บทที่10

ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้พี่ขิมบอกว่าคุณภาคินโทรมาชวนไปกินข้าวข้างนอกบ้าน เพียงขวัญคิดว่ามันคงเป็นแค่ร้านอาหารแถว ๆ บ้านเพราะวันนี้ที่ร้านหยุดก็เท่านั้น แต่พี่ขิมจับเธอแต่งตัวใหม่ หลายคืนที่ผ่านมานอกจากพี่ขิมจะฝึกบุคลิกภาพแล้ว ยังเอาเสื้อผ้าเก่า ๆ ออกมาซ่อมแซมให้เธอใส่ได้พอดีตัว เหมือนวันนี้เป็นวันที่เธอใส่เสื้อยืดธรรมดา แต่ได้กางเกงยีนเข้ารูปของพี่ขิมแถมด้วยหมวกใบเท่ และยังแต่งหน้าบาง ๆ ให้เธออีกด้วย

“มันจะไม่เวอร์ไปเหรอคะพี่ขิม เกิดพี่ภาคินพาไปกินก๋วยเตี๋ยวหน้าปากซอยใกล้ ๆ นี่ล่ะคะ?”

“จะใกล้จะไกลเราก็ต้องสวยไว้ก่อนค่ะ” พี่ขิมพูดอย่างขัดใจ

“ตามใจฉันหน่อยก็ไม่ได้ แหม...แค่ไปซื้อของเซเว่นก็ต้องเลิศนะยะ”

ตอนแรกเพียงขวัญก็ขัด ๆ เขิน ๆ ทำตัวไม่ถูกกับลุคใหม่ที่พี่ขิมจัดแจงให้ แต่พอเห็นสีหน้าตื่นตะลึงของบดินทร์แล้วก็อดดีใจไม่ได้ กลับไปนี้คงต้องขอบคุณพี่ขิมที่ช่วยแปลงโฉมเธอให้สวยน่ารักพอที่เขาจะพาออกไปกินข้าวได้ไม่อายใคร

“นี่...เผื่อ ๆ ท้องไว้กินของหวานด้วยนะ ไอติมถั่วแดงของที่นี่อร่อยมาก”

“รู้สึกว่าที่นี่จะมีแต่ของอร่อยนะคะ”

“ก็ต้องอร่อยสิ ไม่งั้นไม่พามาหรอก”

“งั้นของขวัญจะกินแบบไม่เกรงใจพี่ภาคินแล้วนะคะ” เด็กสาวยิ้ม

เธออยากถามเขาเหมือนกันว่าทำไมถึงพาเธอมาเลี้ยงอาหารญี่ปุ่นอร่อย ๆ แบบนี้ แต่ก็กลัวว่าถ้าถามออกไปแล้วบรรยากาศดี ๆ นี้จะเปลี่ยนไป เธอเองก็ไม่ได้รู้จักเขามากไปกว่าที่เขาอยากให้เธอรู้ คนที่เอาแต่นั่งทำงานหน้าคอมพิวเตอร์แทบไม่ออกจากห้องตัวเองเลยเคยผ่านอะไรมาบ้างนะ

“พี่ภาคินคะ”

บดินทร์เงยหน้ามองตามเสียงหวานที่เรียกเขา น้ำเสียงคุ้นเคยจนเขาไม่กล้ามอง แต่ก็ต้องหันไปตามเสียงเรียกที่อยู่เบื้องหน้า

“นาท...” เขาพึมพำคล้ายไม่เชื่อในสิ่งที่สายตามองเห็น เขาควรดีใจที่ได้เห็นพิชญ์นาฏอีกครั้ง แต่ทำไมครั้งนี้เขารู้สึกตรงกันข้ามนัก

“จะไม่เชิญให้นั่งเลยเหรอคะ?”

สาวสวยผมดัดเป็นลอนปล่อยสยายเต็มแผ่นหลัง รอยยิ้มของเธอโปรยหว่านเย้ายวน ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เขาสาบานว่าไม่มีทางลืมผู้หญิงคนนี้ได้ คนที่ทำให้หัวใจของเขาร้าวรานมาแล้วครั้งหนึ่ง

“เชิญครับ” เขารีบลุกขึ้นยืนแล้วผายมือเป็นการเชิญให้นั่งเก้าอี้ว่างตรงข้ามซึ่งติดกับเพียงขวัญ แต่พิชญ์นาฏกลับเลือกนั่งชิดกับเขาแทน

“ได้ข่าวว่าไปอังกฤษนี่” แม้คำพูดจะดูห่างเหิน แต่น้ำเสียงไม่อาจปิดได้เลยว่าเขากำลังหวั่นไหวมากแค่ไหนที่เห็นเธอกลับมา โดยหลงลืมไปว่าเธอคนนี้คือคนที่ทำให้เขาทุรนทุรายแทบเจียนตายมาแล้ว

“หนีร้อนเมืองไทยไปเที่ยวเมืองนอกแค่อาทิตย์เดียวเองค่ะ” พิชญ์นาฏเอ่ย

สายตาที่มองไปยังบดินทร์ รอยยิ้มของเธอทำให้หัวใจชายหนุ่มอ่อนแอรู้สึกล่องลอยกลับคืนสู่วันที่ล่วงเลยผ่านความทรงจำที่อ่อนหวานนั้นอีกครั้งอย่างยับยั้งไม่หยุด

“แสดงว่าพี่ภาคินอ่านเฟซบุ๊กของนาทใช่ไหมคะ ถึงได้รู้ว่านาทไปอังกฤษ?”

“ก็...” เขาอึดอัด จะโกหกก็ไม่เต็มเสียงนักเพราะเขาก็ยังติดตามข่าวสารของพิชญ์นาฏจากเฟซบุ๊กหรือไอจีอยู่เหมือนเคย ทั้งที่คิดว่าจะตัดใจแต่ก็ยังคอยติดตามข่าวสารของเธออยู่เสมอ

“แล้วเมื่อไหร่พี่ภาคินจะเข้าบริษัทล่ะคะ พอได้โปรเจ็กต์ตัวนี้มาก็สิงอยู่แต่ในห้องทั้งวันทั้งคืน” เธอหัวเราะน้ำเสียงหวานใสกังวาน

สาวสวยขยับตัวนั่งไขว่ห้าง กระโปรงสั้นสีชมพูหวานถลกขึ้นมาอวดสายตาของบดินทร์ที่กำลังสำรวจความเปลี่ยนแปลงของผู้หญิงคนนี้ เธอยังคงเป็นเธอที่ดูสวยสง่าเสมอ ไม่ว่าจะท่านั่งหรือการพูดจา บ่งบอกถึงความมีความมั่นใจในตัวเองสูง

“งานเสร็จแล้วก็คงจะเร็ว ๆ นี้แหละ”

“ดีจัง เราจะได้กลับไปเป็นเหมือนเดิม”

“แล้ว เอ่อ...” บดินทร์พูดไม่ออก

อยากจะถามว่าผู้ชายคนที่เธอไปด้วยในคืนนั้นเล่า แล้วถ้าเธอกลับมา ฐานะของเราจะเป็นอะไรกัน เขาอยากมีคนรักที่พร้อมจะสร้างครอบครัวไม่ใช่แค่สนุกไปวัน ๆ

“พี่ภาคินก็รู้ว่านาทไม่มีอะไรผูกมัดกับใคร” พิชญ์นาฏวางมือบนหน้าขาของบดินทร์

“แต่ระหว่างนาทกับพี่ภาคิน นาทเชื่อว่าความรู้สึกระหว่างเรายังเหมือนเดิมนะคะ”

บดินทร์แทบไม่เชื่อหูของตัวเองในสิ่งที่ได้ยิน ในนาทีต่อมาเขาเพิ่งนึกได้และไม่กล้ามองสบตากับเด็กสาวที่กลับนั่งนิ่งฟังเรื่องราวไม่รู้สึกอะไรทั้งที่ดวงตาร้าวลึก เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังทำลายรอยยิ้มที่สดใสให้หม่นหมองลงด้วยมือของตัวเอง

“อุ๊ย...ดูสิ แต่ละอย่างนี่ของโปรดนาททั้งนั้นเลย” พิชญ์นาฏทำท่าดีอกดีใจ แล้วส่งยิ้มให้กับเพียงขวัญแบบคนที่เหนือกว่า

“คิดถึงนาทขนาดนี้เลยเหรอคะ?”

“ของขวัญจะไปเอาไอติมก่อนนะคะ”

เด็กสาวพยักพเยิดไปที่มุมของหวานแล้วลุกขึ้นเดิน เธอแกล้งทำเป็นไม่สนใจสายตาของคนทั้งคู่ที่กำลังพูดคุยกันอย่างสนิทสนม อาหารที่อร่อยกลายเป็นกร่อยไม่รู้รสชาติ เพียงขวัญได้แต่ก้มหน้าก้มตากินของหวานที่ตัวเองตักมา ทำเป็นไม่ได้ยินเสียงพูดคุยของคนทั้งสอง เขาไม่ได้ผิดอะไรนี่ เธอเองก็รู้อยู่แล้วว่าเขามีคนรัก แต่ที่ไม่รู้ก็คืออะไรทำให้ทั้งสองคนห่างกัน

เพียงขวัญหยิบเชือกสำหรับเล่นกลขึ้นมาพันมือเล่นเป็นปมต่าง ๆ ปล่อยให้พวกเขาทั้งสองพูดคุยกัน ระหว่างคอยนั้นก็รู้สึกเบื่อหน่ายและน้อยใจที่โดนทำเหมือนกับว่าไม่มีเธออยู่ตรงนั้นเลย ครั้นกลั้นน้ำตาเจ้ากรรมเอาไว้ ทำไมเธอถึงรู้สึกเสียใจและอิจฉาผู้หญิงคนนั้นที่ได้ใจของชายหนุ่มที่เธอแอบมีใจให้กัน

“พี่ภาคิน ของขวัญขอตัวกลับไปอ่านหนังสือที่ห้องของพี่ก่อนได้ไหมคะ?”

“เอ่อ...” บดินทร์อ้าปากกำลังจะพูดอะไรสักอย่าง แต่พิชญ์นาฏกลับชิงพูดเสียก่อน

“ตามใจแล้วกัน เอากุญแจห้องไปด้วยสิ อ๋อ...เก็บหนังสือให้ด้วยเลยนะ หนังสือพิมพ์ก็เก็บ ๆ ไปขายเลยก็ได้ ตังค์ที่เหลือยกให้จ้ะ”

พิชญ์นาฏพูดพร้อมส่งยิ้ม แต่ในแววตาซ่อนความดูถูกดูแคลนเพียงขวัญนัก พิชญ์นาฏยอมรับเลยว่าวันนี้เพียงขวัญสวยน่ามองกว่ายัยเด็กมอมแมมที่เธอเคยเห็นเมื่อครั้งก่อน นี่คงตั้งใจอ่อยบดินทร์แน่ ๆ คนอย่างบดินทร์ตามเล่ห์เหลี่ยมผู้หญิงไม่ทันหรอก พิชญ์นาฏบอกตัวเองแล้วหันไปแบมือกับบดินทร์

“ขอกุญแจให้น้องของขวัญด้วยค่ะ”

บดินทร์มองหน้าเพียงขวัญที่ยังยิ้มให้เขาอยู่ เขาจึงหยิบกุญแจห้องส่งให้โดยไม่ได้สังเกตสายตาของอีกฝ่ายที่ทอดมองมา เพียงขวัญคว้ากุญแจห้องแล้วรีบเดินออกมาจากตรงนั้นทันที เธอไม่อยากเห็นภาพแบบนี้นานเกิน...เกินกว่าหัวใจบอบบางจะรับเรื่องราวเหล่านี้ได้

บดินทร์หันหลังไปมองตามทางที่เด็กสาวรีบเดินจากไป รู้สึกแย่ที่ตัวเองทำแบบนี้ แต่นาทีนี้เขาอยากอยู่อยากคุยกับผู้หญิงที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ เพียงเพื่อจะได้รู้ว่าหัวใจของเขาคิดอย่างไรกันแน่