LOGINShare
ตอนที่ 12 ความน่ากลัวของนาง
Last Updated:
2025-12-06 09:05:39“จะ เจ้าพูดบ้าอะไรนางบ้า”
“บ้างั้นหรือ ได้เช่นนั้นก็คอยดูว่าคนบ้าอย่างข้าจะจัดการกับพวกเจ้าอย่างไรบ้าง”
“หากว่าเจ้ากล้าทำอะไรข้าๆ จะแจ้งทางการให้จับตัวพวกเจ้าไปขังคุกอย่างแน่นอน”
“ลองไปแจ้งทางการดูสิด้วยสภาพของสามีช้าและลูกชายข้าแล้วน่ากลัวว่าเจ้านั่นล่ะจะติดคุกเสียเอง”
“นี่เจ้า!”
“หุบปากแล้วรีบออกไปจากที่นี่ก่อนข้าจะหมดความอดทนไปมากกว่านี้”
“ไว้ข้าคิดบัญชีกับเจ้าแน่! พวกเจ้ามันจนตรอกถึงเพียงนี้จะเอาปัญญาที่ไหนหาเงินมาใช้หนี้ข้า ปากดีไปเถอะอีกไม่กี่วันที่นี่ก็เป็นของข้าแล้ว”
“ถุย! จะไปดีๆ หรือจะให้ข้าลากเจ้าออกไป”
ไป๋ฉางอวี้ไม่พูดเปล่านางก้าวเท้าเข้าไปใกล้สตรีน่าเกลียดนั่นทีละนิดก่อนจะเหยียบไปที่เท้าของนาง
“กรี๊ด! นังเด็กบ้าข้าเจ็บนะ!”
“ข้าให้เจ้าพูดอีกทีจะเลิกวุ่นวายกับครอบครัวของข้าได้แล้วหรือยัง”
“อะ ปล่อยข้านะหากว่าเจ้าจ่ายหนี้ข้าหมดมีหรือที่ข้าจะมาเหยียบที่โสโครกเช่นนี้”
“เช่นนั้นเจ้ารอเลยพรุ่งนี้ข้าจะเอาเงินมาใช้หนี้เจ้าให้หมดและจำเอาไว้หากว่าพวกเจ้ายังกล้ามาระรานครอบครัวของข้าอีก ข้าไม่เอาเจ้าไว้อย่่างแน่นอน”
ใบหน้าของนางเวลานี้น่ากลัวยิ่งนักจนเหวินเซียวหยวนรีบคลานเข้าไปหาบิดาของเขาก่อนจะกอดเอาเขาไว้แน่น ไป๋ฉางอวี้ในเวลานี้น่ากลัวกว่าเมื่อก่อนหลายเท่านักหากแต่สิ่งที่นางทำในเวลานี้คือการปกป้องพวกเขาไม่ใช่การทำร้ายพวกเขาเหมือนเช่นเคยอีกแล้ว
เหวินเซียวเย่จึงทำเพียงแค่นั่งอยู่บนพื้นสวมกอดลูกชายเอาไว้แน่น
แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าคนที่ชักนำให้เขาจำนำที่ดินผืนนี้ก็คือนางแต่เมื่อนางแสดงออกถึงการปกป้องพวกเขาเช่นนี้เหวินเซียวเย่จึงลดความโกรธลงเล็กน้อย
ที่ดินผืนนี้และบ้านหลังนี้เป็นเขาที่หามาด้วยมือของตนเองแต่กลับเสียรู้ให้คนชั่วพวกนี้
‘น่าอายเสียจริงที่ทำให้ภรรยาและลูกต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้’
เขาหลับตาลงและไม่อยากที่จะรับรู้สิ่งใดอีกแล้วแต่หลังจากนั้นไม่นานก็ได้ยินเสียงลากอะไรบางอย่างและทุกๆ อย่างก็ดูจะสงบลง
เสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาใกล้เขาทำเอาเหวินเซียวเย่อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกไป
“นั่นใคร ฉางเอ๋อเจ้าเป็นอะไรหรือไม่”
“ข้าไม่เป็นอะไร”
“เจ้าไม่เป็นอะไรงั้นหรือ”
“ท่านอยากให้ข้าเป็นงั้นหรือ”
“ไม่ใช่เช่นนั้น คนพวกนั้นมากันหลายคนทั้งยังมีบุรุษอีกด้วยเจ้าเป็นสตรีตัวเล็กๆ พวกนั้นไม่ได้ทำอะไรเจ้าเลยหรือ”
“ไม่เลยแม้แต่ปลายเสื้อข้าเขาก็ไม่ได้แตะ ท่านพี่ลุกขึ้นเถอะเจ้าค่ะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วท่านเปื้อนไปหมดเลย”
“อาหยวนรีบพาท่านพ่อไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย นี่ก็ยามโหย่ว [1] แล้วได้มากินข้าวกัน”
“ขอรับ”
ทั้งคู่ทำตามคำสั่งของนางไม่กล้าที่จะถามสิ่งใดออกไปในเวลานี้เด็กชายตัวน้อยจูงแขนผู้เป็นบิดาไปยังห้องอาบน้ำด้วยความทุลักทุเลไม่น้อยเพราะอาการบาดเจ็บจากการโดนคนพวกนั้นซ้อมเริ่มจะปรากฎออกมาให้เห็นแล้ว
ไป๋ฉางอวี้มองตามแผ่นหลังของคนทั้งคู่ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเหน็ดเหนื่อย
‘ทะลุมิติมามีแต่เรื่องจริงๆ แล้วก็เกิดจากตัวของนางเองแท้ๆ เลย ไป๋ฉางอวี้เจ้ามันสมควรตายจริงๆ’
เพราะได้ระบายอารมณ์ที่เดือดดาลจากเมื่อตอนเย็นไปแล้วทำให้นางใจเย็นลงแต่ก็เพียงเล็กน้อย นางหันหลังมุ่งตรงไปยังห้องครัวก่อนจะเปิดระบบวิเศษหยิบเอาของกินที่คล้ายคลึงกับยุคนี้ที่สุดออกมาสำหรับมื้อค่ำของวันนี้
เป็นเวลากว่าหนึ่งก้านธูป [2]
สองพ่อลูกไม่ยอมออกมาจากห้องอาบน้ำเสียทีจนไป๋ฉางอวี้จำต้องเดินเข้าไปหาแต่เมื่อเข้าไปใกล้ๆ ก็ได้ยินเสียงร้องสนุกสนานของอาหยวนแว่วออกมาด้านนอก
“อาหยวนอย่าตีฟองน้ำเล่นเช่นนั้นสิหากท่านแม่ของเจ้ามาพบเข้านางจะตีก้นเจ้าได้นะ”
“ก็ได้ขอรับ”
ไป๋ฉางอวี้แอบมองลอดผ่านช่องประตูเล็กน้อยนั่นเห็นเพียงแผ่นหลังของผู้เป็นสามีที่มีรอยฟกช้ำปรากฎให้เห็นชัดเจนขึ้น
‘เจ้าพวกนั้นช่างน่าโมโหเสียจริงทำร้ายคนไม่มีทางสู้เช่นนี้ได้อย่างไร’
“พวกเจ้าสองคนออกมาได้แล้ว”
“ท่านแม่!”
“ตกใจอะไรออกมากันได้แล้ว เข้าไปนานเช่นนั้นได้เป็นหวัดกันทั้งคู่พอดี”
“รู้แล้วๆ”
เมื่อทั้งสองจัดการตนเองเสร็จเรียบร้อยก็เดินออกมาจากห้องอาบน้ำ กลิ่นของอาหารโชยออกมาท้องว่างที่ยังไม่มีอาหารตกถึงท้องก็เริ่มส่งเสียงออกมาทั้งคู่
“อาหารเสร็จแล้วมากินข้าวได้แล้วเจ้าค่ะ”
อาหยวนที่เดินจูงมือบิดาของเขาไว้แน่นก่อนจะพาเขาไปนั่งลงบนเก้าอี้ที่ผู้เป็นมารดาซ่อมมันขึ้นมาใหม่อีกครั้งตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ดูเหมือนใหม่จนไม่เห็นรอยผุพังจากฝีมือของคนชั่วพวกนั้นเลยสักเพียงนิด
ไป๋ฉางอวี้เห็นสีหน้าแววตาที่กำลังสงสัยของเด็กน้อยจึงเอ่ยออกไปว่า
“ข้าซ่อมมันเองนั่นล่ะก็เพียงแค่รอยถลอกนิดหน่อยไม่ถึงกับพังเจ้าจะใส่ใจไปทำไมกัน นั่งลงได้แล้ว”
“ขอรับท่านแม่”
“ท่านพี่ตะเกียบเจ้าค่ะ” นางเอาตะเกียบใส่ไว้ในมือของเขา สังเกตเห็นรอยบอบช้ำจากการถูกทำร้ายเมื่อครู่ที่โผล่พ้นออกมาจากเสื้อผ้า
“ข้าทำเองได้น่า”
“ก็ได้เจ้าค่า”
- - - - - -
[1] ยามโหย่ว = 17.00-19.00 น.
[2] หนึ่งก้านธูป = ครึ่งชั่วโมง-1ชั่วโมง
Latest chapter
เมื่อข้าทะลุมิติมาเลี้ยงครอบครัวพร้อมระบบวิเศษ ตอนที่ 19 อาหยวนได้ไปโรงเรียนแล้ว
เหวินเซียวเย่ คือบุตรชายของหนึ่งในอนุใต้เท้าเว่ยผู้ที่หนีหายออกไปจากจวนเพราะถูกรองฮูหยินใส่ร้ายเรื่องคบชู้กับทหารในจวนทหารคนสนิทที่คอยอยู่เคียงข้างใต้เท้าเว่ยผู้นั้นถูกลงโทษโบยจนตายไป ก่อนหน้าที่จะรับโทษเขาได้วางแผนให้นางหนีออกไปจากจวนไม่ว่าใต้เท้าเว่ยจะออกตามหานางเท่าใดก็ไม่เคยได้พานพบกันอีกเลยฮูหยินเว่ยไม่คิดว่าบุตรชายที่เกิดจากสายเลือดที่แท้จริงของเขานั้นจะยังมีชีวิตอยู่ น่าเสียดายที่ใต้เท้าเว่ยไม่อาจพานพบเขาได้อีกแล้วลายปักผ้าที่ฮูหยินเว่ยยังคงทะนุถนอมมาจนถึงทุกวันนี้นั้นคือผ้าเช็ดหน้าที่มารดาของเหวินเซียวเย่เป็นคนทำขึ้นมา ลวดลายที่คล้ายคลึงกันกับของสามีไป๋ฉางอวี้เป็นเหตุให้นางโยงเรื่องราวทั้งหมดจนทั้งสองคนได้มาพบกันอีกครั้ง“ฮูหยินแม้ว่าข้าจะมีสายเลือดตระกูลเว่ยก็จริงแต่ว่าข้าก็เป็นเพียงบุตรของอนุเท่านั้นหาได้มีสิ่งใดเหมาะสมกับตระกูลของท่านไม่ ท่านได้โปรดอย่าใส่ใจข้าอีกเลยขอรับ”“พูดอะไรเช่นนั้นมารดาของเจ้าเว่ยอิงเป็นเหมือนน้องสาวของข้าหากว่าไม่มีนางข้าก็คงตรอมใจเรื่องอนุคนที่พ่อของเจ้ารับเข้าจวนมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว นางเป
เมื่อข้าทะลุมิติมาเลี้ยงครอบครัวพร้อมระบบวิเศษ ตอนที่ 18 ความแตกเสียแล้ว
เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่าในที่สุดนางก็มาอาศัยอยู่ในตัวเมืองได้หนึ่งเดือนเต็มๆ แล้ว ร้านค้าของนางแรกเริ่มขายเพียงสุราและอาหารเท่านั้น ส่วนกระเบื้องเคลือบเหล่านี้นางยังคงเก็บสะสมเอาไว้บนชั้นวางเพื่อเรียกความสนใจจากลูกค้าเท่านั้นยังไม่ได้เปิดขายจริงจังเสียทีเพราะงานในร้านที่มากมายจนในแต่ละวันแทบไม่มีเวลาพักทำเอานางลืมเรื่องนั้นไปเสียสนิท ปานรูปหัวใจในที่ลับของเหวินเซียวเย่!กลางดึกคืนนั้นไป๋ฉางอวี้ตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงตะกุกตะกักด้านล่างของร้านค้าแต่เมื่อหันไปมองด้านข้างของตนกลับพบเพียงความว่างเปล่า“ท่านพี่หายไปไหนนะ”ไป๋ฉางอวี้ที่คิดว่าเสียงที่ได้ยินเมื่อครู่อาจเป็นเสียงของผู้เป็นสามีนางจึงลุกจากเตียงนอน แต่ทันใดนั้นอาการวิงเวียนหน้ามืดก็ตีตื้นขึ้นมารู้สึกได้ว่าห้องของนางหมุนได้อาการหน้ามืดเช่นนี้ไม่ใช่ว่านางจะเป็นบ่อยๆ หรือเพราะนางทำงานหนักเกินไปงั้นหรือไป๋ฉางอวี้เลิกคิดฟุ้งซ่านก่อนจะค่อยๆ เดินออกจากห้องนอนแล้วลงมาที่ชั้นล่างเมื่อมาถึงก็ต้องแปลกใจที่เครื่องเคลือบที่สั่งมาก่อนหน้านี้ถูกวางตั้งเอาไว้บนโต๊ะหลายหลายชิ้นที่สำคัญลวดลายเหล่านี้ไม่ใช่
เมื่อข้าทะลุมิติมาเลี้ยงครอบครัวพร้อมระบบวิเศษ ตอนที่ 17 ความลับในที่ลับ
“ในที่ลับของสามีท่านมีปานรูปหัวใจหรือไม่”“พรู๊ด!”“พ่อบ้านซือเหตุใดจึงถามเช่นนี้กันเล่า”ไป๋ฉางอวี้ตกใจจนถึงกับพ่นน้ำชาออกมาใบหน้าของนางแดงก่ำเพราะความเขินอาย‘มาถามเรื่องลับๆ แบบนี้ได้อย่างไรกันนะนางใช่ว่าจะเคยร่วมหอกับเขาเสียที่ไหนกันเล่า คนที่เคยๆ ทำเรื่องนั้นมันก็ภรรยาคนเก่าของเขานี่นาใช่นางเสียที่ไหนกัน’“ก็ท่านกับเขาเป็นสามีภรรยากันย่อมรู้เห็นทุกเรื่องของกันและกันอยู่แล้ว ก่อนหน้าข้าไม่กล้าถามแต่ในเมื่อท่านเป็นคนเริ่มข้าถึงได้กล้าถามออกมาอย่างไรเล่า”“คือว่า”“หืม”ไป๋ฉางอวี้มองหน้าอีกฝ่ายอย่างจนใจตั้งแต่ทะลุมิติมานางได้นอนร่วมเตียงกันกับเขาก็จริงแต่ได้เคยร่วมรักกันที่ไหนเล่ากลางดึกสงัดของคืนนี้ไป๋ฉางอวี้หยิบเอาน้ำหอมออกมาจากระบบวิเศษ น้ำหอมที่มีกลิ่นจางๆ แต่ทำให้เพศตรงข้ามต้องการบางอย่างจากตัวของสตรีได้‘ไม่เอาน่าข
เมื่อข้าทะลุมิติมาเลี้ยงครอบครัวพร้อมระบบวิเศษ ตอนที่ 16 บ้านใหม่ของเรา
“หุบปากน่า”“!”น้ำเสียงที่กำลังตวาดผู้เป็นน้องชายของเขานั้นทำเอาสองสตรีหันมาจ้องมองพวกเขาในทันที“มีอะไรหรือเจ้าคะ”“ไม่มีอะไร/ไม่มีอะไร”ทั้งคู่รีบตอบพวกนางพร้อมกันทันทีเมื่อเวลาล่วงเลยไปพอสมควรแล้วครอบครัวของเหวินเซียวเผยก็ขอตัวกลับไปเก็บของที่บ้านด้วยความรู้สึกตื่นเต้นดีใจยิ่งนัก-เช้าวันถัดไป-รถม้าจากสกุลเว่ยเข้ามารับสุราจากบ้านของนางตั้งแต่เช้าตรู่ไป๋ฉางอวี้ที่ตกลงกับผู้เป็นสามีเรียบร้อยจึงฝากความไปถึงฮูหยินเว่ยว่าวันพรุ่งนี้เช้าทั้งครอบครัวจะย้ายเข้าไปอยู่ในเมืองตามที่ได้ตกลงกันมาก่อนหน้านี้พ่อบ้านซือที่ได้ยินดังนั้นก็ตื่นเต้นดีใจอย่างยิ่งรีบควบรถม้ากลับเข้าเมืองไปอย่างไว“ดีใจอะไรถึงเพียงนั้นกันนะ”ไป๋ฉางอวี้ที่ยืนส่งเขาอยู่หน้าประตูอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวให้คนแก่อย่างเขาคืนนั้นทั้งคืนนางนั่งเก็บของลงหีบเก่าๆ ความตื่นเต้นที่จะได้ย้ายบ้านทำเอานางนอนไม่หลับทั้งคืนเช้าวันนี้ขอบตาของนางจึงบวมเปล่งอย่
เมื่อข้าทะลุมิติมาเลี้ยงครอบครัวพร้อมระบบวิเศษ ตอนที่ 15 ข้ายกบ้านหลังนี้ให้เจ้า
ไป๋ฉางอวี้ที่เดินตามสองแม่ลูกสกุลเว่ยมาจนถึงใจกลางของตัวเมืองลั่วหนานมาหยุดอยู่ตรงร้านค้าร้านหนึ่ง นางเงยหน้าขึ้นมองอาคารร้านค้าสองชั้นที่ตั้งตระหง่านตรงหน้าด้วยความรู้สึกทึ่งเล็กน้อยคุณชายใหญ่เว่ยผู้นี้มากด้วยสมบัติและรูปโฉมเสียจริงหากว่านางทะลุมิติเข้ามาอยู่ในร่างของสตรีที่ไม่มีพันธะใดๆ แล้วล่ะก็ไม่แน่นางอาจจะใช้เสน่ห์ของสตรีเกี้ยวของดูสักครั้งก็เป็นได้‘ไม่ได้สิรูปร่างหน้าตาของเขาคล้ายพี่ชายของนางเมื่อชาติที่แล้วเช่นนี้ จะไปคบหาเขาได้ลงคอได้อย่างไรกัน น่าขนลุกจะตายไป’“เจ้าเป็นอะไร”“เจ้าคะ”“ข้าเห็นเจ้าทำหน้าตาแปลกๆ”“เอ่อ คือว่าข้าคิดว่ามันใหญ่โตไปหรือไม่เจ้าคะคุณชาย”“ไม่หรอกนี่เหมาะสมแล้ว อยู่ใจกลางเมืองทั้งยังมีข้าวของที่เหมาะกับการค้าที่เจ้าตั้งใจจะทำอีกด้วย”“จริงหรือเจ้าคะ”“เดิมทีร้านนี้คือร้านขายอาหารน่ะแต่เจ้าของย้ายออกไปอยู่ในเมืองหลวงจึงทิ้งร้างเอาไว้ ข้าจึงได้รับซื้อเอาไว้ไปดูข้างในกันเถอะ”“เจ้าค่ะ”นางเดินตามฮูหยินและคุณชายเว่ยเข้าไปด้านในร้าน ภายในถูกตกแต่งเอาไว้อย่างงดงามทางเด
เมื่อข้าทะลุมิติมาเลี้ยงครอบครัวพร้อมระบบวิเศษ ตอนที่ 14 ความช่วยเหลือจากคนแปลกหน้า
ไป๋ฉางอวี้ที่นอนคิดมาทั้งคืนเช้าวันนี้นางจึงตัดสินใจที่จะเดินทางเข้าไปในตัวเมืองเพื่อไปพบฮูหยินเว่ยผู้นั้นอีกครั้งครั้งนี้นางนำไวน์ออกมาจากระบบมากมายหลายชนิดหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะสามารถไถ่ถอนที่ดินที่เหวินเซียวเย่นำไปจำนำเอาไว้ได้ภายในบ้านสกุลเว่ย“ฮูหยินเจ้าคะแม่นางไป๋มาขอพบเจ้าค่ะ”“ไป๋ฉางอวี้มางั้นหรือ”“เจ้าค่ะ”“วิเศษเสียจริง”นางรีบกุลีกุจอออกไปต้อนรับสตรีตัวน้อยหน้าบ้านท่ามกลางการจับจ้องมองของบุรุษหนุ่มผู้หนึ่ง“ท่านแม่จะไปไหนรีบร้อนเสียจริง”“ฮูหยินจะไปพบสตรีที่นำสุราวิเศษผู้นั้นมาขายน่ะเจ้าค่ะคุณชาย”“สุราวิเศษที่พ่อบ้านซือบอกว่าล้ำค่ามากนักน่ะหรือ”“เจ้าค่ะ”“เป็นใครมาจากไหนกันนะ”คุณชายใหญ่เว่ยจ้องมองผู้เป็นมารดาที่เดินแกมวิ่งไปยังศาลาหลังงามกลางสวนดอกไม้ ดูท่าทางที่ดีใจจนออกนอกหน้าของนางนั้นเหมือนว่ามารดาของเขาจะถูกชะตากับเด็กคนนี้เป็นอย่างมากเมื่อจ้องมองไปที่ศาลาหลังนั้นอีกครั้งก็พบเพียงแผ่นหลังตรงสวย ผมที่ยาวสยายถูกมัดรวบไว้ลวกๆ อย่างไม่ใส
You may also like
ลิขิตกาลบันดาลรัก
ป่าดอกท้อ34.3K viewsหลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี
เชี่ยเก้อจวี๋จื่อ239.0K viewsหญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง
ฮวาฮวาน่งหยวี่188.2K viewsท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ
สกุลหยางมีบุตรสาว374.0K viewsภรรยาน่าชังฉันไม่อยากเป็น (ยุค80)
Goldberry844 viewsเงารักอสุรา
มี่เยี่ยน1.4K viewsเหตุใดนางร้ายจึงกลายเป็นที่หมายปอง
หมอนบนโซฟา2.7K viewsจะรักแม้จะร้าย
จันทร์ส่องแสง1.5K views
