือสามีของเจ้าเอาที่ดินมาจำนำกับข้าไว้เจ้าจะไม่รู้ได้อย่างไรในเมื่อเจ้าเป็นคนแนะนำเขามาหาข้า นี่เข้าเดือนที่สามแล้วที่เจ้าไม่จ่ายหนี้ข้าสักอีแปะเดียวก็ยังไม่มีหากว่าวันนี้ข้าไม่เห็นแม้แต่ตำลึงเงินเดียวข้าจะยึดข้าวของ ไม่สิบ้านของเจ้าไม่มีอะไรดีๆ เลยสักชิ้น เช่นนั้นข้าจะยึดบ้านไม่ให้พวกเจ้าอาศัยอยู่อีกต่อไป!”

“จำนำที่ดินเอาไว้งั้นหรือ”

ไป๋ฉางอวี้งุนงงเล็กน้อย แต่ก็ไม่น่าแปลกเงินที่เจ้าของร่างเดิมนั้นแอบเก็บเอาไว้ก็คงเป็นเงินจำนำบ้านไว้อย่างแน่นอน

‘หากว่านางอยู่ตรงหน้าข้าจะตบให้เละเลยคอยดู ตัวสร้างปัญหาของแท้’

“แม้ข้าจะจำนำที่ดินผืนนี้เอาไว้แต่ก็ยังไม่สิ้นสัญญายังไม่ครบกำหนดที่เจ้าจะเป็นเจ้าของๆ มันไม่ใช่หรือ เจ้าเห็นข้าตาบอดแล้วจะรังแกกันง่ายๆ หรืออย่างไร”

“หากข้าบอกว่าได้ก็คือได้มีอะไรที่เจ้าไม่เข้าใจหรือ เงินเอาไปแล้วแต่ไม่จ่ายข้าสักแดงเดียวพวกเจ้ามันโจรชัดๆ”

“เงินข้าต้องหามาจ่ายอยู่แล้ว แต่พวกเจ้ามาทำร้ายคนของข้าเช่นนี้มันไม่ถูกต้อง”

“แล้วอะไรที่ถูกต้อง? เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าทำได้มากกว่านี้เสียอีกหากว่าพวกเจ้ายังไม่จ่ายหนี้ให้ข้า”

สตรีผู้นั้นหันไปทางเสื้อผ้าที่นางซื้อติดมือมาเมื่อวานนี้หลังกลับจากตัวเมืองแล้วเดินปรี่เข้าไปหวังจะหยิบมาทำลาย แต่ก่อนที่มืออวบอ้วนของนางจะได้แตะถึงมันก็ถูกอะไรบางอย่างทำให้สตรีผู้นั้นเสียการทรงตัวจนล้มลงไปบนพื้นห้องเสียงดัง ตึง!

“เป็นมาอย่างไรข้าไม่รู้แต่วันนี้เจ้าทำร้ายสามีและลูกชายของข้าๆ ทั้งยังทำลายข้าวของๆ ข้า ของที่เสียหายเจ้าต้องชดใช้เพราะข้าไม่มีวันยอมแน่เวรย่อมระงับด้วยการจองเวรเจ้าเคยได้ยินหรือไม่”

“!”

แรงถีบนั้นดูจะมหาศาลยิ่งนักเมื่อหันไปมองดูก็พบว่าเป็นไป๋ฉางอวี้ที่กำลังวาดลวดลายฝีเท้าเหมือนตั้งใจที่จะกระโดดเตะนางซ้ำอีกรอบ

“กรี๊ด! เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้นะกล้าดีอย่างไรถึงทำร้ายข้าเช่นนี้”

“เจ้านั่นแหละนังหมูป่าโสโครกกล้าดีอย่างไรมาทำร้ายสามีและลูกชายของข้า ทำร้ายคนไม่มีทางสู้เก่งมากนักหรือ”

“พวกเจ้ายืนซื่อบื้ออะไรอยู่มาจัดการนางเสียสิ”

สองบุรุษที่ติดตามสตรีอ้วนมานั้นก่อนหน้านี้กำลังยืนอึ้งกับศิลปะการต่อสู้ของไป๋ฉางอวี้ ไม่ทันได้ฉุกคิดสิ่งใดก็พากันก้าวเท้าถอยหลังไปอัตโนมัติด้วยกลัวว่าจะถูกลูกหลงไปด้วย

แต่เมื่อได้ยินคำสั่งของผู้เป็นนายจึงต้องฝืนกลืนน้ำลายลงไปอึกหนึ่งก่อนจะก้าวเท้าเข้ามาหานางทีละก้าว

“ไม่อยากตายก็ถอยออกไป!”

“!/!”

“อย่าไปฟังนางรีบจัดการนางเร็วเข้า”

บุรุษหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งแต่ผอมแห้งเข้ามาหานางก่อนแต่มีหรือที่คนอย่างไป๋ฉางอวี้จะกลัว ขณะที่ชายผู้นั้นจะถึงตัวนางไป๋ฉางอวี้ก็ล้วงเอาของที่ติดตัวไว้เสมอยื่นไปจี้ใส่ตัวของเขาด้วยความรวดเร็ว

ที่ช็อตไฟฟ้า! โชคดีที่นางมีระบบวิเศษที่ไม่ว่าต้องการสิ่งใดก็หยิบออกมาใช้ได้ตลอดเวลา

“อร๊ากกก!”

บุรุษผู้นั้นล้มลงกับพื้นก่อนจะชักดิ้นชักงอตาเหลือกค้างดูแล้วน่ากลัวยิ่งนัก

“นะนั่นเจ้าทำอะไรเขา!”

บุรุษรูปร่างอ้วนท้วมอีกคนเอ่ยถามออกมาด้วยเสียงอันดังน้ำลายกระเด็นออกจากปากเกือบจะโดนตัวนางเข้าให้แล้ว

‘น่าเกลียดเสียจริง!’

ชายอ้วนเดินเข้ามาหานางทีละก้าวไป๋ฉางอวี้ยังยืนอยู่กับที่เมื่อเขาใกล้จะถึงตัวนาง บุรุษผู้นั้นก็อดแปลกใจไม่ได้

‘นางไม่หวาดกลัวเขาเลยเป็นไปได้อย่างไร’

เพราะไม่ว่าผู้ใดที่เห็นรูปร่างสูงใหญ่อ้วนท้วมเช่นเขาต่างก็หวาดกลัวจนตัวสั่นแต่กับสตรีตัวเล็กๆ เช่นนี้กับต่างออกไป นางกำลังยิ้ม!

เขาตาไม่ฝาดอย่างแน่นอน

แต่ก่อนที่กำปั้นของเขาจะถึงตัวนางก็มีอะไรบางอย่างกระเด็นเข้าตาของเขา

“อร๊ากกกก! แสบๆ แสบเหลือเกินนี่มันอะไรกันเนี่ย!”

“ไม่รู้จักสเปร์พริกไทยหรืออย่างไร โง่เง่าเสียจริง”

“เจ้าพูดบ้าอะไร!”

- - - - - - -

[1] สองลี้ = 1 กิโลเมตร

[2] สามชั่วยาม = 6 ชั่วโมง