บทที่ 50

#####บทที่ 50

 

 

นับจากวันที่กลับจากไปเยี่ยมจวนตระกูลไป๋ซูเมิ่งก็รอบางอย่างจนสิ่งที่นางรอคอยก็มาถึง ไป๋จื่อเข้ามาหาซูเมิ่งในห้องหนังสือพร้อมปิดประตูแน่น จนในห้องเหลือเพียงซูเมิ่งและไป๋จื่อสองคน

“ครานี้ได้เรื่องแล้วเพคะพระชายา”

“ว่ามา...”

ตามที่ให้ไป๋จื่อออกไปรับเรื่องที่นางให้เป่าต้ง บ่าวบุรุษที่ซูเมิ่งไว้ใจในจวนตระกูลไป๋ทำเรื่องบางอย่างในจวน การมารายงานครานี้ของเป่าต้งนั้นต่างออกไปจากครั้งก่อน ๆแล้ว เรื่องที่ซูเมิ่งกำลังเฝ้าคอยเป็นเรื่องเกี่ยวกับไป๋หย่งคังบิดาของซูเมิ่งเอง ในวันที่นางกลับไปเยี่ยมบ้านนั้นนอกจากซูเมิ่งจะเข้าไปขอพบหย่งคังเป็นการส่วนตัวแล้วนางยังเรียกเป่าต้งเพื่อมอบหมายงานให้ทำด้วยนั่นก็คือ ให้เขาคอยจับตาดูไป๋หย่งคังตลอดทุกฝีก้าวตอนที่อยู่ในจวนไม่เว้นแม้กระทั่งช่วงกลางคืน และให้มารายงานนางทุก ๆสามวัน ในช่วงแรก ๆ สิ่งที่ไป๋หย่งคังทำนั้นซูเมิ่งคิดว่าปรกติทั่วไป แต่พอได้ฟังคำจากเป่าต้งรายงานหลาย ๆคราซูเมิ่งเริ่มสงสัยบางอย่างเข้าให้แล้ว กิจวัตรหนึ่งที่น่าสงสัยคือไป๋หย่งคังมักจะเทียวไปเรือน ๆหนึ่งทุก ๆสองหรือสามวันเสมอและใช้เวลาอยู่ที่นั่นราวสองเค่อ สิ่งที่น่าประหลาดคือเรือนแห่งนั้นถูกปิดตายมาตั้งแต่ซูเมิ่งจำความได้แล้ว เป็นเสมือนเรือนที่ถูกลืมเลือน ไม่มีแม้ส่งบ่าวไปทำความสะอาด แต่ช่วงหลังจากซูเมิ่งกลับมาจากการไปเยี่ยมเยือนไป๋หย่งคังกลับมาเรือนแห่งนั้นบ่อยขึ้น มันไม่น่าสงสัยหรือ

แน่นอนพฤติกรรมอันน่าสงสัยนี้ซูเมิ่งรู้ว่านี่เป็นผลลัพธ์จากการที่ซูเมิ่งหย่อนอาหารรอเหยื่อไว้นั่นเอง คราที่นางเข้าพบไป๋หย่งคังตามลำพังนั้นซูเมิ่งแสร้งเอ่ยถึงเรื่องที่เฟยจินเกลียดนางเพราะนางเป็นเหตุทำให้เจ้าตัวเป็นอันตรายใช่ไหม แต่ตามจริงซูเมิ่งหาได้คิดอย่างนั้นไม่ นางรู้ว่ามีบางอย่างที่ไป๋หย่งคังปกปิดไว้ซึ่งน่าจะเกี่ยวกับที่มาของพิษนี้อย่างไม่ต้องสงสัย พอซูเมิ่งเอ่ยอย่างนั้นไปไป๋หย่งคังก็เผยสีหน้าคลายกังวลออกมานั่นแปลว่าเรื่องที่นางพูดนั้นไม่ใช่เรื่องจริงหรอก เฟยจินเกลียดนางไม่ใช่เพราะเรื่องพิษแต่ต้องเป็นสาเหตุอื่น และการที่ซูเมิ่งไปพูดเรื่องนี้กับไป๋หย่งคังก็เหมือนการกวนน้ำให้ขุ่น จิตใจแห่งความกังวลของเขาทำให้เขากลับมาคิดและกังวลเรื่องความลับนั่นอีกครั้ง และคงเป็นเหตุให้เขาไปที่เรือนปิดตายแห่งนั้นบ่อยขึ้นเช่นกัน

หากซูเมิ่งอยากรู้ว่าท่านพ่อปกปิดเรื่องอันใดอยู่นางจำเป็นต้องไปตรวจดูที่ห้องแห่งนั้นเสียหน่อยแล้วล่ะ

 

ซูเมิ่งหาข้ออ้างว่าตนป่วยและไม่อยากให้ซือหมิงมานอนด้วยเพราะกลัวจะติดไข้เพื่อออกมานอกจวนในตอนกลางคืน ซึ่งกว่าซือหมิงที่แม้ไม่ได้มานอนด้วยแต่ก็ขอเฝ้านางจนกว่าจะหลับไปก็ปาเข้าไปยามโฉ่วแล้ว และกว่านางจะนั่งรถม้าที่ให้เป่าต้งหาให้เพื่อไปจวนตระกูลไป๋ยามนี้จึงเป็นยามที่คนส่วนใหญ่เข้านอนหมดแล้ว ด้วยความที่นางรู้ว่าร่างกายตัวเองไม่ควรใช้กำลังมากจึงพยายามลดแรงโดยการนั่งรถม้ามา พอมาถึงที่จวนก็ให้เป่าต้งจัดการทางเข้าให้สะดวกไร้คนเฝ้ายาม ซูเมิ่งในชุดดำล้วนจึงลอบเข้าจวนได้โดยไม่มีใครรู้

ด้วยความที่ซูเมิ่งนั้นชอบวิชาตัวเบาของยุคนี้เป็นที่สุดจึงฝึกเยอะและชำนาญพอตัว ร่างบางในชุดดำลัดเลาะวิ่งบนหลังคาไร้เสียงมุ่งไปยังเรือนที่ถูกปิดตายในจวนตระกูลไป๋ ด้วยความที่ข้างล่างภายในจวนมีองครักษ์คอยตรวจตราอยู่ด้วยและนางสามารถให้เป่าต้งจัดการได้เพียงคนเฝ้ายามหน้าประตูเท่านั้น ซูเมิ่งจึงจำต้องคอยระวังคนตรวจตราด้วย แต่เนื่องจากสมัยที่นางยังอาศัยอยู่ที่จวนไป๋ซูเมิ่งก็ศึกษาแผนการตรวจตราของจวนมาพอตัว เรื่องดังกล่าวจึงมิใช่ปัญหาสำหรับนาง และยิ่งรอบเรือนปิดตายนี้ไร้คนเฝ้าแต่อย่างใด

บานประตูหน้าเรือนมีโซ่คล้องไว้ ...ถูกปิดผนึกไว้

แต่โชคเหมือนเข้าข้างนาง บานหน้าต่างบานหนึ่งนางงัดและมันสามารถเปิดได้ ภายในห้องโยงยางไปด้วยหยักไย้ ห้องเต็มไปด้วยฝุ่น แต่มีตะเกียงที่มีไส้พร้อมใช้ ซูเมิ่งจึงจุดไฟขึ้นมาทำให้มองเห็นของภายในห้องชัดเจนขึ้น ห้องนี้มีเครื่องเรือนครบครันแบบที่สามารถมีคนอาศัยได้เลย ทั้งตู้ เตียง โต๊ะ พอเปิดหีบในห้องดู ภายในมีเสื้อผ้าเต็มหีบ เนื้อผ้าเป็นแบบที่นางใช้ตอนอาศัยอยู่ในจวนไป๋เลย เป็นเนื้อผ้าที่คนระดับเจ้านายในเรือนถึงสามารถใช้ได้ บริเวณเตียงนอนไม่ค่อยมีฝุ่นเท่าที่อื่น เหมือนมีคนนอนบ้างทำให้บริเวณนี้ไร้ฝุ่น ส่วนของโต๊ะก็มีบริเวณหนึ่งไม่มีฝุ่นเช่นเดียวกับเก้าอี้ตัวหนึ่งมีรอยคนนั่งอยู่

การที่มีบริเวณบางแห่งไม่มีฝุ่นน่าจะมาจากไป๋หย่งคังเข้ามาใช้พื้นที่พวกนี้ และหากสังเกตที่พื้นก็มีรอยเท้าขนาดใหญ่ที่น่าจะเป็นของท่านพ่อนาง มีรอยเท้าเหมือนเดินไปที่เตียงนอน ไปที่โต๊ะ และไปหยุดที่กำแพงด้านหนึ่ง ซูเมิ่งเดินตามรอยเท้านี้ไป นางหยุดที่ผนังด้านหนึ่งตรงหน้าไม่มีตู้ใด หรือสิ่งที่น่าจะทำให้ไป๋หย่งคังจำเป็นต้องเดินมาที่ตรงนี้เลย มือบางยกขึ้นสัมผัสกำแพงและฉับพลันผนังกำแพงซี่หนึ่งก็ขยับเล็กน้อยเปิดออกเป็นช่องว่างเล็ก ๆ ซูเมิ่งจึงแงะแผ่นไม้นั้นออก ตรงหน้าปรากฎเป็นช่องว่างขนาดเท่าหัวคนมีสมุดเล่มหนึ่งอยู่ในนั้น

ซูเมิ่งหยิบสมุดเล่มนั้นออกมาพอเปิดออกกระดาษใบหนึ่งร่วงหล่นออกมา

หากท่านได้อ่านจดหมายฉบับนี้ข้าคงได้จากท่านมาแล้ว ตลอดเวลาข้าได้ใช้ชีวิตอยู่กับท่านข้ามีความสุขมาก จากโลกอันแสนมืดหม่นกลับมีท่านเป็นดังดวงอาทิตย์ที่คอยส่องสว่างนำทางชีวิตข้าให้มีสีสัน ได้รู้จักคำว่าชีวิตจริง ๆ ความเมตตาที่นายท่านมีให้ข้านั้นข้าขอน้อมรับและฝากแก้วตาดวงใจของข้าให้ท่านดูแลด้วยแม้ไม่มีข้าแต่ก็ขอให้ท่านดูแลนางให้ดีมอบความรักให้นางอย่างที่มอบให้แก่ข้าเสมอมา ด้วยเวลาชีวิตที่เหลืออีกไม่มากนี้ข้ามีเหตุจำเป็นต้องลาจากนายท่านมา ชีวิตที่เหลือนี้ของข้ามิอยากให้แก้วตาดวงใจข้าจำต้องแปดเปื้อน ท่านเสียสละเพื่อข้าช่วยปกปิดสถานะของข้า แต่ข้านั้นคงไม่สามารถเอาเปรียบนางที่รักท่านได้อีกต่อไป แม้ข้าจะอยากละทิ้งตัวตนอันแสนเกลียดชังนี้มากเพียงใดแต่ก็คงไม่สามารถทำได้อย่างใจหวัง เหตุใดหนอข้าถึงไม่เกิดมาเป็นคนอาณาจักรเดียวกับท่าน เหตุใดหนอข้าจักต้องเกิดมาในสถานะนี้ อย่างไรข้าก็คือปรปักษ์กับท่าน ความจริงนี้ไม่มีสิ่งใดล้มล้างได้ จากนี้ไปข้าขอให้ท่านทำเหมือนไม่มีข้าอยู่ ตัวตัวของข้าขอให้ตายไปพร้อมกันกับร่างกายนี้

รักนายท่านสุดหัวใจ

จดหมายฉบับนี้สามารถไขความข้องใจซูเมิ่งได้หมดสิ้น ความลับที่ไป๋หย่งคังปกปิดไว้แม้แลกด้วยชีวิตของซูเมิ่งก็ไม่ยอมบอกนั้น สมควรเป็นความลับต่อไปเสียจริง

ข้อสันนิฐานของตัวเองที่เคยคิดว่าซูเมิ่งมิใช่ลูกที่แท้จริงของเฟยจินนั้นไม่คิดว่าจะเป็นจริง จากการลองคิดคำนวณประกอบกันทั้งหมดที่ซูเมิ่งเผชิญมาแล้ว ซูเมิ่งคือลูกของปรปักษ์แผ่นดินนี้ เจ้าของจดหมายนี้ หรือก็คือสายลับของอาณาจักรชิงจงนั่นเอง โดยอ้างอิงจากพิษที่ได้รับการถ่ายทอดมาและการปิดบังของไป๋หย่งคัง รวมถึงความเกลียดชังของเฟยจินที่ได้ถือว่าเป็นมารดาในนามของนาง ซูเมิ่งคาดว่าแม่ที่แท้จริงของนางคงมีเหตุให้พบรักกันตอนที่นางนั้นเป็นสายลับมาทำภารกิจบางอย่างที่อาณาจักรแห่งนี้ และคงอาศัยอยู่ในเรือนแห่งนี้และภายในเวลาสองปีซึ่งเป็นเงื่อนไขที่พิษที่อยู่ในร่างสายลับทุกคนจะออกฤทธิ์คงได้ให้กำเนิดซูเมิ่งออกมา ซึ่งมารดาของนางรู้ตัวว่าตัวเองมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานจึงหนีออกไป ส่วนไป๋หย่งคังคงใช้วิธีการบางอย่างทำให้ซูเมิ่งเป็นลูกของเฟยจินได้อย่างแนบเนียน

ซูเมิ่งเคยคิดนะว่าสวรรค์นั้นแสนใจดีได้ให้โอกาสนางเกิดใหม่อีกครั้งในร่างคุณหนูแสนธรรมดาคนหนึ่ง แต่หารู้ไม่แล้วสวรรค์ก็ยังคงใจร้ายกับนางเช่นเดิม ชาติก่อนเลือกไม่ได้จำต้องถูกบังคับให้เป็นสายลับจัดการเรื่องแสนดำมืด มาชาตินี้เกือบดีแล้วเชียวไยกลับต้องมาเกิดในร่างที่มารดาเป็นสาบลับที่เป็นปรปักษ์อาณาจักรเกิดด้วยหนา

อย่างที่ในจดหมายเอ่ยเลย ความที่นางคือสายเลือดของผู้เป็นปรปักษ์แผ่นดินอย่างไรก็คือความจริงไม่สามารถปฏิเสธได้ หากความลับนี้รั่วไหลว่าคนตระกูลไป๋หรือแม้กระทั่งซือหมิงเองนั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกับสายลับของอาณาจักรฝ่ายตรงข้ามแล้วย่อมไม่พ้นโทษสถานหนักเป็นแน่

ซูเมิ่งเข้าใจเหตุผลที่มารดาแท้ ๆของตนหนีไป หากเราได้รักสิ่งใดมาก ๆแล้วย่อมมิอยากให้สิ่งนั้นแปดเปื้อนหรอก

...และสำหรับซูเมิ่งก็เช่นเดียวกัน 

ครอบครัวที่มอบความรักให้นาง หรือแม้กระทั่งสามีที่เป็นทุกอย่างให้ซูเมิ่งแล้วในชาตินี้ คงมิมีใครแทนที่ซือหมิงในใจของนางได้ ซูเมิ่งก็ไม่อยากทำให้แปดเปื้อนเช่นเดียวกัน

 

วันต่อ ๆมาหลังจากกลับมาจากจวนตระกูลไป๋ในค่ำคืนนั้นซูเมิ่งก็กลับมาใช้ชีวิตปรกติ ช่วงกลางวันแอบปักถุงผ้าให้เขา พักรักษาตัวตามที่หมอพิษสั่งอย่างเคร่งครัดจวบจนผ่านวันสุดท้ายที่นางต้องทานเทียบยาก็มาถึง วันนี้สิ้นสุดกระบวนการการถอนพิษออกจากร่างของซูเมิ่งแล้ว หลังจากอาบน้ำก่อนนอนเรียบร้อยซูเมิ่งก็ขึ้นไปนอนบนเตียงตามปรกติเพื่อรอซือหมิงเข้ามานอนเคียงข้างหลังจากเขาจัดการงานเรียบร้อยแล้ว

ฟูกบนเตียงหยุบลงตามน้ำหนักตัวของผู้มาใหม่ รอยจุมพิตแสนอบอุ่นประทับลงบนหน้าผากงามของสตรีใต้ผ้าห่มก่อนไสตัวลงเอนนอนข้างซูเมิ่งและไม่ลืมเอื้อมมือโอบกอดเอวบางให้ขยับเข้าแนบกายตัวเองด้วย

ฉับพลันคนในอ้อมอกเขยิบตัวหนีและผลักตัวเองขึ้นคร่อมซือหมิง สองแขนค้ำเตียงทำให้ใบหน้าซูเมิ่งห่างจากซือหมิงเพียงหนึ่งฝ่ามือ

“วันนี้วันอะไรท่านพี่ซือหมิงไม่รู้หรือเพคะ”

รอยยิ้มแสนเย้ายวนพร้อมเสียงที่เปล่งออกมาแผ่วเบาแฝงด้วยสำเนียงแหบเสน่ห์ ซูเมิ่งจ้องมองดวงตาของคนใต้ร่าง นางรอคำตอบของเขาอย่างท้าทาย

“ข้าคิดว่าเจ้าหลับแล้วเสียอีก แกล้งหลับหรือ?”

ซือหมิงตั้งใจไม่ตอบคำถามนาง เขาเชื่อว่านางรู้ดีว่าเขานั้นรอวันนี้มากเพียงใด แต่ถึงกระนั้นซือหมิงก็ไม่คิดว่าจะเป็นนางเองที่ท้วงเขาขึ้นมา ปรกติหากซือหมิงไม่ขอนางก็ไม่เคยเริ่มเรื่องแบบนี้ก่อนหรอก 

...แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ชอบทั้งหมดนั่นแหละ

“แล้วท่านพี่ซือหมิงคิดอย่างไรล่ะเพคะ”

นัยน์ตาแสนเชื้อเชิญที่ซูเมิ่งส่งไปทำเอาซือหมิงขนลุกชันในกายร้อนลุ่มอย่างรวดเร็ว

“ข้าคิดวะ...”

ซูเมิ่งไม่ได้ต้องการคำตอบอยู่แล้วฉะนั้นนางจึงไม่รอให้เขาพูดจบ ริมฝีปากอ่อนนุ่มของซูเมิ่งแนบชิดริมฝีปากคนใต้ร่างทันที ลิ้นสีชมพูเล็กแทรกเข้าไปในปากซือหมิง นางดูกลืนริมฝีปากของเขาราวจะกลืนกินซึ่งซือหมิงก็ไม่ได้ปล่อยให้ซูเมิ่งกระทำอยู่ฝ่ายเดียว ลิ้นสองคนพัวพันต่อสู้อย่างไม่ยอมใคร มือเรียวเอื้อมจับให้มือหนายกขึ้นมาโอบเอวตนเอง นางแนบทั้งร่างทิ้งน้ำหนักตัวลงบนกายแกร่งสัมผัสถึงความอบอุ่นที่แสนห่วงหา แต่ต่อจากนี้ไปซูเมิ่งคงมิอาจสัมผัสความอบอุ่นนี้ได้อีกแล้ว

...ครานี้ซูเมิ่งคิดว่าจะมอบทั้งกายและใจให้เขาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจากลา

ความเร่าร้อนที่คนรักมอบให้อีกทั้งลมหายใจอุ่นนั้นแผดเผาร่างกายกำยำจนอารมณ์พลุ่งพล่านมิอาจต้านทาน ทำให้ซือหมิงพลิกตัวเองขึ้นคร่อมซูเมิ่งเป็นฝ่ายกุมสิ่งที่จะดำเนินต่อไปเอง เขาใช้มือถอดชุดออกจากร่างขาวนวลอย่างเร่งรีบจากนั้นก็ถอดชุดของตัวเองบ้างจนตอนนี้ทั้งสองร่างกายเปลือยเปล่าเป็นที่เรียบร้อย ซือหมิงก้มลงดอมดมกลิ่นกายสุดแสนหอมยั่วสวาทพลางไล้ชิมความอวบนุ่มตรงหน้าอย่างคนตะกละตะกลาม สองเนินเขาดูเหมือนจะมีขนาดใหญ่ขึ้นกว่าคราแรกที่ได้ชิมอีกทั้งรสสัมผัสนั้นแสนนุ่มลื่น ส่วนมือหยาบกร้านจากการฝึกยุทธิ์ก็ไล้ทั่วร่างไล่จากขาอ่อนวนไปถึงสะโพกงามงอน เสียงครางกระเส่าของคนใต้ร่างสร้างความพึงพอใจให้เขาอย่างมาก มันช่างเพราะพริ้งยิ่งกว่าเครื่องดนตรีชิ้นไหน ๆ

“ข้ารักท่าน รักท่านแต่เพียงผู้เดียว”

ซูเมิ่งเอ่ยน้ำเสียงแหบพร้อมครางมิหยุดหย่อน นางจะจำสัมผัสนี้ไปจนวันที่ชีวิตจะหาไม่ คิดได้ดังนี้ซูเมิ่งก็เกี่ยวคอซือหมิงลงมาจุมพิตตนอย่างนุ่มนวลอ่อนหวาน ฝ่ามืออีกข้างลูบไล้กายเปล่าของคนด้านบนเพื่อให้คลายความรู้สึกมวนท้องที่กำลังเล่นงานตัวเองแทบอดทนไม่ไหว

ซือหมิงรับสัมผัสที่ซูเมิ่งมอบให้อย่างเผลอไผล มังกรที่ผงาดมานานพร้อมโจมตีแล้ว มันค่อย ๆดันเข้าสู่โพรงอุ่นจนสุดลำพร้อมเสียงคำรามลั่น ครานี้เข้าเร่งความเร็วกระแทกเข้าสู่ร่างบอบบางอย่างมิอาจอดทนเชื่องช้าได้ ความสุขสมครานี้เข้าต้องการชดเชยกับการอดกลั้นที่ผ่านมา ร่างบอบบางเคลื่อนไหวไปตามแรงผลักดันที่ร่างกำยำด้านบนกระทำ นางพร้อมรับทุกสัมผัสที่เขามอบให้ทุกกระบวนท่าแล้ว