นางร้ายที่รัก : 4

“โต๊ะเดิมใช่ไหมคะ?” เสียงพี่พนักงานถามอย่างคุ้นเคย เดาว่านายนี่คงจะเป็นลูกค้าประจำร้านนี้แน่ๆ รสนิยมดีเหมือนกันนี่

“ครับพี่จอย” เมืองเมฆตอบแล้วเดินตามไปนั่งที่โต๊ะก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมากดๆสักครู่ระหว่างรอเมนูอาหารแล้วจึงวางไว้บนโต๊ะ

“ขออนุญาติวางเมนูอาหารค่ะ” สักพักมีเสียงผู้หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาวางเมนูอาหารไว้บนโต๊ะแล้วยืนอมยิ้มอยู่ข้างๆโต๊ะให้

“เอ่อ..ขอบคุณค่ะ” ร่างบางรับมาเปิดๆดูอยู่ครู่นึง

“พี่อยากกินอะไรสั่งเลยนะสั่งเผื่อผมด้วย...” เมืองเมฆบอกน้ำเสียงอ่อนโยนพลางส่งยิ้มพราวระยับให้ผู้หญิงอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ

“เอ่อ...แล้วนายชอบกินอะไรอ่ะฉันจะได้สั่งให้”

“อะไรก็ได้พี่กินอะไรผมก็กินอันนั้นแหละ” ใบหน้าคมคายยิ้มพรายเต็มใบหน้า

“งั้นเอาต้มยำรวมมิตรน้ำข้น1 หมึกผัดไข่เค็ม1 ไก่ผัดเม็ดมะม่วง1 เอาข้าวด้วยโถนึงค่ะเอ่อปกติเวลาคนนี้เค้ามาเค้าชอบสั่งอะไรมาทานบ่อยๆหรอคะ?” ท้ายประโยคหญิงสาวหันมากระซิบถามคุณป้าพนักงาน

“พ่อหนุ่มคนนี้เวลามาชอบมาสั่งไข่เจียวปูกับต้มยำรวมมิตรจ้ะแม่หนู” คุณป้าพนักงานบอกสีหน้ายิ้มแย้ม

“ค่ะถ้างั้นเพิ่มไข่เจียวปูอีกที่นึงแล้วกันค่ะ ขอบคุณนะคะ” มะปรางบอกพร้อมกับส่งรอยยิ้มหวานๆไปให้คุณป้าพนักงานที่ไม่ว่ามองยังไงก็ไม่เหมือนพนักงานสักนิด

“รับเท่านี้นะคะ ถ้างั้นรบกวนรออาหารสักครู่นะจ๊ะ” เสียงคุณป้าบอกแล้วเดินออกไปสักพักพวกเราก็ได้ยินเสียงแก้วตกแตกดังเพล้งขึ้น

“นี่ยัยป้าเดินยังไงห๊ะไม่เห็นคนหรือยังไงแก่ขนาดนี้แล้วท่าทำงานไม่ไหวก็ลาออกไปให้ลูกให้หลานเลี้ยงได้แล้วนะ!” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดดังขึ้นจากโต๊ะที่คุณป้าเดินผ่านแล้วไปชนกับแก้วน้ำบนโต๊ะนั่นจนหล่นลงมาแตก

“ขะ..ขอโทษนะจ๊ะป้ามองไม่เห็น...” 

หญิงชราพูดตะกุกตะกักเนื้อตัวสั่นน่าจะด้วยความกลัวตกงานกระมัง เมื่อเห็นดังนั้นมะปรางจึงลุกขึ้นเดินฉับๆไปที่โต๊ะนั้นทันที ในขณะที่เมืองเมฆเตรียมจะลุกอยู่แล้วเขาเลยนั่งมองสังเกตุการณ์แทนไปก่อน

“นี่คุณคะมันก็แค่อุบัติเหตุไม่มีใครตั้งใจให้เกิดสักหน่อย ทำไมจะต้องว่าป้าเค้าถึงขนาดนี้ด้วย”

มะปรางเดินไปประคองร่างเล็กที่กำลังสั่นงกๆ โถ...สงสัยจะกลัวตกงานสินะ ก่อนที่เธอจะปรายตาไปมองคู่กรณีของท่านแล้วก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อเห็นนางเอกดังที่เพิ่งถ่ายละครด้วยกันมาอยู่ตรงหน้า

“พี่มะปราง!มายุ่งอะไรด้วยไม่ทราบนี่ไม่ใช่เรื่องพี่สักหน่อย” ลิลลี่นางเอกดังตอบด้วยท่าทางเกรี้ยวกราดไม่สมกับบทบาทนางเอกที่ได้รับเลยเชียว

“ฉันก็ไม่อยากจะยุ่งหรอกนะ แต่มันเป็นหน้าที่พลเมืองดีอย่างฉันที่ทนดูเธอพ่นวาจาหยาบคายใส่คนที่อายุเป็นแม่เธอได้แล้วอย่างนี้ไม่ได้” มะปรางตอกกลับด้วยท่าทางโมโหเช่นกัน

“ทำไมจะพูดไม่ได้ฉันเป็นใครแล้วยัยแก่นี่เป็นใครก็แค่พนักงานเสริฟธรรมดาทำไมฉันจะด่าไม่ได้” 

นางเอกดังยังไม่ยอมแพ้ยังคงเถียงสุดใจในขณะที่มะปรางได้แต่ส่ายหัวให้กับกิริยาก้าวร้าวแบบนี้ ถ้าหากมีใครมาเห็นนางเอกละครดังแต่เบื่องหลังกิริยาวาจาก้าวร้าวร้ายกาจแบบนี้คงได้มีการดับลงบ้าง

“เป็นพนักงานเสริฟแล้วมันทำไมเหรอ?คิดว่าเป็นแค่นางเอกดังแล้วสูงส่งมาจากไหนอย่างนั้นเหรอ” แต่เสียงนี้ไม่ใช่มะปรางนะที่พูดแต่เป็นคุณป้าพนักงานต่างหากที่กอดอกถามด้วยสีหน้าเรียบนิ่งจนเธออกขนลุกขึ้นมาไม่ได้

“ฉันก็สูงส่งกว่าพนักงานกระจอกๆอย่างเธออยู่แล้วจะบอกอะไรให้นะละครเรื่องนึงที่ฉันรับเล่นได้ค่าตัวมากกว่าเธอทำงานที่นี่ทั้งชาติด้วยซ้ำล่ะมั้ง ตอนแรกฉันก็กะจะไม่อะไรแล้วนะ แต่ว่าตอนนี้ฉันจะให้เค้าไล่แกออก!” นางเอกดังยังคงยืนกรานสีหน้าเย่อหยิ่ง

“เกินไปหรือเปล่าลิลลี่เรื่องแค่นี้ถึงกับจะให้ไล่ออกเลยหรือ?” มะปรางร้องถามเสียงเข้มขึ้น

“หึ!คิดว่าไล่ฉันออกได้ก็เอาสิ!”

ให้ตายทำไมคุณป้าไปท้าทายนังนั่นแบบนั้นนะเกิดมันขอให้เจ้าของร้านเค้าไล่ออกขึ้นมาจริงๆจะทำยังไง นึกแล้วก็เลยเกาะแขนท่านพยายามจะห้ามแต่ท่านก็หันมายิ้มให้แล้วส่ายหน้าเบาๆเป็นเชิงว่าไม่เป็นไร

“ผู้จัดการร้านอยู่ไหนไปเรียกมาสิ!” ลิลลี่ยังคงตะโกนสีหน้าเกรี้ยวกราดในขณะที่มีผู้ชายภูมิฐานเดินเข้ามาสีหน้านอบน้อม

“ครับ...ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรกันหรือครับ” ผู้จัดการร้านเดินเข้ามาถามไถ่

“ฉันต้องการให้คุณไล่พนักงานคนนี้ออกไปซะซุ่มซ่ามจนทำน้ำหกใส่ฉันขนาดนี้ อายุก็มากแล้วสมควรจะอยู่บ้านกลับลูกกับหลานได้แล้วล่ะ”

“เอ่อ...คงจะไม่ได้หรอกครับ” ผู้จัดการบอกท่าทีนอบน้อม

“ทำไม!ทำไมไม่ได้ห๊ะ!”

“คุณผู้หญิงท่านนี้ท่านเป็นเจ้าของที่นี่ครับผมคงไม่มีสิทธิ์ไล่ท่านออกได้”

“...” นางเอกดังนิ่งไปชั่วครู่

“...” รวมถึงเธอด้วยเมื่อรู้ว่าผู้หญิงข้างๆหาได้เป็นพนักงานธรรมดาไม่แต่เป็นถึงเจ้าของร้านต่างหาก

“แล้วก็ยังเป็นคุณแม่ของผมด้วย” เมืองเมฆที่เดินตามมาสมทบทีหลังกล่าวขึ้น

“พะพี่เมฆ...มะแม่หรือคะ!”

ลิลลี่ได้แต่อ้าปากค้างพะงาบๆทำอะไรไม่ถูก อุตส่าห์สะกดรอยตามมากะว่าจะมาอ่อยเขาให้ได้กลายเป็นว่าดันไปมีเรื่องกับแม่เขาเสียได้ สุดท้ายคนที่ได้คะแนนไปกลายเป็นนางร้ายที่เธอไม่ชอบหน้าเสียนี่

“ที่บ้านสอนมายังไงหรือแม่หนูกิริยามารยาทถึงได้แย่ขนาดนี้ น่าสงสารพ่อแม่นะมีลูกสาวเป็นถึงนางเอกดังแต่นิสัยแย่เหลือทนจริงๆ” แม่ของเมืองเมฆพ่นคำพูดใส่นางเอกนั่นเป็นชุดจนเจ้าหล่อนหน้าม้านไปเลย

“หึ้ย!!” เมื่อไปต่อไม่ถูกลิลลี่ก็ทำได้แค่คว้ากระเป๋าสะบัดหนีไปโดยไม่พูดไม่จา โดยที่คนข้างหลังได้แต่ส่ายหน้านึกสงสัยกันว่าเธอเติบโตมาอย่างไรกับการใช้ชีวิตอย่างนี้...

“ขอบใจมากนะลูกที่มาช่วยแม่” แม่เมืองเมฆพูดขึ้นกับมะปรางสีหน้าอ่อนโยนเมื่อเห็นได้ว่าลูกชายตนเลือกคนไม่ผิดจริงๆ

“มะไม่เป็นไรค่ะ” รับคำขอบคุณเสร็จมะปรางก็หันไปคาดโทษกับชายหนุ่มที่หลอกเธอมาร้านแม่ตัวเองแถมยังหลอกให้แม่มาเป็นพนักงานเสริฟอีก

...มันน่านัก!!!

“เอาน่าพี่..ป่ะๆกินข้าวกันเถอะกับข้าวมาครบหมดแล้ว” เมืองเมฆจูงมือหญิงสาวกลับไปที่โต๊ะพร้อมกับขยิบตาให้ผู้เป็นแม่เบาๆ

“โห...มีแต่ของน่ากินทั้งนั้นพี่ดูดินี่สูตรแม่ผมทั้งนั้นเลยนะ” ว่าแล้วก็นั่งลงเริ่มตักอาหารเมนูนั้นเมนูนี้ใส่จานให้เธอลองชิมดู

“ขอบคุณ...” ส่วนเธอเองก็เลยตักคืนใส่จานให้เขาบ้างทำให้มื้อนี้ต่างเจริญอาหารดีทั้งคู่เลย

“อื้อ..ร้านนี้อาหารอะไรจริงๆอ่ะทำฉันกินเข้าไปตั้งเยอะจนแน่นท้องไปหมดเลย”

มะปรางพูดพลางลูบท้องป้อยๆในยามที่กวาดทุกอย่างบนโต๊ะลงท้องจนหมดเกลี้ยง ยอมรับเลยว่าอาหารที่นี่ถูกปากทุกอย่างจริงๆ

“ถ้าอร่อยๆเดี๋ยวผมพาพี่มากินบ่อยๆดีไหมครับ?” เสียงทุ้มนุ่มลุ่มเอ่ยขึ้นบ้างอย่างเอาใจ

“ฉันคงอ้วนตายก่อนพอดีน่ะสิ!” มะปรางยู่ปากใส่ชายหนุ่มเล็กน้อยพลางบ่น

“ไม่ต้องกลัวอ้วนหรอกครับเดี๋ยวกลับไปผมจะช่วยเบรินให้พี่เอง...” เมืองเมฆบอกสีหน้าแววตาระยิบระยับแฝงไปด้วยอารมณ์บางอย่าง

“บ้า...” มะปรางหน้าแดงก่ำพึมพัมด่าชายหนุ่มเสียงอ่อนเมื่อเห็นสายตาบ่งบอกถึงอะไรบางอย่างเข้า

“ป่ะกลับบ้านกันเดี๋ยวผมไปส่งที่ห้อง” เช็คบิลเสร็จเรียบร้อยเมืองเมฆก็หยิบกระเป๋าสะพายของหญิงสาวขึ้นมาถือไว้ให้พร้อมกับจูงมือเธอไปด้วยโดยที่เจ้าตัวก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร โดยที่เขาพาไปร่ำลาคุณแม่ของเขาก่อนจะกลับ