1. บทนำ

ค.ศ. 2005 - บ้านเก่าคาร์เตอร์

เสียงเครื่องบินเจ็ตพาดผ่านท้องฟ้ากว้าง... เด็กหญิงตัวเล็กในชุดกระโปรงลายลูกไม้สีซีด ยืนเกาะขอบหน้าต่างมองออกไปที่สวนดอกกุหลาบที่เริ่มเหี่ยวเฉา แววตาของ อีวา คาร์เตอร์ วัยห้าขวบเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย ในมือถือตุ๊กตาผ้าที่ขาดวิ่น

“ย่า... ย่าจะยังรักบ้านนี้ใช่ไหมคะ ถ้าหนูต้องไปอยู่ที่อื่น” เสียงเล็กๆ ถาม คุณย่าแคโรไลน์ ที่กำลังกอดเธอแน่นอยู่ข้างๆ

“บ้านหลังนี้คือชีวิตของย่าอีวา... คือทุกอย่างที่เราเหลืออยู่” แคโรไลน์พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พลางกวาดสายตาไปยังรั้วไม้ที่กั้นอาณาเขต ซึ่งถัดไปคือบ้านหลังใหม่ที่ใหญ่โตโอ่อ่าของตระกูล แบล็กเวลล์

“หนูเกลียด! เกลียดพวกแบล็กเวลล์!” อีวาพึมพำอย่างไม่เข้าใจ แต่รู้ดีว่าความทุกข์ของย่ามาจากคนพวกนั้น

ประตูบ้านเปิดผางออกทันที ดีแลน แบล็กเวลล์ ในวัย 15 ปี ร่างสูงโปร่งเต็มไปด้วยแววตาดูถูกเหยียดหยามเดินเข้ามาพร้อมบิดาของเขา

"พวกเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว คาร์เตอร์!" ดีแลนพูดเสียงดังกร้าว "บ้านหลังนี้... และที่ดินผืนนี้... เป็นของตระกูลแบล็กเวลล์แล้ว"

ภาพสุดท้ายที่อีวาจำได้ในวันนั้นคือภาพใบหน้าเศร้าสร้อยของคุณย่าที่ถูกดึงออกไปจากบ้านอย่างทุลักทุเล และสายตาที่เต็มไปด้วยความรังเกียจเหยียดหยามของเด็กชายดีแลนที่

มองตามเธอมา

 แสงอาทิตย์จางๆ 

บ้านของตระกูล คาร์เตอร์ ตั้งตระหง่านอยู่บนเนินเขาเล็ก ๆ ชานเมือง เป็นบ้านไม้โอ๊กสีขาวขนาดใหญ่ที่เคยเป็นศูนย์กลางของความมั่งคั่ง แต่ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยร่องรอยของกาลเวลาและสถานะที่เริ่มตกต่ำ

เสียงเปียโนเก่าในห้องรับแขกบรรเลงเพลงคลาสสิกเบา ๆ นั่นคือเสียงของ คุณย่าแคโรไลน์ ผู้ซึ่งรักษามารยาทและความสง่างามของตระกูลไว้ไม่ให้ร่วงหล่นไปตามฐานะที่ย่ำแย่ลง

อีวา คาร์เตอร์ ในวัยห้าขวบ สวมชุดกระโปรงผ้าฝ้ายสีอ่อนวิ่งเล่นอยู่ใต้ต้นเมเปิลใหญ่ในสวนที่เคยเขียวชอุ่ม แต่บัดนี้เริ่มมีหญ้าวัชพืชขึ้นแซมแซม แสงแดดยามบ่ายสาดส่องลงมาบนเรือนผมสีทองอ่อน ๆ ของเธอ ซึ่งเป็นประกายเดียวที่ยังคงหลงเหลืออยู่จากความรุ่งโรจน์ของตระกูล

อีวาไม่เข้าใจเรื่องธุรกิจที่ซับซ้อน เธอรู้แค่ว่าบ้านของเธอมีคนแปลกหน้ามาเยี่ยมบ่อยขึ้น ย่ามักจะเคร่งเครียดกับการคุยโทรศัพท์นาน ๆ และดอกกุหลาบที่ย่ารักก็เริ่มเหี่ยวเฉาลงทุกวัน

กำแพงอิฐสีเทาเก่า ๆ เป็นเส้นแบ่งอาณาเขตระหว่างบ้านของตระกูลคาร์เตอร์ กับคฤหาสน์หินอ่อนหลังใหม่ที่โอ่อ่าทันสมัยของตระกูล แบล็กเวลล์

ครอบครัวแบล็กเวลล์ คือ ลูคัส แบล็กเวลล์ นักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่ประสบความสำเร็จจากการเข้ายึดธุรกิจของคู่แข่งอย่างโหดเหี้ยม และนั่นรวมถึงการพยายามบีบธุรกิจเก่าแก่ของตระกูลคาร์เตอร์ด้วย

ความบาดหมางระหว่างสองครอบครัวไม่ได้จำกัดอยู่แค่เรื่องธุรกิจ แต่มันเป็นความเกลียดชังที่ฝังลึกราวกับเป็นมรดกตกทอด แคโรไลน์ คาร์เตอร์ มองว่าตระกูลแบล็กเวลล์คือพวกไร้รากฐานที่ใช้เงินซื้อทุกอย่าง ส่วนลูคัส แบล็กเวลล์ ก็มองว่าตระกูลคาร์เตอร์เป็นพวกหัวเก่าที่ล้าสมัยและสมควรจะถูกกำจัดไปจากแผนที่ธุรกิจเสียที

วันหนึ่ง อีวากำลังวิ่งตามลูกบอลของเธอที่กลิ้งหลุดเข้าไปในฝั่งของตระกูลแบล็กเวลล์

ที่นั่น... เด็กชายวัยสิบห้าปี กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ร่มเงาไม้ รูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าคมเข้มเต็มไปด้วยความเย็นชา ดีแลน แบล็กเวลล์ ลูกชายคนเดียวของลูคัส

อีวาเดินเข้าไปใกล้ด้วยความกลัว ๆ กล้า ๆ

“เอ่อ... ลูกบอลของฉัน” เสียงเล็ก ๆ เอ่ย

ดีแลนเงยหน้าขึ้น ดวงตาคมกริบมองอีวาตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยแววตาที่เต็มไปด้วย ความดูถูก ชัดเจน

“นี่มันที่ดินของฉัน” ดีแลนพูดเสียงเรียบ แต่เต็มไปด้วยอำนาจ “ของสกปรกพวกนั้นไม่ควรมาแตะต้องที่นี่”

เขาไม่ขยับตัวไปหยิบลูกบอลให้ แต่กลับยกเท้าขึ้นเหยียบมันอย่างจงใจ แรงเหยียบทำให้ลูกบอลแบนติดพื้นแล้วแตกดัง ป๊อบ!

อีวาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ น้ำตาคลอเบ้า ดีแลนยืนขึ้นเต็มความสูง ก้มลงมองเด็กหญิงด้วยสายตาที่เย็นชาจนน่ากลัว

“จำไว้ อีวา คาร์เตอร์” ดีแลนกระซิบเสียงต่ำ “ทุกอย่างที่เป็นของตระกูลเธอ... ฉันไม่ชอบ และฉันเกลียดมัน ฉันจะรอดูวันที่ทุกสิ่งที่เป็นของพวกเธอ... หายไปจากที่นี่ทั้งหมด”

อีวาวิ่งร้องไห้กลับไปหาย่า แคโรไลน์กอดหลานสาวแน่นพลางมองข้ามรั้วไปยังบ้านหลังใหญ่ของแบล็กเวลล์ด้วยความโกรธแค้นในใจ เธอรู้ดีว่าคำพูดของเด็กชายวัยสิบห้าคนนั้น ไม่ได้มาจากตัวเขาเอง แต่มาจากคำสอนของบิดาที่ต้องการทำลายตระกูลคาร์เตอร์อย่างแท้จริง

นั่นคือครั้งแรกที่ อีวา สัมผัสได้ถึงความเกลียดชังอย่างรุนแรง และมันเป็นเชื้อไฟที่ทำให้เธอต้องจำ

ภาพ ดีแลน แบล็กเวลล์ ไปตลอดชีวิต