บทที่ 35

“คุณพ่อกินอิ่มนอนหลับเป็นปกติดีไหมคะ” แม้จะไม่เชื่อถือเรื่องที่มาธาบอก คุณหนูคนเล็กของคฤหาสน์ก็ยังอดถามไม่ได้

“เห็นว่าคุณท่านนอกดึกมากขึ้น ตื่นเร็วกว่าที่ผ่านๆ มา แล้วก็รับประทานอาหารได้น้อยลงค่ะ” มาธาถอนหายใจเมื่อเอ่ยเรื่องนี้

“น่าสงสารคุณพ่อนัก” อัยน์นาออกความเห็นสั้นๆ ความสงสารและความสงสัยอัดแน่นในอารมณ์

คงต้องลองไปถามดู

“ตอนนี้คุณพี่พริสซิลล่า คุณพี่แอนนาเบล กับท่านผู้หญิงมีคนดูแลแล้วใช่ไหมคะ”

ถ้าจะไปพบบิดา เธอก็ไม่อยากเดินเข้าไปเจอหน้าสามคนนั้นไม่ว่าจะเพียงคนหนึ่งคนใด ขืนไปเจอกันโดยไม่ได้นัดหมาย นอกจากจะไม่ได้พูดคุยกับท่านเจ้ากรมการเมืองแล้ว ดีไม่ดีท่านเจ้ากรมอาจจะมีเรื่องให้เครียดเพิ่มขึ้น

ตอนนี้เธออยากช่วยประคับประคองและบรรเทาความเครียดให้บิดา...ไม่ได้อยากช่วยหาเรื่องน่าปวดหัวไปสุมอกท่าน

“พวกนางต้นห้องกำลังดูแลค่ะ คงกำลังอาบน้ำแต่งตัว ท่านผู้หญิงจะรับอาหารเช้าในห้องนอนเหมือนเคย มีคนจัดเตรียมไว้แล้ว คุณหนูไม่ต้องกังวลนะคะ”

รู้เท่านี้ คนถามก็เบาใจ

“น้ำส้มที่คั้นให้ท่านผู้หญิงต้องตัดรสด้วยเกลือนิดหน่อยทุกครั้งให้พอมีรสออกเค็ม ท่านว่าอร่อยกว่าแบบปกติ ส่วนคุณพี่พริสซิลล่ากับคุณพี่แอนนาเบลชอบแช่น้ำที่อุ่นจนเกือบร้อน... เรื่องน้ำส้ม ถ้าวันนี้ไม่ทันแล้ว วันหลังค่อยบอกให้ต้นห้องจัดการให้ ส่วนเรื่องน้ำอุ่นของท่านหญิงทั้งสองคน ก่อนที่ท่านหญิงจะแช่น้ำนานจนน้ำเย็นเกินไป อย่าลืมเตือนให้สาวใช้เติมน้ำอุ่น น้ำจะได้อุ่นอยู่เสมอ” ไหนๆ ถามถึงขึ้นมาแล้ว ก็ต้องหาทางลงให้สวยงาม “เรื่องน้ำส้มกับเรื่องน้ำอุ่นเป็นเรื่องที่ต้องระวังมากๆ ถึงจะดูเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ก็อาจจะทำให้ท่านผู้หญิงกับพวกคุณพี่หงุดหงิดไปทั้งวัน อย่าลืมเตือนทุกๆ คนด้วยนะคะ” ว่าจบ บุตรสาวนอกสมรสของเจ้าของคฤหาสน์ ก็ส่งสัญญาณให้สาวใช้ผู้ช่วยดูแลเรื่องทรงผมหยุดมือ

อัยน์นาน้อมรับคำชมและกล่าวคำขอบคุณที่ใครต่อใครสละเวลามาดูแลเธอตามปกติวิสัย จากนั้นก็ปลีกตัวออกจากห้องส่วนตัวห้องใหญ่ มุ่งหน้าเข้าหาห้องหนังสือซึ่งยังคงมีแสงไฟจากตะเกียงส่องแสงวูบไหวให้เห็น บ่งบอกชัดเจน ว่ามีคนเข้าใช้ห้องที่ว่า ตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันจะสาง

นาทีแรกที่เดินเข้าห้องมา อัยน์นาแทบไม่รู้สึกถึงขุนนางสูงวัยที่เอาแต่ยืนทอดสายตามองไปด้านนอกหน้าต่าง

ในยามนี้ ท่านเจ้ากรมการเมืองดูนิ่ง เงียบ คล้ายรูปปั้น...นิ่งและเงียบเสียจนคุณหนูคนใหม่อดคิดไม่ได้ว่าสมควรร้องเรียกหรือไม่

“...คุณพ่อ”

“อัยน์นารึ”

“ค่ะ” คนร่างเล็ก ดูบอบบาง ตอบด้วยสีหน้าอาบรอยยิ้มอ่อนโยน

“มานี่สิ...มาดูนี่” ท่านเจ้ากรมการเมืองออกปากเรียกสั้นๆ แล้วเบนสายตากลับไปหาบางสิ่งด้านนอกหน้าต่าง

พอลองก้าวเข้ามายืนข้างๆ แล้วทอดสายตามองตามบิดา อัยน์นาถึงได้รู้ ว่าสิ่งที่เจ้าบ้านยืนมองอยู่นาน คือภาพคนรับใช้วิ่งวุ่นทำโน่นทำนี่เพื่ออำนวยความสะดวกให้สมาชิกในเรือนใหญ่ เรือนหลังที่เธอยืนเหยียบอยู่ในขณะนี้

“ดูคนพวกนี้สิ พวกเขาต้องตื่นแต่เช้ามาทำโน่นทำนี่ให้เรา เพื่อให้พวกเราได้นั่งๆ นอนๆ กินอยู่กันอย่างสุขสบาย”

ท่านเจ้ากรมการเมืองนิ่งรอคล้ายต้องการฟังความเห็น แต่อัยน์นาไม่แน่ใจว่าควรจะพูดอะไรดี จึงเลือกที่จะปิดปากเงียบและรับฟังมากกว่าเอ่ยอะไรที่อาจไม่เข้าหูบิดา

“ก่อนหน้านี้ ตอนอยู่ที่เรือนหลังเล็ก ลูกลำบากมากไหม” ไม่ทันที่เธอจะได้ตอบอะไร คนถามก็ชิงเอ่ยต่อเสียเอง “แน่สิ ลูกต้องลำบากมากอยู่แล้ว...นี่ถ้าไม่ใช่เพราะลูกวางตัวดีจนเป็นที่รักของใครต่อใคร คงไม่มีสาวใช้หรือทหารในจวนคอยช่วยเหลือปกป้อง”

“ลูกไม่ลำบากขนาดนั้นหรอกค่ะ” เธอบีบมือท่านเจ้ากรมเบาๆ เหมือนต้องการปลอบใจ “คุณพ่อคิดมากเรื่องนี้เหรอคะ”

ท่านเจ้ากรมการเมืองหันมามองหน้าเธอด้วยแววตาของบิดาที่รักลูกสุดหัวใจ

“ไม่หรอก ไม่ใช่เสียทีเดียว”

ประกายหนักแน่นสัตย์ซื่อในแววตาชายสูงวัย ทำให้อัยน์นามั่นใจ ว่าเขาไม่ได้พูดเพียงเพราะอยากให้เธอรู้สึกดี แต่หมายความตามนั้นจริงๆ

“ถ้าอย่างนั้น ก็ต้องเป็นเรื่องที่เกี่ยวพันกับอาณาจักรนี้” อัยน์นาเดาได้ไม่ยาก “เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับพ่อค้าที่ชื่อไซรัสด้วยใช่ไหมคะ”

“ในบรรดาลูกสาวสามคน ลูกคงเป็นคนที่อ่านใจคนเก่งที่สุด”

“เพราะเป็นคุณพ่อค่ะ” อัยน์นาบีบมือบิดาแน่นขึ้นนิดหน่อย ก่อนขยับริมฝีปากยืนยัน “เพราะเป็นเรื่องของคุณพ่อ ลูกถึงเดาออก”

“ถ้าอย่างนั้นลูกลองเดาดูซิ ว่าวันนั้น ไซรัสมาพบพ่อด้วยเรื่องอะไร พ่อถึงได้ตกอยู่ในสภาพที่ทำให้ลูกสาวคนเล็กเป็นห่วงจนต้องมาปลอบมาถามไถ่แบบนี้”

“ลูกยังไม่ได้ถามนะคะ” เธอแย้ง

“อย่าลืม...พ่อเป็นพ่อของลูก ถึงจะไม่ได้เลี้ยงดูลูกใกล้ชิด แต่พ่อก็เฝ้าดูลูกมาตั้งแต่ยังแบเบาะ” ท่านเจ้ากรมการเมืองคลี่ยิ้มอ่อนโยนพลางถอนมือที่เธอเกาะกุมไว้ออกมากุมมือเธอเสียเอง “พ่อเฝ้าดูลูกมานาน ทำไมพ่อจะมองไม่ออก ว่าลูกสาวพ่อคิดอะไรอยู่ในใจ”

คงเพราะเห็นลูกสาวตอบช้า ไม่ทันใจ ท่านเจ้ากรมการเมืองสูงวัยเลยออกปากเร่งเร้า

“เอ้า ว่ายังไงล่ะ จะลองเดาดูหน่อยไหม”