บทที่ 32

#####บทที่ 32

 

 

สิ้นเสียงที่เต็มไปด้วยอำนาจ เหล่าข้าราชบริพารต่างรีบสรรเสริญเยินยอว่าฝ่าบาทที่มีพระกรุณายิ่งฉลาด หลักแหลมยิ่ง และบอกว่าสิ่งที่พระองค์ทำเหมาะสมยิ่ง ทิ้งความตกใจและความสงสัยไปหมด 

เว่ยซือเยียนมองไปที่ท่านหญิงป้ายแดงด้วยสายตาอ่านยาก การที่เขาตัดสินใจแต่งตั้งให้บุตรสาวของแม่ทัพไป๋เป็นท่านหญิงมีเหตุผลอยู่สองข้อ หนึ่งคือความสามารถของนางเผยออกมาอย่างมิคาดคิด และสองคือเพื่อเป็นการตอบแทนแม่ทัพไป๋และเพื่อปกป้องความปลอดภัยของนางทางอ้อม เพราะเขารู้ว่าฮองเฮาของตนไม่ชอบซูเมิ่งเพียงใดซึ่งเขาก็รู้จักคู่ชีวิตของตนดี และเขาก็ล่วงรู้ถึงปัญหาความขัดแย้งระหว่างแม่ทัพตระกูลหานฝ่ายฮองเฮาและตระกูลไป๋เช่นเดียวกัน หลังจากที่เขาขึ้นครองราชตระกูลหานก็ค่อย ๆรุ่งเรืองขึ้นตามลำดับ จนตอนนี้เป็นรองเพียงตระกูลไป๋ซึ่งคือตระกูลที่ช่วยเขาต่อสู้กับฝ่ายตรงข้ามตั้งแต่สมัยตนเป็นไท่จื่อ นอกจากนี้ยังรู้ด้วยว่าตระกูลหานนั้นแสวงอำนาจเพียงใดแต่หากความต้องการของตระกูลหานไม่ทำผิดต่อแผ่นดิน ฮ่องเต้อย่างเขาก็จะยอมปล่อยผ่านไป ได้เพียงสนับสนุนตระกูลไป๋ไว้เพื่อคานอำนาจเท่านั้น

“ขอบพระทัยเพคะฝ่าบาท/ขอบพระทัยพะยะค่ะฝ่าบาท”

ทั้งซูเมิ่งและพี่ชายนางทั้งสองรีบออกมาทำความเคารพ จากนั้นก็พาซูเมิ่งมาส่งที่กระโจมขององค์หญิงเฟิงอี้ แต่ก่อนจากไป ไป๋ลู่ซานก็กระซิบกับซูเมิ่งเสียงเบา

“เก่งจริงน้องพี่ มิรู้ว่าท่านพ่อไปสอนเจ้ายิงธนูตั้งแต่เมื่อใด”

ซูเมิ่งหันสบตาลู่ซานที่เอ่ยหยอกมา นางถลึงตากลับพร้อมผลักพี่ชายตนให้เดินออกไป 

…พี่ชายของนางกำลังหยอกเย้าเรื่องที่ซูเมิ่งโกหกฮ่องเต้เรื่องที่มีท่านพ่อสอนธนู พอลู่ซานเห็นสีหน้าผู้เป็นน้องที่แทบจะกระโดดมากัดตนจึงเดินออกไปอย่างอารมณ์ดี 

“ซูเมิ่งเจ้ายิงธนูได้เก่งขนาดนั้นไยไม่บอกข้าเล่า เจ้าก็ปล่อยให้ข้ากังวลอยู่ได้” 

เฟิงอี้เอ่ยเสียงดังทันทีที่ซูเมิ่งก้าวเท้าเข้าเขตกระโจม น้ำเสียงนางติดกระฟัดกระเฟียดก่อนนางพยักหน้าให้นางกำนัลข้างกายไปรินชาให้ซูเมิ่ง

“หม่อมฉันก็ไม่ได้เก่งขนาดนั้นเพคะ แค่พอเคยเรียนมาบ้าง”

“ชั่งเถอะ” เฟิงอี้โบกปัดแล้วก็เปลี่ยนเรื่องคุย “เอ้อ ว่าแต่เจ้าไปรู้จักกับท่านอาชินหวังตั้งแต่เมื่อไรกัน” 

สายตาที่เฟิงอี้มองมายังซูเมิ่งนั้นแฝงความสงสัยใคร่รู้อย่างมาก ครานี้นางจะไม่ยอมให้ซูเมิ่งบอกปัดได้อีกเพราะเรื่องนี้ถือเป็นเรื่องสำคัญยิ่งสำหรับนาง

“อะไรที่ทำให้เฟิงอี้คิดเช่นนั้นเพคะ” 

ในใจของซูเมิ่งพลันสั่นไหว องค์หญิงนางนี้ไปรู้อะไรมาถึงได้ถามคำถามตนอย่างนี้ 

…คงไม่ใช่เห็นเรื่องเมื่อวานที่บ่อน้ำพุร้อนหรอกกระมัง

“อ้อ ข้าเห็นถงฝูไปเอาป้านธนูมาน่ะ เลยลองถามเจ้าเล่น ๆดู รีบตอบคำถามข้ามาเลย”

เฟิงอี้รู้ดีว่าถงฝูเป็นข้ารับใช้ของชินหวัง ซึ่งคนของชินหวังใครที่ไหนจะเรียกใช้ได้เล่านอกจากเจ้านาย แล้วยังยามที่คุณหนูรองไป๋ออกไปแสดงตัวนางก็เห็นสายตาของชินหวังมองตามไม่ละสายตา ทั้งที่สตรีก่อนหน้าเขาไม่แม้แต่จะเเลด้วยซ้ำ 

ซูเมิ่งถอนหายใจในอกเบา ๆ นึกว่าเรื่องน่าอายเมื่อวานจะมีใครเห็นเสียแล้ว 

 

“ตอนงานวันพระราชสมภพของฮองเฮาคราหนึ่งและนอกนั้นก็เจอกันผ่าน ๆเพคะ ไม่ได้สนิทกันเป็นพิเศษ”

เฟิงอี้จ้องมองหาพิรุธจากซูเมิ่งสักครู่พอเห็นว่านางไม่ได้เหมือนคนโกหกแต่อย่างใดจึงชวนซูเมิ่งพูดเรื่องอื่นต่อ แต่ถึงแม้องค์หญิงเฟิงอี้จะกำลังพูดกับซูเมิ่งแต่สายตาของนางนั้นกลับเหลือบมองไปทางอีกด้านหนึ่งอยู่บ่อยครั้ง ความสนใจของผู้เป็นองค์หญิงหาได้อยู่กับคนในกระโจมไม่ นางรอจนจบพิธีเปิดจบหมดพอเห็นว่าคนที่ตนให้ความสนใจมาตลอดลุกขึ้นจากที่นั่งก็ผุดลุกขึ้นทันที นางหันมาคว้ามือของซูเมิ่งให้รีบตามตนออกจากกระโจมทันที

“ท่านอาเพคะ รอหม่อมฉันก่อน”

เฟิงอี้ตะโกนเรียกชายในชุดดำคลิบทองทันทีหลังจากที่นางเร่งฝีเท้าเดินกึ่งวิ่งข้ามฟากมา มือข้างหนึ่งจับแขนซูเมิ่งแน่น และด้านหลังก็มีทั้งเจียงเหมย นางกำนัลขององค์หญิงเดินตามมาเช่นกัน 

ชินหวังหยุดชะงักเท้าที่กำลังเดินแต่ยังไม่หันกลับมามองเพราะรู้ว่าใครคือผู้เรียก เขาเอ่ยถามทั้งที่ยังไม่หันกลับไปมองข้างหลัง

“มีอะไรหรือ?”

รอยยิ้มสว่างไสวผุดขึ้นบนใบหน้างามทันที เฟิงอี้ปล่อยมือที่จับซูเมิ่งอยู่ สองมือเรียวของผู้เป็นองค์หญิงรวบกันแน่น เพียงนางได้มองเเผ่นหลังกว้างของชายตรงหน้าก็รู้สึกเป็นสุขใจยิ่ง พอตั้งสติได้จึงพยักหน้าให้นางกำนัลข้างกายเอาของที่ตนเตรียมมาออกมา

“ก่อนหน้าที่ท่านอาเพิ่งกลับมาเมืองหลวงหม่อมฉันยังอยู่ที่วัดกับเสด็จย่าจึงไม่ได้มาต้อนรับท่าน ครานี้ได้เจอท่านอาข้าจึงนำใบชาที่ท่านชอบมาให้เพคะ แล้วก็ยังมีขนมที่หม่อมฉันทะ…”

“ถงฝู”

ยังไม่ทันจบประโยคเสียงหนาเปี่ยมอำนาจก็เอ่ยขึ้นแทรก ถงฝูที่พอถูกเรียกก็รีบเดินมาทางองค์หญิงเฟิงอี้อย่างรู้งาน สองมือรับของจากองค์หญิงใบหน้าเรียบเฉยแต่ในใจกลับรู้สึกสงสารผู้เป็นองค์หญิงยิ่งนักแล้วก็ได้เเต่บ่นเจ้านายตนในใจที่ไม่รู้จักถนอมบุปผาเสียเลย

เฟิงอี้ส่งของให้ถงฝูด้วยใจห่อเหี่ยว เขาทำแบบนี้ทุกครั้งที่นางเอาของมาให้และตนก็ไม่เคยชินเสียที แต่ถึงกระนั้นก็ไม่วายเอ่ยแก่ชิงหวังอย่างเช่นทุกที 

“ทานให้อร่อยนะเพคะ” 

พอชินหวังได้ยินเฟิงอี้พูดดังนั้นก็ออกตัวเดินออกไป แต่แล้วตั้งหยุดชะงักเท้าอีกครั้งเพราะประโยคหลังของผู้เป็นองค์หญิงคนเดิมที่ไม่ได้พูดกับตน

“ไปกันเถอะ ซูเมิ่ง”

“เดี๋ยว!”