เมื่อหมอดูแล (2)

เมื่อคนตัวเล็กพูดมาแบบนั้นรพีภัทรที่กำลังจะดุต่อก็ถึงกับพูดไม่ออก รู้ว่าเธอไม่ได้มีเจตนาประชดประชัน แต่เป็นตัวเขาเองที่เริ่มรู้สึกผิดกับเหตุการณ์ในครั้งนี้

ความจริงแล้วเขาก็ไม่ควรปล่อยให้เธออยู่คนเดียวแบบนั้น ทั้งๆ ที่สถานะของพวกเรายังเป็นสามีภรรยากัน

"กินได้ไหม" เขาไม่สาวความต่อ เอ่ยถามเธอที่ก้มหน้ากินข้าวต้มด้วยท่าทางฝืนๆ

"ได้ค่ะ" ลัลนาตอบกลับสั้นๆ ก็กินได้จริงๆ แต่ถามว่ารู้รสไหม ตอบได้ว่าไม่เลย แค่กลืนน้ำลายยังเจ็บคอ ไม่ต้องไปพูดถึงรสชาติอาหาร เธอไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น

"เดี๋ยวผมไปเตรียมยาให้ คุณกินไปก่อน" รพีภัทรก็ไม่ถามอะไรมาก ลุกออกไปข้างนอกเพื่อเตรียมยาตามที่พูด เพราะรู้ดีว่าป่วยแบบนี้ลิ้นรับรสย่อมไม่รู้รสชาติอะไรอยู่แล้ว

ลัลนามองตามร่างสูงที่เพิ่งเดินพ้นประตูไป หัวใจอุ่นวาบเล็กน้อยเมื่อได้รับความห่วงใยจากคนที่ไม่คิดว่าจะได้รับอย่างเขา ลำพังตลอดชีวิตเธอมีแค่ยายผกาที่คอยเป็นห่วงเป็นใยดูแลเธอยามป่วยไข้ เมื่อเธอโตขึ้นมาหน่อย ลัลนาก็ต้องดึงความเข้มแข็งตัวเองออกมาเป็นเสาหลักในบ้านเพื่อไม่ให้ยายเป็นห่วงและลำบาก ที่ผ่านมาเจ็บป่วยยังไงก็ไม่เคยบอกใคร เพราะรู้ดีว่าแค่นี้ตัวเองก็เป็นภาระคนอื่นมากพอแล้ว

แต่เมื่อเขาแค่แสดงความเป็นห่วงเล็กๆ น้อยๆ เธอก็อดรู้สึกดีไม่ได้ ถึงแม้จะเป็นแค่ความห่วงใยในฐานะหมอ แต่อย่างน้อยตอนป่วยแบบนี้ การไม่ต้องอยู่ห้องคนเดียวเหงาๆ มันก็ดีกว่าไม่ใช่รึไง

ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศหลังจากที่เปิดประตูเข้าห้องมา ส่งผลให้ลัลนาขมวดคิ้วแปลกใจเล็กน้อยจำได้ว่าตนเองปิดการใช้งานไปแล้ว แต่เมื่อมองเลยไปยังโซฟากว้าง ที่มีร่างคุ้นตานั่งอยู่ ก็รู้ได้ทันทีว่ารพีภัทรยังอยู่ที่ห้อง ลัลนาคิดว่าเขากลับไปแล้วหลังจากที่เขาอยู่เป็นเพื่อนเธอหนึ่งวันเต็มๆ เมื่อเช้าตอนออกจากห้องไม่เห็นเจ้าของอยู่แล้ว คิดว่าเขาคงออกไปทำงานและหายไปเลยเหมือนที่ผ่านมา

"หายแล้วเหรอ? ทำไมรีบไปทำงาน" คำพูดที่ตั้งใจจะเอ่ยทักทายถูกน้ำเสียงและสายตาดุๆ ของเขาเอ่ยทักขึ้นมาก่อน

"มันเป็นคิวค่ะ ถ้ายกเลิกจะต้องยกกอง" ยังโชคดีที่เมื่อวานเป็นแค่สัมภาษณ์รายการออนไลน์ที่พอจะเลื่อนคิวได้ เธอเลยได้หยุดพักผ่อนหนึ่งวัน

"แปลว่ายังไม่หาย" เมื่อเธอพูดแบบนั้นบวกกับเสียงแหบๆ ที่ตอบกลับมาก็ดูได้ไม่ยากว่ายังป่วยอยู่ แต่ก็ยังดื้อออกไปทำงาน ตัวเขามีเคสด่วนช่วงเช้าเลยรีบออกไปก่อน พอกลับมาก็ไม่เห็นเธอแล้ว เข้าใจว่าคงออกไปทำงานนั่นแหละ

"ฉันโอเคขึ้นเยอะเลย ขอบคุณมากค่ะที่เมื่อคืนอยู่เป็นเพื่อน" เขาไม่ตอบรับอะไรลุกขึ้นเดินผ่านเธอเข้าไปในครัว เมื่อเห็นแบบนั้นลัลนาจึงเดินขึ้นห้องไม่พูดอะไรต่อ ตั้งใจเอาของไปเก็บและอาบน้ำ ต่างคนต่างอยู่เหมือนที่แล้วมา

ลัลนาจัดการธุระส่วนตัวของตนเองเรียบร้อย เมื่อดูเวลาเห็นว่าเริ่มเย็นแล้ว บวกกับเสียงท้องร้องของตนเองที่ดังประท้วงอยู่ จึงตั้งใจจะสั่งมื้อเย็นง่ายๆ มากิน เลยเปิดแอปพลิเคชันชื่อดังเพื่อสั่งอาหาร แต่คิดได้ว่ายังมีอีกคนที่อยู่ในบ้าน หากเธอจะสั่งมากินคนเดียวในขณะที่เขายังอยู่ แถมช่วยดูแลเธอทั้งวันก็คงจะไร้น้ำใจน่าดู เลยเปิดประตูออกจากห้องเพื่อไปถามเขาว่าจะให้สั่งเผื่อไหม

"อะ...อ้าว" เมื่อเปิดประตูออกมาก็ต้องตกใจเมื่อคนตัวสูงยืนอยู่หน้าห้อง ยกมือค้างทำท่าเหมือนกำลังจะเคาะประตู "คะ?"

"คุณ...ไปกินข้าว" เขากระแอมเล็กน้อยก่อนจะบอกจุดประสงค์ที่เดินขึ้นมา

"ฉันกำลังจะถามคุณเลยค่ะว่ากินข้าวด้วยกันไหม พอดีฉันจะสั่ง" เธอชูหน้าจอสมาร์ทโฟนให้เขาดู ถามความต้องการ

"ผมทำไว้แล้วคุณยังไม่หายดี กินอะไรอ่อนๆ ดีกว่า" คนตัวสูงบอกเสียงเข้มก่อนจะเดินหันหลังนำเธอไป เมื่อเห็นอย่างนั้นลัลนาจึงเดินตาม เขาคงเห็นสิ่งที่ค้างอยู่ในหน้าเมนูที่เป็นอาหารอีสานรสจัด เลยแอบดุเธอเล็กน้อย

คนเป็นหมอนี่ดุแบบนี้ทุกคนไหมนะ ลัลนาคิดอย่างเซ็งๆ

 แต่เมื่อคนตัวเล็กเห็นอาหารที่วางเรียงอยู่บนโต๊ะดวงตาก็ทอประกายถูกใจ ไม่คิดว่าเพียงเวลาไม่นานเขาจะสามารถทำอาหารออกมาได้เยอะขนาดนี้ แถมยังหน้าตาน่ารับประทานอย่างกับสั่งมาจากโรงแรม อาหารมีทั้งแบบจืดและดูมีรสชาติบ้างสลับกันสามสี่อย่าง

"คุณทำเองหมดเลยเหรอคะ ฉันไปอาบน้ำแป๊บเดียวเอง" ลัลนาถามขึ้นอย่างถูกใจ และประหลาดใจ 

"ผมว่านานนะ" เขาไม่ตอบคำถามแต่พูดถึงเวลาการอาบน้ำเธอแทน ดาราสาวจึงลอบเบ้ปากคนที่พูดประชดประชัน

"คุณทานด้วยกันเลยไหมฉันตักข้าวให้" ลัลนาพูดเปลี่ยนเรื่องไม่เอาความ

เห็นแก่ที่ตั้งใจทำอาหารให้หรอกนะ ไม่ได้เห็นแก่กินสักนิด!

"เอาสิ ผมจะคุยเรื่องฮันนีมูนด้วย"