บทที่15

เช้าวันอาทิตย์ที่แสนธรรมดามาถึง ปกติร้านของขิมจะหยุดแค่วันที่ 1 และวันที่ 16 ของทุกเดือนไม่ว่าจะตรงกับวันอะไรก็ตาม แต่วันนี้ขิมปิดร้านเตรียมตัวพาเพียงขวัญที่ถูกจับแต่งองค์ทรงเครื่องไปประกวดร้องเพลง

เพียงขวัญในชุดกระโปรงน่ารัก รองเท้าบูตส์สีน้ำตาล เธอดูสวยและโดดเด่นกว่าใครทั้งหมด จะดีกว่านี้ถ้าใบหน้าแบบลูกครึ่งของเพียงขวัญมีรอยยิ้มแบบมั่นใจ ไม่ใช่รอยยิ้มแหย ๆ อย่างที่เป็นอยู่นี่

“พี่ล่ะอ่อนใจกับแกจริง ๆ เลยยัยของขวัญ”

“โถ่...พี่ขิม ก็ของขวัญอายนี่คะ”

“จะอายอะไรเล่า เราไม่ได้ไปทำอะไรเลวร้ายเสียหน่อย” ขิมอยากจะโดดขึ้นเวทีเสียเอง แต่ที่ขึ้นไม่ได้เพราะเธอเสียงไม่ดีน่ะสิ ถ้าแค่ลิปซิงค์แล้วเต้นโชว์ก็ยังพอไหว

“ไม่ต้องคิดเรื่องอื่นหรอก คิดแค่ว่าเราทำแล้วมีความสุขก็พอ พี่ไม่ได้อยากให้ของขวัญไปเอารางวัลอะไร แต่อยากให้ของขวัญเป็นตัวของตัวเอง”

“ถ้าของขวัญไม่ได้รางวัลก็ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?” เด็กสาวถามย้ำอีกครั้ง

“แน่นอน พี่ขอให้ของขวัญทำเต็มที่ก็พอ เลิกเดินหลังค่อมได้แล้ว เชิดหน้ามองโอกาสตรงหน้าดีกว่ามาโทษชะตาที่เราลิขิตเองไม่ได้”

“ขอบคุณค่ะพี่ขิม”

“เอาให้สนุกเลยนะ พี่จะรอเชียร์อยู่ข้างล่าง”

“เต็มที่เลยนะของขวัญ” ต้นไม้อวดป้ายไฟที่ทำมาเพื่อเชียร์เพื่อนสนิท

“ต้นไม้ เรื่องเมื่อคืน...” เพียงขวัญกระซิบถาม

“ฝีมือชั้นนี้แล้วไม่ต้องห่วง ไม่มีอะไรให้กังวล ลงจากเวทีจะถอดความให้ทุกถ้อยคำที่ได้ยินมาเลย”

“ขอบใจต้นไม้มากนะ”

“เอาล่ะ...พวกเราออกไปกันได้แล้ว เต็มที่เลยนะของขวัญ”

ขิมเองก็ไม่รู้หรอกว่าสองคนนี้มีความลับอะไรกัน ขิมบีบมือให้กำลังใจเพียงขวัญแล้วเดินมาหน้าเวที ต้นไม้เตรียมชูป้ายไฟ เขาลงทุนทำป้ายไฟเป็นชื่อของเพียงขวัญด้วย

“ลงทุนเหมือนกันนะเรา” พี่ขิมหัวเราะ

“หลอดไฟแอลอีดีที่บ้านมีเยอะครับพี่ แค่นี้ผมต่อเองได้สบายมาก” ต้นไม้หัวเราะเสียงดัง

เขาเห็นเพียงขวัญเป็นเพื่อนมาแต่ไหนแต่ไร ไม่เคยคิดเป็นอื่น แต่ระยะหลังตั้งแต่กลับมาจากฝึกงาน เขาเห็นเพียงขวัญดูแปลกตาไป พูดง่าย ๆ คือสวยจนผิดหูผิดตา จนบางครั้งเป็นเขาเองที่รู้สึกขัดเขินเมื่ออยู่ใกล้ หรือที่เธอสวยขึ้นเพราะผู้ชายที่ชื่อบดินทร์ เขาได้ยินมาบ้างว่าเพียงขวัญสนิทสนมกับผู้ชายคนหนึ่งที่มาเช่าคอนโดอยู่เมื่อไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้ แถมยังเกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนเมื่อคืนด้วย

พิธีกรบนเวทีประกาศกิจกรรมของวัน มีการโชว์ตัวของดารา พรีเซนเตอร์ รวมถึงพริตตี้ที่มาให้ความบันเทิงกับผู้ร่วมงาน อีกไม่กี่นาทีก็จะถึงคิวประกวดร้องเพลง ซึ่งมีคนมาสมัครราว ๆ ยี่สิบคนได้ เธอได้ลำดับที่สิบสาม ไม่ชอบเลขนี้เลย แต่ก็เอาเถอะมันก็แค่ตัวเลข เพียงขวัญนั่งฟังเพลงที่ตัวเองจะร้องบนเวที ปากสวยขยับฝึกร้องแบบไม่ส่งเสียง จนเมื่อเจ้าหน้าที่มาเรียกตัว เธอจึงลุกขึ้นยืนแล้วสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ

“เอาแค่สนุก เต็มที่กับสิ่งที่ทำก็พอ”

เพียงขวัญบอกกับตัวเองแล้วเดินยิ้มออกมาจากด้านหลังเวที เท้าเธอชะงักไปเล็กน้อยไม่คิดว่าด้านหน้าจะมีคนเยอะขนาดนี้ แต่เมื่อเห็นป้ายชื่อตัวเองที่ต้นไม้โชว์โบกไปมาและพี่ขิมที่ส่งเสียงเรียกชื่อเธอ ใบหน้าของเด็กสาวก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม และยิ่งกว่านั้นเธอมองเห็นแม่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก

“ขอเชิญผู้ประกวดคนต่อไป น้องเพียงขวัญ สาวน้อยหน้าตาลูกครึ่ง แต่จะร้องเพลงลูกทุ่งให้พวกเราได้ม่วนคักม่วนหลายกันเลยครับ”

เพียงขวัญจับไมค์แล้วร้องเพลงที่ซ้อมไว้ เธอร้องเต้นได้สนุกจนผู้คนส่งเสียงเชียร์และร้องตาม ถึงหน้าตาจะบ่งบอกชัดว่าเป็นลูกครึ่งแต่หัวใจเธอเป็นไทยแท้ แถมชอบร้องเพลงลูกทุ่งอีกด้วย เธอร้องเพลงได้ไพเราะและเต็มไปด้วยความมั่นใจ ความสุขมันจุกอยู่ที่อกเมื่อเห็นคนด้านล่างสนุกไปกับเสียงร้องของเธอ

เมื่อร้องเพลงจบลง เสียงปรบมือก็ดังก้องพร้อมกับเสียงตะโกนเรียกชื่อของเธอ เพียงขวัญได้แต่พูดว่า “ขอบคุณและขอบคุณ” แม้จะเหนื่อยเพราะทั้งร้องทั้งเต้น แต่เธอก็มีความสุข เมื่ออยู่บนเวทีทำให้เธอมองเห็นได้ทั่ว เพียงขวัญเห็นเจ้าของร่างสูงโปร่งที่ยืนส่งยิ้มให้กำลังใจด้านล่าง ไม่คิดว่าพี่ภาคินของเธอจะมาด้วย

“ทั้งสวยทั้งเก่งแบบนี้ เขย่าขวัญผู้ร่วมแข่งขันคนอื่นได้เลยนะครับเนี่ย” พิธีกรพูดให้กําลังใจ

“ไม่หรอกค่ะ คนอื่น ๆ ก็เก่งไม่แพ้ใคร เพียงแต่ของขวัญคิดว่าทำให้เต็มที่ อยากสร้างความสุขให้กับทุกคนมากกว่าค่ะ”

เสียงปรบมือและร้องเชียร์ทำให้เพียงขวัญยิ้มเขิน พิธีกรหนุ่มเชิญลงเวทีพร้อมกับเรียกคนต่อไปให้ขึ้นมาร้องเพลง เพียงขวัญถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก ทั้งตื่นเต้นและมีความสุข สิ่งที่เธอเคยหวาดกลัวมาตลอดตอนนี้มันได้พังทลายสูญสิ้นไปหมด ในนาทีนี้เธอตัดสินใจแล้วว่าจะเอาดีด้านการร้องเพลง ไม่ต้องถึงขนาดเป็นนักร้องดังมีอัลบั้ม แค่ร้องเพลงในผับหรือบาร์ก็ได้ เธอไม่กลัวอีกแล้วว่าใครจะมองเธออย่างไร เพราะสิ่งสำคัญที่สุดคือตัวของเธอเอง หากเธอใฝ่ดี อะไรก็ไม่อาจมาทำให้เธอเสียคนได้หรอก

“เก่งมากเลยของขวัญ” พี่ขิมเข้ามาสวมกอดแนบแน่น ที่เธอทุ่มเทไปทุกอย่างก็เพื่อให้ได้เห็นเด็กสาวทำอะไรด้วยความมั่นใจแบบนี้ เธอรู้ว่าเพียงขวัญมีความสามารถ แต่ขลาดกลัวกับอคติในใจของตนเองเท่านั้นเอง

“ขอบคุณค่ะพี่ขิม”

“แม่เรามาด้วยนะ”

“หนูเห็นแล้วค่ะ อยู่ข้างบนเห็นชัดเลย” เพียงขวัญยิ้มหัวเราะแล้วกอดพี่ขิมแน่น

“ขอบคุณที่ผลักดันให้ของขวัญได้รู้จักตัวเองนะคะ”

“นี่มันเพิ่งก้าวแรกเท่านั้นเด็กน้อย” ขิมตบไหล่เด็กสาวเบา ๆ

“แล้วพี่ขิมจะช่วยอยู่เป็นเพื่อนในก้าวต่อ ๆ ไปของของขวัญด้วยหรือเปล่าคะ?”

ขิมอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าเด็กสาวที่ลุ้นให้เข้าวงการจะพูดออกมาแบบนี้ เธอดีใจจนแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่ ไม่ใช่เพราะเพียงขวัญทำตามที่เธอต้องการ แต่เป็นเพราะเพียงขวัญพ้นความกลัวและกล้ายอมรับตัวเองเสียที

“แน่นอนสิ ต่อให้ปิดร้านทุกวันเพื่อพาของขวัญไปประกวดพี่ก็จะไป”

“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ ยังไงของขวัญก็เป็นของขวัญคนเดิม จะช่วยงานก้นครัวของพี่ขิมตลอดไป”

“ผู้ไม่เกี่ยวข้องขอเชิญด้านนอกนะครับ ใกล้จะได้เวลาประกาศผลการตัดสินแล้ว” เจ้าหน้าที่ตะโกนบอก

ขิมยกนิ้วโป้งทำท่ากดไลก์ให้แล้วรีบเดินออกไป เพียงขวัญสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ แล้วขึ้นไปยืนบนเวทีร่วมกับนักร้องคนอื่น ๆ เพื่อรอฟังผลประกาศ พิธีกรหนุ่มประกาศผู้ได้รางวัลที่สามแล้วก็ตามด้วยรางวัลที่สอง เพียงขวัญมองตรงไปยังแม่ พี่ขิม และต้นไม้ แต่สิ่งที่ทำให้หัวใจเต้นแรงมากที่สุดคือรอยยิ้มของบดินทร์

“และผู้ชนะเลิศสำหรับเวทีนี้ได้แก่ สาวลูกครึ่ง หัวใจลูกทุ่ง น้องเพียงขวัญครับ”

เสียงปรบมือแสดงความยินดีและเสียงร้องเชียร์ทำให้เพียงขวัญสะดุ้ง เธอแทบไม่เชื่อว่าเขาประกาศเรียกชื่อของเธอ เด็กสาวเดินไปรับรางวัลซึ่งเป็นเงินสดหนึ่งหมื่นบาท พร้อมกับได้เข้าไปแข่งขันที่สตูดิโอในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า เพียงขวัญหูอื้อไปหมด โชคดีที่พี่ขิมรีบเข้ามาช่วยจัดการรับนัดแทนให้ รวมทั้งมีคนสนใจอยากให้เพียงขวัญไปลองทดสอบเป็นนักร้องอีกด้วย