บทที่ 51

“ทำไมยะ” แอนนาเบลถามสวนทันควัน

“ดิฉันคิดว่าชุดนี้ติดจะดูหรูหราเกินไป” เธอตอบอย่างถนอมน้ำใจ เพราะไม่อยากเปิดศึกกับแม่เลี้ยงและพี่สาว หาเรื่องให้บิดาต้องปวดหัวไปมากกว่านี้

ใจจริงอัยน์นาก็ไม่ได้อยากจะขัด อยากจะแกล้งปล่อยให้ผู้หญิงสามคนนี้สมใจเสียบ้าง แต่ถึงอย่างไร วันนี้เธอก็จะไปร่วมงานเลี้ยงในฐานะบุตรสาวคนหนึ่งของเจ้ากรมการเมือง ผู้คนย่อมรู้ว่าคุณหนูไร้สกุลผู้นี้อยู่ในความดูแลผู้ใด หากเธอปรากฏตัวในสภาพนี้แล้วทำเรื่องชวนขายหน้า ก็อาจเสื่อมเสียมาถึงท่านเจ้ากรม ดีไม่ดีจะเสื่อมเสียมาถึงท่านผู้หญิง ไหนจะชื่อเสียงตระกูลแกรนเทรนท์อีกล่ะ...

แต่ท่านผู้หญิงก็ยังคงเป็นท่านผู้หญิง

ช่างดื้อรั้น มั่นใจในความคิดตัวเอง และใส่ใจความพึงพอใจมากกว่าอย่างอื่น

“ฉันบอกว่าดีก็ต้องดี” ท่านผู้หญิงตอบ ชัดถ้อย ชัดคำ “เอาล่ะ เท่านี้ ฉันกับลูกก็ไว้วางใจว่าเธอจะแต่งกายดูดีสมฐานะ ปลีกตัวไปแต่งหน้าทำผมได้เสียที”

“เครื่องประดับผมพวกนี้ไม่หรูหราไปหน่อยเหรอคะ ถ้าดิฉันทำหายขึ้นมาต้องแย่แน่ๆ ” อัยน์นายังอดท้วงไม่ได้

ไม่ได้คาดหวังอะไร นอกจากขอให้ได้เอาเครื่องประดับผมออกสักชิ้นสองชิ้นก็ยังดี

“ใช้ของแพงเลยลำบากใจงั้นสิ” พริสซิลล่าถาม น้ำเสียงหมั่นไส้

“เกรงใจเหรอยะ” แอนนาเบลถามตามมาติดๆ ทำตัวเหมือนลูกคู่ให้พี่สาว แต่กลับโดนพริสซิลล่าถลึงตาใส่อีกจนได้

“เกรงใจสิคะ” อัยน์นารีบฉวยโอกาสที่พี่สาวคนรองหยิบยื่นให้โดยไม่ตั้งใจ

แต่หนนี้ เรื่องกลับไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด

“ดูจากสีหน้าเธอ คงจะเกรงใจฉันมากล่ะสิ” ท่านผู้หญิงแกรนเทรนท์ปั้นยิ้มหวานหยดย้อยจนน่ากลัว “ถ้าเกรงใจก็เอาอย่างนี้สิจ๊ะ อีกราวสองชั่วโมงกระมัง กว่าเราจะออกเดินทาง ระหว่างนั้น ตอนที่ทุกคนวิ่งวุ่นช่วยกันแต่งเนื้อแต่งตัวฉัน ลูกๆ กับท่านเจ้ากรม เธอก็ช่วยหยิบจับอะไรสักนิดสักหน่อย”

อัยน์นาเริ่มสังหรณ์ใจว่าตัวเองอาจเผลอหาเรื่องใส่ตัวเข้าแล้ว แต่ยังปั้นสีหน้าสงบเสงี่ยม รอฟัง

“สัปดาห์ก่อน คุณแม่ฉันส่งเมล็ดธัญพืชมาให้พร้อมชาสมุนไพร ส่งมาหลายถุงเชียวล่ะ น่าเสียดายที่พวกแคว้นปัญจาปค้าขายแปลกๆ เห็นว่าเมล็ดธัญพืชพวกนั้นใช้ปรุงอาหารด้วยกันจะอร่อยเป็นพิเศษ ก็เลยเอาเมล็ดธัญพืชมาเทคละเคล้าแล้วขายรวมกัน ฉันว่าไม่ดีหรอก เกิดวันไหนอยากใช้แค่อย่างสองอย่างไม่ได้อยากใช้ที่เหลือ ฉันคงลำบากแย่”

อัยน์นาอยากจะแย้งนัก ว่าคนทำอาหาร ทำขนม ก็เป็นแม่ครัวไม่ใช่หรือ ไม่ใช่ท่านผู้หญิงเสียหน่อย แต่ครั้นจะแย้งต่อหน้าสาวใช้มากมายก็จะดูไม่ดีเปล่าๆ เลยได้แต่นิ่งเงียบ รอฟังว่าหนนี้แม่เลี้ยงจะกลั่นแกล้งเธออย่างไร

“เธอคงคิดละสิ ว่าให้แม่ครัวหรือพวกสาวใช้แยกก็ได้ ทีแรกฉันก็ว่าจะทำแบบนั้นนั่นแหละนะ แต่ติดที่ว่าเกรงใจ เห็นว่างานล้นมือกันอยู่แล้ว” ท่านผู้หญิงชิงแก้ตัวให้ตัวเองอย่างสวยงาม

“ท่านผู้หญิงอยากให้ดิฉันทำอะไรคะ”

“ไหนๆ ตอนนี้เธอก็ว่างอยู่ แล้วก็รู้สึกเกรงใจจนไม่กล้าสวมชุดหรูหรานี่ไปงานเลี้ยง ก็เอาอย่างนี้สิ ช่วงสองชั่วโมงที่ว่างๆ อยู่ ก็ช่วยลงไปคัดแยกเมล็ดธัญพืชออกจากกันให้หน่อย รู้สึกว่าจะมีห้าชนิดหรือไงนี่ล่ะ แยกใส่ไว้คนละถุงนะ ถ้าเธอทำเสร็จ เราจะได้ไปงานเลี้ยงด้วยกันอย่างสบายใจ ดีไหม”

ปากถามความเห็น สองมือก็ยื่นมาบีบมือเธอเหมือนฝากฝังผสมคาดคั้นให้ทำเต็มที่

“ค่ะ” อัยน์นาตอบรับตัดปัญหา

เธอเองก็ว่างอยู่จริงๆ ไหนๆ ก็ต้องนั่งรอตั้งสองชั่วโมง ไปแยกเมล็ดธัญพืชฆ่าเวลาก็น่าจะดีกว่าต้องทนมองตัวเองในสภาพตุ๊กตาฟูฟ่องพรรค์นี้

ขืนอยู่ใกล้คนพวกนี้ต่อไป ไม่รู้ว่าจะโดนหยิบเครื่องประดับอะไรมาสอดมาเสียบใส่ผมเพิ่มอีกบ้าง

กับแค่แยกเมล็ดธัญพืชไม่กี่ถุง...การกลั่นแกล้งที่ผ่านๆ มายังนับว่าหนักหนาสาหัสกว่ากันเยอะ

รับคำแล้ว คุณหนูคนเล็กของคฤหาสน์ก็ปลีกตัวเดินลงบันได มุ่งหน้าตรงไปยังห้องเก็บของใกล้ห้องครัว

จิตใจที่มัวคิด มัวพะวงเรื่องบิดา ทำให้อัยน์นาไม่เฉลียวใจเลยสักนิด ว่า ‘ถุง’ ที่ท่านผู้หญิงพูดถึง อาจไม่ใช่ถุงปกติธรรมดาตามความหมายของคนสามัญ

“...กระสอบชัดๆ ” คุณหนูคนเล็กของคฤหาสน์ ตัวแข็งทันทีที่เปิดประตูห้องเก็บของเข้ามาเห็นกระสอบธัญพืชใบขนาดเท่าตัวคน กองทับกันสูงแทบจะท่วมหัว

นี่ถ้าวันนี้แม่เลี้ยงกับพี่สาวไม่จับเธอยีผมแล้วเกล้าสูงจนน่ากลัวแบบนี้ อัยน์นามั่นใจ ว่ากองกระสอบพวกนี้จะต้องสูง ‘ท่วมหัว’ เธอแน่ๆ

“สองชั่วโมง” อัยน์นาก้มมองสารร่างตัวเองแล้ว ได้แต่ถอนหายใจยาว

ถึงห้องเก็บของห้องนี้จะสะอาดสะอี่ดี ไม่มีฝุ่นละอองหรือคราบเขม่าใดๆ แต่ไม่มีใครรับประกัน ว่าในกระสอบเมล็ดธัญพืชเหล่านี้ จะไม่มีฝุ่นผงปะปนมา

ท่านผู้หญิงนี่ก็ดีเสียจริง สามีสั่งให้จับลูกเลี้ยงแต่งตัว ก็แต่งให้เสียสุดโต่ง แล้วส่งมาทำงานเรียกเหงื่อคั่นเวลาระหว่างรอเดินทางไปงานเลี้ยง...

ดูจากปริมาณงานตรงหน้า อัยน์นาก็ค่อนข้างแน่ใจ ว่างานนี้ ‘คุณหนูอัยน์นา’ คงได้ไปงานเลี้ยงในสภาพมอมแมมเหลือรับแน่ๆ

เมล็ดธัญพืชทั้งเยอะ ทั้งอยู่ในกระสอบใหญ่โต แต่ละกระสอบดูหนักขนาดนี้ อย่างน้อยๆ คนยกกระสอบลงมานั่งคัดแยกก็ต้องเหงื่อไคลไหลย้อยกันบ้างล่ะ...