บทที่16

ขวัญข้าวมองลูกสาวที่ตัวเองแทบไม่ได้เลี้ยงแล้วก็ยิ้มภูมิใจ เธอจำใจต้องทำตัวโหดร้ายไม่รักลูกสาวทั้งที่เธอรักเพียงขวัญมาก แค่เพราะเธอกลัวว่าเพียงขวัญจะต้องมาใช้ชีวิตเหมือนเธอ เธอก้าวพลาดตั้งแต่วัยรุ่น ตั้งท้องกับผู้ชายที่เธอไม่รู้จักชื่อเลยด้วยซ้ำ ยิ่งพอลูกคลอดมาแล้วรู้ว่าเป็นผู้หญิง ขวัญข้าวยิ่งกลัวว่าลูกจะต้องเจอเหมือนเธอจึงให้ญาติช่วยเลี้ยง แต่ก็มารู้ทีหลังว่าเงินที่ส่งไปให้เป็นค่ากินค่าใช้จ่ายนั้นแทบไม่ได้ถึงตัวของลูกสาวเธอเลยด้วยซ้ำ เพราะพวกเขาก็เอาเงินหรือนมที่เธอส่งมาไปให้ลูกหลานของตัวเองกิน

เพียงขวัญจึงเติบโตมาแบบอด ๆ อยาก ๆ จนเธอตัดสินใจพาเพียงขวัญมาอยู่ด้วย แต่ก็ดันเจอพ่อเลี้ยงลวนลาม เธอไม่กล้าเอาเรื่องกับแฟนใหม่เพราะยังต้องพึ่งพาเขา แต่จะให้อยู่แบบนั้นก็ไม่ได้ ขิมจึงเป็นทางออกเดียวของเธอในตอนนั้น ถ้าไม่มีขิมเธอก็ไม่รู้ว่าเพียงขวัญจะโตมาเป็นอย่างไร จะหนีพ้นวงจรแบบเดียวกันกับเธอได้หรือไม่ แต่ตอนนี้ขวัญข้าวมั่นใจว่าลูกสาวของเธอจะมีรอยเท้าของตัวเอง ไม่โสมมอย่างที่เธอเคยก้าวพลาดมา

ขิมรับหน้าที่ดูแลจัดการทุกอย่างให้กับเพียงขวัญและนัดทุกคนกลับไปเลี้ยงฉลองที่ร้าน แต่ขวัญข้าวขอตัวไปจัดการเรื่องประกันคนที่ติดคุกอยู่และจะได้จัดการเรื่องที่มันค้างคาให้จบ เธอเองก็อายุมากแล้ว รับงานในบาร์อีกไม่ไหว ร่างกายสังขารสู้สาววัยแรกรุ่นไม่ได้อีกแล้ว เธอพอมีเงินเก็บอยู่บ้างและคิดว่าจะเอามาลงทุนทำร้านอาหารกับขิม

เพียงขวัญกลับมาบ้านด้วยหัวใจพองโต เมื่อจัดการล้างเครื่องสำอางออกจากใบหน้าและอาบน้ำจนสบายใจ ก็รีบมาจัดเตรียมอาหารง่าย ๆ สำหรับคนสามสี่คนที่คอยเป็นกำลังใจให้เธออยู่เสมอ

แต่เมื่อออกมาหน้าร้านเพื่อจัดโต๊ะก็พบดอกไม้ช่อโตที่ถูกยื่นมาให้ เพียงขวัญรับมาแล้วมองหน้าคนที่ยืนยิ้มอยู่

“ไม่รู้เลยว่าของขวัญจะร้องเพลงและเต้นได้เก่งแบบนี้” บดินทร์ยื่นช่อดอกไม้ให้ เขารีบไปหาซื้อทันทีที่รู้ว่าเธอได้รางวัลชนะเลิศของเวทีนี้

“ยังมีอีกหลายอย่างที่พี่ภาคินไม่รู้” เพียงขวัญหัวเราะแล้วรับช่อดอกไม้ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้รับช่อดอกไม้แบบนี้

“ชอบไหม?”

“ชอบค่ะ ขอบคุณมาก”

“อีกหน่อยดังแล้ว อย่าลืมกันนะ”

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ นี่แค่รอบแรก ยังต้องไปแข่งรอบต่อไปอีก” เพียงขวัญหัวเราะ

“ขอเอาดอกไม้ไปเก็บก่อนนะคะ พี่ภาคินนั่งรอเลยเดี๋ยวจะทำอะไรอร่อย ๆ ให้กินค่ะ”

“ถามต้นไม้บ้างก็ได้ว่าอยากกินอะไร” ต้นไม้พูดแทรกขึ้นมา รู้สึกไม่ค่อยชอบหน้าคนที่ถือดอกไม้มาให้เพียงขวัญนัก

“จ้า จัดให้ทุกคนเลย” เพียงขวัญหมุนตัวแล้วเดินหายไปหลังร้าน ปล่อยให้สองหนุ่มจ้องตากันอย่างกับจะเปิดศึก

“สวัสดี พี่ชื่อภาคินครับ” บดินทร์เปิดบทสนทนาก่อน ยังไงก็เด็กกว่าเขาหลายปีต้องวางแผนเป็นพี่ที่ดีให้อีกคนนับถือ

“อ้อ” ต้นไม้พยักหน้ารับรู้ด้วยท่าทางกวน ๆ ได้ยินชื่อนี้มานาน เพิ่งได้เจอตัวจริงก็วันนี้แหละ

“ผมชื่อต้นไม้ เป็นเพื่อนของของขวัญสามปีแล้ว พอดีไปฝึกงานอยู่เทอมหนึ่ง เพิ่งกลับมา”

“อ๋อ...มิน่าล่ะ ถึงไม่เคยเจอกันเลย”

“แต่ตอนนี้ไม่ได้ไปไหนแล้ว มาเก็บอีกเทอมก็จบ จบพร้อมกันกับของขวัญนั่นแหละ”

“ดีแล้ว ของขวัญจะได้มีเพื่อนจบพร้อมกัน” บดินทร์ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

ถ้าเขาไม่คิดอะไรเข้าข้างตัวเองจนเกินไป เขาเองก็พอดูออกว่าเวลาที่เพียงขวัญมองผู้ชายคนนี้ไม่มีอะไรลึกซึ้งนัก แต่เขาก็ไม่อยากปักใจว่าใจของเพียงขวัญจะเอนเอียงมาฝั่งเขามากนัก

ต้นไม้กลับหงุดหงิดที่ทำอะไรไม่ได้ ถ้าท้าตีท้าต่อยมันคงจะง่ายกว่ามายืนยิ้มให้กันอยู่อย่างนี้

“เอาล่ะหนุ่ม ๆ วันนี้พี่ขิมขอทำแต่กับแกล้มนะจ๊ะ วันนี้พี่อยากเมาจ้ะ แต่ไปเมานอกบ้านก็กลัวจะกลับไม่ถึงบ้าน เพราะฉะนั้นเรามาดื่มที่บ้านกันดีกว่านะ”

“ว่าไงว่าตามกันเลยครับพี่ขิม” ต้นไม้พยายามแสดงท่าทีว่าตัวเองนั้นสนิทสนมกับทุกคนมากกว่าบดินทร์

“เอาอย่างนี้ดีกว่าไหมครับ พี่ขิมไม่ต้องทำอะไรให้เมื่อย ผมโทรสั่งพิซซ่ากับไก่ทอดมาเป็นกับแกล้มดีไหมครับ?”

“เป็นความคิดที่ดีมากเลยค่ะคุณภาคิน พี่ไม่เคยสั่ง รบกวนคุณภาคินโทรสั่งให้พี่หน่อยนะคะ”

“ได้ครับ น้องของขวัญอยากกินพิซซ่าหน้าอะไรเป็นพิเศษไหม?” เขาถามเมื่อเห็นเพียงขวัญเดินออกมาพอดี

“อะไรก็ได้ค่ะ”

“ของขวัญแพ้อาหารทะเล ห้ามเอาซีฟู้ดมาเด็ดขาด” ต้นไม้รีบบอก

“ค่ะ อะไรก็ได้ที่ไม่มีกุ้ง นอกนั้นของขวัญกินได้หมดค่ะ” เพียงขวัญหัวเราะเบา ๆ

“รับทราบครับผม” บดินทร์หยิบมือถือมาโทรสั่งพิซซ่าถาดใหญ่และตามด้วยของกินอีกหลายรายการที่เขาตั้งใจจะเลี้ยงคนเก่งของวันนี้

“งานของพี่ภาคินเรียบร้อยแล้วหรือคะ?” เพียงขวัญถาม

“เรียบร้อยแล้ว” เขายิ้ม รู้สึกดีใจที่เธอสนใจเรื่องราวของเขา

“เสร็จแล้ว?” แล้วจะยังเช่าห้องอยู่ที่นี่ต่อไหม หรือจะกลับแล้ว หรือจะยังไง เธอมีแต่คำถามที่ไม่กล้าเอ่ยปากถาม

“เสร็จงานแล้วก็รับงานใหม่ พี่ติดใจกับข้าวแถวนี้ อร่อยจนไม่รู้ว่าย้ายแล้วจะไปหากินที่ไหนได้อร่อยเท่าที่นี่”

เพียงขวัญอ้าปากจะพูดอะไร แต่ก็เปลี่ยนเป็นนิ่งเสียอย่างนั้น สายตาของเขาที่มองมาทำให้เธอรู้สึกหน้าร้อนผ่าว เธอไม่อยากถามอะไรมากไปกว่านี้ ไม่รู้ว่าเขากับพิชญ์นาฏไปถึงขั้นไหน เอาแค่วันนี้เป็นวันดี ๆ ของเธอ เธออยากจะเก็บเกี่ยวความทรงจำนี้ไปตลอด