บทที่ 47 (ต่อ)

บทที่ 47 (ต่อ)

“คุณหนู พร้อมแล้วออกมาได้เลยนะเจ้าคะขบวนของชินหวังใกล้มาถึงแล้วคุณหนูออกมาได้เลยเจ้าค่ะ”

ร่างงามระหงเดินตามนางกำนัลเจี่ยงและคนอื่นออกจากห้องนอนเพื่อไปยังโถงจัดงาน

ไม่นานขบวนเสด็จของชินหวังก็หยุดลง ทั้งขุนนาง และทหารรักษาพระองค์ตั้งขบวนจนหางยาวไปไกลลิบตา บนม้าต้นขบวนร่างกำยำงามสง่าในชุดแดงผ่าเผย นัยน์ตานิ่งลึกล้ำยากคาดเดา ยามปรายตาไปทางใดเหล่าบ่าวใช้ที่ติดตามเจ้านายจวนตระกูลไป๋ออกมาต้อนรับต่างเขินหน้าแดงเป็นลูกตำลึง ซือหมิงเหวี่ยงตัวลงจากอานม้าท่าทางงามสง่าเต็มไปด้วยอำนาจ

แม้วันนี้เขาจะยังคงท่าทาดุดันเข้าถึงยากอยู่แต่หากเป็นคนสนิทของซือหมิงย่อมมองออกมาเจ้านายของพวกเขานั้นนัยน์ตาเปล่งประกายเจิดจ้ากว่าวันใด และริมฝีปากบางนั่นก็หยักยกเล็กน้อยด้วย

พอซือหมิงถูกเชิญเข้ามาในจวนเพื่อไปยังห้องโถงกลาง ก็พอดีกับที่นางกำนัลเจี่ยงจูงมือซูเมิ่งซึ่งมีผ้าสีแดงผืนใหญ่ปิดใบหน้าเดินออกมา ขนาดไม่เห็นหน้าตาซือหมิงยังรู้สึกใจเต้นแรงขึ้นมา เขามองเห็นเพียงทรวดทรงและท่าทางการเดินนั่นก็รู้สึกภาคภูมิใจเป็นไหน ๆ พอถึงย้อนไปคราที่เขาพบนางครั้งแรก ท่ามความมืดมิดในค่ำคืนหนึ่งในป่ากว้าง ร่างงามสง่าผิวขาวสะท้อนแสงจากดวงจันทร์ยังคงติดตราตึงใจเขาไม่เคยเลือน หลังจากวันนั้นเขาก็ให้คนของเขาติดตามแม่นางน้อยจึงได้รู้ว่านางปลอมเป็นชายสวมหน้ากากกำลังมุ่งหน้ากลับเมืองหลวง และที่หน้าตกใจไปกว่านั้นคือพ่อหนุ่มน้อยคนนี้ก็คือซูเมิ่งที่ถูกลักพาตัวไปนั่นเอง 

สิ่งที่ทำให้ซือหมิงคิดติดใจสตรีผู้นี้มิใช่เพราะใบหน้างามล่มเมืองแต่คือจิตวิญญาณนักสู้ ความไม่ย่อท้อ และความไม่เหมือนใครของนางต่างหาก สิ่งนี้คือเสน่ห์ที่ทำให้เขาจำต้องได้ซูเมิ่งมาครอบครอง และวันนี้สตรีผู้นั้นก็อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

เมื่อไป๋หย่งคังเข้ามานั่งตำแหน่งของตัวเองข้างเฟยจินพิธีจึงเริ่มขึ้น ตลอดพิธีซือหมิงนั้นใจไม่อยู่กับเนื้อตัวตลอดเลย เขารู้สึกร้อนลุ่มยามเมื่อสัมผัสมืออันแสนนุ่มของซูเมิ่ง จวบจนเขาถูกส่งให้ขึ้นม้าและซูเมิ่งขึ้นเกี้ยวเพื่อมุ่งหน้ากลับจวนชินหวังจึงได้สติกลับมา

ขบวนคนมุ่งหน้าสู่จวนอันโอ่อ่าของชินหวัง เมื่อถึงซูเมิ่งถูกพาไปรอที่ห้องส่วนเขาจำต้องไปอยู่รับแขกเหรื่อที่มางานกว่าจะได้เข้าห้องหอก็ปาไปยามที่ท้องฟ้ามืดครึ้มแล้ว

ตอนอยู่รับความยินดีจากแขกที่มาร่วมงานนั้นจำต้องรับสุราที่มาคารวะทุกจอก ทำให้เขาผู้ที่ถือได้ว่าคอแข็งประมาณนึงรู้สึกมึนได้ อาจเป็นเพราะพี่ชายของซูเมิ่งทั้งสองที่ขอประชันดื่มสุราเขาไปหลายไห โดยบอกว่าหากเขาดื่มทั้งหมดได้ถึงจะยอมยกน้องสาวตนให้ ทั้งที่จริงน้องสาวของพวกเขานั้นอย่างไรก็เป็นของเขาแน่แต่ถึงกระนั้นซือหมิงก็ยอมรับคำท้าแต่โดยดี

เขาดื่มไปสองไหเต็มแต่ยังสามารถยืนได้มั่นคงอย่างเดิม แต่กลับเป็นไป๋ลู่ซานและไป๋เหินซานที่เมาแทบยกหัวไม่ขึ้นแทน

และนั่นทำให้เขาสามารถมายืนอยู่ในห้องหอของเขาได้ตอนนี้ ยืนอยู่ตรงหน้านางผู้เป็นที่รัก ใกล้เพียงช่วงแขนเดียวแต่กลับไกลราวแม่น้ำขวางกั้น 

...เขาอยากจะรีบทำพิธีให้เสร็จเสียจริง ตอนนี้เขาแทบอยากสัมผัสแนบเนื้อแสนหอมหวานตรงหน้าใจแทบขาดดิ้นแล้ว

“เชิญท่านชินหวังและชายาเอกแลกแก้วสุราเพคะ”

นางกำนัลเจี่ยงเอ่ยเสียงดังเรียกสติของซือหมิงได้เป็นอย่างดี มือหนาของบุรุษชุดแดงหยิบคันชั่งขึ้นมาเกี่ยวเปิดผ้าที่คลุมใบหน้าของซูเมิ่งออก

ทันทีที่สบเข้ากับนัยน์ตาสีดำลุ่มลึกแสนเย้ายวนของสตรีตรงหน้านั้นแทบทำให้หัวใจของซือหมิงหยุดเต้น บุรุษใบหน้าเคร่งขรึมก่อนหน้าที่ว่าแดงเพราะฤทธิ์สุราอยู่แล้วยิ่งแดงขึ้นไปอีก แดงลามขึ้นถึงหูจนนางกำนัลเจี่ยงและบ่าวคนอื่นในห้องต่างสังเกตเห็นพากันยิ้มกรุ้มกริ่ม พอพิธีแลกแก้วสุราเสร็จสิ้นลงทุกคนจึงรีบออกไปจากห้องโดยไวจนภายในห้องเหลือเพียงซือหมิงและซูเมิ่งสองคน นั่งหลังตรงบนเตียงหันหน้าออกมองไปยังประตู บรรยากาศชวนอึดอัดประหลาด

เป็นซูเมิ่งที่ทำลายบรรยากาศชวนอึดอัดทิ้งไป นางลุกขึ้นพร้อมก้าวเดินไปทางโต๊ะที่มีกระจกเพื่อปลดเครื่องประดับทั้งหลายออก

“พระองค์ไม่อึดอัดหรือเพคะ ชุดของพระองค์ก็หลายชั้นใช่ย่อย”

ซือหมิงมองแผ่นหลังบางและแขนอันขาวผ่องที่โผล่พ้นชายเสื้อยามซูเมิ่งยกมือขึ้นแกะเครื่องประดับบนศีรษะออก ซือหมิงกลืนน้ำลายก้อนใหญ่ลงคอ มองผิวขาวราวสีนมแพะนั่นอย่างไม่วางตา จู่ ๆก็อยากกินนมขึ้นมาแล้วสิ

สิ้นความคิดร่างสูงกำยำก็ลุกขึ้นพร้อมยกมือขึ้นปลดเสื้อตัวนอกของตัวเองออกทิ้งลงพื้นตามทางที่เดินมาหาสตรีบริเวณหน้ากระจก ซูเมิ่งปลดเครื่องศีรษะออกหมดแล้วจึงรู้สึกโล่งสบายขึ้น ฉับพลันก็รู้สึกหนาว ๆร้อน ๆ บริเวณหลังคอประหลาด พอหันหลังไปจึงปะทะกับใบหน้าแดงก่ำของบุรุษหนึ่งเดียวในห้อง ซูเมิ่งผงะถอยหลังแต่ก่อนที่จะถอยไปมากกว่านั้น ริมฝีปากสีแดงนุ่มก็ถูกครอบงำโดยริมฝีปากของอีกคนเข้าแล้ว เขาไม่รอให้สตรีตรงหน้าหายตกใจเรียวลิ้นร้อนเข้ารุกรานอีกฝ่ายทันที ความหวานล้ำและอุ่นนิ่มทำเอาซือหมิงเผลอตะโมมจุมพิตละเลียดชิมทุกซอกไรฟันอย่างไม่หยุดพัก ซูเมิ่งทั้งตระหนกและหายใจไม่ทัน ท่าทางราวอดอยากมานานแรมปีของซือหมิงทำเอาซูเมิ่งที่ทำใจเรื่องที่จะต้องเข้าห้องหอมานานเกิดกลัวขึ้นมา นางทาบมือกับอกของอีกฝ่ายและผลักออกสุดแรง พอริมฝีปากตนเองเป็นอิสระก็กอบโกยอากาศเข้าปอดด้วยท่าทีแสนน่าเวทนาก่อนเอ่ยเสียงสั่นระริก

“ท่านหมอ ท่านหมอ แฮก เอ่ยว่าเอ่อ ก่อนที่จะถอนพิษได้หม่อมฉันไม่ควรตั้งครรภ์นะเพคะ มิเช่นนั้นบุตรอาจได้รับพะ...”

ซือหมิงยกมือทาบริมฝีปากบางใบหน้าที่ไม่รู้แดงเพราะฤทธิ์สุราหรืออันใดกันแน่ส่ายหน้าไม่ต้องการให้คนตรงหน้าเอ่ยคำใดอีก

“ข้าขออีกนิดเดียว ได้หรือไม่”

และไม่รอคำตอบใด นิ้วที่แตะที่ริมฝีปากของซูเมิ่งเริ่มลูบไล้เคล้นคลึงเบา ๆบนริมฝีปากที่แดงยิ่งกว่าเดิมนั่น ก่อนเคลื่อนผ่านไปยังจมูกแหลมเล็ก ขยับต่อไปที่ดวงตาสองข้างและลากไล้กรอบหน้าอย่างรู้สึกหวงแหน โดยมือเขาผ่านตรงไหนก็ทำให้ซูเมิ่งรู้สึกร้อนรุ่มที่ตรงนั้น หัวใจนางเต้นกระหน่ำแทบกระโจนออกมา

“แต่นี้ไปเจ้าคือสตรีของข้าห้ามให้ชายใดแตะต้องเจ้าอีก รู้ไหม”

คำถามที่ไม่ต้องการคำตอบทำเอาซูเมิ่งหายใจสะดุดใบหน้าแดงระเรื่อ และทันทีที่พูดจบซือหมิงก็โน้มใบหน้าลงมาจุมพิตตามอวัยวะที่มือเขาลากผ่านเมื่อครู่ มือข้างหนึ่งรั้งร่างบอบบางเข้าแนบกายและพยุงไม่ให้นางตกจากเก้าอี้ ส่วนมืออีกข้างก็ทำหน้าที่สำคัญยิ่งโดยการปลดสายรัดเอวของซูเมิ่งออก และค่อย ๆถอดชุดอันแสนเกะกะซึ่งการกระทำนี้เจ้าของเสื้อผ้าหารู้สึกตัวไม่ นางถูกทำให้เคลิ้มอยู่ในวังวนความเผลอไผลอย่างหาทางออกไม่เจอ

ความเร่าร้อนจู่โจมทั่วร่างกายของคนทั้งสอง ซือหมิงช้อนร่างบอบบางในสภาพลำตัวเกือบเปลือยเปล่าเหลือเพียงเอี๊ยมสีแดงตัวในขึ้นก่อนย่างเข้าและวางซูเมิ่งลงที่เตียง เขาถอยหลังมองภาพแสนงดงามตรงหน้า ใบหน้าของซูเมิ่งนั้นขึ้นสีระเรื่อตามความร้อนในกายดูเย้ายวนยิ่งนัก และพอนางเริ่มได้สติจึงลืมตาขึ้นมองสบกับบุรุษด้านบน น้ำหยาดเยิ้มคลอในดวงตาสร้างเสน่ห์มหาศาลให้ซือหมิงอย่างหาที่สุดไม่ได้ และยิ่งซูเมิ่งผลักตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งทำให้ซือหมิงซึ่งยืนข้างเตียงนั้นเห็นเนินเขาขาวเนียนชัดเจนมากขึ้น เอี๊ยมตัวเล็กไม่สามารถปิดบังสิ่งที่ซูเมิ่งอยากซ่อนเร้นได้อีกต่อไป นางหารู้ไม่ว่าการที่นางลุกขึ้นเพื่อต้องการหยุดสิ่งน่าอายนั้นกลับกลายเป็นเครื่องกระตุ้นชั้นดี ซือหมิงไม่ทนอีกต่อไป ร่างหนาก้าวขาขึ้นเตียงคร่อมซูเมิ่งไว้ทันที

“ข้าขอโทษที่มิอาจทำตามคำขอเจ้าได้แล้ว”

“พระองค์หมายถะ...”

ซือหมิงก้มลงจุมพิตคนตรงหน้าอย่างไม่ยอมในนางได้เอ่ยถามใด จุมพิตครานี้หาได้อ่อนโยนไม่ ร่างหนาทั้งดูดดึงและแทรกซอนลิ้นเข้าชิมรสน้ำหวานในโพรงปากของอีกคน ส่วนมือข้างหนึ่งก็กระชากปราการสุดท้ายที่ปิดบังเนินเขาขาวผ่องสองลูกออก พร้อมลงมือลูบไล้ความอวบนิ่มสองลูก พอมือเขาเคลื่อนผ่านยอดเขาก็ได้ยินเสียงครางหวานของคนใต้ร่างที่สร้างความชอบใจให้ซือหมิงเป็นอันมาก ทำให้ตอนนี้ริมฝีปากนุ่มของซือหมิงเปลี่ยนมาครอบงำยอดเขาข้างหนึ่งแทน พร้อมใช้เรียวลิ้นเน้นย้ำอย่างเรียกร้องเสียงที่ได้ยินก่อนหน้า

“ไม่เอา แฮก ตรงนี้เพคะ มัน แฮก แฮก...”

ความปั่นป่วนในท้องน้อยและความหวามไหวที่เกิดขึ้นทำเอาซูเมิ่งร้องไม่เป็นภาษา มือเรียวปัดป่ายข้างตัวเพื่อควานหาที่ยึดเกาะคลายความรู้สึกแปลกประหลาดในกาย 

ซือหมิงหยักยิ้มอย่างพอใจ และผละออกถอดชุดของตนเองบ้างจนกายเปลือยเปล่า อวดโฉมมังกรที่ตั้งชูชันพร้อมโจมตีแล้ว และไม่ให้ซูเมิ่งได้ตั้งตัว มังกรตัวใหญ่มุดโพรงอุ่นทันที แต่เข้าไปเพียงปากโพรงก็ต้องหยุดชะงักพร้อมเสียงคำรามร้องอย่างทรมานของเจ้าของมัน ความอึดอัดที่บีบรัดของของเขาทำให้เขาโน้มตัวใบหน้าแนบกับใบหน้าของซูเมิ่ง พร่ำบอกและจูบปลอบประโลมร่างบางที่หายใจหอบหนักและสีหน้าที่บ่งบอกถึงความเจ็บปวดทรมาน

“ปล่อยร่างกายให้สบาย เจ้าอย่าเกร็งไป สุดที่รักของข้า”

ซูเมิ่งลืมตาที่เปียกชื้นจากน้ำตาที่ไหลเมื่อครู่มองซือหมิง สายตาที่นางส่งไปกำลังบอกเขาว่านางพร้อมแล้ว

ซือหมิงยิ้มหวานก่อนดันมังกรขนาดมหึมาเข้าจนสุดลำ เสียงร้องของบุรุษหนึ่งสตรีหนึ่งดังขนาดทะลุไปนอกห้อง ทำเอานางกำนัลเจี่ยงและบ่าวอื่นที่รอรับใช้ด้านนอกพากันหน้าแดงก่ำ รู้สึกมวนท้องจนต้องถอยห่างออกไปอีก แต่ถึงกระนั้นเสียงทั้งสองที่แสดงถึงความเจ็บปวดแต่ก็คลอด้วยความสุขก็ยังดังเข้าสู่โสตประสาทของพวกนางอยู่ดี เวลาผ่านไปหลายชั่วยามเสียงเหล่านั้นก็ยังไม่จางหาย นางกำนัลเจี่ยงจึงสั่งให้บ่าวไปพักผ่อน เพราะนางคิดว่าศึกภายในห้องนั้นคงไม่สงบง่าย ๆหรอก พรุ่งนี้นางต้องไปกราบทูลไทเฮาเรื่องนี้ พระนางคงหมดกังวลเรื่องชินหวังจะไร้ทายาทแล้วล่ะ