บทที่ 34

เป็นเวลากว่าสามวันแล้ว ที่อัยน์นาสังเกตเห็นว่าบิดาดูเงียบขรึมขึ้นจนน่าตกใจ

ทีแรกเธอคิดว่าท่านเจ้ากรมการเมืองอาจเคร่งเครียดเพราะโดนท่านผู้หญิงพาญาติๆ มาพูดจากดดันถากถาง ทวงถามเรื่องที่เคยลั่นวาจาไว้ว่า ‘จะไม่ยกย่องลูกนอกสมรสและมารดานางออกหน้าออกตา’ แต่คำบอกเล่าจากปากสาวใช้ ทำให้ท่านหญิงไร้สกุลแน่ใจ ว่านายใหญ่ของคฤหาสน์ไม่ได้แปลกไปเพราะเรื่องเธอ แต่เป็นเพราะบางเรื่องที่พ่อค้าชื่อไซรัสพกพามาที่นี่

ไซรัส...พ่อค้าที่ดูเหมือนจะมีอคติกับ ‘ท่านหญิงกุหลาบทะเลทราย’

“จริงๆ นะคะ คุณหนู ทีแรกคุณท่านยังดีๆ อยู่ ตอนญาติๆ ท่านผู้หญิงกลับออกไป ท่านยังหัวเราะ บ่นติดตลกว่าท่านผู้หญิงช่างไม่ลดราวาศอกบ้างเลย” สาวใช้ที่อัยน์นาจำได้ว่าเดินผ่านมาเจอเธอกับพ่อค้าประวัติน่าสงสัยโดยบังเอิญ ยังคงพยายามยืนยันให้เธอสบายใจ ว่าไม่ได้เป็นต้นเหตุให้ขุนนางสูงวัยเอาแต่จมอยู่กับความคิดตัวเอง ไม่พูดไม่จากับใครเลยสักคำ “อ้อ ตอนนั้นคุณท่านยังยืนยันด้วยนะคะ ว่าถึงยังไงก็จะพาคุณหนูออกงานสังคมต่อไป คุณท่านกำชับให้ท่านผู้หญิงเป็นธุระจัดหาเสื้อผ้าให้คุณหนูสวมไปงานเลี้ยงในวังที่จะจัดขึ้นในอีกสิบวันข้างหน้า บอกว่าถ้าเตรียมเสื้อผ้าไม่เหมาะสม คราวหลังคุณท่านจะเป็นธุระสั่งตัดให้เอง เอาให้งดงามล้ำค่ามากพอที่ผู้คนจะไม่ครหาว่าข่าวลือคือข่าวจริง”

“แปลก...” อัยน์นาออกความเห็น หลังจากนิ่งฟังอยู่นาน

“แปลกยังไงคะ” มาธา หญิงรับใช้ที่ตอนนี้รับหน้าที่เป็นต้นห้องให้ ‘คุณหนูอัยน์นา’ ถามพลางจัดแต่งทรงผมให้เหมือนทุกเช้า

“แปลกตรงที่จู่ๆ คุณพ่อก็จมอยู่กับความคิดตัวเองแบบนี้” ตอบแล้วอัยน์นาก็ยิ่งเป็นห่วงเจ้ากรมการเมืองขึ้นมา

“ที่คุณท่านยืนกรานเพื่อคุณหนูขนาดนี้ ก็เพราะคุณท่านเอาจริงเอาจังเรื่องคุณหนูยังไงล่ะคะ” มาธาบอกด้วยรอยยิ้ม

“เรื่องนั้นจะเป็นยังไงก็ได้ ไม่สำคัญหรอกค่ะ ที่น่าห่วงคือเรื่องที่จู่ๆ คุณพ่อก็เงียบขรึมลงต่างหาก...ถ้าไม่ได้เป็นเพราะขัดแย้งกับท่านผู้หญิง แล้วเป็นเพราะอะไร?”

“คงมีแต่คุณหนูที่เป็นห่วงคุณท่าน ท่านผู้หญิงกับท่านหญิงทั้งสองคนไม่เคยถามถึงสักนิด” สาวใช้ผู้พยายามยืนยันว่าท่านเจ้ากรมการเมืองไม่ได้เครียดเพราะคุณหนูคนสำคัญ แทรกขึ้นอย่างอดไม่ได้

มันอะไรกันนักหนานะ...ต้องโยงเข้าหาสามคนนั้นตลอดเลยหรือไง คนเป็นคุณหนูเริ่มเหนื่อยหน่าย

แต่แรกเธออยากสั่งสอนแม่เลี้ยงกับพี่สาวก็จริงอยู่ แต่พอมาถึงตอนนี้ ก็ชักไม่แน่ใจว่าตัวเองทำเกินไปหน่อยหรือเปล่า

ก็ดูสิ...ตอนนี้ แค่เธอทำอะไรนิดหน่อย ดีมากดีน้อยไม่สำคัญ ใครต่อใครก็จะพากันสรรเสริญ ในขณะที่ดึงเอาแม่เลี้ยงกับพี่สาวมาพูดถึงเป็นเชิงประนามว่าดีได้ไม่เท่าเธอ

“คงเพราะมัวยุ่งๆ เรื่องเตรียมตัวไปร่วมงานเลี้ยงกันน่ะค่ะ” อัยน์นาพยายามปัดชื่อคนทั้งสามออกจากหัวข้อสนทนาเพราะสนใจเรื่องบิดามากกว่าคนไร้สาระทั้งสาม แต่พวกสาวใช้กลับมองว่าเธอช่วยแก้ต่างแทนแม่เลี้ยงกับพี่สาวต่างมารดา

ก่อนที่ใครจะพูดเรื่องสามคนนั้นมารบกวนความคิด คุณหนูคนเล็กของคฤหาสน์เลยต้องชิงเอ่ยประโยคถัดไปขึ้นมา

“ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นคุณพ่อตอนเคร่งเครียดหรอกนะคะ แต่ก็อย่างที่เห็นๆ กันมา...ถึงปกติคุณพ่อจะเป็นคนจริงจัง แต่ท่านไม่เคยเครียดหนักจนไม่พูดไม่จากับใครแบบนี้ สองสามวันมานี้ เวลาใครชวนคุย ท่านก็นิ่ง ไม่ตอบ เอาแต่เหม่อลอยเหมือนในใจท่านมีบางเรื่องคอยรบกวน...ดูจากอาการคุณพ่อแล้ว มันจะต้องเป็นเรื่องใหญ่มากแน่ๆ”

“อืม...ก็แปลกจริงๆ นะคะ” มาธาเห็นด้วยในเรื่องนี้ “คุณหนูลองถามคุณท่านดูสิคะ ถ้าเป็นคุณหนู คุณท่านอาจยอมระบายให้ฟังก็ได้”

อัยน์นานิ่งคิด ก่อนตอบ

“คงไม่หรอกค่ะ ถ้าเป็นคุณพี่พริสซิลล่าก็ไม่แน่”

“ถึงดูเหมือนคุณท่านตามใจท่านหญิงพริสซิลล่า แต่ท่านไม่เคยปรับทุกข์หรือคุยเรื่องงานด้วยหรอกค่ะ คุณท่านคุยกับคุณหนูมากกว่าเสียอีก”

อัยน์นารู้ความจริงข้อนี้ดี แต่ก็ยังอดคิดไม่ได้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ถาม

ไม่ว่าตอนนี้เจ้าบ้านจะมอบห้องส่วนตัวบนตึกใหญ่ให้เธอหรือพาเธอไปออกงานสังคมอะไร ก็ไม่อาจลบเลือนความจริงที่ว่า เธอเป็น ‘ลูกนอกสมรส’ ที่ถูกทิ้งให้เติบโตในเรือนคนใช้ ไม่มีสิทธิ์ไม่มีเสียงใดๆ เท่าบุตรสาวคนโตกับคนรองอย่างพริสซิลล่ากับแอนนาเบล

เหมือนมาธาจะเดาความคิดคุณหนูคนเล็กได้

“ลองถามดูก็ไม่เสียหายนี่คะ” ต้นห้องสาวบีบมือเธอเบาๆ คล้ายอยากปลอบใจ “ที่ผ่านมาคุณท่านอาจไม่ได้แสดงออกชัดเจน แต่ความจริงแล้ว คุณท่านรักคุณหนูมากนะคะ”

รักมากหรือ...?

อัยน์นาจมลงในห้วงคิดเพราะคำพูดนั้น

แน่นอน...เจ้ากรมการเมือง เป็นชายที่รักลูกอย่างไม่ต้องสงสัย และทุกวันนี้สิ่งที่แสดงออกก็บ่งบอกว่าขุนนางสูงวัยรักลูกนอกสมรสเสมอลูกสาวคนโตกับคนรอง แต่จะมั่นใจได้อย่างไร ว่าความรักที่เผื่อแผ่มาถึงลูกนอกสมรสนั้น มีอยู่จริง ไม่ใช่เพียงความคิดหรืออารมณ์ความรู้สึกชั่ววูบไหว แปรเปลี่ยนได้ตามสถานการณ์

ถ้าจะเปรียบเทียบแล้ว อารมณ์ความรู้สึกมนุษย์ก็เหมือนน้ำในแม่น้ำ ที่มีขึ้น มีลง เอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้ ความรักเองก็เป็นอารมณ์ความรู้สึกอย่างหนึ่ง เพราะแบบนั้นมันก็เลยเกิดขึ้นได้ ผันแปรได้ ไร้สิ้นความมั่นคง...เชื่อถือไม่ได้เลยสักนิด

คนเป็นลูกสาวนอกสมรสมองตัวเองในกระจกแล้วนึกขัน...

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่สถานะต่ำต้อย การเติบโตอย่างไร้มารดาคอยปกป้อง ตลอดจนความกดดันจากเรื่องราวจิปาถะที่เกิดขึ้นไม่เว้นวัน เปลี่ยนให้เธอกลายเป็น ‘มนุษย์ผู้ไม่เชื่อถือความรู้สึกมนุษย์’ อย่างทุกวันนี้