All Chapters of เมื่อไรเฮียคินจะรับรัก: Chapter 1 - Chapter 10

“พี่ภาคินคะ ของขวัญมีกลมาโชว์ด้วยล่ะ” บดินทร์สะดุ้งเมื่ออยู่ๆ เด็กสาวในห้องก็ร้องบอกเสียงดัง แล้วดีดตัวเองขยับเข้ามานั่งใกล้ๆ กับเขา ดวงตาสดใสที่แอบซ่อนรอยเศร้าหมองไว้ลึกๆ จับจ้องมาที่ใบหน้าของเขาเป็นเชิงขออนุญาตเล่นกลโชว์อย่างที่ตัวเองบอก“ก็เอาสิ แต่พี่มีเวลาไม่มากนะ” บดินทร์เรียกแทนตัวเองว่าพี่ เพราะอายุที่มากกว่าถึงหกปี แม้ว่าเขาจะย้ายมาพักที่นี่ได้เพียงสามเดือน แต่ก็สนิทกับเพียงขวัญและขิมมากเป็นพิเศษขิมซึ่งเปรียบเสมือนเป็นพี่ของเพียงขวัญนั้นเป็นสาวประเภทสอง มีร้านอาหารตามสั่งอยู่ใกล้ๆ กับคอนโดที่เขาพักอยู่ นอกจากจะทำอาหารตามสั่งแล้วยังมีบริการส่งถึงห้องพักในคอนโดที่เขาอยู่อีกด้วย จึงเป็นที่ฝากท้องยามหิวโหยสำหรับคนไม่ชอบออกไปไหนอย่างเขา และเพียงขวัญก็มีหน้าที่บริการส่งอาหาร ทำให้เขาสนิทกับทั้งสองไปด้วย“ดูนี่นะ เห็นเหรียญนี้ไหม?”เด็กสาวส่งเหรียญสิบบาทให้คนหนุ่มดู เขารับมาพลิกดูไปมาก่อนส่งคืน เพียงขวัญหยิบปากกาที่เขาถือติดมือมาด้วยยกขึ้นชูให้เขาเห็นว่าไม่มีอะไรซ่อนเร้น แล้วใช้ปากกาเจาะทะลุเหรียญสิบบาทเข้าไปอย่างง่ายดาย“ทำได้ไง?”บดินทร์ถามอย่างสงสัย จะเอื้อมมือไปจับแต่อีกฝ่ายก

หลายเดือนก่อนหน้านี้บดินทร์ใช้ชีวิตสุขสบายอยู่ในคอนโดหรูราคาแพงใจกลางกรุง เขาทำงานในด้านคอมพิวเตอร์เป็นนักพัฒนาโปรแกรม บดินทร์มีหญิงสาวที่คบหากันปีเศษๆ ที่ชื่อว่าพิชญ์นาฏ เธอเป็นน้องสาวของเพื่อนร่วมงานในบริษัท เขาเจอเธอที่งานเลี้ยงของบริษัทโดยบังเอิญ ปกติบดินทร์เป็นคนค่อนข้างเข้ากับคนอื่นได้ยากเพราะคุยกับใครไม่ค่อยเก่ง พิชญ์นาฏเป็นฝ่ายเข้ามาชวนเขาคุยก่อนเธอเป็นคนยิ้มง่ายและหัวเราะง่ายทำอะไรก็ดูสดใสไปหมด แต่เธอไม่เคยหัวเราะเยาะเวลาที่เขาทำอะไรเปิ่นๆ ทำให้เขาชอบเธอได้ไม่ยากรู้จักกันสามสี่เดือนเขาจึงลองขอเธอเป็นแฟน และพิชญ์นาฏก็ตอบตกลง งานของเขามักจะขลุกอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ตลอดเวลาบางครั้งงานก็ติดพันจนไม่อยากขยับตัวลุกไปไหนไม่มีเวลาให้อีกฝ่ายพิชญ์นาฏดูเหมือนจะเข้าใจและยอมรับในข้อนี้ได้ เมื่อถึงวันหยุดของเขาบดินทร์จึงชดเชยด้วยการพาเธอไปทานข้าว ดูหนัง หรือช้อปปิ้งตามแต่เธอต้องการ หรือซื้อกระเป๋าหรือรองเท้าเป็นการขอโทษที่เขาไม่ค่อยมีเวลาให้เธอมากนักมันควรจะเป็นความรักที่ดีงาม เป็นคู่รักที่น่าจะพัฒนาไปถึงการใช้ชีวิตคู่ด้วยกันได้ หากไม่เป็นเพราะเขาไปร่วมงานเปิดตัวสินค้าของรุ่นน้องที่มหาวิท

หน้าปัดนาฬิกาบอกเวลาสามทุ่มเศษแล้ว เพียงขวัญยังคงอยู่ในครัว สองมือยังคงยุ่งกับการล้างทำความสะอาดอุปกรณ์เครื่องครัว แต่ในขณะเดียวกันปากสวย ๆ ก็ส่งเสียงร้องเพลงอย่างรื่นเริงใจ ราวกับไม่เหน็ดเหนื่อยจากการงานที่ทำมาตลอดทั้งวันงานในครัวไม่ใช่เรื่องสนุกแต่เธอทำมันด้วยความสุขและเต็มที่กับงานทุกวันเพื่อเป็นการตอบแทนพี่ขิมที่ให้ที่พักที่ซุกหัวนอนยามยากลำบาก ขิมโผล่หน้าเข้ามาในครัว เห็นเด็กสาวร้องเพลงโยกตัวไปมาพลางเก็บหม้อกระทะเข้าชั้นวาง เธอก็อดยิ้มให้กับการกระทำของเด็กสาวไม่ได้“พี่บอกให้ไปประกวดร้องเพลงก็ไม่ยอมไป ต้องมาร้องเพลงอยู่ในก้นครัวแบบนี้”“ก็ของขวัญไม่อยากดังนี่คะ ขวัญมีความสุขในการร้องเพลงอย่างนี้มากกว่า” เธอพูดตามตรง เหมือนทุกครั้งเวลาที่ขิมถาม เธอก็ตอบแบบนี้“จะอายอะไรล่ะ ถ้าเราได้ดีพี่ก็พลอยได้ดีเกาะแกกินไปด้วยไง”ขิมเดินมาจับมือเพียงขวัญที่เธอเอ็นดูเหมือนน้องสาวแท้ ๆ คนหนึ่ง เธอเองก็ออกจากบ้านมาอยู่คนเดียวนานนับสิบปีเพราะครอบครัวยอมรับเรื่องที่เธอเป็นสาวประเภทสองไม่ได้ เธอเริ่มทำงานโชว์ตัวในผับแถวพัทยา แต่ก็ประสบอุบัติเหตุรถมอเตอร์ไซค์ถูกชนอย่างจังหลังเลิกงาน กระดูกหักหลายแห่ง

แดดยามบ่ายวันเสาร์แวะเข้ามาเยี่ยมเยียนในห้องของบดินทร์ เวลานี้เขากำลังเก็บเอกสารเข้าแฟ้มให้เรียบร้อย เหลือเพียงแค่หนังสือหนา ๆ หลายเล่มที่เกลื่อนกลาดกระจายอยู่บนพื้นภายในห้องของชายหนุ่ม หนังสือพิมพ์หลายฉบับของหลายวันก่อนยังคงสะสมกันเป็นกองอยู่มุมโน้นมุมนี้ของห้อง เขามองดูแล้วถอนหายใจลึก ๆ อย่างรู้สึกเหนื่อยเขากำลังเคร่งเครียดกับการทำความสะอาดห้อง ผิดกับเด็กสาวผมสั้นสีน้ำตาลประกายแดงที่กำลังเล่นเกมอย่างบันเทิงใจในคอมพิวเตอร์ที่เขาเองเป็นคนเปิดให้เธอเล่นแก้เบื่อ เสียงทุ้มต่ำถอนหายใจดังจนเพียงขวัญรับรู้ได้ ทำให้เด็กสาวรีบหันไปมอง ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับสายตาคมของบดินทร์ที่แอบจ้องเชยชมใบหน้าของเธออยู่ก่อนหน้านี้“มีอะไรหรือเปล่าคะ จะให้ของขวัญทำให้ไหม?” เพียงขวัญหันไปคุยกับบดินทร์ตรง ๆ โดยไม่สนใจเกมที่ตัวเองกำลังเล่นอยู่ว่าจะแพ้หรือชนะ เธอสนใจชายหนุ่มตรงหน้ามากกว่า“หิว” เขาบอกแล้วยกนาฬิกาข้อมือโชว์ให้อีกฝ่ายดู แต่เธอกลับมองเลยไปที่นาฬิกาแขวนที่ติดอยู่บนฝาผนังของห้อง“แล้วพี่ภาคินจะกินอะไร ของขวัญจะลงไปซื้อให้?”“ไปด้วยกันนั่นแหละ ไปกินข้าวข้างนอกเถอะ”บดินทร์ฉุดข้อมือเล็ก ๆ ของเด็กสาว

ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้พี่ขิมบอกว่าคุณภาคินโทรมาชวนไปกินข้าวข้างนอกบ้าน เพียงขวัญคิดว่ามันคงเป็นแค่ร้านอาหารแถว ๆ บ้านเพราะวันนี้ที่ร้านหยุดก็เท่านั้น แต่พี่ขิมจับเธอแต่งตัวใหม่ หลายคืนที่ผ่านมานอกจากพี่ขิมจะฝึกบุคลิกภาพแล้ว ยังเอาเสื้อผ้าเก่า ๆ ออกมาซ่อมแซมให้เธอใส่ได้พอดีตัว เหมือนวันนี้เป็นวันที่เธอใส่เสื้อยืดธรรมดา แต่ได้กางเกงยีนเข้ารูปของพี่ขิมแถมด้วยหมวกใบเท่ และยังแต่งหน้าบาง ๆ ให้เธออีกด้วย“มันจะไม่เวอร์ไปเหรอคะพี่ขิม เกิดพี่ภาคินพาไปกินก๋วยเตี๋ยวหน้าปากซอยใกล้ ๆ นี่ล่ะคะ?”“จะใกล้จะไกลเราก็ต้องสวยไว้ก่อนค่ะ” พี่ขิมพูดอย่างขัดใจ“ตามใจฉันหน่อยก็ไม่ได้ แหม...แค่ไปซื้อของเซเว่นก็ต้องเลิศนะยะ”ตอนแรกเพียงขวัญก็ขัด ๆ เขิน ๆ ทำตัวไม่ถูกกับลุคใหม่ที่พี่ขิมจัดแจงให้ แต่พอเห็นสีหน้าตื่นตะลึงของบดินทร์แล้วก็อดดีใจไม่ได้ กลับไปนี้คงต้องขอบคุณพี่ขิมที่ช่วยแปลงโฉมเธอให้สวยน่ารักพอที่เขาจะพาออกไปกินข้าวได้ไม่อายใคร“นี่...เผื่อ ๆ ท้องไว้กินของหวานด้วยนะ ไอติมถั่วแดงของที่นี่อร่อยมาก”“รู้สึกว่าที่นี่จะมีแต่ของอร่อยนะคะ”“ก็ต้องอร่อยสิ ไม่งั้นไม่พามาหรอก”“งั้นของขวัญจะกินแบบไม่เกรงใจพี่