บทที่ 26

นับตั้งแต่นาทีแรกที่รถม้าเคลื่อนผ่านประตูรั้วกว้างขวาง ไซรัสก็รู้สึกถึงความเงียบสงบอันหาได้ยากยิ่งในเมืองหลวง

คฤหาสน์แกรนเทรนท์ที่ปรากฏแก่สายตาเขาในยามนี้ ไม่ใช่คฤหาสน์หลังโต รูปทรงโก้หรู เหมือนคฤหาสน์หลังอื่นๆ ในเมืองหลวงแห่งนี้

โดยรวมแล้ว อาจจะพูดได้ว่า คฤหาสน์แกรนเทรนท์เป็นคฤหาสน์เก่าคร่ำคร่า รูปทรงโดยรวมดูเรียบเกินกว่าจะบอกว่าสร้างขึ้นตามสถาปัตยกรรมของยุคสมัย ตัวสิ่งปลูกสร้างรายรอบด้วยต้นไม้สูงใหญ่ ประเมินจากรูปทรงภายนอกตัวอาคารแล้ว พอเดาได้ว่ามีชั้นปกติสามชั้น และมีชั้นซึ่งเป็นห้องใต้หลังคาอีกหนึ่งชั้น รวมทั้งหมดเป็นสี่ชั้น ตัวตึกไม่ได้สร้างและตกแต่งด้วยอิฐสีหรือหินอ่อนเหมือนคฤหาสน์หลังอื่นๆ แต่สร้างขึ้นอย่างเรียบง่ายด้วยหินตัดและปูน ดูแล้วชวนให้รู้สึกถึงความเก่าแก่โบราณ

พวกอนุรักษ์นิยม...หรือไม่ก็พวกประหยัดมัธยัสถ์...

ไซรัสประเมินตัวตนเจ้าบ้านจากสภาพคฤหาสน์

ยังหรอก...ยังต้องดูให้ถี่ถ้วนกว่านี้ เขาเตือนตัวเองจากประสบการณ์ที่ผ่านๆ มา

มนุษย์บางคน ก็เก็บซ่อนตัวตนมิดชิด ทำตัวเหมือนน้ำนิ่ง มองภายนอกดูเหมือนไร้การเคลื่อนไหว แต่แท้จริงภายใต้ผิวน้ำเรียบๆ นั่น ยังคงมีกระแสน้ำไหลเวียนอยู่

เมื่อรถม้าเคลื่อนจอดเทียบบันไดโค้งด้านหน้าคฤหาสน์ทรงโบราณ พ่อค้าหนุ่มก็พบว่ามีพ่อบ้านมายืนรอต้อนรับเขาและช่างตัดเสื้ออยู่ก่อนแล้ว

ท่าทีที่พ่อบ้านชราปฏิบัติต่อเขา ทำให้ไซรัสมองเห็นภาพท่านเจ้ากรมการเมืองทับซ้อนขึ้นมา

เขาเคยได้ยินคำปราชญ์โบราณที่ว่า ‘ดูดินอุดมให้ดูหมู่ไม้ ดูนายให้ดูคนรับใช้’ พอเห็นพ่อบ้านสูงวัยคนนี้แล้ว ก็ยิ่งรู้สึกว่าคำกล่าวนั้นไม่ผิดเลย  

ทั้งวิธีการแต่งกาย ทั้งการพูดการจา และท่าที ไม่มีส่วนใดเลยที่ไม่ชวนให้นึกถึงภาพเจ้ากรมการเมืองคนที่เขาพบในงานเลี้ยงระดมทุนสงคราม

“คุณคงเป็นเจ้าของกิจการอัญมณีและแพรพรรณร้านดัง” พ่อบ้านทักทายด้วยท่าทีสุภาพอย่างที่สุด

“ถูกต้อง” ไซรัสตอบพร้อมกับคลี่ยิ้มให้ “ผมเคยพบท่านเจ้ากรมการเมืองในงานเลี้ยงระดมทุนที่คฤหาสน์วิลส์ตัน พบว่าขุนนางท่านน่าเลื่อมใสยิ่งนัก วันนี้พอปลีกตัวจากบัญชีเล่มหนาได้ ทราบว่าคฤหาสน์แกรนเทรนท์เรียกใช้บริการร้านเราเป็นครั้งที่สองแล้ว ผมเลยถือโอกาสมาตรวจสอบความพึงพอใจลูกค้าด้วยตัวเอง พร้อมกับเยี่ยมคาราวะท่านเจ้ากรม”

“ครับ” พ่อบ้านสูงวัยเอ่ยด้วยรอยยิ้มเช่นกัน “คุณท่านทราบอยู่แล้วว่าคุณอาจจะมา เสียแต่ว่าวันนี้มีแขกมาพบท่านกะทันหัน คงต้องรอสักครู่ คุณท่านถึงจะปลีกตัวมาพบคุณได้”

“ผมไม่ขัดข้องอะไร ผมมาพบขุนนางท่านโดยไม่ได้นัดหมาย นับเป็นความผิดของผม”

“คุณท่านอยากต้อนรับคุณที่เรือนนั่งเล่นด้านหลังคฤหาสน์ ท่านว่าที่นั่นดูเป็นส่วนตัวทั้งยังดูเป็นกันเองที่สุด คุณเดินทางมาเหนื่อยๆ เชิญทางนี้เถอะครับ” พ่อบ้านรีบเชื้อเชิญอย่างรู้งาน “ส่วนคุณ” ชายสูงวัยหมายถึงช่างตัดเสื้อ “คุณหนูอัยน์นาจะไปพบคุณที่ห้องรับแขก”

“เชิญทางนี้” คนรับใช้ชายอีกคนก้าวออกมาผายมือเชื้อเชิญ ช่างตัดเสื้อจึงค้อมศีรษะให้นายจ้างอย่างไซรัส ก่อนเดินแยกไปพร้อมกระเป๋าทรงสี่เหลียมที่เต็มไปด้วยตัวอย่างผ้าและเครื่องใช้ที่จำเป็น

เจ้าของกิจการหนุ่มเดินตามพ่อบ้านไปจนถึงประตูทางออกที่เชื่อมไปยังสวนหย่อมด้านหลังคฤหาสน์

จากที่พูดคุยกับพ่อบ้านมาตลอดทาง ไซรัสวาดภาพสวนหย่อมที่ว่านี้ไว้ว่าเป็นสวนที่เต็มไปด้วยดอกกุหลาบและไม้ใบพุ่มเตี้ย ดูงดงามและมีบรรยากาศเงียบสงบ

เขาวาดภาพไว้เช่นนั้น และคาดหวังว่าจะได้เห็นภาพเช่นนั้น

ไม่นึกว่าทันทีที่พ่อบ้านสูงวัยเปิดประตู จะโดนทำลายภาพที่เคยวาดไว้ในใจด้วยภาพกลุ่มคนยืนเงยหน้ามองบางอย่างพลางส่งเสียงฮือฮา ดูเผินๆ เหมือนฝูงผึ้งแตกฮือ ดูวุ่นวายผิดวิสัยจวนขุนนางใหญ่

“คุณหนู! คุณหนูไปทำอะไรบนนั้น!” เสียงโวยวายจากสาวใช้ในกลุ่มคนมุงดึงให้พ่อบ้านและพ่อค้าหนุ่มต้องรีบปราดออกไปดู

“เกิดอะไรขึ้น!” พ่อบ้านสูงวัยร้องถามบรรดาคนรับใช้ แต่ไซรัสเลือกเงยหน้ามองตามสายตาคนส่วนใหญ่โดยสัญชาตญาณ

จังหวะนั้นเอง หญิงสาวร่างอ้อนแอ้นในชุดกระโปรงยาวสีขาวบริสุทธิ์ก็ร่วงหล่นลงมา

ทุกคนต่างตกใจ บ้างยกมือปิดปาก บ้างทำตาเหลือกตาลาน ไม่มีใครทันคิดว่าควรถลาไปรับร่างนั้นไว้

“อัยน์นา!” วินาทีนั้น ไซรัสไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตะโกนชื่อเธอออกมา

เขาถลาเข้ารับหญิงสาวผู้ร่วงหล่นทันที

ไม่ทันแน่! ระยะห่างที่เห็นทำให้ไซรัสสงสัยว่าเขาอาจพลาด