บทที่ 27

กว่าจะรู้ตัวอีกที สองมือแกร่งก็ดึงร่างนุ่มนิ่มเข้ากอดแนบอก ก่อนเสียหลักล้มลงนอนหงาย กลายเป็นเบาะให้เธอ

“คุณ...” หญิงสาวอ่อนเยาว์เบิกตากว้าง ไม่รู้ว่าตกใจที่เห็นหน้าเขาหรือตกใจเพราะพลัดตกลงมา

เธอแข็งขืนเหมือนพยายามจะดันตัวลุกขึ้น

แต่เพราะทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเกินไป เขายังกอดร่างเธอไว้แน่น การกระทำนั้น เลยกลายเป็นการขยับตัวให้เส้นผมกรุ่นกลิ่นกุหลาบจางๆ คล้อยลงไล้แก้มเขาอย่างไม่ตั้งใจ

ความอ่อนนุ่มที่ขยุกขยิกอยู่บนตัวเขา...กลิ่นดอกไม้หอมรัญจวน...ดวงตาตื่นๆ คู่ที่เคยตรึงสายตาและเชิญชวนให้เขาทำเรื่องผิดบาป สามอย่างนี้ทำให้ทุกอย่างคล้ายหยุดนิ่งไปในวินาทีนั้น

เธออยู่ตรงนี้ อยู่บนตัวเขา อย่างแนบชิด

ไซรัสระบายลมหายใจอย่างยากลำบาก เขาต้องใช้ความพยายามอย่างมาก ในการประคองร่างบอบบางในอ้อมแขนลุกขึ้นยืน แล้วสอบถามอย่างมีอารยะ

“บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ?”

“ไม่...ไม่ค่ะ” ทั้งๆ ที่เธอตอบแบบนั้น แต่เขากลับสังเกตเห็นรอยบาดที่ฝ่ามือ

มันอาจจะเป็นบาดแผลเพียงเล็กน้อยเมื่อเทียบกับบาดแผลส่วนใหญ่ที่เขาพบเห็นมาในชีวิต แต่รอยแผลนั่น ก็ดูน่ากลัวเมื่อเกิดขึ้นบนฝ่ามือขาวๆ ที่ดูบอบบางกว่าใคร

ไซรัสเหลียวมองไปด้านบน นอกจากผ้าคลุมไหล่ผืนสวยที่เขาจำได้แม่นว่าเป็นผลงานปักจากร้านเขา บนนั้นมีกิ่งไม้หักอยู่หนึ่งกิ่ง พอเดาได้ว่าคงเป็นกิ่งเดียวกันกับที่เรียกเลือดสีแดงฉานให้ไหลอาบฝ่ามือเธออย่างรวดเร็ว

“อันตรายนะครับ” เขาตำหนิสั้นๆ ก่อนเหยียบลายแกะสลักหยักลึกบนเสาหิน ส่งตัวเองขึ้นไปบนระเบียง

จากบนนี้ พ่อค้าหนุ่มสามารถยื่นมือไปเก็บผ้าผืนที่เล่นงานจนคุณหนูคนเล็กของคฤหาสน์พลัดตกระเบียง ได้อย่างสบายๆ

เขาลอบยิ้มทันทีที่คว้าผ้าเจ้าปัญหาไว้ในมือ

อันที่จริงผ้าผืนนี้ก็ไม่ได้อยู่ห่างจากระเบียงสักเท่าไหร่ อัยน์นาจะเลือกเก็บผ้าคลุมไหล่ด้วยวิธีอื่นไม่ต้องฝืนทำขนาดนั้นก็ยังได้ และจากตรงนี้ ต่อให้พลัดตกลงไป ถ้าคนที่ตกลงไปรู้วิธีปกป้องตัวเองบ้างสักเล็กน้อย แข้งขาก็คงไม่หัก ไม่เสียโฉม ไม่มีอันตรายมากกว่าการได้บาดแผลยิบย่อย

...ที่ท่านหญิงกุหลาบทะเลทรายผู้เลื่องชื่อเลือกทำแบบนี้ อาจเพราะต้องการให้ภาพลักษณ์พี่สาวต่างมารดายิ่งเลวร้ายในขณะที่ตัวเองยิ่งดูน่าสงสาร...

ทั้งๆ ที่รู้ว่าแม่กุหลาบแรกแย้มดอกนี้หนามแหลมคมนัก แต่เขากลับรู้สึกตื่นเต้นอยากเอาชนะมากกว่าจะหยามหมิ่น

อัยน์นา ไร้สกุล ‘โฉมงาม’ นางนี้...ช่างไม่ธรรมดาเลย

“ของดิฉันเองค่ะ” เสียงเกือบจะตะโกนจากพริสซิลล่า ดึงให้ไซรัสหลุดจากห้วงคิด

เจ้าหล่อนรีบปราดเข้ามาแสดงตัว ทำเหมือนกลัวเขาหนีหน้าหรือส่งผ้าในมือให้คนอื่นด้วยความเข้าใจผิดอย่างไรอย่างนั้น

พ่อค้าหนุ่มเหลียวมองลงไปด้านล่าง...ตอนนี้หญิงสาวที่เขาช่วยไว้เดินจากไปแล้ว เธอเดินออกไปทางอาคารหลังเล็กด้านซ้ายโดยมีสาวใช้สองนางช่วยประคอง ในขณะที่คนอื่นๆ ต่างมองตามด้วยสีหน้าเป็นห่วงปนสงสาร

ด้านซ้ายมือเธอยังมีสาวใช้สองสามรายลอบปาดน้ำตาด้วยซ้ำ

น่าสงสารหรือ...บางทีตอนนี้ท่านหญิงทั้งสองกับมารดา อาจจะน่าสงสารยิ่งกว่าด้วยซ้ำ

“ท่านหญิงพริสซิลล่า” ไซรัสหันกลับมามองสบตาหญิงสาวผมทองหยักสวยตรงหน้าด้วยความเวทนา

ดูเผินๆ สตรีนางนี้อาจจะดูเหมือนเสือ ในขณะที่อัยน์นาไม่ต่างอะไรไปจากลูกแกะน้อย แต่ความจริงแล้ว ท่านหญิงผู้นี้ก็แค่แมว ในขณะที่อีกฝ่ายเป็นหมาป่าที่ถลกหนังแกะมาสวมไว้

“หากนี่เป็นการเสียมารยาท ผมต้องขออภัย แต่ผมจะไม่อ้อมค้อม...”

พริสซิลล่าพยักหน้าน้อยๆ อย่างสุภาพสตรีชั้นสูงแทนการอนุญาตให้เขาพูดต่อ

แก้มเจ้าหล่อนขึ้นสีชมพูระเรื่อ สายตาคาดหวัง ทำท่าราวกับกำลังรอคอยคนรักคุกเข่าขอแต่งงาน

ไซรัสไม่ได้สนใจท่าทางนั้น ทำเพียงพูดเรื่องที่คิดว่าควรเตือนก่อนที่คุณหนูรายนี้จะคิดเลยเถิดไปไกล

“ผมไม่ทราบว่าเรื่องจริงเป็นแบบไหน แต่ก็เชื่อว่าผู้หญิงบอบบางงดงามอย่างท่านหญิงไม่ใช่คนร้ายกาจอย่างเรื่องเล่า” เขาจ้องลึกลงในดวงตาสีเขียวดั่งมรกต เพื่อแสดงความจริงใจ “เห็นแก่มรกตงดงามในตาคุณ ถ้าอย่างไร นับจากนี้ลองละวางเรื่องอัยน์นาบ้างดีไหม ปล่อยเธอไว้อย่างนั้น อย่าไปยุ่งเกี่ยวกับเธอมากนัก”

“พูดอะไรกันคะ คุณพี่ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย” แอนนาเบลรีบเถียงแทนพี่สาว “คุณพี่แค่ให้เก็บผ้า แต่แม่นั่นดันเซ่อซ่าจนตกลงไป มันทำตัวเองต่างหาก!”

‘ปาก สะ หว่าง’

ท่านหญิงคนโตของคฤหาสน์ลอบขยับริมฝีปากตำหนิน้องสาว แต่ไซรัสก็ตาไวพอจะทันเห็น

“ไม่ว่าเรื่องจะเป็นมายังไง แต่คนอื่นก็มองไม่ดีนะครับ” เขาแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น เลือกเตือนสั้นๆ

ไม่กล่าวโทษใคร ไม่ตัดสิน