บทที่11

เพียงขวัญหอบผ้าขี้ริ้วที่ถูพื้นห้องจนสะอาดเรียบร้อยนั่นไปซักแล้วตากผึ่งลม เด็กสาวถอนหายใจเบา ๆ นั่งเท้าคางมองฟ้ากว้างที่เวลานี้มันเต็มไปด้วยดาวบนฟ้า เสียงหัวเราะผ่านลำคอเบา ๆ เธอนึกขำและแปลกใจ บางครั้งดวงดาวที่เธอมองว่ามันงดงาม แค่แหงนหน้ามองฟ้าก็มองเห็นดวงดาวเห็นพระจันทร์แล้ว แต่เปล่าเลย...เรื่องง่ายแค่นี้เราต่างก็หลงลืมอย่างไม่ได้ใส่ใจ ทั้งที่สิ่งสวยงามอยู่ใกล้ตัวเราแท้ ๆ

เสี้ยววินาทีหนึ่ง สมองของเด็กสาวนึกเลยไปไกลถึงแม่ เธอเองก็ไม่ค่อยได้เจอแม่เท่าไรนัก อยากไปหาแต่ก็กลัวว่าแทนที่จะไปเพราะคิดถึงและรักแม่ จะกลายเป็นไปขอเงินเสียมากกว่า ถึงแม่จะไม่ใช่คนดีในสายตาของคนอื่น แต่เพียงขวัญก็รักแม่ของเธอเสมอ ไม่ว่าแม่จะเป็นยังไง แม่ก็คือแม่ของเธอ

เด็กสาวน้ำตาไหลริน แต่เธอเลือกจะแหงนหน้ามองฟ้ากลืนน้ำตาให้กลับไปท่วมที่หัวใจ ไม่อนุญาตให้แม้แต่สายลมหรือดวงดาวเห็นว่าเธอกำลังอ่อนแอ ไม่มีทาง จะไม่ให้ใครทั้งนั้นเห็นว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงขี้แยเด็ดขาด สิ่งเดียวที่เธอรู้สึกว่าแม่ผิดก็คือปล่อยให้เธอเกิดมาบนโลกใบนี้

“ยังไม่นอนอีกเหรอของขวัญ?” เด็กสาวสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเจ้าของห้องร้องทัก เธอไม่รู้ตัวเลยว่าเขาเดินเข้ามาใกล้เธอได้ถึงขนาดนี้ตั้งแต่ตอนไหน

“เพิ่งถูห้องเสร็จ” เพียงขวัญตอบแล้วหลบสายตาที่จ้องมา

“ขอบใจนะ” บดินทร์ยิ้มอย่างอารมณ์ดี กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องซึ่งถูกจัดเป็นระเบียบเรียบร้อยจนเจ้าของเกือบจำห้องตัวเองไม่ได้

“ท่าทางพี่ภาคินจะอารมณ์ดีนะ”

“หน้าพี่มันบอกอย่างนั้นเหรอ?” บดินทร์หัวเราะระรื่นแล้วยกมือขึ้นเสยผมที่ลงมาปรกหน้า

“ผู้หญิงคนนั้นสวยมากเลยนะคะ สวยจนของขวัญเทียบไม่ติดเลย” เพียงขวัญแสร้งพูดขึ้นมาลอย ๆ แต่อีกฝ่ายยิ้มอย่างรู้ทันแล้วโยกหัวของเพียงขวัญเบา ๆ

“พิชญ์นาฏไม่ใช่คนนั้นที่ทำให้พี่ยิ้มซะหน่อย” เขากลับรู้สึกอยากแกล้ง อยากเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย เผื่อจะเจอบางสิ่งที่ซ่อนเร้นในใจ

“แต่เธอเป็นแฟนพี่ภาคิน”

เพียงขวัญพูดไม่จบประโยค เพราะสายตาของเขาทำเหมือนกับว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นอดีตไม่ใช่คนรักกัน

“ดีแล้วที่ของขวัญถูห้องให้เรียบร้อยอย่างนี้ พรุ่งนี้นาทจะแวะมาหาที่ห้องพอดี”

บดินทร์ไม่ได้บอกทั้งหมด พูดได้แค่ว่าตอนนี้พิชญ์นาฏเป็นแค่แฟนเก่าเท่านั้น ก็เพิ่งมีโอกาสได้คุยกัน แต่ความคิดเราสวนทางกันคงไปด้วยกันไม่ได้ จบกันน่าจะดีกว่ายื้อไว้ให้เสียเวลาเปล่า

“ก็ดี พรุ่งนี้ของขวัญจะไม่มารบกวนก็แล้วกัน”

เพียงขวัญเอ่ยทำเหมือนไม่ใส่ใจ ทั้งที่ในใจมันตรงกันข้าม เธอเดินสะบัดหน้าหนี ยังก้าวไปได้ไม่กี่ก้าว ร่างของเธอก็ถูกดึงไว้ก่อนด้วยมือแข็งแกร่งของบดินทร์

“มาก็ได้ ทำไมทำหน้าแบบนั้น ไม่ดีใจเหรอที่พี่คนนี้ของของขวัญกำลังมีความสุข?”

“ดีใจ แต่จะดีใจมากกว่าถ้าพี่ภาคินปล่อยแขนของของขวัญเสียที” เพียงขวัญพยายามสะบัดข้อมือออก

แต่บดินทร์กลับนึกสนุกกับท่าทีแสนงอนซื่อใส เขาไม่ยอมปล่อยเธอไปง่าย ๆ และเด็กสาวก็ดิ้นขลุกขลักซ้ำยังทำหน้างออีก เขากำลังจะหัวเราะออกมา แต่แล้วเพียงขวัญก็ออกแรงผลักเขาเต็มแรง มือแกร่งที่จับไว้ไม่ปล่อยรั้งร่างของเด็กสาวทำให้เสียหลักล้มลงทับเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว

“ว้าย!!!”

เพียงขวัญร้องเสียงหลง ร่างของเธอทับอยู่บนร่างหนาของบดินทร์ ใบหน้าหวานร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีเมื่อรู้ตัวว่าเขาและเธอได้แนบชิดกันขนาดไหน

“โอ๊ย!”

“พี่ภาคินเป็นอะไรหรือเปล่า ให้ตามรถพยาบาลไหมคะ?” เธอยันตัวเองขึ้นจากร่างของเขาแล้วช่วยพยุงให้ลุกขึ้นนั่ง

“ไม่รู้สิ เจ็บที่หลังจัง หลังพี่หักหรือเปล่าก็ไม่รู้” บดินทร์พูดพลางกลั้นหัวเราะ แต่พอเห็นสีหน้าอมทุกข์ของอีกฝ่าย เขาก็ยื่นมือไปลูบศีรษะของเธอเบา ๆ

“เป็นห่วงพี่เหรอ?”

“ก็เป็นห่วงน่ะสิ”

เพียงขวัญสะบัดหน้าหนี แต่แล้วเธอก็ต้องประหลาดใจเมื่อเขาเอื้อมมือมารั้งศีรษะของเธอเอาไว้ แล้วโน้มหน้าเข้ามาประทับริมฝีปากที่หน้าผากของเธอเบา ๆ

มันเป็นวินาทีสั้น ๆ แต่ดูยาวนานในความรู้สึก ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจ ริมฝีปากเผยอขึ้นเหมือนจะพูดอะไรออกมาสักอย่าง แต่ก็เปล่งเสียงไม่ออกสักคำ บดินทร์เหมือนถูกสะกดนิ่งอยู่ที่ริมฝีปากช่างเจรจา เขาค่อย ๆ โน้มหน้าเข้าไปใกล้ อยากสัมผัสริมฝีปากนั้นด้วยริมฝีปากของเขา

เขาอยากจูบเธอ!

บดินทร์ชะงักแล้วผงะถอยห่าง แค่วินาทีสั้น ๆ แต่เขาเกือบจะจูบเพียงขวัญเข้าให้แล้ว เขายกมือขึ้นเสยผมอย่างไม่รู้ว่าจะเอามือตัวเองไปไว้ตรงไหน กลัวว่ามันจะไปคว้าเอาคนตรงหน้ามาจูบอย่างที่ใจคิด ทางของขวัญเองก็ทำอะไรไม่ถูก เธอลุกขึ้นยืนแล้วชี้ไปที่ประตูห้อง

“ถ้าพี่ภาคินไม่เป็นอะไรแล้ว ของขวัญขอกลับก่อนนะคะ”

“อืม”

เขาพยักหน้าให้ เพียงขวัญรีบเดินออกไป เขามองจนบานประตูปิดลงแล้วจึงเดินไปล็อกประตู เขายืนพิงบานประตูแล้วครุ่นคิดถึงความรู้สึกของตัวเอง มันเป็นแค่อารมณ์พาไปหรือเพราะเขารู้สึกแบบนั้นจริง ๆ เขาไม่เคยคิดจะหลอกหรือล่อลวงเพียงขวัญเลยสักนิด เธอดีกับเขามากมายเสียจนเขารู้สึกอยากตอบแทนความรู้สึกดี ๆ ที่เธอมีให้ แต่อีกเสี้ยวของหัวใจมันบอกว่าเขารู้สึกกับเธอมากกว่าพี่ชายและน้องสาว ความรู้สึกแบบนั้นมันก่อตัวขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไรกัน

บดินทร์ได้แต่เสยผมยุ่ง ๆ อย่างไม่เข้าใจอาการของหัวใจตัวเองดีนัก แต่แล้วก็นึกถึงใบหน้าสวยของพิชญ์นาฏ สำหรับเขามันชัดเจนแล้วว่าเขากับเธอไม่สามารถไปต่อกันไกลเกินกว่านี้ได้ บดินทร์เดินมายังโต๊ะทำงานอีกครั้ง ที่เวลานี้สะอาดเรียบร้อย หนังสือถูกเก็บเข้าชั้นอย่างเป็นระเบียบ แล้วเขาก็นึกถึงผลงานชิ้นโบว์แดงที่อยู่ในลิ้นชัก อดไม่ได้ที่จะหยิบแผ่นซีดีที่เขาก๊อปงานที่จะนำเสนอในเช้าวันจันทร์ขึ้นมาดู ถ้างานชิ้นนี้ผ่านการพิจารณาจากบริษัท เงินทุนจากญี่ปุ่นนั่นล่ะก็...งานนี้ไม่ใช่แค่ชื่อเสียง แต่หมายถึงจะสามารถไต่เต้าระดับงานของเขาได้ด้วย

“อยากให้ถึงพรุ่งนี้เช้าเร็ว ๆ จัง จัดการเรื่องงานให้จบแล้วจะได้ไม่ต้องเจอนาทอีก” เขาพึมพำกับสายลมยามดึก แล้วใบหน้าของเขาก็ฉาบไปด้วยความสุขเมื่อคิดถึงร่างอ่อนนุ่มและใบหน้าที่แดงจัดของเด็กสาวคนนั้น