บทที่ 33

#####บทที่ 33

เข้าสู่วันที่สามที่ขบวนเสด็จมาถึงที่ป่าแห่งนี้ วันนี้กำหนดการคือเป็นวันแรกของการแข่งขันล่าสัตว์ของเหล่าชายชาตรี คือในทุกปีฮ่องเต้จะกำหนดให้เวลาสามวันให้เหล่าบุรุษที่ต้องการเข้าร่วมแข่งขันเข้าไปล่าสัตว์ภายในป่าชั้นในได้ โดยป่าแห่งนี้จะถูกแบ่งเป็นป่าชั้นนอกเพราะมีสัตว์ไม่มากและไม่ได้มีสัตว์ดุร้าย ส่วนป่าชั้นในจะเต็มไปด้วยสัตว์ป่าหลากชนิดรวมถึงสัตว์ดุร้ายด้วย โดยสามวันนี้จะเป็นวันที่เหล่าบุรุษต้องพยายามล่าสัตว์ให้มากที่สุดและหากยิ่งเป็นสัตว์ที่ดุร้ายหากใครล่าได้ก็จะถือว่าเป็นเกียรติแก่วงตระกูลยิ่งและมีหวังได้รางวัลใหญ่จากฮ่องเต้ด้วย ซึ่งสัตว์ที่ล่าได้ก็จะนำไปแจกจ่ายให้ชาวบ้านแถวนี้ทั้งหมดเป็นการอนุเคราะห์อาหารในฤดูแล้งที่ทำเกษตรไม่ได้ด้วย 

แต่สำหรับซูเมิ่งแล้ววันนี้ก็ไม่ใช่วันที่พิเศษสำหรับนางเพราะเหล่าสตรีอย่างไรก็ได้รับอนุญาติแค่ให้ขี่ม้าล่าสัตว์อยู่แค่รอบนอกเท่านั้น และวันนี้ซูเมิ่งก็กะว่าจะไปขี่ม้ารับอากาศบริสุทธิ์เสียหน่อย เพราะจากที่ถามนางกำนัลซือเจียแล้วองค์หญิงเฟิงอี้ไม่ได้นัดนางดังนั้นจึงถือว่าเป็นวันว่างของนาง ตนอยากทำอะไรก็ได้ล่ะมั้ง

พอซูเมิ่งแต่งตัวเรียบร้อยและเตรียมของใช้ต่าง ๆแล้วก็ออกจากกระโจม มีทหารองครักษ์ที่เป็นของพี่ชายนางส่งมาให้สองนายตามมาด้วย ซูเมิ่งตื่นเร็วเพราะเมื่อวานพี่ชายทั้งสองคนของนางขอให้ซูเมิ่งตื่นมาส่งพวกเขาด้วยและนัดเจอนางที่บริเวณทางเข้าป่า ทั้งที่พวกบุรุษที่เข้าเเข่งขันเลือกได้ว่าจะพักในป่าหรือออกมาพักที่กระโจมก็ได้พวกเขาก็สามารถออกมาหานางได้อยู่ดี แต่จากที่พี่ชายทั้งสองขอให้ตนออกมาส่งคาดว่าพวกเขาคงคิดว่าตลอดสามวันคงค้างในป่ากระมัง 

“พี่ใหญ่กับพี่รองเดินทางดีดีนะเจ้าคะ” 

พูดขึ้นหลังจากซูเมิ่งกระโดดลงจากหลังม้าแล้วเดินไปหาพี่ชายทั้งสอง รอบข้างมีคุณชายคนอื่นอีกหลายคนโดยบนม้าแต่ละคนนั้นเต็มไปด้วยเสบียงและของหลายอย่าง

“พี่กลับมาจะนำจิ้งจอกมาทำเสื้อให้เจ้าให้ได้เลย แล้วเจ้าอยู่ที่นี่ก็ดูแลตัวเองให้ดีอย่าลืมใส่ชุดหนาหน่อยล่ะ อากาศหนาวขึ้นอีกแล้ว” ไป๋ลู่ซานพูดพลางขยี้หัวผู้เป็นน้องอย่างหมั่นเขี้ยว

“โห่ยพี่รอง ผมข้ายุ่งหมดแล้ว”

พูดจบก็ตีมือที่วางอยู่บนหัวตัวเองพลางทำหน้ายู่ หากคนภายนอกมาเห็นคงแปลกใจเป็นแน่เพราะนอกจากคนในครอบครัวนางแล้วซูเมิ่งแทบไม่เคยแสดงท่าทีสดใสและใบหน้าหลากอารมณ์เลย นอกจากจะเป็นใบหน้าเรียบนิ่งและร้อยยิ้มตามมารยาท

“เจ้ารองอย่าแกล้งน้องรองนักเลย” 

เหิงซานกลั้นหัวเราะก่อนจะหันไปพูดกับซูเมิ่ง “แล้วน้องรองจะไปไหนต่อหรือ กลับหรือไปขี่ม้าเล่นต่อ”

“ข้าจะไปขี่ม้าเล่นแล้วก็ล่าสัตว์สักตัวสองตัวเจ้าค่ะ พอเหนื่อยแล้วเดี๋ยวค่อยกลับ”

“คุณหนูซูเมิ่งจะไปล่าสัตว์ใช่ไหม น้องข้าก็จะไปเหมือนกันหากไม่รังเกียจไปกับนางก็ได้นะ” 

คุณชายใหญ่หวังเอ่ยแทรก พอมองไปข้างหลังไม่ไกลก็เห็นน้องตนกำลังขี่ม้าเข้ามาพอดี “นู่นนางมาแล้ว”

สิ้นคำซูเมิ่งก็หันไปตาม 

 

“คารวะคุณชายไป๋เจ้าค่ะ แล้วก็คุณหนูซูเมิ่งด้วย” อิ่งจวนเอ่ยน้ำเสียงมั่นคง 

“ได้เลยเจ้าค่ะ”

พอหลังจากที่ส่งเหล่าบุรุษเข้าป่าไปหมดแล้วทั้งซูเมิ่งแล้วก็อิ่งจวนก็พากันขี่ม้าเยาะ ๆ ภายในป่ารอบนอกไปเรื่อย ๆ โดยมีทหารองครักษ์ตามมาทั้งหมดสี่นาย แม้ไม่มากแต่เท่าที่ซูเมิ่งเห็น ภายในป่ารอบนอกนี้มีทหารเฝ้าอยู่เป็นจุด ๆ และก็ไม่ได้เปลี่ยวเลย มีคุณหนูหลายคนที่คิดอย่างเดียวกับนาง บ้างก็มาขี่ม้าเล่นบ้างก็เตรียมธนูมาล่าสัตว์ด้วย แต่นางกับอิ่งจวนนั้นคุยกันถูกคอยิ่งจนตอนนี้ทั้งสองต่างก็มีลูกธนูเท่าเดิมและไม่มีสัตว์เลยสักตัวตรงที่เก็บบนม้าของนายทหารผู้ติดตาม

ม้าเดินมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งตรงหน้าของทั้งสองพบกลุ่มคนกลุ่มใหญ่กำลังสวนมาทำให้ต้องหยุดม้าก่อน

“อ้าว ซูเมิ่ง มาขี่ม้าด้วยหรือ ข้าไม่เห็นรู้เลย” 

เจียงเหมยที่นั่นบนม้าในกลุ่มที่สวนมาเอ่ยขึ้นน้ำเสียงแหลมสูง บนหน้านางหยักยิ้มเย้ยหยัน พอมองไปยังม้าตัวที่ขี่นำหน้าขบวนถึงได้เข้าใจที่มาของรอยยิ้มนั้น เป็นองค์หญิงเฟิงอี้ในอาภรณ์หรู ตั้งแต่ที่ซูเมิ่งหยุดม้าตรงหน้า ดวงตาหงส์ขององค์หญิงยังไม่หันมามองซูเมิ่งเลยสักนิด

“ข้าจำเป็นต้องบอกเจ้าด้วยหรือ พี่น้องก็ไม่ใช่”

พอเจียงเหมยได้ยินประโยคที่ซูเมิ่งตอบกลับมาจากไม่ไยดีก็หุบยิ้มทันใด นางกัดฟันอย่างอดทน และหยักยิ้มอีกครั้งเมื่อนึกถึงเรื่องที่องค์หญิงเฟิงอี้เลือกนางมาขี่ม้าเล่นด้วยแทนที่จะเป็นซูเมิ่ง และจากที่นางสังเกตองค์หญิง ก็เหมือนว่าซูเมิ่งจะทำให้องค์หญิงไม่ชอบใจบางอย่าง 

“ไปเถอะ ข้ายังไม่ได้ไปป่าทางตะวันออกเลย” เฟิงอี้พูดจบก็เตะม้าให้ออกตัวผ่านซูเมิ่งและอิ่งจวนไป

สวบ! สวบ!

“องค์หญิงระวังพะยะค่ะ!!! / คุณหนูระวัง!!!”

ลูกธนูพุ่งมาจากป่าด้านในโฉบผ่านเบื้องหน้าขององค์หญิงเฟิงอี้ที่กำลังเร่งม้าผ่านซูเมิ่ง ซึ่งหากไม่ได้หนึ่งในองค์รักษ์ที่ตามองค์หญิงมาเรียกและหยุดนางไว้ลูกธนูคงปักกลางลำตัวนางไปแล้ว ส่วนลูกธนูที่ผ่านหน้าองค์หญิงไปก็พุ่งต่อไปที่ซูเมิ่ง แต่ซูเมิ่งเอนตัวไปด้านหลังแนบตัวกับอานม้าลูกธนูจึงผ่านไปอย่างเฉียดฉิว

“มีคนลอบปลงพระชนม์องค์หญิงแปรขบวนเร็ว!”

ทหารองค์รักษ์แปรขบวนล้อมให้ม้าขององค์หญิงไว้กลางวง เสียงหวีดร้องของสตรีดังขึ้นรอบทิศ เสียงฝีเท้าม้าหลายตัวแปรปรวนทำให้บริเวณนี้ชุลมุนขึ้นทันใด หลังจากลูกธนูดอกแรกพุ่งออกมาไม่นานตรงบริเวณหลังพุ่มไม้รกก็ผุดกลุ่มคนชุดดำพร้อมอาวุธในมือพุ่งตัวมายังบริเวณที่กลุ่มองค์หญิงและพวกซูเมิ่งอยู่ 

คุณหนูหลายคนที่อยู่ใกล้บริเวณนี้ต่างถูกป้องกันไว้กลางวงล้อมของทหารองครักษ์ มีบ้างที่ถูกพากลับไปยังที่ปลอดภัยเท่าที่ทำได้

“คุณหนูซูเมิ่งเข้าไปอยู่ในวงก่อน!” 

อิ่งจวนที่ลงจากม้าคว้าแขนของซูเมิ่งที่ลงจากม้ามาไว้ ซูเมิ่งลงจากม้าแล้วเหมือนคุณหนูคนอื่น เพราะการที่นั่งอยู่บนม้านั้นเสี่ยงเกินไปอาจถูกยิงเมื่อไหร่ก็ได้และตอนนี้ม้าส่วนใหญ่ก็ตื่นทำให้ควบคุมยากขึ้น ฉะนั้นจึงให้ลงจากม้าและให้เข้าไปอยู่ในวงโดยมีทหารองครักษ์ป้องกันภายนอก ซูเมิ่งและอิ่งจวนเข้าไปรวมกับคุณหนูคนอื่นที่ส่งเสียงไม่ร้องไห้ก็สั่นกลัว เพราะรอบนอกเหล่าองครักษ์กำลังฟาดฟันกับกลุ่มคนที่มาใหม่ซึ่งน่าจะเป็นนักฆ่า ดูจากฝีมือที่สูสีกับทหารองครักษ์ออกจะเกือบเหนือกว่าด้วยซ้ำ ฉากนองเลือดตรงหน้านั้นหากซูเมิ่งไม่เคยคุ้นชินกับพวกมันมาก่อนป่านนี้คงมีสภาพไม่ต่างจากพวกนางเช่นกัน

“องค์หญิงเพคะ ทำอย่างไรดีพวกเราจะตายไหมเพคะ!” 

เจียงเหมยถอยล่นพยายามเข้ามาหลบใกล้กับเฟิงอี้มากจนแทบสิงร่าง เพราะนางคิดว่าอย่างไรองครักษ์เหล่านั้นก็ต้องปกป้ององค์หญิงมากสุด นางตัวสั่นเทิ่มขาแทบจะยืนไม่ไหวส่วนแขนก็เกาะหนึบที่แขนของเฟิงอี้ที่ตัวสั่นเทิ้มไม่แพ้กัน แต่สภาพนางยังดีกว่าหน่อยเพราะมีนางกำนัลที่มาด้วยช่วยพยุงไว้ พอเฟิงอี้ได้ยินดังนั้นก็ตวาดเสียงดัง ในใจตนก็หวาดหวั่นอยู่แล้วยิ่งเจียงเหมยพูดออกมายิ่งไม่พอใจจนอารมณ์โกรธปะทุ

“หุบปากเจ้าไปเสีย! โจรกระจอกหรือจะสู้ทหารองครักษ์ได้” 

คำพูดดุดันแต่นัยน์ตากลับสั่นระริก พอมองไปยังสตรีที่ตนเคยปฏิบัติดีด้วยที่อยู่ไม่ไกลกลับยิ่งต้องขัดใจ เพราะเห็นท่าทีของนางยังงามสง่าไม่หมดสภาพเหมือนอย่างตนและคุณหนูคนอื่น แม้มีศีรษะกลิ้งมาแทบเท้าของซูเมิ่งเจ้าตัวก็ไม่ตื่นตกใจเจ้าของแผ่นหลังเหยียดตรงยังคงมองไปที่การต่อสู้ของเหล่าทหารองครักษ์กับเหล่านักฆ่าไม่วางตาอย่างเดิม ต่างกับองค์หญิงที่พอเห็นศีรษะคนกลิ้งมาขาหมดแรงเกือบล้มไปกองกับพื้นแทบจะทันที จนตอนนี้แรงแม้แต่จะหวาดกลัวแทบไม่เหลือ

“ซูเมิ่งกำลังคิดอะไรอยู่หรือ?”