บทที่ยี่สิบห้า

หลี่ซูเหยียนนำหน้าทุกคนมาจนถึงแปลงของแตงโมตอนนี้คนงานของนางนำกองเอาไว้เป็นจุดแล้วมีรถม้าเข้าไปใส่ขนออกไปขาย  นี้มันลูกใหญ่ได้ใจนางมากเพราะเป็นดินดี แล้วคนใส่ใจดูแลตลอดนางยังมีปุ๋ยชีวะภาพให้ใส่เสริมเข้าไปอีกจึงทำให้แปลงผักผลไม้ของนางนั้นต้นใหญ่ออกดอกออกผลมีแต่ลูกใหญ่ๆกันทั้งนั้น

"พี่สาวพวกท่านดูสิแตงโมในสวนมีแต่ลูกใหญ่ๆแถมหวานฉ่ำๆพวกพี่ว่าจริงไหมเจ้าคะ" นางถามสาวใช้คนสนิททั้งสามกับสองคนคุ้มกันนางตอนนี้เดินตามหลังกันเป็นพรวน

"เจ้าค่ะคุณหนูหวานอร่อยมากพวกบ่าวกินไปตั้งหลายชิ้นอิ่มมากพอกินกันทุกคนในโรงอาหารเจ้าค่ะลูกใหญ่เนื้อแดงหวานมากเลยเจ้าค่ะ ขอบคุณมากนะเจ้าคะคุณหนูที่เลี้ยงดูบ่าวทุกคนเท่าเทียมกัน"

พี่สาวพากันขอบคุณเจ้านายใจดีที่ไม่เคยหวงอาหารการกินกับบ่าวไพร่  ให้ทุกคนกินอิ่มจะได้มีแรงทำงานได้เต็มที่มีแม่ครัวพ่อครัวทำให้กินตำแหน่งใครตำแหน่งมัน,แปลงไหนให้ปลูกเอาไว้สำหรับกินกับเอาไว้ขายสำหรับคนงานเขียนป้านบอกชัดเจนแล้วมีเยอะกินตลอดปีหมุนเวียนปลูกทุกอย่างแถมไม่ได้ซื้ออะไรเลยเรื่องอาหารคนงานของนางกับพี่ชายในน้ำมีปลาในนามีข้าวพออยู่พอกิน

"เราไปดูด้านหลังดีกว่าเจ้าค่ะจะได้ไม่เกะกะพวกคนงานตอนนี้กำลังขนผลิตขึ้นรถม้ากันพอดีเลย"  พวกเขาตื่นมาเก็บกันก่อนยามเหมาแล้วพอส่งของออกไปหมดก็จะหยุดพัก รอบบ่ายค่อยทำงานต่อไปอีกรอบหลังทานมื้อเที่ยงกันอิ่ม สำหรับคนงานชายที่ตื่นมาแต่ก่อนยามเหมาพวกผู้หญิงจะเข้างานกันกะเช้า ทำงานแล้วแบบยุคของหลี่ซูเหยียนจากมา ใครล่วงเวลานางให้หัวหน้าคนงานจดชื่อจ่ายพิเศษให้เป็นโอที ตอนแรกคนงานงงมากบอกเงินพิเศษจึงพากันเข้าใจ

"วันนี้เราไปจับกุ้งกันดีกว่าข้าอยากดูว่าพวกมันตัวใหญ่กันเท่าไรแล้วเจ้าค่ะวันนี้จะย่างกินสดๆเนื้อคงจะหวานนุ่มเด้งน่าดูพวกพี่ว่าไหมเจ้าคะ"  หลี่ซูหยางกับแม่ทัพลู่เทียนหรงเดินคุยกันตามหลังสาวน้อยที่วิ่งเข้าแปลงผักนั้นนี้แทบจะทุกแปลงอย่างไม่รู้สึกเน็ดเหนื่อย

ตอนนี้เดินหน้าลิ้วๆไปทางด้านหลังสวนมีบ่อกุ้งบ่อปลาเลี้ยงเอาไว้กินไว้ขายแถมยังเลี้ยงตามร่องสวนอีกจนมีเพียงพอต่อทุกคนที่ทำงานในสวนบ้านนาคาเฟ่ของสองคนพี่น้องตระกลูหลี่

"ไม่น่าเชื่อข้าไปทำภารกิจสามเดือนกว่าๆนี้ทำให้ผักระยะสั้นของท่านแม่หลี่กับเหยียนเอ๋อร์ออกสู่ตลาดได้มากมายเลยทีเดียว  มีคนงานกับตำลึงถึงมันดีแบบนี้สินะข้าอยากให้ท่านพ่อมาเห็นผลงานของท่านแม่ทัพกับภรรยาของข้าจริงๆเลย สงสัยคงจะขลุกอยู่ในบ้านสวนคาเฟ่ของท่านไม่ยอมกลับจวนเลยกระมัง ท่านแม่ทัพหลี่ว่าจริงไหม"

"ข้าเองก็เขียนจดหมายไปเล่าทุกอย่างให้ท่านพ่อฟังจนท่านอยากกลับมาถึงในเร็ววันแต่ติดปัญหาบางอย่างที่ต้องสะสางให้จบๆคนไปอยู่ต่อจะได้ไม่ตามคอยแก้ให้รำคาญใจ  ตั้งแต่นางไม่สบายตอนกลับมาจากจวนของท่านทุกอย่างเปลี่ยนไปในทางที่ดี จนข้ายังไม่อยากเชื่อเลยว่าในหัวของนางมีสิ่งมหัศจรรย์ทำให้ทุกอย่างกลายเป็นเรื่องง่ายนางบอกว่าถ้ามีเงินก็ใช้ผีโม้แป้งสิตอนแรกข้าตกใจมาก จนนางทำวงดนตรีของนางแสดงในโรงน้ำสำเร็จไม่ว่าจะเป็นอาหารการกินเล่านิทานแปลกใหม่ให้ผู้คนฟังมีขนมแปลกๆแต่อร่อยจนแทบจะกลืนลิ้น แต่ลูกค้าไม่ว่าชายหญิงคุณหนูคุณชายนั้นต่างชื่นชอบขนมทุกอย่างที่พ่อครัวทำออกมาวางขาย มีเมนูน้ำหลากหลายรสชาติใครได้ดื่มต่างต้องติดใจ แถมมีห้องพิเศษให้พักให้นั่งอ่านหนังสือได้ทั้งวัน ข้ายังคิดว่าฝันไปเลยข้าเสียใจมากเพราะคิดว่าจะเสียน้องสาวไปไม่มีวันหวนกลับมา นางไม่กินไม่ดื่มเป็นอาทิตย์ข้าปวดใจมาก เพราะข้าไม่ดีเองเลี้ยงดูนางแบบตามใจจนนางโดนคนไม่หวังดีเสี้ยม จนถึงขั้นกล้าวางยาแม่ทัพลู่จนสำเร็จ ถึงตอนนี้ข้าก็ยังไม่อยากยกนางให้แต่งกับใครทั้งนั้น แม้แต่ท่านถ้าไม่ติดว่าท่านสำนึกได้ว่าพูดจาทำร้ายนางเอาไว้มาก แต่ก็นะท่านเองก็กำลังรับผลกรรมนั้นข้าจึงพอทำใจได้ขึ้นมาหน่อยล่ะ" หลี่ซูหยางบอกแม่ทัพลู่ถึงความในใจ

"ข้าขอโทษเพราะว่าอยากดัดนิสัยเอาแต่ใจของนางจนเกือบจะเสียนางไปตลอดกาลต่อจากนี้ข้าจะชดเชยให้นางทุกอย่าง นางโตขึ้นมากแล้วไม่ทำตัวไร้สาระไปวันๆมาถึงตอนแยกจากนางข้านั้นคิดถึงนางแทบขาดใจจึงเร่งทำภารกิจให้จบในเร็ววัน ไม่น่าเชื่อจริงๆนั้นละว่านางมีอิทธิพลในใจข้ามากมายจนไม่อยากจะห่างจากนางไปไหนอีกเลยในตอนนี้ ข้าอยากเห็นนางยิ้มนางหัวเราะอย่างมีความสุขทุกวันและตลอดไป"

ที่จริงแล้วแม่ทัพทั้งสองคนนั้นก็สนิทกันดีเพราะโตมาด้วยกันแต่แยกย้ายกันตอนโตเป็นหนุ่มพอกลับมาประจำการด้วยกันยังมีน้องสาวของเขาวิ่งตามติดแม่ทัพลู่จนเขาเองปวดหัวกับนางมากในแต่ละวัน บอกไปแล้วว่ามันแค่คำพูดเล่นกันของท่านแม่กับมารดาของแม่ทัพลู่ว่าอยากจะให้ลูกชายแต่งงานกัน นางก็ยึดเอาคำพูดนั้นคอยหึงหวงตามติดแม่ทัพลู่มาตั้งแต่ปักปิ่น

"แล้วแม่ทัพลู่ได้พักกี่วันละหลังจบภารกิจครั้งนี้"  หลี่ซูหยางถามว่าที่น้องเขย

"อืมคงจะเป็นเดือนข้าจะได้ตามเกี้ยวนางให้กลับมาหลงรักข้าใหม่เช่นไรเล่าแม่ทัพหลี่"  เขามองตามหลังนางไปด้วยแววตาล้ำลึกนางสดใสน่ารักทำไมเมื่อก่อนเขามองข้ามนางไปได้นะชายหนุ่มคิดในใจ

"อืมข้าเอาใจช่วยท่านก็แล้วกันนะ" แม่ทัพหลี่มองตามหลังน้องเขยแล้วยกยิ้มมุมปาก รับนางให้ได้ล่ะมันคงจะไม่ง่ายเหมือนท่านคิดหรอกนะ นางต้องเอาคืนท่านไม่ทางได้ก็ทางหนึ่งอย่างแน่นอนคงสนุกน่าดูถ้าแต่งงานกันไปแล้ว

พอเดินมาถึงบ่อกุ้งนางจึงหยุดยืนมองน้ำในบ่อก่อน

"พี่สาวเรามาลองตกกุ้งกันน่าจะสนุกนะเจ้าคะไหนคันเบ็ดของข้าที่เตรียมมาด้วยเหยื่อด้วยนะเจ้าคะ มาตกกันดูก่อนส่วนปลาค่อยตกกันทีหลังเจ้าค่ะ"

"เจ้าค่ะคุณหนูเราไปกระท่อมกลางน้ำดีไหมเจ้าคะเบ็ดเตรียมเอาไว้แล้วกับเหยื่อเจ้าค่ะ"  พี่สาวซิงซิงตอบแล้วเดินนำหน้าคุณหนูของนางไปก่อน

"อือไปสิข้าอยากจะรู้เหมือนกันว่ามันตัวจะใหญ่แค่ไหนแล้วตอนนี้"  นางตอบแล้วรีบเดินไปในกระท่อมกลางน้ำเลย  

"เหยียนเอ๋อร์ระวังด้วยไม่ต้องรีบ"   แม่ทัพลู่รีบเดินไปให้ทันภรรยาตัวน้อยพร้อมกับพี่ชายของนางถ้าไม่ติดว่าเกรงใจว่าที่ลุงจะอุ้มนางเดินเลยล่ะแต่เขาคงได้แค่คิดล่ะตอนนี้

"พี่ใหญ่ไม่เป็นไรเจ้าค่ะสะพานแข็งแรงมากข้าอยากลองตกกุ้งดูจึงรีบไปหน่อย" นางตะโกนแต่ไม่หันหลังกลับไปมองพี่ชาย  นางรู้ว่าเป็นเสียงของใครแต่ตอบพี่ชายแทน

เพราะมีแม่ทัพหื่นสามีของนางเดินตามหลังนางมาไม่ห่าง  ถ้านางหันไปเจอเขาจะส่งสายตาหวานเยิ้มให้นางขนลุก ทีเมื่อก่อนไม่เห็นบ้าขนาดนี้เลยนางคิดในใจพอเดินมาถึงในกระท่อมพี่สาวก็เอาเบ็ดออกมาใส่เหยื่อให้นางได้ตกกุ้งสมใจ