บทที่ 32 (ต่อ)

บทที่ 32 (ต่อ)

 

“เดี๋ยว!” 

ถงฝูถึงกับเอามือตบหน้าผากกับท่าทางที่แสนจะผิดปรกติของเจ้านายพอรู้ว่าคุณหนูซูเมิ่งมาด้วย เพราะจากที่ชินหวังไม่แม้แต่จะหันมาแต่ตอนนี้นั้นทั้งเอ่ยเรียกและหมุนตัวหันกลับมาแทบจะทันที ทำเอาเฟิงอี้ที่หมุนตัวจะเดินออกไปแล้วยั้งเท้าแทบไม่ทัน ส่วนซูเมิ่งก็เลิกคิ้วบางขึ้นอย่างฉงน

“ท่านอามีอะไรให้เฟิงอี้รับใช้หรือเพคะ หรือว่าพระองค์ต้องการขนมเพิ่ม” 

รอยยิ้มยินดีเผยขึ้นบนใบหน้างามจากที่ก่อนหน้าเศร้าสลด นางมองไปที่ชินหวังอย่างเฝ้ารอตอบ ส่วนเจ้าของคำเมื่อครู่ก็เพิ่งตั้งสติได้ เขาละสายตาจากสตรีเบื้องหลังเฟิงอี้แทบจะทันที กระแอมในลำคอเล็กน้อยก่อนเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบตามเดิม

“ใช่ เอ่อ ข้าไม่มีคนชงชาให้…”

“ได้เพคะ หม่อมฉันเพิ่งได้วิธีชงชาแบบฉบับเสด็จย่ามา เชื่อว่าท่านอาต้องชอบเป็นแน่เพคะ…”

พอซูเมิ่งสบตากับชายที่นางไม่อยากเจอหน้ามากที่สุดตอนนี้ก็รู้สึกกระอักกระอ่วนในใจ ดังนั้นพอได้โอกาสจึงรีบขอตัวออกมาในช่วงที่เฟิงอี้กำลังคุยกับเขา พอนางเดินออกมาจากตรงนั้นได้ก็รู้สึกโล่งใจยิ่งนักแต่เหมือนโชคชะตาจะไม่เข้าข้างตนเสียเลย ซูเมิ่งเดินออกมาไม่ทันไรก็ถูกเรียกอีกครา แต่ครานี้เป็นน้ำเสียงแฝงความอบอุ่นของไท่จื่อ 

“คารวะองค์ไท่จื่อเพคะ” 

ซูเมิ่งยอบกายลงกักเก็บอารมณ์ขุ่นมัวของตนเองบนหน้าของหญิงสาวแสดงออกเพียงรอยยิ้มบางเบาตามมารยาทแล้วก็แววตาราบเรียบอย่างเช่นเคย

“เจ้าเรียกเสียห่างเหินจริงเชียว ข้าบอกให้เรียกอย่างเดิมไงเล่า” 

เทียนเหิงมีรอยยิ้มประดับบนหน้าทำให้คำพูดนั้นไม่ได้ไปในทางต่อว่าแต่ทว่ากลับดูเหมือนทั้งสองสนิทกันมากกว่า

“ได้เพคะ ท่านพี่เทียนเหิง” 

ซูเมิ่งต้องยอมรับอย่างขัดมิได้นางเรียกเหมือนที่ซูเมิ่งคนก่อนเคยเรียก ในใจนางตอนนี้ชักเริ่มสงสัยว่าทำไม่ช่วงนี้ถึงมีหลายคนชอบมาบังคับให้ตนเรียกชื่อนู้นชื่อนี้บ่อยเเท้ และพอเห็นว่าซูเมิ่งทำตามบนใบหน้าของเทียนเหิงก็ปรากฏรอยยิ้มพอใจทันที พอนึกขึ้นได้ว่าแท้จริงแล้วตนเองมาหาสตรีตรงหน้าด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่รอช้า เขาจึงรีบเอ่ยต่อ

“เสด็จพ่อข้าเป็นกังวลเรื่องความปลอดภัยของเจ้าน่ะเลยให้ข้าเป็นคนพาเจ้าไปขี่ม้าล่าสัตว์ พอดีว่าท่านพ่อให้พี่ชายทั้งสองของเจ้าติดตามพระองค์ไป ข้าว่าเขาคงเห็นว่าตัวพระองค์ใช้งานตระกูลเจ้าหนักจึงอยากตอบแทนกระมัง” 

ประโยคหลังเทียนเหิงลดเสียงให้เบาลงเพื่อพูดกับซูเมิ่งคนเดียว เพราะเขาเห็นเหมือนว่าสตรีตรงหน้าทำท่าเหมือนจะปฏิเสธ เขาจึงพูดออกไปอย่างนั้นทำให้ริมฝีปากบางต้องหุบลงไม่กล้าเอ่ยอย่างที่คิด แต่ในหัวของซูเมิ่งก็คิดหาทางไม่ให้ต้องตัวติดกับไท่จื่ออยู่ดี

“นางคงไปกับท่านไม่ได้หรอก เพราะนางมีนัดดื่มชากับข้าแล้ว ใช่ไหมองค์หญิงเฟิงอี้”

เว่ยเทียนหมิงที่เพิ่งได้เข้ามาแล้วได้ยินไท่จื่อพูดเมื่อครู่พอดีรีบเอ่ยแทรก …ในใจเขาผุดความคิดขึ้นมาว่าไม่อยากให้ซูเมิ่งไปกับผู้เป็นหลานตนโดยไม่รู้เหตุผลจึงเอ่ยไปอย่างนั้น

ส่วนเฟิงอี้ที่เพิ่งถูกปฏิเสธไม่ให้ชงชาให้ซือหมิงแต่พอเดินมาตรงนี้เขากลับพูดเหมือนว่าจะยอมให้ตนไปนั่งดื่มชาด้วยใบหน้าจึงฉายแววงงงวยชั่วครู่ พอตั้งสติได้แม้ไม่รู้เหตุผลแต่ก็ตอบรับไปก่อน

“อ้อ ใช่เพคะ น้องต้องขออภัยท่านพี่ด้วย ซูเมิ่งเพิ่งมีนัดไปดื่มชากับน้องและก็ท่านอาเพคะ”

เทียนเหิงมองรอยยิ้มจืดเจื่อนของผู้เป็นน้องแท้ ๆตนก็เริ่มรู้สึกเเปลกใจ และยิ่งพอเขามองไปที่ซูเมิ่งและเห็นใบหน้านางไร้รอยยิ้มและแววตาดูโกรธเคืองเล็กน้อยก็พอเดาได้ว่าอาจถูกชินหวังบังคับ 

…เเต่เหตุใดอาเขาถึงต้องให้ซูเมิ่งไปร่วมวงดื่มชาด้วยเล่า คงไม่ใช่กำลังขัดขวางไม่ให้นางไปกับเขาหรอกกระมัง

“งั้นอย่าถือว่าท่านนัดน้องซูเมิ่งก่อนเลยพะยะค่ะท่านอา หม่อมฉันว่าให้นางตัดสินใจเองดีกว่าว่าอยากไปไหนมากกว่ากัน”

สิ้นคำของเทียนเหิงจากสตรีที่อยากไม่เป็นที่สนใจในวงสนทนานี้เหลือเกินก็กลายเป็นว่าตอนนี้ทุกสายตาจดจ้องรอคอยคำตอบของซูเมิ่งคนเดียว 

ตอนนี้ขนาดกลืนน้ำลายนางยังแทบไม่กล้าเลย ไปล่าสัตว์น่ะนางก็อยากไปอยู่หรอกแต่ขอไปคนเดียวได้ไหม แต่หากเทียบกันระหว่างไปกับบุรุษที่นางไม่ชอบหน้าอย่างเทียนเหิง และบุรุษที่นางไม่เคยเดาอารมณ์ได้อย่างเทียนหมิง แน่นอนนางต้องเลือก…

“หม่อมฉันชื่นชอบการดื่มชาท่ามกลางธรรมชาติยิ่งนักเพคะ…” พอชินหวังได้ยินดังนั้นใบหน้าเรียบนิ่งก็ปรากฎรอยยิ้มหยักมุมปากทันที

…หึ เขาคิดไว้อยู่แล้วว่านางไม่กล้าปฏิเสธเขาหรอก 

แต่แล้วพอฟังประโยคถัดมาใบหน้าคมก็มืดหม่นลงทันใด บรรยากาศโดยรอบกายของชายหนุ่มเย็นยะเยือกจนถงฝูต้องรีบสะกิดเตือนผู้เป็นนายให้รู้ตัว

“แต่มางานล่าสัตว์ที่ฝ่าบาททรงจัดขึ้นสักคราหม่อมฉันยังไม่ได้ไปล่าสัตว์สมกับที่มาเลย คงต้องขอไปกับท่านพี่เทียนเหิงแล้วกันเพคะ ไว้โอกาสหน้าไว้หม่อมฉันจะไปดื่มชากับพวกท่านแล้วกัน”

เทียนเหิงลอบยิ้มอย่างสมใจพอซูเมิ่งเอ่ยจบก็คารวะลาทุกคนแล้วก็เดินมาหาเขา ส่วนเฟิงอี้ก็พยักหน้ารับคำในใจลิงโลดยิ่งที่ตนจะได้อยู่กับท่านอาสองคน พอมองไปที่ใบหน้าที่มักจะโผล่มาในความฝันตนก็พลันรู้สึกตระหงิดในใจ สายตาของชินหวังกลับมองตามแผ่นหลังของสหายใหม่นางมิวางตา 

“เดี๋ยวก่อน! ข้าฟังที่คูณหนูซูเมิ่งพูดแล้วก็เห็นด้วย มางานล่าสัตว์ทั้งทีก็ต้องมาล่าสัตว์ งั้นข้าเปลี่ยนใจไปล่าสัตว์ด้วยแล้วกัน ถงฝูเตรียมม้า!”

สิ้นคำร่างสูงก็สะบัดชายเสื้อคลุมเดินออกไปทันที 

…ชายผู้นี้เหมาะกับเป็นชินหวังผู้ที่ไม่มีใครเดาความคิดได้เสียจริง

 

ในกระโจมขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง ภายในกระโจมถูกประดับประดาไปด้วยเครื่องใช้กระเบื้องราคาสูง สตรีรูปร่างอิ่มอวบพอมีน้ำมีนวลในชุดชาววังสีน้ำเงินขลิบทองปักลายบุปผางามสง่ากำลังนั่งบนตั่งกลางกระโจม ทันทีที่ผ้าปิดเป็นประตูกระโจมเปิดขึ้น บุรุษพิมพ์เดียวกันกับสตรีบนตั่งก็ก้าวเข้ามา ใบหน้าของผู้มาใหม่ดูอิ่มเอมมีความสุขจนล้นออกจากดวงตากระจ่างใส

“เสด็จแม่เรียกลูกมามีเรื่องอันใดหรือพะยะค่ะ” 

เว่ยเทียนเหิงเข้านั่งลงยังตั่งไม่ไกลจากผู้เป็นมารดา เขาเพิ่งกลับจากการไปล่าสัตว์ยังไม่ทันไปเปลี่ยนชุดที่กระโจมตนเองก็มีนางกำนัลของผู้เป็นแม่ตามให้มาพบ และเขาก็เดินมาหาด้วยทั้งที่ไม่รู้ว่าเรื่องใด

“แม่ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษหรอก ไปล่าสัตว์เป็นอย่างไรบ้างล่ะ” 

เสียงหวานของฮองเฮาเอ่ยออกมาอย่างเคย ซึ่งพอจบประโยคที่นางพูดผู้เป็นบุตรก็แย้มยิ้มกว้างขึ้นและเอ่ยขึ้นน้ำเสียงเต็มไปด้วยความสุขล้น

“ในป่าครานี้อุดมสมบูรณ์ยิ่ง พวกเราเข้าไปในป่าชั้นนอกเพียงไม่มากก็ล่าได้สัตว์หลากชนิดพะยะค่ะ ลูกคิดว่าพรุ่งนี้ตอนที่เปิดให้แข่งกันล่าสัตว์คงสนุกน่าดู เเละที่น่าแปลกใจคือน้องซูเมิ่งฝีมือเก่งกาจยิ่งนักพะยะค่ะ สัตว์ที่ล่าได้เป็นฝีมือนางเกือบทั้งหมดเลย” 

พอพูดถึงตรงนี้เทียนเหิงก็นึกถึงสตรีในชุดราบเรียบแต่กลับตราตรึงใจเขานามซูเมิ่ง วันนี้ตอนอยู่ในป่านางดูเป็นตัวเองมากที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็น ไม่พยายามฝืนยิ้มและปฏิบัติตัวห่างเหินกับเขาอย่างเคย รอยยิ้มบนใบหน้าของซูเมิ่งยามที่นางล่าสัตว์ได้ทำเอาเขาแทบไม่มีสมาธิล่าสัตว์ได้แต่ลอบมองนางตลอด และก่อนจากลาแยกย้ายกลับกระโจมซูเมิ่งก็บอกเขาว่านางจะทำเนื้อย่างมาตอบแทนเขาด้วย ซึ่งตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาอาหารจึงทำได้แค่รอ

“แล้วมื้อเย็นนี้หากเสด็จแม่ไม่รังเกียจเดี๋ยวลูกจะนำเนื้อย่างสูตรน้องซูเมิ่งมาให้ท่านทาน รับรองท่านทานได้แน่ไม่เหมือนจานไหน ๆที่ท่านเคยทาน”

เนื่องจากปกติเขารู้ว่าเป็นผู้เป็นมารดาไม่ทานเนื้อย่างที่ไม่ผ่านการปรุงเป็นแกงจึงอยากให้ท่านลองสูตรซูเมิ่งบ้าง โดยไม่คิดเลยว่าพอผู้เป็นมารดาได้ยินดังนั้นในใจร้าวรานเพียงใด จากที่นางฟังบุตรชายตนพูดมาล้วนเอ่ยถึงสตรีนางนั้นแทบนับครั้งไม่ถ้วนทั้งที่ตนยังไม่ได้เอ่ยถามถึงเลย แต่ถึงคิดกระนั้นใบหน้างามไร้รอยเหี่ยวย่นก็แย้มยิ้มส่งกลับไป ไม่ได้ปฏิเสธหรือตอบรับอะไร สักพักฮองเฮาก็ไล่ไท่จื่อไปโดยบอกว่าตนเหนื่อยแล้วอยากพัก พอแผ่นหลังกว้างพ้นสายตาเดินไกลออกไปจากกระโจม มือบางยกปัดถ้วยชาทิ้งลงพื้นระบายอารมณ์กรุ่นโกรธ นางกำนัลภายในห้องหดหัวตัวสั่นก้มหน้าแนบพื้นไม่มีใครกล้าออกเสียง มือเรียวเจ้าของร่างงามกำแน่นใบหน้าบิดเบ้อย่างคุมไม่ได้