ตอนที่ 10 ความเปลี่ยนแปลงที่เห็นได้ชัดเจน

สองชั่วยามถัดไป ^[1]  

เพราะฮูหยินเว่ยชวนนางคุยนานไปหน่อยทั้งยังชวนนางร่วมโต๊ะอาหารอีกจึงทำให้นางเดินทางกลับบ้านช้ากว่าที่คิดเอาไว้ กว่าไป๋ฉางอวี้จะมาถึงบ้านก็เป็นเวลาเกือบยามเซิน ^[2] แล้ว เมื่อมองไปที่หน้าบ้านก็เห็นสองพ่อลูกนั่งอยู่ที่บันไดหน้าบ้านเหมือนว่ารอคอยการกลับมาของนางอย่างไรอย่างนั้น

อาหยวนที่เห็นนางถือของพะลุงพะลังทั้งสองข้างเป็นต้องรีบวิ่งเข้ามารับนางด้วยความรวดเร็ว

“ท่านแม่! ท่านกลับมาแล้วข้าช่วยถือนะขอรับ”

“เด็กดีรู้ความเสียจริงนี่ข้ามีอะไรจะให้”

ก่อนกลับจากในเมืองนางแวะซื้อของเล่นมาฝากเขาเพราะจากที่ดูในบ้านแล้วเด็กคนนี้ไม่มีของเล่นสักชิ้นน่าสงสารยิ่งนัก

“ว้าว! นี่ของข้าจริงๆ หรือขอรับท่านแม่”

“ใช่ เข้าไปหาท่านพ่อกันเถอะ”

“ขอรับ”

นางกับอาหยวนที่ยืนอยู่หน้ารั้วบ้านอยู่นั้นพร้อมใจกันหันไปมองที่บันไดชานบ้านที่ยังคงมีเหวินเซียวเย่นั่งคอยอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง ใบหน้าหล่อเหลาเหม่อมองออกมายังทิศทางหน้าบ้านแววตาดูไร้ความสุขอยู่และมีแววกังวลอย่างเห็นได้ชัด

‘หรือเขากลัวว่านางจะไม่กลับมางั้นหรือ’

“ท่านพี่มานั่งทำอะไรตรงนี้กันเจ้าคะ อากาศเย็นมากแล้วเข้ามาด้านในกันเถอะ”

ไป๋ฉางอวี้ร้องถามแล้วเดินผ่านตัวเขาเข้าไปในบ้านก่อนจะวางข้าวของเหล่านั้นลงอย่างเบามือที่สุด

“ข้าแวะซื้อหมั่นโถวมาฝากพวกท่านด้วยกินเสียหน่อยนะเจ้าคะ ข้าจะไปเข้าครัวทำอาหารเย็นก่อน”

“ข้ายังไม่หิว”

“แต่ว่าข้าตั้งใจซื้อกลับมาฝากท่านและอาหยวนเลยนะ”

“บ้านของเราไม่มีเงินมากมายพอที่จะซื้อของกินเล่นเช่นนั้นนะ”

“คือวันนี้ข้านำของไปขายในเมืองมาน่ะเจ้าค่ะ ท่านอย่าสนใจเลยกินหมั่นโถวนี่่ก่อนเถอะ”

“แล้วอาหยวนเล่า”

“น่าจะนั่งเล่นของเล่นอยู่หน้าบ้าน ท่านกินเสียหน่อยนะเจ้าคะ”

“ก็ได้”

เขารับเอาหมั่นโถวไปจากมือของนาง ไป๋ฉางอวี้อมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหันไปสนใจข้าวของที่ซื้อมาเพื่อนำไปเก็บในห้องครัว

“เจ้าไม่ต้องทำอาหารหรอกข้าจะทำเอง”

“ฮึ ท่านกลัวว่าจะกินไม่ได้สินะ”

“ข้าก็แค่อยากจะแบ่งเบาภาระของเจ้าก็เท่านั้น”

“ท่านก็ไปยืนคอยสอนข้าก็ได้นี่นา หากมัวแต่ทำให้ข้ากินเช่นนี้แล้วเมื่อไหร่ข้าจะทำเป็นเสียทีล่ะ”

“เอาอย่างนั้นก็ได้”

เมื่อพูดจบอยู่ๆ เขาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยความรวดเร็วจนไป๋ฉางอวี้เป็นต้องตื่นตกใจรีบเข้าไปประคองเขาทันที

“ท่านจะลุกขึ้นทำไมกันเดี๋ยวก็หกล้มหรอก มาข้าจะประคองท่านไปเองจะไปห้องครัวใช่หรือไม่”

“อืม”

นางจูงแขนของผู้เป็นสามีเข้าไปในห้องครัวก่อนจะกลับออกไปเอาข้าวของที่ซื้อมาจากในเมือง แท้จริงแล้วของที่นางซื้อมานั้นมีเพียงหยิบมือแต่ที่เหลือนางเอาออกมาจากระบบวิเศษของนางนั่นเอง

‘จะเสียเงินซื้อไปทำไมกันเล่าในเมื่อของบางอย่างนางก็มีอยู่แล้ว’

ไป๋ฉางอวี้ยังคงวุ่นวายอยู่กับการจัดห้องครัวโดยมีเหวินเซียวหยวนคอยช่วยอีกแรง

“ท่านแม่ของพวกนี้เอาไปไว้ที่ไหนหรือขอรับ”

“หืม อ้อผักดองเจ้าเทใส่จานนี่เอาไว้ส่วนกระดูกหมูเทใส่ชามข้าจะล้างก่อนถึงจะเอามาปรุงอาหาร จำได้ใช่หรือไม่”

“ขอรับ”

“กระดูกหมูกับผักดองงั้นหรือ เจ้าไปเอาของพวกนี้มาจากไหนกัน”

“ถามมาได้ก็ซื้อมาน่ะสิเจ้าคะ”

“บ้านของเราแทบจะไม่มีเงินเหลืออยู่เลยของพวกนี้ราคาสูงยิ่งนักไปได้มาได้อย่างไร”

“เอาน่าข้าไม่ได้ไปปล้นของใครเขามาหรอกท่านสอนข้าทำอาหารก็พอแล้ว ส่วนเรื่องอื่นปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าเถอะ”

“ข้าวของดูมากมายนักเจ้าหอบกลับมาได้อย่างไรหรือว่ามีใครมาส่งเจ้างั้นหรือ”

ไป๋ฉางอวี้ที่ฟังน้ำเสียงขุ่นเคืองของเขานั้นก็เลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัยก่อนจะหันไปมองหน้าของผู้เป็นสามีที่เวลานี้คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันแน่น แววตาของเขาเองก็ดูจะขุ่นเคืองไม่น้อย

‘เขาห่วงนางงั้นหรือ หรือว่าหวงกลัวว่าจะมีใครมาส่งนางกัน’

“จะมีใครมาส่งข้าที่ไหนกันเล่าเจ้าคะ ข้าจ้างรถม้ามาต่างหากเล่า”

“ทั้งอาหารเหล่านี้ทั้งรถม้า เจ้าไปเอาเงินมาจากที่ไหน”

“เหตุใดท่านถึงพูดมากเช่นนี้กันเล่า ข้าไม่ปิดบังท่านก็ได้แหวนของข้าที่ติดตัวมาข้านำไปขาย”

“เจ้าว่าอะไรนะ!”

“จะตกใจไปทำไมมีเงินแล้วค่อยไปรับคืนก็ยังได้ เอาล่ะเมื่อรู้ที่มาของมันแล้วท่านก็มาสอนข้าทำอาหารได้แล้วมืดค่ำมากกว่านี้อาหยวนได้หิวไส้ขาดพอดี”

“สะ ไส้ขาด?” อาหยวนที่ได้ยินผู้เป็นมารดาเอ่ยออกมานั้นก็ถึงกับผงะไป

“อืม ไส้ขาดหากไม่กินข้าวเจ้าก็จะปวดตรงนี้เหมือนไส้ขาดออกจากกันเลย”

“ฉางเอ๋ออย่าพูดให้ลูกกลัวเช่นนั้นสิ”

“ข้าเพียงแค่ล้อเล่น”

เขาส่ายหน้าให้นางเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นไปยืนอยู่ข้างๆ มือทั้งสองข้างก็จับขอบโต๊ะอาหารเอาไว้ดูเหมือนกำลังโอบนางเอาไว้ไม่ผิด

ไป๋ฉางอวี้เริ่มรู้สึกว่าใบหน้าของนางเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาทีละนิด นางเคยได้ใกล้ชิดบุรุษแบบนี้ที่ไหนกันเล่า

“ทะ ท่านควรให้ข้าประคองนะ”

“ผู้ใดขอให้เจ้าทำกัน”

“ปากของท่านนี่มัน ช่างเถอะข้าจะถือเสียว่าไม่ได้ยิน”

ไป๋ฉางอวี้ยังคงไม่เข้าใจตนเองว่าเหตุใดถึงได้ใจเต้นแรงเช่นนี้ทั้งยังรู้สึกเขินเวลาได้อยู่ใกล้เขา นางรีบหันหลังเดินออกจากห้องครัวด้วยความรวดเร็วท่ามกลางการจ้องมองจากสามีและก้อนแป้งตัวกลมๆ อีกหนึ่ง

“แล้วท่านแม่ไม่เรียนทำอาหารกับท่านพ่อแล้วหรือขอรับ”

“ไม่รู้สิ”

เพราะเมื่อครู่นางยังคงเขินอายผู้เป็นสามีไม่จางหายเมื่อกินอาหารค่ำกันเรียบร้อยหลังจากทำความสะอาดและจัดการตนเองเสร็จไป๋ฉางอวี้ก็เข้านอนทันที

การเดินทางไปมาระหว่างตัวเมืองแม้จะนั่งอยู่บนรถม้าสบายๆ แต่หนทางที่ใช้สัญจรนั้นกลับขรุขระยังไม่ดีเหมือนในตัวเมืองใหญ่ๆ เท่าใดนัก เมื่อหัวถึงนอนไป๋ฉางอวี้ก็หลับสนิทไปทันใดทิ้งไว้เพียงสามีและบุตรชายที่เอาแต่จ้องมองนางด้วยความงุนงงไม่จางหาย

“ท่านพ่อท่านแม่ยังโกรธท่านอยู่หรือ”

“นางทำอะไรอยู่งั้นหรือ”

“นางไม่ได้ทำอะไรแต่หลับไปแล้วขอรับ”

“เช่นนั้นก็ปล่อยให้นางนอนไปเถอะ พวกเราก็นอนได้แล้วล่ะ”

“ขอรับ”

“อื้อ อย่ามากวนข้า”

เสียงบทสนทนาของสองบุรุษต่างวัยทำให้สตรีที่นอนด้านในสุดของเตียงนอนรู้สึกรำคาน เสียงของคนทั้งคู่เหมือนเสียงแมลงหวี่แมลงวันที่คอยบินตามนางอย่างไรอย่างนั้น

ปากน้อยๆ ของนางเผยอออกมาเล็กน้อยและไม่ได้ตื่นขึ้นมาแต่อย่างใด อาหยวนที่เห็นท่าทางน่ารักของผู้เป็นมารดาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

“ท่านพ่อข้าว่าท่านแม่เปลี่ยนไป เปลี่ยนไปมากจริงๆ”

“ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ เด็กดีนอนลงได้แล้ว”

“ขอรับ”

เหวินเซียวหยวนทิ้งตัวลงนอนตรงกลางระหว่างบิดาและมารของเขาก่อนจะหันไปมองใบหน้าสวยหวานของผู้เป็นมารดา แม้ว่าบางครั้งมารดาของเขาผู้นี้จะจดจำเรื่องราวบางอย่างไม่ได้ไปบ้างแต่เขากับชอบที่นางเป็นเช่นนี้มากกว่าเมื่อก่อนหลายเท่านัก

-เช้าวันถัดไป-

เพราะเมื่อวานได้ยินที่ฮูหยินเว่ยบอกว่าที่หมู่บ้านเฟิ่งหวงมีโรงงานทำเครื่องปั้นดินเผาตั้งอยู่ไม่ไกลจากตัวหมู่บ้านนักและยังเปิดให้ชาวบ้านบริเวณใกล้เคียงเข้าไปทำงานหลากหลายหน้าที่ เช้าวันนี้ไป๋ฉางอวี้จึงคิดจะไปสมัครทำงานในที่แห่งนั้นนั่นเอง

“อาหยวนเจ้าอยู่บ้านคอยเฝ้าท่านพ่อเอาไว้คอยหยิบจับช่วยเหลือเขาเข้าใจหรือไม่”

“ขอรับท่านแม่”

“เจ้าจะไปที่ใด”

“คือว่าข้าจะไปที่โรงเคลือบดินเผาเสียหน่อยน่ะเจ้าค่ะ”

“ไปทำไม”

“ก็เห็นชาวบ้านหลายคนชักชวนกันไปทำงานแลกเงินรายวันได้ค่าแรงวันละร้อยอีแปะเลยนะเจ้าคะ”

ได้ยินดังนั้นเหวินเซียวเย่ก็หลุบสายตาลงเล็กน้อยเขารู้สึกว่าตนเองนั้นไร้ค่ายิ่งนักไม่สามารถช่วยเหลืออะไรนางได้เลยสักเพียงนิดได้แต่ปล่อยให้นางทำงานหาเลี้ยงเขาเช่นนี้ ไป๋ฉางอวี้ที่พอจะมองออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่จึงเดินเข้าไปหาเขาทีละก้าว

“ท่านพี่เวลานี้บ้านของเรามีเงินไม่มากพอที่จะส่งอาหยวนไปเรียนหนังสือดังนั้นหน้าที่การดูแลลูกเป็นของท่าน ข้าหวังว่าท่านจะดูแลเขาแทนข้าได้”

“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว”

“ก็ดีเจ้าค่ะข้าจะออกไปข้างนอกแล้ว เรื่องในบ้านฝากท่านด้วย”

“ระวังตัวด้วยล่ะ”

ไม่อยากพูดสิ่งใดปลอบใจเขาเพราะเท่ากับเป็นการสร้างรอยแผลให้เขาเพิ่ม นางคงทำได้เพียงเท่านี้

- - - - - - -

[1] สองชั่วยาม = 4 ชั่วโมง

[2] ยามเซิน = 15.00-17.00 น