บทที่5

เพียงขวัญถอนหายใจเบาๆ ก็ไม่น่าแปลกใจที่คนหล่อเบ้าหน้าดีหุ่นล่ำอย่างเขาจะมีผู้หญิงสักคนสองคนจะมีแฟน หรือจะมีภรรยา หรืออะไรก็ช่างมันก็ไม่ใช่เรื่องของเธอ แต่เธอก็อดคิดถึงวันที่เจอเขาครั้งแรกไม่ได้

แม่ของเพียงขวัญทำงานในสถานบันเทิง ถ้าไม่บอกก็คงไม่มีใครเชื่อว่าเธอเป็นลูกสาวของแม่ เพราะหลายคนชอบคิดว่าเธอเป็นน้องสาวของแม่เสียมากกว่า ปกติเธอแทบไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับแม่นัก แม่มักจะนอนที่ห้องเช่าของแม่ ส่วนเธออยู่กับพี่ขิม ช่วยงานในครัวและเรียนหนังสือไปด้วย

เพียงขวัญเรียนระดับปวส.ภาคค่ำ ช่วงกลางวันจึงช่วยงานพี่ขิมทั้งงานในครัวและงานอื่นๆ ได้เต็มที่แล้วแต่พี่ขิมจะสั่ง แต่คืนนั้นเธอแวะไปบอกแม่เรื่องเงินค่าเทอม แต่ดันได้เจอกับผู้ชายคนหนึ่งที่เมาฟุบกับโต๊ะ จริงๆ แล้วมันก็เหมือนกับคนอื่นที่เคยๆ เห็นทั่วไปนั่นแหละ แต่ด้วยความช่างสังเกตทำให้เธอดวงตาสีน้ำตาลราวกับเจ้านกเหยี่ยวมองเห็นผู้ชายกับผู้หญิงคู่หนึ่งทำท่าจะล้วงกระเป๋าและค้นหาของมีค่าของเขา เพียงขวัญรีบตรงปรี่เข้าไปบอกการ์ดที่เฝ้าประตูผับ ให้มาช่วยจัดการเหวี่ยงสองคนนั้นออกไป

“แล้วคุณผู้ชายที่เมานี่ล่ะ?” สาวเสิร์ฟพูดขึ้นมา

“เดี๋ยวก็ตื่นมั้ง” อีกคนยักไหล่ไม่สนใจ ก็เห็นออกจะบ่อยไป จะไปสนใจทุกคนก็ไม่ไหว

ไม่รู้ทำไมเพียงขวัญถึงนึกสงสาร เขาดูไม่เหมือนคนชอบเที่ยวกลางคืน โดยเฉพาะสถานที่แบบนี้ เธอจึงอาสาจะพาเขาออกไปเอง โดยที่มีพี่การ์ดมาช่วยหิ้วขึ้นรถสามล้อไปส่งที่ร้านของพี่ขิม

“ตัวแค่นี้ริอ่านหิ้วผู้ชายเข้าบ้านเชียวนะหล่อน” เสียงพูดจีบปากจีบคอประชดของพี่ขิมดังขึ้นเมื่อเห็นเด็กสาวที่เธอเอ็นดูเหมือนน้องสาวแท้ๆ พาคนแปลกหน้าที่กำลังเป็นตัวปัญหาของเธอในอีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้เข้าบ้าน

“เอาหน่า...พี่ขิม ถือว่าช่วยเอาบุญแล้วกันนะ”

“บุญมันกินอิ่มไหมล่ะของขวัญเอ๋ย?” ขิมบ่น แต่พอสำรวจคนที่เมาหลับก็ยิ้มกริ่มออกมา “แล้วนี่พาใครมาไว้ใจได้รึเปล่าก็ไม่รู้ แกเป็นผู้หญิงนะไม่ใช่กะเทยแบบฉันเผื่อลืม”

“หน้าตาใช้ได้นี่ น่ากินเหมือนกันนะเนี่ย”

“พี่ขิม! คนทั้งคนนะไม่ใช่ขนม”

“ก็คนน่ะสิ แถมเป็นผู้ชายตัวเป็นๆ หุ่นดีใช้ได้อีกด้วย” ขิมหัวเราะ

“เห้อเอาเถอะ เรื่องนี้เดี๋ยวพี่จัดการเอง เราไปพักผ่อนเถอะ ไหนบอกว่าจะไปอ่านหนังสือไง”

“ค่ะ พี่ขิม”

เพียงขวัญพูดเสียงเบา มองดูคนที่นอนไม่ได้สติแล้วเดินหลบมาในห้องนอนของตัวเอง เช้าวันถัดมาผู้ชายแปลกหน้าฟื้นตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวหนัก พี่ขิมเล่าที่มาที่ไปให้เขารับรู้ ชายหนุ่มกล่าวขอบคุณเธอนับครั้งไม่ถ้วน

“ผมชื่อภาคินครับ ยังไงก็ต้องขอบคุณพวกคุณมากๆ นะครับแล้วก็ขอโทษที่รบกวนนะครับ”

“ไม่ต้องเรียกคุณอะไรหรอกจ้ะ เรียกขิมก็ได้ ส่วนนี่ของขวัญ นางเป็นคนหิ้วคุณมาที่นี่”

“ขอบคุณมากนะครับน้องของขวัญ”

นั่นเป็นเรื่องราวเมื่อหลายเดือนก่อน เพียงขวัญถอนหายใจเบาๆ หลังจากนั้นประมาณสองสัปดาห์ บดินทร์ก็กลับมาหาขิมและให้ช่วยหาที่พักให้กับเขา เขาต้องการหาห้องเช่าราคาถูกเพื่อทำงานและพักอาศัย ขิมนี่แหละติดต่อให้เขาได้ห้องเช่าในคอนโดแห่งหนึ่ง และนั่นทำให้เขากลายเป็นลูกค้าอาหารตามสั่งเจ้าประจำของขิมไปด้วย

เพียงขวัญเดินผ่านประตูกระจกของคอนโด เธอมองเงาตัวเองในกระจกบานขุ่นๆ นั้น แล้วถอนหายใจออกมา เด็กกะโปโลแต่งตัวไม่เป็นอย่างเธอใครจะมาสนใจ เธอไม่ใช่เด็กสาวช่างฝัน โลกความเป็นจริงมันโหดร้ายกับชีวิตเธอมากนัก เธอได้แต่มุ่งมั่นเรื่องการเล่าเรียนและช่วยงานพี่ขิม เวลาว่างก็หัดเล่นมายากลง่ายๆ มันเป็นเหมือนของเล่นของเธอ ก็แน่ล่ะ...เธอไม่มีแม่ที่หยิบยื่นตุ๊กตานุ่มๆ ให้เธอได้กอดเหมือนเด็กคนอื่นๆ มีแต่รอยตีและรอยหวดด้วยเข็มขัดหากทำอะไรไม่ถูกใจก็เท่านั้นเอง

เพียงขวัญได้แต่ถอนหายใจให้กับชะตากรรมชีวิตของตนเอง...