ตอนที่6

งานเลี้ยงในวังมีเหล่าขุนนางมาร่วมงานมากมาย เสิ่นหว่านอี้มาพร้อมหยางซือหรู เขามองหาอันชิงเหมย หวังว่านางจะมางานนี้ เขาจะหาโอกาสปรับความเข้าใจกับนางอีกสักครั้ง หลายวันมานี้เขาจมอยู่กับความผิด ทั้งที่นางดีกับเขามาตลอดช่วยดูแลแม่ของเขา ในจวนยังช่วยดูแลให้เป็นระเบียบเรียบร้อย นางรอเขากลับมาแต่เขากลับผิดสัญญาที่เคยให้ไว้กับนาง ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกผิด เขาปลีกตัวออกมาจากหยางซือหรูทำทีเป็นเดินไปคุยกับคนอื่น แต่จุดประสงค์คือไปรออันชิงเหมยแถวทางเข้างาน

รถม้าสัญลักษณ์ตระกูลอันหยุดลง อันชิงเหมยลงจากรถม้าเดินเข้างานมาพร้อมอันซูหลุนแม่ทัพแดนเหนือบิดาของนาง ถัดมาเป็นอันเฟยเทียน แม่ทัพแดนตะวันตกพี่ชายของนาง เสิ่นหว่านอี้รีบกระโผลกกระเผลกเข้าไปหาส่งยิ้มให้

" เหมยเอ๋อ "

อันชิงเหมยทำเป็นมองไม่เห็นเดินเลี่ยงไปเสิ่นหว่านอี้รีบเดินตาม

" เหมยเอ๋อ พี่ขอคุยด้วยได้ไหม "

" ข้าไม่มีอะไรจะคุยกับท่าน "

" พี่ขอร้อง ถือว่าเป็นครั้งสุดท้าย แล้วพี่จะไม่มาวุ่นวายอีก "

อันชิงเหมยถอนหายใจเฮือกใหญ่ ในเมื่อเขากล้าพูดแบบนี้หวังว่าจะรักษาคำพูด แล้วเดินนำเขาไปในสวนหย่อม เสิ่นหว่านอี้ดีใจรีบกระโผลกกระเผลกตามไปทันที

อันเฟยเทียนจะตามแต่อันซูหลุนห้ามเอาไว้

" ท่านพ่อจะดีรึขอรับ ปล่อยนางไปกับบุรุษโลเลแบบนั้นถ้านาง"

" เจ้าไม่รู้นิสัยน้องของเจ้ารึ ตัดก็คือตัด ยังไงนางก็ไม่มีวันกลับไปหาเสิ่นหว่านอี้หรอก เข้าไปข้างในเถอะ "

อันเฟยเทียนมองตามอันชิงเหมยเดินไปที่ศาลาท่าน้ำ มีเสิ่นหว่านอี้ตามไปติดๆก็เป็นกังวล แต่ก็ยอมเดินเข้างานไป 

" ท่านมีอะไรก็ว่ามาเถิด"

" เหมยเอ๋อ หลายวันมานี่ข้าคิดทบมวนมาตลอด ข้าพึ่งรู้ใจตัวเองว่าข้ารักเจ้ามากเพียงใด ข้าอยากให้"

" ท่านเลิกพูดเรื่องนี้เถอะ เรื่องของเรามันจบแล้ว ในตอนนี้ท่านเองก็มีภรรยาแล้ว ข้าอันชิงเหมยไม่ขอใช้สามีร่วมกับใคร ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ข้าจะพบท่านต่อไปอย่าพบกันอีกเลย "

" เหมยเอ๋อหากว่าข้าเลิกกับซือหรูหล่ะ เจ้าจะยอมกลับมาเป็นฮูหยินของข้าหรือไม่"

อันชิงเหมยที่กำลังจะเดินจากไปหยุดชะงัก นางตอบอย่างเด็ดเดี่ยว

" ไม่ ถึงต่อให้ท่านเลิกกับนางข้าก็ไม่มีวันกลับไป "

เสิ่นหว่านอี้เดินมาดักหน้าจะคว้าแขนนาง นางหลบเลี่ยงก้าวถอยหลัง 

" ทำไม ทำไมถึงไม่ให้โอกาสข้าบ้าง ข้าก็แค่หลงไปชั่วครั้งชั่วคราว แต่ตอนนี้ข้าคิดได้แล้ว เรื่องที่ผ่านมาข้าไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้ แต่ขอเพียงเจ้าให้โอกาสข้าอีกสักครั้งเจ้าจะให้ข้าทำอะไรข้ายอมทุกอย่าง "

" เสิ่นหว่านอี้ ถ้าภรรยาของท่านมาได้ยินที่ท่านพูด ท่านไม่คิดว่านางจะเสียใจรึ ข้าว่าข้าพูดชัดเจนแล้วนะ ว่าข้าไม่มีวันกลับไปหาท่าน เรื่องของเราจบลงตั้งแต่วันที่ท่านพานางกลับมาแล้ว "

อันชิงเหมยเดินจากไปทิ้งให้เสิ่นหว่านอี้มองตามตาละห้อย หลังต้นไม้ไม่ไกลหยางซือหรูยืนกำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อเลือดซิบ น้ำตาเอ่อคลอดวงตาทั้งสอง ก่อนหน้าเสิ่นหว่านอี้ให้นางเข้าไปรอในงานก่อน นางไม่รู้จักใครจะไปยืนอยู่ที่ใด จะไปสนทนากับผู้ใด ไม่มีใครสนใจนางเลย นางยืนโดดเดี่ยวเคว้งคว้างอยู่นาน ก็ไม่มีใครเข้ามาทักนางหรือชวนนางคุยสักคำ นางทนอึดอัดไม่ไหวออกตามหาเสิ่นหว่านอี้จนมาเจอเขายืนคุยกับอันชิงเหมยจึงได้แอบฟัง เขาต้องการคืนดีกับอันชิงเหมยถึงกับยอมเลิกกับนาง ตั้งแต่ที่เขาถูกอันชิงเหมยถอนหมั้น เขาไม่สนใจนางเลย ทุกวันได้แต่พร่ำเพ้อหาแต่อันชิงเหมย นางเกลียดนางชิงชัง นางอิจฉา หากเสิ่นหว่านอี้ไม่ได้มียศเป็นรองแม่ทัพนางเองก็ไม่คิดจะสนใจปีนเตียงเขาหรอก หน้าบากขาเป๋แบบนั้นคิดว่านางชอบมากรึไง รอให้นางเจอบุรุษที่ดีกว่านี้นางจะทิ้งเขาไปไม่ลังเลเลย เมื่อเห็นเสิ่นหว่านอี้เดินกระโผลกกระเผลกเข้างานไป หยางซือหรูก็ปาดน้ำตาแล้วรีบเดินตามไปทันที

" ฟ่าบาทเสด็จ ฮองเฮาเสด็จ "

" ฟ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นๆปี ฮองเฮาทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นๆปี "

" เอาหล่ะทุกคนลุกขึ้น งานเลี้ยงวันนี้จัดขึ้นเพื่อต้อนรับแม่ทัพทั้ง8ทิศและเหล่ากองทัพโดยเฉพาะกองทัพจากแดนตะวันตกที่เอาชนะศึกหนานหยางในครั้งนี้ได้ "

" ด้วยบารมีของฟ่าบาททำให้พวกเราสามารถเอาชนะข้าศึกศัตรูได้พะย่ะค่ะ "

" อืมดีๆ เอาหล่ะทุกท่านวันนี้กินดื่มกันให้เต็มที่"

แล้วนางรำก็ออกมาร่ายรำเสียงดนตรีขับกล่อมไพเราะ นางรำเริงระบำสวยงามพริ้วไหว ทุกคนต่างกินดื่มกันเพลิดเพลิน อู๋เทียนหลงฮ่องเต้พลันเหลือบไปเห็นชินอ๋องสวี่หานก็แปลกใจ ก่อนหน้านี้ได้ข่าวว่าสวี่หานกลับมาเมืองหลวง แต่ไม่คิดว่างานเลี้ยงในคืนนี้สวี่หานจะเข้าร่วมด้วย เขารู้สึกไม่ชอบหน้ากากนั่นเลยไม่รู้จะใส่ทำไมเกะกะลูกตายังไงก็ไม่รู้ 

" สวี่หานข้าทั้งดีใจและแปลกใจที่เจ้ากลับมา ทั้งยังเข้าร่วมงานเลี้ยงในคืนนี้ด้วย "

อู๋เทียนหลงรู้นิสัยบุตรชายคนนี้ดี เขาไม่ชอบงานเลี้ยงรื่นเริง ไม่ชอบคนหมู่มากเหตุใดจึงได้เข้าร่วมงานเลี้ยงนี้ที่มีผู้คนนับพันแสดงว่าต้องมีสิ่งใดสำคัญ ถึงยอมให้คนอย่างเขามาปรากฎตัวที่นี่ได้ เสียงทักทายของฮ่องเต้ทำให้ทุกคนหยุดชะงักดนตรีก็หยุดเล่นด้วย ทุกสายตาต่างมองไปที่บุรูษ ในอาภรณ์สีดำสวมหน้ากากสีเงิน ภายใต้หน้ากากนั่นไม่มีใครรู้ว่าหน้าตาแท้จริงเป็นเช่นไร จะใช่ชินอ๋องสวี่หานตัวจริงหรือไม่ มีเพียงหยกที่แขวนอยู่ข้างเอวซึ่งเป็นสัญลักษณ์ยืนยันตัวตนว่าคือเขา และเขาคือชินอ๋องสวี่หานผู้เหี้ยมโหดและเลือดเย็น

" นั่นสวี่หานจริงๆรึ ไม่ได้เจอกันหลายปีเจ้าเติบโตขึ้นมาก ที่แดนใต้ทั้งแห้งแล้งทั้งกันดารเจ้าสบายดีหรือไม่"

" ขอบพระทัยฮองเฮาที่เป็นห่วง หม่อมฉันสบายดีพะย่ะค่ะ"

" ที่เจ้ากลับมาคงไม่ใช่เพื่อมาเข้าร่วมงานเลี้ยงครั้งนี้หรอกกระมัง"

อู๋เทียนหลงยกจอกเหล้าขึ้นจิบ

" ฟ่าบาททรงพระปรีชา หม่อมฉันมีจุดประสงค์อื่นจริงๆ"

อู๋เทียนหลงวางจอกเหล้าลง มองไปที่สวี่หานเห็นแต่ดวงตาเย็นชาภายใต้หน้ากากนั่น เขาเป็นบิดาของสวี่หานแต่ตั้งแต่ที่ยี่เกอตายไป สวี่หานก็ไม่ยอมเรียกเขาว่าเสด็จพ่ออีกเลย แล้วยังโทษว่าเขาตัดสินความเรื่องการตายของยี่เกอไม่ยุติธรรม เขารู้ว่านางถูกวางยาพิษแต่ไม่มีหลักฐาน เขาก็ลงโทษคนผู้นั้นไม่ได้ สวี่หานยังเด็กไม่ยอมรับความจริง เขาทำได้เพียงจัดงานศพให้ยิ่งใหญ่สมเกียรติสนมชั้นเฟยให้นาง หลังพิธีศพยี่เกอสวี่หานก็หนีไปเข้ากองทัพ ทั้งยังใส่หน้ากากปิดบังใบหน้าที่แท้จริงไม่ยอมถอดอีกเลย