All Chapters of เล่ห์รักบุปผาซ่อนพิษ: Chapter 1 - Chapter 10

บทนำ ไป๋ซูเมิ่งลืมตาขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกมึนหัว เธอหลับตาลงไปอีกรอบและลืมตาขึ้นมาใหม่มองไปรอบ ๆ เธอพบกับปัญหาเข้าให้แล้ว ตอนนี้เธอกำลังนอนอยู่บนกองฟางสกปรกกองหนึ่ง รอบตัวเป็นความรู้สึกเหมือนสัมผัสเนื้อไม้ที่ถูกประกอบขึ้นเป็นกล่องสีเหลี่ยมขนาดประมาณสองคนอยู่ได้ และที่สำคัญเธอกำลังอยู่ในกล่องที่ว่านี้! …และที่สำคัญไปกว่านั้นเธอและเจ้ากล่องไม้สี่เหลี่ยมกำลังเคลื่อนที่อยู่!! รอบข้างมีเสียงล้อที่ทำจากไม้กำลังหมุนเคลื่อนที่บนพื้นขรุขระ มีเสียงเท้าของม้า วัว และเสียงคนพูดคุยกันมีทั้งใกล้และไกลดังขึ้นรอบตัว เเสงแดดลอดผ่านช่องเล็กๆระหว่างเเผ่นไม้เข้ามากระทบตาไป๋ซูเมิ่งทำให้เจ้าตัวได้สติ ร่างไร้เรี่ยวแรงเขยิบเข้าหาช่องนั้นมองลอดออกไปด้านนอก บ้านเรือนทรงโบราณ ผู้คนสวมชุดแปลกตา รถถูกลากด้วยม้าและวัว สิ่งที่เห็นราวกับเธอกำลังอยู่ในกองถ่ายละครโบราณที่เคยดูผ่านตา!!! “อีกราวหนึ่งก้านธูป[1]น่าจะออกจากอาณาเขตของซีหนานเข้าสู่ซีเปียน ก่อนผ่านออกประตูเมืองเจ้าอย่าลืมนำยาไปให้นางกินด้วยล่ะ หากเลย12ชั่วยามละนางรู้สึกตัวมาจะเกิดเรื่องยุ่งยาก”

#####บทที่ 1 รอบข้างมืดมิดมีเพียงเเสงจากดวงจันทร์รำไร เสียงจิ้งหรีดร้องระงม ลมพัดใบไม้กระทบกันฟังดูวังเวงยิ่งนัก ไป๋ซูเมิ่งใช้แขนเรียวยาวของตนกอดตัวเองคลายหนาว เสื้อผ้าที่เเต่เดิมสกปรกติดคราบดำจากฟางบนรถม้าครั้นนางกระโดดขึ้น ๆลง ๆจากต้นไม้ถูกกิ่งไม้เกี่ยวขาดหลายรอย ผิวขาวดุจหิมะเผยออกมาบางเเห่งดูล่อเเหลมยิ่งนัก ดีที่รอบกายนางไร้ซึ่งผู้ใด พลันเท้าบางหยุดชะงักนางยกมือขึ้นเกาตามตัวลามจนไปถึงใบหน้างาม ทรมานยิ่งนัก! สองมือเรียวงามเกาทั่วตัวผมเผ้ายุ่งเหยิงเสื้อผ้ายับยู่ยี่ถึงกระนั้นความคันก็ยังไม่คลายไป ไป๋ซูเมิ่งเร่งฝีเท้าเข้าไปภายในป่าลึกมากขึ้น สายตาสอดส่องหาสิ่งที่สามารถคลายอาการคันของนางได้ เดินไปราวหนึ่งเค่อ พลันสองหูก็ได้ยินเสียงน้ำไหล สองเท้าจึงก้าวไปทางเสียงตามสัญชาตญาณ “นี่ขอรับคุณชาย” ก่อนที่นางจะเดินไปถึงลำธารพลันได้ยินเสียงของบุรุษดังขึ้น ไม่ห่างจากลำธารมากนักมีชายหนุ่มสองคนนั่งอยู่ ชายคนตัวใหญ่กว่าสวมเสื้อผ้าเนื้อหยาบสีเทากำลังเดินนำบางอย่างในมือมุ่งไปหาชายอีกคนที่ตัวเล็กกว่าเล็กน้อย เสื้อผ้าเนื้อเงาสีขาว

#####บทที่ 2 “เจ้ามัวยืนบื้ออันใด ยกถังน้ำตามข้ามาได้แล้ว!" เสียงตะคอกดังขึ้นข้างใบหูของสาวน้อยร่างบอบบาง ผิวขาวดุจหิมะ แขนเรียวยาว ใบหน้ารูปไข่ สีตาดำสนิทแต่ดูราวมีม่านหมอกบดบังชั้นหนึ่ง ทำให้ยากจะรู้ว่าเจ้าของดวงตาเรียวนั้นคิดอะไรอยู่ องค์ประกอบบนใบหน้าดีไปหมดทุกอย่างติดก็ตรงรอยผื่นแดงบนใบหน้าและตามตัว ทำให้ใครเห็นก็ต่างเบือนหน้าหนีแทบจะทันที …และเจ้าของผื่นเเดงที่ว่านี้ก็คือนางเอง คุณหนูไป๋ผู้สูงศักดิ์!!! ใช่แล้ว ตอนนี้นางกำลังยกถังน้ำใบโตและเดินตามหญิงอวบอ้วนวัยกลางคนผู้ที่เป็นหัวหน้าบ่าวรับใช้จอมสั่งการคนหนึ่งไปทำความสะอาดห้องของฮูหยินผู้เฒ่าสกุลเย่ หลังจากที่นางอ้อนวอนขอติดตามเย่หยางเหวินเพื่อมาทำงานชดใช้ที่โทษฐานนางทำชุดที่เขาให้ยืมเสียหาย นางติดตามชายทั้งสองออกจากป่ามุ่งหน้าสู่เมืองซีเปียน ซึ่งเป็นเมืองที่จวนสกุลเย่ตั้งอยู่ พอถึงจวนสกุลเย่ ชิงซาก็พานางไปฝากกับพ่อบ้านหลิวให้หางานให้ทำ พร้อมส่งหมอประจำตระกูลคนหนึ่งมารักษาอาการผื่นเเดงของนางเพื่อยืนยันว่านางไม่ได้เป็นโรคติดต่อ มิเช่นนั้นนางคงต้องถูกระเห็ดออกจากจวน แม้เเ

#####บทที่ 3 พอยามเว่ยไป๋ซูเมิ่งจำเป็นต้องลากสังขารตัวเองมายืนท้าแดดกลางลานรวมกับบ่าวคนอื่น ก่อนหน้านี้นางกลับห้องไปเติมหน้านิดหน่อยเพื่อจะได้ไม่ต้องถูกเลือกในวันนี้ ใช่แล้ว! นางไม่อยากถูกเลือก เพราะขนาดนางเป็นบ่าวรับใช้ถูเรือนอันต่ำต้อย หน้าตาอัปลักษณ์ไปวัน ๆไม่เคยหาเรื่องใคร แต่ก็ยังเป็นที่เดียดฉันท์ขนาดนี้ หากขึ้นเป็นบ่าวรับใช้ข้างกายเย่หยางเหวินชีวิตคงอยู่ไม่เป็นสุขแน่ และที่บอกว่ากลับห้องไปเติมหน้าไม่ใช่แต่งหน้าให้สวยเเต่อย่างใด นางกลับไปเติมผื่นแดงต่างหาก!!! ผื่นแดงบนหน้าและตามตัวเริ่มเลือนหายเเล้ว บนใบหน้าเหลือแค่รอยเเดงเท่านั้น ตอนนางส่องคันฉ่องพบว่าจากใบหน้าอัปลักษณ์ก่อนหน้าเริ่มส่อเค้าโครงโฉมสคราญเสียแล้ว หลังจากอยู่กับร่างนี้มาหลายวันก็พบว่าร่างนี้นอกจากจะรูปร่างบอบบางแล้วยังเป็นเจ้าเเม่แห่งอาการแพ้ด้วย แค่นางเดินเฉี่ยวดอกหญ้าชนิดหนึ่งฝ่ามือก็คันยุบยิบไม่นานก็ขึ้นผื่นเเดง ดังนั้นพอเห็นรอยผื่นแดงบนใบหน้าเริ่มเลือนหายจึงคิดเอาเจ้าดอกหญ้านั้นมาถูหน้าและตามตัวเพื่ออำพรางใบหน้าโฉมสะคราญตรงหน้า แต่เสียดายที่อาการแพ้กับด

#####บทที่ 4 เบื้องหน้าเป็นอาคารหินอ่อนสูงตระหง่านตา ลายริ้วหินไล่เรียงไม่เป็นระเบียบทว่ายามแสงส่องกลับงดงามแปลกตา ทำเลที่ตั้งของหอเเห่งนี้โดดเด่นมาก ตั้งกลางเเยกทำให้ทางเดินซื้อของเเยกเป็นสองทางล้อมรอบ บริเวณด้านข้างเว้นพื้นที่โล่งกว้างไว้สำหรับจอดรถม้า ตรงประตูทางเข้ามีสาวรับใช้หน้าตาสะสวยยืนยิ้มต้อนรับ …ดูท่าเจ้าของหอสรรพสิ่งจะมีเงินใช้เหลือเฟือ ขนาดหอสาขาย่อยยังยิ่งใหญ่เพียงนี้ แล้วหอในเมืองหลวงจะตระการตาขนาดไหนเนี่ย!!! “แม่นางเหมยฮวารีบตามข้ามาเร็ว!" เสียงเรียกของชิงซาดึงสาวน้อยที่เพิ่งออกมาเผชิญโลกนอกจวนครั้งแรกหลุดออกจากภวังค์ พอนางหันกลับไปก็สบเข้ากับสายตาหลายคู่ที่มองมายังทางนางอย่างล้อเลียน “เเฮะ ๆ ข้าทำให้ขายหน้าแล้ว” นางรีบก้มหน้าก้มตาวิ่งเข้าไปหาคุณชายเย่ “คุณชายมีอะไรให้บ่าวช่วยไหมเจ้าคะ?” เย่หยางเหวินยื่นกล่องหน้าตาเรียบแต่ดูหรูหราให้ทั้งที่ใบหน้ายังประดับไปด้วยรอยยิ้ม “เจ้าคอยตามข้าและถือของเถอะ” หลังจากบ่าวบุรุษทั้งสามคนช่วยกันขนของเรียบร้อยแล้ว เย่