บทที่ยี่สิบหก

"ข้าไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอกน่าท่านก็อย่ามาเป็นห่วงข้ามากนักเลยข้าไม่ใช่เด็กเสียหน่อย"  นางบอกชายหนุ่มพร้อมทั้งส่งค้อนกลับให้วงใหญ่ทำมาห่วงนางทีเมื่อก่อนล่ะเลี่ยงนางตลอดชิ ใครอยากได้ความห่วงใยจากท่านกันนางคิด แล้วสะบัดหน้าหนีชายหนุ่มแล้วเดินไปรับเอาคันเบ็ดจากพี่สาวคนสนิทของนางที่เตรียมเอาไว้ให้นางเรียบร้อยแล้ว

หลี่ซูเหยียนหย่อนเบ็ดลงน้ำไปสักพักก็รู้สึกได้ว่ามีตัวอะไรมาติด นางยกเบ็ดขึ้นมาดูก็เห็นกุ้งตัวใหญ่ติดขึ้นมานางร้องขึ้นด้วยความดีใจ  

 "มันตัวโตมากแล้วเจ้าค่ะพี่ใหญ่ฮ้าฮ้าวันนี้ข้าจะได้กินย่างกุ้งกับส้มตำให้ฉ่ำปอดไปเลยพี่สาวช่วยกันตกกุ้งเร็วเจ้าค่ะ คนละสิบตัวอิ่มไหมนะ"

นางพูดเองเออเองแล้วหัวเราะด้วยความถูกใจกับสิ่งที่ถูกใจนางตรงหน้านี้

"ให้พี่ช่วยไหมเหยียนเออร์"  แม่ทัพลู่ยืนมองนางตกกุ้งแล้วคอยลุ้นไปกับนางด้วย

"อืมตัวใหญ่จริงเหมือนน้องเล็กว่าจริงด้วยถ้าอย่างนั้นพี่จะตกเองยี่สิบตัวในส่วนพี่กินเองนะเหยียนเอ๋อร์"

"แม่ทัพลู่มาลองตกกุ้งกับข้าดูดีกว่าว่าจะได้คนละกี่ตัวเปล่อยให้สาวๆเขาตกฝั่งนั้นกัน" 

   "ตกกับเหยียนเอ๋อร์ไม่ได้หรือ"    เขาถามภรรยาน้อย

"ไม่ได้เจ้าค่ะที่นี้เขาให้แยกกันตกคนละฝั่งท่านไปหาพี่ใหญ่เลยเดี๋ยวกุ้งของข้าจะหนีไปหมดเพราะตกใจเสียงพูดของท่าน"

นางตอบแล้วหันหลังไม่มองหน้าคนตัวโตที่ทำน่าตาหูตกหางลู่เหมือนหมาถูกเจ้าของไม่รัก

"ใจร้ายจังเลยภรรยาของพี่พอได้ตัวพี่กับหัวใจของพี่ไปแล้วเจ้าอย่าทำให้พี่เสียใจมากเลยนะคนดี แต่ถึงอย่างไรพี่ก็ไม่ยอมแพ้หรอกพี่ต้องตามเอาดวงใจดวงเดิมกลับมารักพี่ให้ได้"

เขากระซิบใส่หูให้ได้ยินกันสองคนจนหลี่ซูเหยียนขนลุกซู่ คนบ้าพอได้กินเนื้อสาวหน่อยปากหวานไม่ดูสถานที่บ้างเลยนางผละตัวออกจากชายหนุ่มอย่างเร็ว

ลู่เทียนหรงหัวเราะเบาๆกับอาการของภรรยาตัวน้อยพอเห็นนางอายหน้าแดง เพียงเท่านี้เขาก็ดีใจแล้วว่านางก็เขินเขาเป็นเหมือนกัน

"เดี๋ยวพี่จะตกเผื่อเหยียร์ด้วยนะถ้าน้องทานไม่หมดพี่จะช่วยน้องทานเอง"

เขาบอกนางให้ทุกคนได้ยินแล้วเดินไปหาพี่ชายของภรรยา ตอนนี้กำลังดึงกุ้งตัวโตขึ้นมาพอดี

"โอ้โฮมันตัวใหญ่มากเลยนะนี้แม่ทัพหลี่ถ้าทำเป็นอาหารขายคงจะทำตำลึงได้ไม่น้อยเลยล่ะข้าว่า แต่คนส่วนมากยังไม่รู้วิธีกินถ้าหากว่ามันอร่อยเหมือนที่เหยียนเอ๋อร์พูดข้าว่ามันต้องขายดีแน่ท่านว่าไหม"

"มันอร่อยมากเลยล่ะคอยดูตอนมื้อเที่ยงนี้สิท่านจะต้องติดใจจนอยากทานบ่อยๆเลยล่ะ ข้ากับเหยียนเอ๋อร์นั้นทานกันเดือนละสามสี่ครั้งถ้าว่างจากงานนะส่วนมากจะไปทานที่โรงน้ำชาเลย แล้วค่อยกลับจวนพร้อมนางเลยทุกคืน"

แม่ทัพหลี่พูดให้น้อยเขยฟัง

"ดีงั้นข้าจะตกขึ้นมาเผื่อลูกน้องของข้าด้วยนะหวังว่าพี่ชายภรรยาคงจะไม่หวงอาหารนะ"  

  "ข้านะไม่หวงหรอกแต่อีกคนไม่แน่อาจจะได้จ่ายตำลึงให้นางค่ากุ้งก็ได้นะ"  แม่ทัพลู่หัวเราะพอได้ยินว่าภรรยาจะเก็บตำลึงเขาค่ากุ้งจากเขา

"ไม่เป็นไรข้าจะยกให้นางทั้งหมดอยู่แล้วสมบัติของข้า"

เขาตอบกลับเย้าแหย่กันสองคนกับแม่ทัพหลี่สองหนุ่มคุยกันเรื่องในเมืองหลวง 

 "ตอนนี้หลังจากจัดการกบฎไปแล้วยังมีเหลียบไรอีก เดี๋ยวจะได้ถอนรากถอนโคลนกันให้หมดรอหลักฐานแน่นมากกว่านี้ก่อน"

"ข้าเองก็นำหลักฐานไปให้องค์รัชทายาทไปแล้วที่เหลือทหารหลวงคงจะจัดการต่อทหารของพระองค์ก็ยอดฝีทั้งนั้นท่านอย่าได้กังวลใจไปเลย ในเมื่อตอนนี้พวกเราได้วันหยุดพักก็ควรจะทำตัวให้มีความสุขเหมือนน้องเล็กบอกว่านางจะนอนกินเหมือนปลาเค็ม แต่ข้ายังไม่เคยเห็นนางจะนอนหรือนั่งนิ่งๆเลยตั้งแต่มาเหอะ แน่ใจนะว่าจะพาพี่ชายอย่างข้ามานอนพักผ่อนจริงๆหึๆ"

"ก็นี้ละเขาเรียกว่ามาพักผ่อนท่านก็ตกกุ้งเดินดูผลิตในบ้านสวนคาๆเฟ่ๆอะไรนั้นล่ะ ว่าแต่ชื่อนี้ท่านไปได้จากที่ไหนมาหรือคาเฟ่นี้"

ลู่เทียนหรงถามด้วยความสงสัย

   "อ้อเหยียนเอ๋อร์นางฝันไปถึงสถานที่ห่างไกลจากยุคของเรามากนางคิดว่าตัวเองตายไปแล้วตอนไม่สบาย นางได้ไปเห็นได้เรียนรู้ในสถานที่แห่งนั้นจนฟื้นตื่นขึ้นมา แล้วนางถึงกล้าประกาศตัดขาดท่านแบบไม่ลังเลสักนิด เพราะยุคนี้พวกเรายึดเอาผู้ชายเป็นใหญ่ผู้หญิงต้องเชื่อฟังและทำตามแต่นางตื่นมากับคิดต่าง ถึงไม่แต่งงานนางก็อยู่ได้นางบอก คนในยุคนั้นหย่าร้างเป็นหม้ายหรือแม่เลี้ยงเดี่ยวเลี้ยงดูลูกคนเดียวแต่ทุกคนนั้นเท่าเทียมกัน ไม่เหยียดเพศหญิงหรือชายทำงานร่วมกันได้สบาย ผู้หญิงบางคนเก่งถึงขั้นเป็นหัวหน้าผู้ชายเลยทีเดียว นางเล่าออกมาข้าเองยังทึ่งเลยว่ามันมีจริงหรือนางบอกว่ามีจริง นางจะทำให้ดูก็อย่างที่เห็นนี้ละท่านว่ามันจริงไหมล่ะแม่ทัพลู่กับสิ่งที่นางทำให้เห็นในตอนนี้"

"ข้าเสียใจจริงๆเพราะอยากดัดนิสัยนางจนทำให้นางเจ็บปางตายไม่พอข้ายังใจดำไม่ไปเยี่ยมนางเลยสักวันข้าเพียงแต่คิดว่ากลับมาจากทำภารกิจให้สำเร็จก่อนจึงจะไปหาท่านกับนางที่จวน จนลืมคิดว่าข่าวลือนั้นทำให้นางเสียใจจนไม่อยากมีชีวิตอยู่มาตอนนี้แม้ข้าจะพูดหรือทำอะไรนางก็ยังมองข้าแบบหวาดระแวงไม่ไว้ใจมันคงจะเป็นการเอาคืนที่สาสมแล้วล่ะ"

"อืมมันก็คงจะจริงท่านใจร้ายกับนางก่อนนี้นาไม่เห็นเห็นค่าในความรักของนางมีให้ ท่านมาตั้งแต่ปักปิ่นจนเกิดเรื่องขึ้นในจวนของท่าน มันคงจะตายไปกับนางแล้วละข้าว่านางฟื้นมาไม่แม้แต่จะถามหาท่านเลยสักวัน ยืนยันคำเดียวว่าไม่อยากแต่งให้ท่านอีกต่อไป เหมือนเมื่อเช้านางยังพูดให้ท่านแล้วเยี่ยงไรล่ะ" หลี่ซูหยางตอกย้ำให้น้องเขยอีกครั้ง

"อืมแต่ข้าไม่เปลี่ยนใจไปหรอกเพราะข้ากับนางเกินเลยจากคำว่าชอบพอข้ารักนางหมดหัวใจในวันที่นางหมดรักข้า มันคงจะเป็นกรรมเวรของข้าเมื่อก่อนคอยเดินเลี่ยงหนี ยามนางไปหาเพราะข้ารำคาญนางไม่ค่อยมีเหตุผลคอยหาเรื่องคุณหนูทั้งหลาย คอยตามข้าไม่ให้ข้าเป็นอิสระเลยตอนนี้ข้ากับอยากอยู่ใกล้นางไม่อยากไปไหนไกล กับคำพูดของนางด่าข้าว่าใจบอดตาบอดไม่มีเหตุผล นางแค่หัวอ่อนตามคุณหนูไป๋อี้หลันบอกอะไรนางก็เชื่อไปเสียทุกอย่าง ข้าสืบทุกอย่างย้อนหลังในวันเดียวกับนางด่าข้าจึงให้ซางสงไปสืบ มันคือเรื่องจริงพวกนางโดนด่ากลับไปถึงจวนโวยวายแล้วพูดระบายแผนการของตัวเองกับสาวใช้ของตนเอง จึงทำให้ข้าหาสามีให้พวกนางก่อนจะไปทำภาระกิจเยี่ยงไรเล่า ข่าวดังไปทั้งเมืองหลวงไม่ใช่หรือตอนนี้ยังทะเลาะกันไม่เว้นวัน จนไม่มีเวลามาตามตอแยเหยียนเอ๋อร์ของข้า" เพราะโดนครอบครัวครัวส่งไปอยู่ต่างเมือง

"นี้เป็นฝีมือของท่านเองหรือแม่ทัพลู่ช่างน่าสงสารสองคุณหนูนั้นเสียจริง ท่านใจร้ายไปหรือไม่หาสามีให้พวกนางดีๆทั้งนั้นเฮอะข้ายังไม่อยากคิดเลยว่าสองคุณหนูนั้นจะเอาตัวรอดจากสองคุณชายเสเพนั้น คงต้องให้บิดาของพวกนางยืนมือไปช่วยบุตรสาว เห็นได้ข่าวว่าส่งบุตรสาวออกนอกเมืองหลวงหนีข่าวเสียหายไปก่อน หึแต่ก็ดีพวกนางนั้นใจร้ายกับน้องสาวของข้ามาก เพราะนางหัวอ่อนเชื่อฟังคำยุยงของเพื่อนจนตัวเองปางตาย ข้าห้ามนางไม่เคยฟังเลยจะโทษใครได้เล่า ข้าเลี้ยงนางมาด้วยความตามใจ นางเลยไม่ทันเพื่อนเจ้าเล่ห์ของนางยังไงล่ะ"