บทที่ 6

“อะไรนะ?” เขาคิดว่าตัวเองได้ยินผิดไป

เจียงเส้าชิงตระหนักได้ว่าสองวันที่ผ่านมานี้ เขาทำไม่ดีกับสวีสวี่ในบางเรื่องจริง ๆ

แต่ทำไมเธอถึงได้เอ่ยปากขอหย่าได้ง่าย ๆ แบบนี้?

เขาอธิบายว่า “เถาหลินไม่มีญาติพ่อแม่พี่น้องแล้ว เธอเหลือแค่ลูกสองคนนี้เท่านั้น ตอนนี้เธอกำลังลำบาก ฉันไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องยืนดูอยู่เฉย ๆ ”

สวีสวี่หัวเราะเยาะ “คุณก็เลยต้องช่วยเหลือด้วยตัวเองเหรอ? คนใช้ก็มีเป็นกอง บอดี้การ์ดก็มีเป็นกลุ่ม พอเธอร้องไห้ คุณก็เข้าไปกอด ที่สำคัญที่สุดคือคุณ ในใจของคุณมีเธออยู่ แล้วฉันเป็นตัวอะไร?”

เจียงเส้าชิงหันหลังให้ “เธอเข้าใจผิดแล้ว ฉันบอกแล้วไงว่าเราต่างหากที่เป็นสามีภรรยา คำว่าหย่าต่อไปนี้อย่าพูดบ่อยนัก รีบพักผ่อนเถอะ”

สามีภรรยาอีกแล้ว......

หมายความว่าสามีภรรยาสามารถละเลยอีกฝ่ายได้งั้นเหรอ?

พูดจบ เจียงเส้าชิงก็เดินจากไป ไม่เปิดโอกาสให้สวีสวี่ได้พูดอะไรต่อ

ชั้นล่าง

พ่อบ้านลุงหลินเพิ่งจะสั่งให้คนเก็บกวาดห้องอาหารเสร็จเรียบร้อย “คุณผู้ชายครับ”

เจียงเส้าชิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง “พรุ่งนี้ให้พ่อครัวทำปลานึ่ง”

สวีสวี่ชอบทาน แต่เขาไม่ชอบอาหารนึ่ง ดังนั้นหลายปีมานี้พ่อครัวจึงแทบไม่เคยทำเลย

...

วันรุ่งขึ้น

เจียงเส้าชิงออกจากบ้านแต่เช้าตรู่ บริษัทงานยุ่งมาก เขาไม่สามารถอยู่บ้านได้ทุกวัน

ตอนที่สวีสวี่ตื่นนอนลงมาชั้นล่าง ก็เห็นเถาหลินสวมชุดนอนตัวใหม่ที่เธอเพิ่งซื้อมา นั่งอยู่บนโซฟาและสั่งคนใช้ว่าให้ทำอาหารเช้าอะไรบ้าง ส่วนข้อเท้าของเธอที่แพลงเมื่อคืนกลับดูไม่มีอะไรผิดปกติ

“ปลานึ่งเหรอคะ? ฉันจำได้ว่าเส้าชิงไม่ชอบทานปลานึ่งนี่นา”

ลุงหลินกล่าว “คุณผู้หญิงชอบทานครับ คุณผู้ชายเลยอยากให้พ่อครัวทำให้คุณผู้หญิงทาน”

รอยยิ้มของเถาหลินแข็งค้างไปชั่วขณะ “อย่างนั้นเหรอคะ”

เธอหันกลับมา ก็เห็นสวีสวี่เดินลงมาพอดี “สวีสวี่ ตื่นแล้วเหรอ เส้าชิงเพิ่งจะออกไปเอง”

สวีสวี่ก้มหน้าลง ไม่พูดอะไรสักคำ

เถาหลินยิ้มเล็กน้อย “จริงสิ สวีสวี่ วันนี้ฉันไม่ทานข้าวเย็นที่นี่นะ”

สวีสวี่ไม่เข้าใจว่าเธอจะไปไหนแล้วทำไมต้องมาบอกเธอด้วย?

แต่จนกระทั่งตอนเย็น เธอก็เข้าใจแล้ว

เพราะเจียงเส้าชิงจะพาเถาหลินไปร่วมงานเลี้ยง

เถาหลินยิ้มแล้วพูดว่า “สวีสวี่ คืออย่างนี้นะ ภาษาต่างประเทศของฉันก็พอใช้ได้ งานเลี้ยงที่เส้าชิงจะไปร่วมก็ค่อนข้างสำคัญ ฉันเลยคิดว่าบางทีฉันอาจจะพอช่วยเขาได้บ้าง”

“เพียงแต่ฉันไม่มีชุดราตรีที่เหมาะสม ตอนนี้จะไปหาก็คงไม่ทันแล้ว ต้องโทษฉันเอง ฉันจำได้ว่าในกระเป๋าเดินทางมีชุดราตรีอยู่ แต่หาไม่เจอ”

“ดังนั้นสวีสวี่ พอจะให้ฉันยืมชุดราตรีของคุณได้ไหม?”

เรื่องการขอยืมชุดราตรีนี้ เป็นสิ่งที่เธอตัดสินใจพูดออกมาเอง

เมื่อได้ยินดังนั้น เจียงเส้าชิงก็ขมวดคิ้วอย่างแนบเนียน “มีร้านชุดราตรีเฉพาะอยู่ น่าจะมีไซซ์ของเธอ”

ชุดราตรีของสวีสวี่ล้วนเป็นชุดสั่งตัดพิเศษ มีเพียงชุดเดียวเท่านั้น

เถาหลินชะงักไปเล็กน้อย รีบอธิบาย “ฉันกลัวว่าจะไปไม่ทันน่ะ ก็เลย......”

สวีสวี่เงียบไป

หมายความว่าเจียงเส้าชิงตัดสินใจแล้วว่าภาษาต่างประเทศของเธอไม่ดี ก็เลยจะพาเถาหลินไปร่วมงานด้วย ไม่สนใจใครหน้าไหนถึงขนาดนี้แล้วงั้นเหรอ?

ก็ถูกแล้ว พวกเขามาถึงขั้นที่ต้องคุยเรื่องหย่ากันแล้ว

ไม่จำเป็นต้องใส่ใจอะไรกันอีกต่อไป

สวีสวี่กล่าว “อยู่ในห้องแต่งตัวทั้งหมดนั่นแหละ คุณเลือกตามสบายเลย”

ท่าทีที่ไม่ใส่ใจของเธอทำให้เจียงเส้าชิงรู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้าง เขาจึงอธิบายขึ้นมาว่า “มันก็แค่งานเลี้ยงทางธุรกิจ”

สวีสวี่ไม่ได้ตอบอะไร แล้วเดินไปที่ห้องอาหาร

เถาหลินกล่าว “เส้าชิง ห้าโมงแล้วนะ”

เจียงเส้าชิงยังคงมองไปทางห้องอาหาร

ครู่ต่อมา เขาก็หันหลังแล้วเดินออกไปข้างนอก “เธอไปเปลี่ยนชุดราตรีเถอะ”

เถาหลินยิ้มรับ “ค่ะ”

...

ระหว่างทาง

ในหัวของเจียงเส้าชิงเต็มไปด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยของสวีสวี่ เมื่อก่อนงานแบบนี้เขามักจะพาสวีสวี่ไปด้วยเสมอ

วันนี้ก็เป็นเถาหลินที่เอ่ยขึ้นมา บอกว่าไม่ได้เข้าร่วมงานเลี้ยงใหญ่โตแบบนี้มานานแล้ว

เมื่อนึกถึงเรื่องราวที่เธอประสบมา เขาก็ทนไม่ได้จริง ๆ ประกอบกับภาษาต่างประเทศของเถาหลินก็ค่อนข้างดี เขาจึงตอบตกลงที่จะพาเธอไปด้วย

“เส้าชิง เดี๋ยวพอกลับไปฉันจะอธิบายกับสวีสวี่เอง ต้องโทษฉันที่ยังคงยึดติดกับอดีต” เถาหลินก้มหน้าลง ถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย

เจียงเส้าชิงได้สติกลับมา

ยึดติดกับอดีต?

สี่คำนี้ทำให้เขานึกขึ้นมาได้ว่า ทั้งหมดนี้เดิมทีควรจะเป็นของเถาหลิน

พวกเขาไม่มีใครผิด

ยิ่งไปกว่านั้น เขากับเถาหลินเติบโตมาด้วยกัน เธอยังให้กำเนิดลูกที่น่ารักทั้งสองคนแก่เขา ต่อให้เขาจะชดเชยให้เธอมากขึ้นอีกหน่อย สวีสวี่ก็ควรจะเข้าใจ

“อย่าร้องไห้เลย เดี๋ยวเครื่องสำอางก็เลอะหมดหรอก”

เถาหลินยิ้มอย่างอ่อนโยน “ฉันรู้ว่าเส้าชิงดีที่สุด”

...

ภายในงานเลี้ยง

มีบริษัทต่างชาติมากมาย หลังจากที่ธุรกิจด้านเภสัชกรรมในเมืองจูฟื้นตัวขึ้นมาใหม่ บริษัทต่างชาติก็เริ่มจับตามอง

เจียงเส้าชิงครองอันดับหนึ่งในสามมณฑลทางตอนเหนือของเมืองจู ตราบใดที่ยังไม่เข้าไปในเมืองหลวง ก็ถือได้ว่ามีเพียงไม่กี่คนที่เทียบเคียงได้

แต่ถ้าจะเข้าไปในเมืองหลวงฉางจิงจริง ๆ ก็ยังขาดอะไรไปบางอย่าง ดังนั้นเจียงเส้าชิงจึงต้องการนักลงทุนอย่างมาก เพื่อช่วยให้เขาขยายกิจการ

ในขณะนั้น มีคนสองสามคนเดินผ่านมาพอดี ผู้รับผิดชอบโครงการหวังจงจึงแนะนำ “ประธานเว่ย ประธานสวี่ครับ ท่านนี้คือเจียงเส้าชิง เจ้าของเจียงกรุ๊ปครับ ตอนนั้นเขาใช้เวลาแค่ไม่กี่เดือนก็ชนะการประมูลของโรงพยาบาลชั้นนำไปถึงสามแห่ง”

ชายหนุ่มสองคนที่ดูโดดเด่นข้างกายหวังจง ดึงดูดทุกสายตาในบริเวณนั้นทันที

จากการแนะนำของหวังจง ชายหนุ่มทางด้านซ้ายคือเว่ยเย่เฉิง เป็นหนึ่งในเจ้าของบริษัทผู้ส่งออกอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ

ปีนี้อายุยี่สิบเก้า เป็นทายาทของตระกูล บุคลิกโดดเด่น มีความสุขุมรอบคอบ และมีความเฉียบขาดอย่างยิ่ง กิจการของเขามีขนาดใหญ่กว่าเจียงกรุ๊ปประมาณหนึ่งเท่าตัว

ส่วนชายหนุ่มที่อยู่ข้าง ๆ เว่ยเย่เฉิงชื่อว่าสวี่จิ้น เป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลผู้ทรงอิทธิพลในเมืองฉางจิง ปัจจุบันเป็นประธานบริษัทร่วมลงทุนอันดับหนึ่งของเมืองฉางจิง

เขาคือพี่ชายแท้ ๆ ของสวีสวี่นั่นเอง

เมื่อได้ยินชื่อเจียงเส้าชิง สวี่จิ้นก็เงยหน้าขึ้น มองใบหน้าของอีกฝ่าย

ก่อนหน้านี้เคยเห็นแต่รูปถ่ายล่าสุดของน้องสาวที่ลูกน้องส่งมาให้ และเคยเห็นหน้าตาของเจียงเส้าชิงมาบ้าง พอมาเจอตัวจริงในวันนี้ ก็ถือว่ามีดีอยู่บ้างเหมือนกัน

แต่ว่า...... ผู้หญิงข้างกายเขาคือใคร?

บุคลิกของเจียงเส้าชิงไม่ได้ด้อยไปกว่าใครเลยแม้แต่น้อย เขายื่นมือออกไปหาทั้งสองคนอย่างไม่เย่อหยิ่งและไม่ถ่อมตนมากจนเกินไป “ประธานเว่ย ประธานสวี่ ได้ยินชื่อเสียงมานานแล้วครับ”

เว่ยเย่เฉิงพยักหน้ารับคำ “ประธานเจียง”

ในขณะนั้น สวี่จิ้นจ้องมองเจียงเส้าชิงเขม็ง จับมืออย่างง่าย ๆ “เพิ่งได้ยินว่าบริษัทของประธานเจียงเข้าตลาดหลักทรัพย์ ยินดีด้วยครับ”

เจียงเส้าชิงยิ้มอย่างถ่อมตน “ที่ไหนกันครับ เมื่อเทียบกับประธานสวี่และประธานเว่ยแล้ว ยังห่างชั้นกันมากครับ”

“ไม่หรอก คุณมีความสุขกว่าผมเยอะ” สวี่จิ้นมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหมาย “มีภรรยาที่ดี แถมยังมีลูกแฝดชายหญิงอีกด้วย”

เว่ยเย่เฉิงยืนอยู่ข้าง ๆ อย่างสง่างาม ราวกับเป็นผู้ชม เขารู้ว่าเพื่อนของเขาสวี่จิ้นกำลังประเมินน้องเขยคนนี้อยู่

ช่างเถอะ สวี่จิ้นจงใจถามถึงเถาหลิน “ท่านนี้คงจะเป็นคุณผู้หญิงเจียงสินะครับ?”

แก้มของเถาหลินแดงระเรื่อ เธอมองไปที่เจียงเส้าชิงอย่างลังเล

เดิมทีเจียงเส้าชิงไม่อยากจะยอมรับ แต่เขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะถามถึงสถานะของเถาหลิน

เขากังวลว่าถ้าสวี่จิ้นรู้ว่าเขาไม่พาภรรยาของตัวเองมางานแบบนี้ จะดูเหมือนไม่ให้เกียรติอีกฝ่าย

เขาจึงทำได้เพียงกล่าวว่า “ใช่ครับ”

เมื่อเถาหลินได้ยินดังนั้น ก็รีบกล่าวทักทายทั้งสองคน “สวัสดีค่ะ ประธานสวี่ ประธานเว่ย”

แต่ไม่รู้เลยว่า ในวินาทีที่สวี่จิ้นได้ยินคำตอบของเจียงเส้าชิง สายตาของเขาก็เปลี่ยนไปแล้ว

เขาตอบรับด้วยน้ำเสียงเย็นชา “อืม”

แล้วสวี่จิ้นก็หันหลังเดินจากไปพร้อมกับเว่ยเย่เฉิง ไม่ได้พูดอะไรต่ออีกเลย

แต่เจียงเส้าชิงก็ไม่ได้ใส่ใจ เขาคิดว่าการที่อีกฝ่ายพูดคุยกับเขามากมาย และให้ความสนใจกับเจียงกรุ๊ปขนาดนี้ ก็แสดงว่าสวี่จิ้นน่าจะสนใจเจียงกรุ๊ปแล้ว

เมื่องานเลี้ยงเลิก ผู้รับผิดชอบโครงการหวังจงก็เดินมาส่งพวกเขาขึ้นรถด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

ใครจะคาดคิดว่า เว่ยเย่เฉิงจะเอ่ยขึ้นมาก่อน “หลังจากพิจารณาโดยรวมแล้ว เว่ยกรุ๊ปตัดสินใจที่จะไม่ร่วมมือกับเจียงกรุ๊ปครับ”

สวี่จิ้นพูดต่อทันที “รายชื่อบริษัทที่อยู่ในเกณฑ์การพิจารณาลงทุน ให้ตัดเจียงกรุ๊ปออกไปได้เลย”

น้องสาวสุดที่รักของเขาอายุยังน้อยก็ต้องไปเป็นแม่เลี้ยงให้กับลูกของเจียงเส้าชิง!

เขาไม่เพียงแต่ไม่เห็นคุณค่า แต่ยังพาผู้หญิงคนอื่นมาปรากฏตัวในงานสำคัญขนาดนี้ แถมยังกล้าโกหกว่าเป็นภรรยาตัวเองอีก!

รอยยิ้มของหวังจงแข็งค้าง “ทั้งสองท่าน ผมขอทราบเหตุผลได้ไหมครับ?”

สวี่จิ้นข่มความโกรธ “การทำธุรกิจให้ความสำคัญกับความซื่อสัตย์ ประธานเจียงเขาพาผู้หญิงคนอื่นมาอวดในที่สาธารณะ แล้วยังโกหกว่าเป็นภรรยาของตัวเองอีก คนที่มีนิสัยแบบนี้ ผมไม่วางใจที่จะลงทุนด้วยหรอกครับ และประธานเว่ยก็ไม่คิดว่าจะสามารถร่วมมือกับผู้นำองค์กรแบบนี้เพื่อให้ได้ผลประโยชน์ร่วมกันได้”