บทที่13

“จะกลับไปที่ห้องของพี่ภาคินก่อน ไม่รู้ว่าป่านนี้แล้วแฟนเขาจะกลับหรือยัง” เพียงขวัญถอนหายใจเบา ๆ เมื่อนึกถึงชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งใบหน้าคมเข้มคนนั้น

“ไปทำไมเหรอ?” ต้นไม้ถามเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายไม่ค่อยสู้ดีนัก

“จะไปเอาหนังสือพิมพ์ที่มัดไว้ไปขาย เจ้าของห้องเขาให้มา มันรกห้องเขาน่ะ เมื่อวานเราลองยก ๆ ดูได้หลายกิโลเหมือนกัน ทิ้งไปก็เสียเปล่า สู้เอาไปขายได้ค่าขนมไม่ดีกว่าเหรอ” น้ำเสียงท้ายประโยคดูอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง จึงเรียกเสียงหัวเราะของคนฟังได้ไม่ยากเย็น

“ว่าง ๆ ไม่มีเงินใช้ ของขวัญก็ไปเล่นกลโชว์ที่ร้านก็ได้ เอาเจ้าแสบไปด้วยสิ คราวก่อนมีลูกค้าถามถึงตั้งหลายคน”

“เจ้าแสบบินไปอยู่ห้องพี่ภาคินมั้ง ตั้งแต่เช้ายังไม่เห็นเลย ไอ้เจ้าตัวนี้มีอะไรให้กินก็ไปกินซะทุกวัน”

เพียงขวัญหมายถึงเจ้านกพิราบสีขาวที่ชื่อแสบ ซึ่งมาจากนิสัยของมันที่ทั้งแสนรู้และแสนแสบ นิสัยส่วนตัวที่เพียงขวัญหัดให้มันเป็นและมันก็เก่งเกินความจำเป็นในบางครั้ง

“ของขวัญนี่ดูชอบเล่นมายากลนะ” ต้นไม้เอ่ยขึ้น เดินเข้าไปในร้านแล้วเปิดตู้เย็นหยิบน้ำอัดลมขึ้นมาเปิดดื่ม

“ชอบเพราะมันเป็นความจริงที่ต้องใช้ความจริงมาจับผิดไง” เพียงขวัญพึมพำผิวปากเป็นเพลง ไม่นานนักนกพิราบสีขาวก็บินมาเกาะที่ไหล่อย่างแสนรู้

“อยู่กับกลลวงที่ตัวเองรู้ทางออกดีกว่าอยู่กับอะไรที่เราต้องคอยหวาดระแวง แบบนี้มันไม่ดีกว่าเหรอ?”

“พอแล้ว ๆ เลิกพูดเรื่องเครียด ๆ เสียที” ขิมที่ฟังอยู่นานแล้วรู้สึกหงุดหงิด

“เจ๊จะส่งของขวัญไปประกวดร้องเพลง”

“ประกวดอะไรนะคะ?” เพียงขวัญหันขวับไปอย่างตกใจ

“นี่ไง เขาเอาโปสเตอร์มาฝากติดในร้าน อาทิตย์หน้าจะมีงานแถวบ้านเรา”

ขิมชี้ไปที่โปสเตอร์ที่ติดอยู่ในร้าน เป็นโปสเตอร์ของเครื่องดื่มชูกำลังยี่ห้อหนึ่งซึ่งเป็นสปอนเซอร์รายการเกมโชว์ที่มีการประกวดร้องเพลงแสดงความสามารถ รางวัลชนะของวันนั้นจะได้เงินหนึ่งหมื่นบาท และยังมีสิทธิ์เข้าร่วมประกวดในรอบคัดเลือกรอบต่อ ๆ ไปในรายการทีวีด้วย

“เยี่ยมเลย” ต้นไม้ดีดนิ้ว

“ไปเลยของขวัญ เราจะทำป้ายไฟไปเชียร์เลย”

“แต่...”

“นี่พี่ส่งไปประกวดร้องเพลงนะยะ ไม่ได้ส่งไปโรงฆ่าสัตว์ ไม่ต้องทำหน้าเครียดขนาดนั้นหรอก” พี่ขิมส่ายหน้าไปมา

“ก็...” เพียงขวัญเถียงอะไรไม่ออก

“ก็ไปสนุก ๆ ไม่ได้ก็ไม่มีอะไรเสียหายนี่” ต้นไม้แตะไหล่เพื่อนเพื่อให้กำลังใจ

“ของขวัญบอกให้เราสู้ เธอก็ต้องสู้เหมือนกัน”

เพียงขวัญได้แต่พยักหน้ารับ ต้นไม้ดื่มน้ำอัดลมจนหมดขวดแล้วจ่ายเงินค่าน้ำ เขาขอตัวกลับก่อนเพราะต้องเตรียมตัวไปทำงานรอบค่ำ เพียงขวัญมองหน้าพี่ขิมที่เตรียมวางแผนเลือกเพลงให้เธอร้องบนเวที และด้วยความเขินของเธอจึงขอตัวไปห้องบดินทร์

เพียงขวัญเข้าไปในห้องของบดินทร์อย่างคุ้นเคยโดยไม่ต้องขออนุญาต เพราะเจ้าของห้องทิ้งกุญแจไว้ให้ชุดหนึ่ง ในห้องไม่มีใครแล้ว เพียงขวัญบอกไม่ถูกหรอกว่าดีใจหรือเปล่าที่ห้องของเขาไม่มีเธอคนนั้นอยู่ แค่กินข้าววันนั้นเธอก็รู้สึกแย่พอแล้ว เพียงขวัญเดินหิ้วหนังสือพิมพ์ที่ตนเองมัดรวมไว้ลงมาชั้นล่าง ตั้งใจไว้ว่าพรุ่งนี้เป็นวันจันทร์ถึงจะเรียกอาแปะมาเอาไปชั่งกิโล เพียงขวัญวางหนังสือพิมพ์ที่สูงกว่าฟุตครึ่งไว้ข้างประตูคอนโด พร้อมหันไปคุยกับพี่รปภ. ที่สนิทสนมกันเป็นอย่างดี

“เอาไว้นี่แหละของขวัญ พรุ่งนี้แปะมาจะเรียกก็แล้วกัน”

“ขอบคุณค่ะ” เพียงขวัญกล่าวอย่างสุภาพ

เม็ดฝนทิ้งตัวลงมาแล้วเพียงขวัญยื่นมือไปรับเม็ดฝนที่ไหลรินจากชายคา น้ำเย็นเฉียบจนเธออดไม่ได้ที่จะชักมือกลับมาเช็ดกับเสื้อตัวใหญ่ เธออดคิดเป็นห่วงบดินทร์ไม่ได้ เขาจะติดฝนอยู่ที่ไหนหรือเปล่า จะกลับมาโดยไม่เปียกไหมนะ แต่บางทีเขาก็อาจจะไม่กลับก็ได้ มีแฟนสวยขนาดนั้นใครอยากจะยอมปล่อยไปง่าย ๆ ล่ะ

เธอถอนหายใจออกมาเบา ๆ แล้วเดินฝ่าฝนตกโปรย ๆ กลับมาที่ร้านของพี่ขิมเพื่อมาช่วยงานที่ร้านจนกว่าร้านจะปิด แล้วคิดจะไปหาต้นไม้ที่ผับที่เขาทำงานอยู่ เขากลับมาทำงานวันแรก เธอก็อยากไปให้กำลังใจเพื่อนซี้

“ของขวัญ”

เด็กสาวมองไปตามเสียงตะโกนเรียกที่ฝ่าสายฝนวิ่งเข้ามาหาเธอ เด็กหนุ่มผมสั้นเกรียนเนื้อตัวเปียกปอนไปด้วยน้ำฝน สีหน้าและดวงตาที่เธอรู้สึกเหมือนมีเรื่องอะไรร้ายแรงที่เกี่ยวกับตัวเธอกำลังมาเยือน

“พ่อเลี้ยงของของขวัญไปเมาอาละวาดอยู่ที่ร้าน ตำรวจมาคุมตัว ของขวัญจะเอาไง ไปรับพ่อไหม?”

“ไปสิ” เพียงขวัญตอบอย่างร้อนรน

เธอเหลียวมองเข้าไปในบริเวณหน้าร้านครู่หนึ่ง ก่อนวิ่งตามร่างของต้นไม้ไปขึ้นรถมอเตอร์ไซค์รุ่นเก่าสมัยสงครามโลกครั้งที่สองที่เจ้าของดูแลเป็นอย่างดี เพียงขวัญไม่ได้สังเกตถึงสายตาของใครบางคนที่มองคนทั้งสองนั่งมอเตอร์ไซค์ฝ่าสายฝนออกไปอย่างรวดเร็ว แม้ไม่รู้ว่าคนทั้งคู่จะรีบไปไหนก็ตาม

บดินทร์จ้องมองอย่างหงุดหงิด เขาไม่เคยเห็นเพียงขวัญสนิทกับผู้ชายคนไหนเลย อุตส่าห์รีบกลับจากออฟฟิศเพราะอยากจะเจออยากเห็นหน้า แต่กลับต้องมาเจอภาพบาดตาอย่างนี้ หรือเขาจะคิดผิดเรื่องเพียงขวัญ หรือทุกอย่างในชีวิตมันจะซ้ำรอยเดิม