บทที่17

วันจันทร์ที่แสนสดใส แม้ตามถนนจะยังมีน้ำนองอยู่บางที่ แต่ท้องฟ้าก็สดใส เช้านี้เพียงขวัญรู้สึกมึน ๆ หัวนิดหน่อย แต่ก็รีบวิ่งมาที่ห้องของบดินทร์เหมือนเช่นทุกวัน ทว่าก็ยังช้ากว่าที่เจ้าของห้องออกไปแล้ว แต่เธอก็ไม่ได้มีปัญหากับการเข้าห้องของเขามากนักเพราะเขาให้กุญแจสำรองไว้ เธอนั่งอ่านหนังสือ เล่นเกมคอม และทำความสะอาดให้เจ้าของห้องด้วยเช่นเคย

“ของขวัญ”

เสียงเรียกชื่อของเธอดังขึ้นจนคนที่เผลอหลับอยู่ที่โซฟาสะดุ้งตื่น เธออยากจะยิ้มให้เหมือนทุกครั้ง แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่ดูโมโหโกรธเคืองใครมาจ้องเขม็งที่ตัวเธอ เพียงขวัญก็ทำได้เพียงแค่นิ่งเงียบราวกับเป็นใบ้

“ของขวัญขโมยตัวเก็บข้อมูลงานของพี่ไปใช่ไหม?”

“พี่ภาคินพูดอะไร ของขวัญไม่รู้เรื่องนะคะ พี่ภาคินพูดอะไรน่ะ?” เด็กสาวส่ายหน้าสั่นระริก ผมยาวที่คลอเคลียไหล่สะบัดไปมา

“วันก่อนที่พี่กลับมาพี่เห็นของขวัญเพิ่งลงมาจากชั้นบนของห้องพี่ แล้วรีบออกไปไหนกับผู้ชายคนนั้น” น้ำเสียงเกือบจะตะคอกพร้อมกับใบหน้าที่ชะโงกเข้ามาถาม ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

“ผู้ชายคนไหน?”

“ก็นายต้นไม้อะไรนั่นไงล่ะ”

“ไม่ใช่นะ ที่ของขวัญไปกับต้นไม้เพราะวันนั้นของขวัญต้องรีบไปสน. ไปดูพ่อ” เธอปฏิเสธเสียงสั่น

“ของขวัญเกลียดพ่อเลี้ยงจะตายไม่ใช่เหรอ แล้วรีบไปหาทำไม อย่ากลบเกลื่อนความผิดของตัวเองดีกว่านะของขวัญ บอกมาสิว่าใช่ แล้วพี่จะได้รู้ว่าตัวเองโง่ที่ไว้ใจเธอ”

บดินทร์ตวาดลั่นคว้าข้อมือของเธอมาบีบไว้แน่น จ้องที่ดวงตาราวกับค้นหาความจริงที่ทำให้เขาหงุดหงิด วันนี้บดินทร์ไปเสนองานเข้าประชุม เขาซุ่มสร้างเกมคอมพิวเตอร์ตัวใหม่อยู่นานเกือบปี แต่ถูกทางบริษัทถล่มยับเยินหาว่าไปลอกเลียนของอีกบริษัทหนึ่งมา ทั้งที่เวลาแค่ข้ามคืนแต่แฟลชไดร์ฟที่เก็บข้อมูลงานสำคัญของเขากลับหายไป เขาไม่เอะใจเท่าไรเพราะปกติเป็นคนทำของหายบ่อย แต่เขาก็สำรองข้อมูลงานสำหรับเสนอที่บริษัทไว้อยู่แล้ว ทว่ามันกลายเป็นว่าบริษัทคู่แข่งกลับได้งานที่เขาทำไปนำเสนอบริษัทยักษ์ใหญ่นั่นแทน

“ของขวัญแค่ขึ้นเอาหนังสือพิมพ์ ในลิ้นชักของพี่ภาคินของขวัญไม่เคยดึงออกมาเลยด้วยซ้ำ จะมาโทษกันแบบนี้ได้ยังไง?” คราวนี้เธอขึ้นเสียงกับเขาบ้าง แม้จะโมโหแต่ความน้อยใจที่ถูกเพ่งมองว่าเป็นคนร้ายในสายตาของเขาก็มีมากกว่าอยู่ดี

“สันดานในสายเลือดไง ฉันผิดที่ไว้ใจงูเห่าอย่างเธอ บอกมาสิว่าใครจ้างเธอทำแบบนี้ จะทำลายกันด้วยวิธีสกปรกอย่างนี้น่ะเหรอ?”

“หยุดนะ ของขวัญบอกว่าไม่ได้ทำ ในห้องนี้มีพี่ภาคินกับของขวัญ แล้วก็ผู้หญิงของพี่ภาคินไง ทำไมไม่ไปถามเธอดูล่ะ คืนก่อนก็ยังเห็นจู๋จี๋กับไอ้หนุ่มที่ไหนก็ไม่รู้ในบาร์ที่แม่ของของขวัญทำงานอยู่นี้เอง”

“อะไรนะ?” น้ำเสียงของเขาเบาลง แต่ก็ยังมีดวงตาที่ไม่ไว้วางใจแฝงอยู่

“ของขวัญไปเจอที่บาร์ที่แม่ทำงานอยู่ จะไปบอกแม่เรื่องพ่อเลี้ยงถูกจับ แต่ไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน ต้องถามต้นไม้เพราะคืนนั้นต้นไม้ทำงานพิเศษเป็นบาร์เทนเดอร์” เธอเองก็เบาเสียงลง และพยายามจะดึงข้อมือออกจากมือหนาของเขา บดินทร์ยังล็อกแขนเธอไว้ไม่ให้หนีไปไหนต่อด้วยคำถามของเขา

“ไม่จริง คืนนั้นพี่ไปส่งนาทถึงที่พักแล้วนะ แล้วจะเป็นไปได้ยังไง ของขวัญตาฝาดไปหรือเปล่า?”

“โอ๊ย! ถ้าพี่ไม่เชื่อก็ตามใจ ถึงจะเป็นความจริงแต่ถ้าพี่ภาคินไม่เชื่อ มันก็ไม่มีวันเป็นความจริงสำหรับพี่ภาคินไปได้หรอก” เพียงขวัญสะบัดข้อมือออกจากเขาอย่างแรง เมื่อหลุดพ้นแล้วก็รีบเดินหนีไปที่ประตูทางออก

“แล้วของขวัญทำตัวให้น่าเชื่อถือเหรอ พวกนักมายากลหลอกลวงคนอื่นอย่างเธอน่ะ เชื่อใจได้เหรอ?” เสียงเขาตวาดขึ้นมาอีกครั้ง

เพียงขวัญเม้มปากแน่น แม้น้ำตาเอ่อล้น แต่ก็รีบวิ่งหนีออกมา เพราะคนที่ไว้ใจที่สุดยังมาว่าเธอแบบนี้ ไม่มีอะไรที่เธอต้องทนอีกแล้ว

“ของขวัญ...” บดินทร์ร้องเรียกวิ่งตามออกมาที่หน้าประตู เห็นแต่เพียงหลังไหว ๆ หายไปตรงทางขึ้นลงที่เป็นบันได

บดินทร์เสยผมยุ่ง ๆ สบถออกมาก่อนเดินมาเปิดลิ้นชักดูอีกครั้ง จริง...มันจริงอย่างที่เธอพูด มีแค่ตัวเขา เพียงขวัญ และพิชญ์นาฏเท่านั้นที่เข้ามาในห้องนี้ และเมื่อเขาลองรื้อของดู ก็พบว่ามีลิปสติกยี่ห้อดีจากอังกฤษกลิ้งอยู่ในลิ้นชักโต๊ะทำงานของเขา เมื่อวานเขาพาเธอมาและให้เธอดูผลงานที่รอความสำเร็จของเขา

“ของขวัญ...” ชายหนุ่มบ่นพึมพำเมื่อนึกถึงประกายแวววับที่ขอบตาของเด็กสาว เธอวิ่งจากไปพร้อมน้ำตาที่นองหน้า เขาจะทำอย่างไรกับความผิดที่ไม่อาจให้อภัยได้ของตัวเองดี