เมื่อไรเฮียคินจะรับรัก

ก๊อกๆ ก๊อกๆ!!

เสียงเคาะประตูดังขึ้นกลางดึก เจ้าของห้องชายหนุ่มหน้าตาดีตัดผมสั้นรองทรงเรียบร้อย เงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารมากมายตรงหน้า มือหนาขยับแว่นสายตากรอบบางสีเงินวาว ก่อนจะหันไปมองดูนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะมุมหนึ่งของห้อง หน้าปัดนาฬิกาชี้บอกเวลากว่าเที่ยงคืนเลยเข้าสู่วันเสาร์สุดท้ายของเดือน

บดินทร์ ลุกขึ้นขยับร่างกายบิดไปมาแก้เมื่อยขบ หลังจากนั่งจ้องอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์และกองเอกสารมากมายตรงหน้าอยู่นานหลายชั่วโมงเขาต้องเคลียร์ให้ทันก่อนวันจันทร์ที่จะถึงนี้ ชายหนุ่มวัยยี่สิบหกปีเศษลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวโปรดเดินย่ำเท้าไปเปิดประตูห้องพักอย่างไม่รีบร้อน โดยไม่สนใจเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นรัวๆ แม้แต่น้อย

มือเรียวเล็กยกค้างกลางอากาศเมื่อบานประตูเปิดออก เด็กสาวผมสั้นประบ่าฉีกยิ้มเจื่อนๆ ให้เจ้าของห้องมือข้างหนึ่งถือถุงใส่กล่องอาหาร เธอไม่รู้จะทำตัวยังไงเพราะรู้ว่าตัวเองมารบกวนเวลาคนในห้องยามดึก แต่เด็กสาวเพียงแค่ทำตามคำสั่งของญาติผู้พี่

“พี่ขิมให้เอาขนมมาให้ค่ะ” 

“อ๋อ...เข้ามาสิ” 

ดวงตาคมของบดินทร์มองดูเด็กรุ่นน้องตรงหน้าที่อ่อนกว่าถึงหกปีด้วยความเคยชิน เธอทักทายทันทีที่เห็นเจ้าของห้องเปิดประตูออก บดินทร์เบี่ยงตัวหลบให้คนตัวเล็กเข้ามาในห้องโดยไม่ต้องเอ่ยปากบอกซ้ำ

“งานยุ่งมากเหรอคะ อย่าโหมงานจนเกินตัวนะคะ แล้วนี่กินอะไรหรือยัง?”

เพียงขวัญ เด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลแดง ดวงตากลมโตน้ำตาลหม่นเมื่อสบตาเหมือนถูกมนต์สะกด ปากกระจับเล็กที่ตั้งแต่เข้าห้องบดินทร์มายังพูดจ้อไม่หยุด แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้เจ้าของห้องอย่างเขารำคาญเลยมีแต่จะเอ็นดูเด็กสาวตรงหน้าเสียมากกว่า

“พี่ขิมเป็นห่วง เห็นวันนี้พี่ภาคินไม่สั่งอะไรมากินเลยทั้งวัน พี่ขิมเลยจัดซาลาเปาให้มาส่งพี่เผื่อจะเอาไว้กินกับกาแฟรอบดึกค่ะ” 

“วางไว้ตรงนั้นก็ได้” 

มือหนาชี้นิ้วไปที่โต๊ะเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ใกล้กับประตูที่สามารถเดินออกไประเบียงนอกห้องได้

เพียงขวัญทำตามที่บดินทร์สั่ง มือเล็กเปิดฝากล่องออกเผยให้เห็นซาลาเปาอ้วนกลมน่ารับประทานอยู่หกลูกกลิ่นหอมแป้งลอยโชยทั่วบริเวณนั้น บดินทร์เก็บเอกสารบางส่วนเข้าแฟ้ม ก่อนจะหยิบถ้วยกาแฟที่ชงไว้ แล้วเดินมานั่งเก้าอี้ที่บนโต๊ะมีซาลาเปาแสนน่ากินวางไว้อยู่

“เธอไม่มากินด้วยกันเหรอ?”

บดินทร์เอ่ยถาม เด็กสาวที่เป็นเหมือนเพื่อนต่างวัยตอนนี้ดูเหมือนเจ้าตัวจะกำลังสนใจหนังสือนิตยสารจากต่างประเทศที่เขาเอามาอ่านหารายละเอียดเกี่ยวกับการทำงานของเขา เพื่อใช้เป็นส่วนประกอบในการเสนองานของเช้าวันจันทร์นี้

“ไม่ล่ะค่ะ พี่ขิมแค่ให้ขวัญมาดูว่าพี่ภาคินยังหายใจอยู่หรือเปล่า” น้ำเสียงแหบแห้งเหมือนคนเป็นหวัดพูด โดยที่สายตายังจดจ่อกับเนื้อหาในหนังสือบนมือตน

“ขอบใจมากนะของขวัญ” บดินทร์เอ่ยบอกเบาๆ คล้ายรำพึงอยู่คนเดียว

คนถูกเรียกหันมามองตามเสียงนิดหน่อย แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังเพลิดเพลินกับการกินและไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีก เธอจึงหันกลับมาสนใจหนังสือจากต่างประเทศที่ตัวเองนั้นก็อ่านไม่ออกแต่ก็ยังพยายามอ่านมันต่อแก้เบื่อ ส่วนเจ้าของห้องนั่งกินซาลาเปาอยู่เงียบๆ โดยที่สายตานั้นยังคงมองเพียงขวัญเป็นระยะ

เด็กสาวที่แต่งตัวเหมือนผู้ชายนั่งอ่านหนังสืออยู่กับพื้นห้อง เสื้อผ้าสีสดตัวใหญ่ทำให้เขานึกถึงเด็กแร็ปเปอร์และฮิปฮอป ถึงแม้ลักษณะการแต่งตัวแบบนี้จะเป็นสไตล์ของเพียงขวัญและเขาเองก็คุ้นชิน แต่บางครั้งเขาก็นึกอยากจับทอมบอยมาแต่งสวยดูบ้าง

อยากรู้นักว่าคนห้าวๆ แบบเพียงขวัญเวลาถูกจับแต่งหน้าใส่กระโปรงจะสวยแค่ไหน