บทที่14

“เงินประกันอะไรหนูไม่มีหรอกนะ” เด็กสาวผมสีน้ำตาลแดงบ่นกับเจ้าหน้าที่ที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอ

“ก็มันเป็นปัญหาของหนูนั่นแหละ ถ้าไม่มีเงินประกันก็ฝากขังที่นี่ แล้วเรื่องค่าเสียหายของทางร้านอีก”

“พอก่อนเถอะคุณร้อยเวร”

เพียงขวัญแซวเล่นกับคุณตำรวจรุ่นคุณลุง คุณตำรวจได้แต่ส่ายหน้าไม่อยากต่อล้อต่อเถียงด้วย เพียงขวัญมองดูคุณตำรวจกำลังวุ่นวายอยู่กับการจดบันทึก เธอยิ้มอย่างนึกได้ก่อนลุกขึ้นยืน

“หนูกลับก่อนละกัน จะรีบไปหาเงิน”

เพียงขวัญกระแทกเสียงเน้นคำหลัง ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้เป็นจังหวะที่ต้นไม้เข้ามาหาด้วยท่าทางร้อนใจ แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายยิ้มแย้มยียวนกวนตำรวจอยู่ก็ถอนหายใจ

“ไปเหอะต้นไม้” เพียงขวัญรีบดึงแขนของเพื่อนหนุ่มให้เดินออกมาจากโรงพัก ไม่สนใจเสียงทัดทานของอีกฝ่าย

“จะทำยังไงต่อ?” เด็กหนุ่มผิวเข้มถาม เมื่อเพื่อนสาวปล่อยมือจากแขนของตน

“อะไร ๆ ก็จะเอาแต่เงิน” เพียงขวัญเหลียวมองทางที่เดินจากมาแล้วยิ้มที่มุมปาก

“เลยเด็ดดาวบนบ่ามาซะเลย” เพียงขวัญแบมือให้ดูว่ามีเหรียญดาวประดับบ่าอยู่ในมือหนึ่งดวง

“ไอ้ของขวัญ ไปเอามาเมื่อไหร่?” ต้นไม้โวยวาย ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือทำหน้ายังไงดีกับการกระทำของเพื่อนที่ซุกซนเช่นนี้

“ของขวัญจะไปหาแม่” สีหน้าทะเล้นกลับเคร่งขรึมขึ้นมาทันที

“พาของขวัญไปหาแม่หน่อยนะต้นไม้”

“จะเที่ยงคืนแล้วนะ” ต้นไม้ท้วง

รู้ว่าพ่อเลี้ยงทำไม่ดีไว้เยอะ แต่ถ้าไม่ทำอะไรเลยก็จะถูกมองว่าเป็นคนอกตัญญูได้

“แม่ไม่มีกลางวันกลางคืนหรอก ยิ่งดึกก็เป็นเวลางานของแม่” เพียงขวัญพึมพำ ดวงตาเต็มไปด้วยความหม่นหมอง

“งั้นไปเถอะ ทนฝ่าฝนอีกหน่อยละกัน”

มอเตอร์ไซค์คันเก่าพุ่งทะยานไปตามเส้นทางสีเทาที่มีสายฝนทิ้งตัวลงมาไม่ขาดสาย ไม่นานนักทั้งเพียงขวัญและต้นไม้ก็มาถึงบาร์ของคนกลางคืนแห่งหนึ่ง ซึ่งต้นไม้เองก็ทำงานอยู่ที่นี่ แม่มีแขกประจำอยู่คนหนึ่งที่นัดมาบาร์นี้เสมอ เพียงขวัญเดินเข้าประตูหลังของร้าน เดินไปนั่งคอยที่ห้องพักของพนักงานเพื่อรอให้ต้นไม้ไปตามแม่มาพบเธอ

เพียงขวัญนั่งก้มหน้า เนื้อตัวเปียกปอนยังไม่ได้เช็ดด้วยเพราะเจ้าตัวอยากให้เป็นอย่างนั้น อยากให้ความเย็นเข้ามาดับความร้อนรนของคนขี้ใจร้อนอย่างเธอ เด็กสาวรู้สึกเหมือนมีคนมายืนอยู่ตรงหน้า เมื่อเงยหน้าขึ้นมองตามรองเท้าส้นสูงสีแดงและชุดเดรสกระโปรงสั้นสีม่วงเน้นทรวดทรง แม่ไม่เหมือนคนที่กำลังเข้าวัยเลขสี่เท่าไรนัก และเพราะมีเธอตั้งแต่อายุยังน้อย ทำให้หลายคนชอบแซวว่าแม่เป็นพี่สาวของเธอ ใบหน้าที่เธอคุ้นเคยกำลังมองเธออยู่ด้วยสายตาเย็นชา

“แม่...”

“มาทำไม?” น้ำเสียงราบเรียบและเย็นชาถามราวกับคนห่างไกล

“แม่สบายดีเหรอ?” เพียงขวัญถามเบาจนไม่แน่ใจว่าแม่จะได้ยินหรือไม่ แม่ของเธอดูซูบผอมลงไปบ้าง แต่ใบหน้ายังคงสวยด้วยสีสันหลากหลายที่แม่บรรจงแต่งแต้มเช่นเดิม

“มาทำไม?” ขวัญข้าวถามลูกสาวด้วยประโยคเดิม

“พ่อเข้าคุก ไปมีเรื่องอยู่ที่สวนอาหาร ตำรวจจะเอาเงินประกันถึงจะยอมให้พ่อออกมาได้”

เพียงขวัญพูดออกไปอย่างหมดความอดทนต่อประโยคเดิม ๆ ของผู้เป็นแม่ที่ยืนอยู่ตรงหน้า

“เหรอ...” ผู้หญิงตรงหน้าคล้ายระบายลมหายใจออกทางปาก

“ปล่อยให้อยู่ในนั้นไปสักพักเถอะ ออกมาก็รังควานคนอื่นเดือดร้อน แล้วอีกสามสี่วันแม่จะจัดการเอง”

เพียงขวัญยิ้มออกมาเมื่อได้ยินน้ำเสียงของคนตรงหน้ายังอ่อนโยน และเมื่อเรียกตัวเองว่า แม่ มันทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาด

“ของขวัญมาก็ดีแล้ว แม่มีเรื่องอยากจะบอกเหมือนกัน”

“อะไรคะแม่?” เพียงขวัญยิ้ม เมื่อแม่เดินเข้ามาใกล้เอื้อมมือลูบผมที่ชื้นน้ำของเธอเบา ๆ

“มีคนจะรับเลี้ยงแม่นะ แม่จะบอกลูกนานแล้วแต่แม่ไม่แน่ใจในตัวเขา แต่เขาก็ดีกับแม่มาโดยตลอด และรู้ว่าแม่มีลูก รู้ว่าแม่เป็นคนยังไงมีประวัติมาดีเลวแค่ไหน เขาจะรับเลี้ยงแม่และเลี้ยงดูลูกด้วยนะ คราวนี้ลูกจะได้ไปเรียน ไม่อดมื้อกินมื้อ มีเงินใช้”

“แม่...แล้วพ่อล่ะ พ่อคนนั้นที่ติดคุกอยู่?” เพียงขวัญร้องถามเสียงดังอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

“แม่อยู่กับคนนั้นไม่ได้จดทะเบียน เขาไม่ได้สนใจแม่มานานแล้ว เราต่างหากที่ควรไขว่คว้าหาอะไรดี ๆ ให้กับตัวเอง แม่เองก็ไม่ได้อยากทำงานแบบนี้ แต่เมื่อพลาดมาตั้งแต่แม่อายุเท่าลูกในตอนนี้ แม่ก็ตั้งใจเหลือเกินว่าอย่าให้มันเกิดกับลูกของแม่” มือหยาบกร้านที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากของแม่โอบศีรษะของเพียงขวัญเข้ามาซบกับอก เพียงขวัญได้แต่นิ่งเงียบไม่ว่าอะไรจะเปลี่ยนแปลงไปมากขนาดไหน ไม่ว่าใครจะมองเธอว่าเลวร้ายอย่างไร เธอขอเป็นคนดีในสายตาแม่คนเดียวก็พอ

“ไปหาอะไรกินซะหน่อย เดี๋ยวแม่จ่ายเงินเอง แล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าซะเดี๋ยวจะไม่สบายนะลูก กลับไปอยู่กับพี่ขิมให้อะไรมันลงตัวกว่านี้หน่อยนะ เดี๋ยวแม่จะไปรับ”

“ค่ะแม่” เพียงขวัญยิ้ม

เด็กสาวรู้สึกเสียดายมือคู่นี้ที่กำลังจะปล่อยเธอออกจากอ้อมกอดและทิ้งให้เธอเดียวดายอีกครั้ง แต่ครั้งนี้หัวใจไม่เหงาและอ้างว้างจนเกินไป เพียงขวัญยืมเสื้อผ้าของต้นไม้มาใส่ก่อน เขามักมีชุดสำรองเก็บไว้ในร้านเสมอ แล้วจึงเดินออกไปที่ด้านนอกของร้าน รออาหารที่แม่สั่งไว้ให้ และคงพิเศษกับแค่เธอคนเดียวในบาร์แห่งนี้

แล้วสายตาของเพียงขวัญก็ไปสะดุดกับร่างของหญิงสาวสวยผมหยักสลวยคนนั้น คนที่กำลังหัวเราะต่อกระซิกกับผู้ชายคนหนึ่งอย่างสนิทสนมแบบแนบแน่นมาก เพียงขวัญมั่นใจว่าเคยเห็นผู้หญิงคนนี้อยู่กับบดินทร์ เด็กสาวขยี้ตาเพ่งมองให้ชัดเจนอีกครั้ง แล้วเธอก็เห็นผู้ชายคนนั้นโอบไหล่ของพิชญ์นาฏแล้วรั้งร่างเข้ามาแอบอิงแนบชิด

“แฟนพี่ภาคินไม่ใช่เหรอ?” เพียงขวัญพึมพำ ไม่คิดว่าจะได้เจอภาพแบบนี้

“มีอะไรน่าสนใจเหรอ จ้องตาเขม็งเชียว?” เสียงของต้นไม้แซว เมื่ออุตส่าห์ยกข้าวไข่เจียวรวมมิตรมาให้ ซึ่งไม่มีอยู่ในเมนูของผับ

“ผู้หญิงคนนั้น...” เพียงขวัญพึมพำ แต่เรียกสายตาของเพื่อนหนุ่มให้หันมามองตามสายตาของเธอได้

“รู้จักเหรอ?”

“ก็ไม่เชิง แต่ถ้าของขวัญอยากจะเสนอหน้าเข้าไปว่าคนสองคนโต๊ะนั้นคุยอะไรกันจะทำยังไงดีต้นไม้?” เพียงขวัญขอความคิดเห็น ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเป็นเรื่องถนัดของเพื่อนซี้คนนี้

“ได้สิ ไม่มีปัญหา รอนี่นะ”

ต้นไม้ยักไหล่ เขาเดินไปประจำตำแหน่งหลังเคาน์เตอร์บาร์ ยิ้มให้กับลูกค้าสาวเป้าหมายของเพียงขวัญ มือทำงานผสมเครื่องดื่มอย่างคล่องแคล่ว แต่หูก็ฟังการสนทนาของคนทั้งคู่ที่เขาเองก็ไม่รู้จัก แต่เขาทำเพราะอยากช่วยเพียงขวัญเท่านั้น ต้นไม้เขียนโน้ตใส่กระดาษให้เด็กเสิร์ฟเดินไปให้เพียงขวัญ

“กินข้าวเสร็จก็กลับบ้านไปก่อน เลิกงานแล้วจะโทรหา”

เพียงขวัญอ่านจบก็หันไปพยักหน้าให้ต้นไม้ที่มองมาทางเธออยู่ก่อนแล้ว เด็กสาวรีบกินข้าวบนโต๊ะก่อนจะรีบเดินออกไปจากร้านโดยไม่ให้คนที่เฝ้ามองสงสัย แต่ขากลับนี้แม่ให้พนักงานเอาร่มมาให้เธอใช้กางกันฝนเพื่อกลับบ้าน