บทที่ 42

“คุณรู้ไหม นอกจากจะเป็นนักขัดคอขวางผลประโยชน์คนไปทั่วแล้ว ประวัติศาสตร์เขียนถึงคนชนิดนี้ไว้ยังไงบ้าง”

“กรณีอื่นผมไม่แน่ใจ แต่กรณีมองโลกสวยงามเกินจริงอย่างท่านเจ้ากรมการเมือง สุดท้ายก็มีแต่จะตกอับ หมดสิ้นทุกสิ่ง” ท่านเจ้ากรมการคลังตอบเสียงเรียบ

“ครับ...แต่ในจำนวนคนเหล่านั้น ก็มีคนที่กลายเป็นศูนย์รวมจิตใจผู้คน ปลุกปั่นให้ผู้คนออกมาทำหลายๆ เรื่องได้ง่ายดายเหมือนพลิกฝ่ามือ”

“ก็จริงของคุณ” ท่านเจ้ากรมการคลังยกมือขึ้นกอดอก เอนหลังพิงพนัก

อาจจะดูเป็นท่าทางที่ดูสบายๆ แต่ไซรัสจับความรู้สึกได้ ว่าชายคนนี้กำลังเคร่งเครียด คิดหนัก

“ผมมองว่าเรื่องนี้คงเป็นเรื่องหนึ่งที่คนที่คิดจะยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามชายคนนี้ควรกังวล” พ่อค้าหนุ่มตีประเด็นทันที “และผมคิดว่า ถ้าในอนาคตผมจะเลือกยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามชายเช่นนี้ ก็ไม่ควรทำอย่างโจ่งแจ้งหรือใช้วิธีแข็งขืนฝืนกระทำ” ไซรัสวางแก้วเครื่องดื่มมึนเมาในมือแล้วเอ่ยด้วยท่าทีดุจเสือร้าย “แทรกซึม เรียนรู้ บ่อนทำลายจากภายใน...นั่นเป็นวิธีที่ผมจะเลือกใช้ในตอนนี้”

วินาทีนี้ ไซรัสมองเห็นประกายบางอย่างในตาท่านเจ้ากรมการคลัง มันเป็นประกายแห่งความสะใจ บ่งบอกถึงจิตใจที่โหดเหี้ยมและอยากเอาชนะ

“สงครามอาจจะดูเป็นเรื่องโหดร้ายทั้งยังทำให้เกิดความวุ่นวาย แต่ใครหลายคนก็ลืมตาอ้าปากได้เพราะสิ่งนี้” ไซรัสจ้องลึกลงในดวงตาฉายแววอำมหิตคู่นั้น “อย่างที่คุณว่าไว้ กับบางเรื่อง กับบางสิ่งบางอย่าง เราให้คุณค่ามันแบบกลางๆ ไม่ได้”

แขกที่โดนพาตัวมาจากร้านค้าคลี่ยิ้มให้เจ้าบ้านอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้มันเป็นรอยยิ้มที่ดูเลือดเย็นที่สุดเท่าที่เคยปรากฏบนใบหน้าเขา...รอยยิ้มแบบเดียวกับที่ปรากฏบนใบหน้าเจ้ากรมการคลังในยามนี้

“คุณก็รู้...ผมเป็นพ่อค้า เกี่ยวกับเรื่องสงคราม...ผมมองว่าการทำสงครามเป็นสิ่งจำเป็นครับ มันไม่แค่ทำให้ผู้คนในแต่ละฝักฝ่ายร่วมมือร่วมใจเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน มันยังสร้างผลประโยชน์ให้คนที่มองเห็นประโยชน์ได้มหาศาล...” พ่อค้าหนุ่มบอกชัดถ้อยชัดคำ “จากทั้งหมดที่ผมพูดมา คุณคงไม่อยากถามผมอีกแล้วใช่ไหม ว่าผมเลือกลงเล่นหมากกระดานนี้ด้วยบทบาทไหนกันแน่?”

‘งานเลี้ยงขอบคุณทหาร และชาวเมืองผู้ช่วยเหลือการสงคราม

สำนักพระราชวังกลาง อาณาจักรเวเนเซีย’

ไซรัสนั่งมองตัวอักษรสีทองบนเทียบเชิญเรียบหรู ใบเดียวกับที่เจ้ากรมการคลังหยิบใส่มือเขาก่อนจากกัน ด้วยแววตาครุ่นคิด...

การที่เขาซึ่งเป็นพ่อค้าหน้าใหม่ ได้รับเชิญให้เข้าร่วมงานสังสรรค์ในพระราชวังซึ่งจะจัดขึ้นในอีกราวสิบวันข้างหน้า ย่อมแปลว่า ตอนนี้ ไม่เพียงเงินตราและสถานะพ่อค้าผู้กำลังมาแรงจะช่วยให้เขามีศักดิ์และสิทธิ์มากพอที่จะเข้าร่วมงานเลี้ยงสำคัญเช่นนี้ ‘เจ้ากรมใบไม้กระซิบ’ ยังเชื่อใจและให้ความสำคัญเขาไม่น้อย

เหนือสิ่งอื่นใด เทียบเชิญใบนี้ย่อมเป็นเครื่องยืนยันชั้นดี ว่าเจ้ากรมการคลังผู้นี้ ยอมเชื่อว่าเขาเข้าใกล้เจ้ากรมการเมืองเพียงเพราะต้องการบ่อนทำลายขุนนางผู้ใหญ่ผู้นี้และกลุ่มต่อต้านสงครามที่ขัดผลประโยชน์ตัวเองจากภายใน ทั้งยังคาดหวัง ว่าบางที เขาอาจช่วยโน้มน้าวให้เจ้ากรมสูงวัยมากอุดมการณ์ผู้นั้นยอมเปลี่ยนความคิด หันมาเห็นดีเห็นงามกับการทำสงคราม เหมือนๆ กับที่ขุนนางหลายๆ คนยอมคล้อยตามหลังจนด้วย ‘หลักเหตุและผล บนโลกที่โหดร้าย’

  เหตุผลงั้นหรือ...? นึกถึงแววตาเจ้ากรมผู้ยังดูหนุ่มรายนี้แล้ว คนเป็นพ่อค้าก็อดคิดไม่ได้ว่า กว่าที่คนเหล่านั้นจะยอมรับ ‘หลักการและเหตุผล’ ที่ว่านั่น เจ้ากรมการคลังกับพรรคพวกคงสร้างสถานการณ์ให้เหล่าคนผู้ไม่ยอมคล้อยตามโดยง่ายพบเรื่องโหดร้ายมากพอให้คนเหล่านี้ได้เรียนรู้อย่างเต็มที่ ว่า ‘เหตุและผล บนโลกที่โหดร้าย’ ที่ว่า มันคืออะไร

ม้าตัวเขื่อง ลากรถม้าคันใหม่เอี่ยมสลักลายภูเขาแฝดสามลูกใหญ่ออกจากรั้วคฤหาสน์ไร้ไม้ดอกด้วยท่วงท่างามสง่า สมกับที่เป็นม้าลากรถสำหรับใช้ส่งแขกคนสำคัญ มันพาเขามุ่งหน้ากลับตึกส่วนตัวที่เปิดชั้นล่างเป็นร้านค้าอัญมณีและแพรพรรณอย่างไม่เร่งรีบเท่าขามา ทำให้หนนี้ คนในรถม้ามีโอกาสทอดอารมณ์มองทิวทัศน์และภาพความเป็นไปตามสองข้างทางผ่านกรอบหน้าต่างรถม้าคันงาม คันซึ่งเล่าลือกันว่า คนที่เคยนั่งรถม้าคันนี้ มีเพียงคนสำคัญในตระกูลวิลส์ตันและคนสำคัญของอาณาจักรเท่านั้น

จากบนรถม้า ไซรัสได้ยินเสียงนิทานเพลง ‘ท่านหญิงกุหลาบทะเลทราย’ ลอยมาตามลม

ดูเหมือนจนถึงตอนนี้ กระแสความนิยมชมชอบท่านหญิงไร้สกุลกับเรื่องราวจริงบ้างไม่จริงบ้างที่พวกนักขับลำนำเล่าขาน ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะลดลงเลยสักนิด ตรงกันข้าม ยิ่งนับวัน ตัวตนของคุณหนูอัยน์นาผู้นี้ก็ยิ่งดูงดงาม แสนดี และสูงค่าราวนางฟ้าจากสรวงสวรรค์ กิตติศัพท์ความงามพร้อม ความน่าทะนุถนอมปกป้อง ขจรขจายไปไกลรวดเร็วยิ่งกว่าพิราบโบยบิน

แต่กิตติศัพท์ความงามเช่นนี้ จะว่าเป็นวาสนาก็ดี จะว่าเป็นความโชคร้ายก็ได้

ไม่แน่ว่าบางทีในเร็ววันนี้ กิตติศัพท์ความงานอันลือเลื่อง อาจทำให้คุณหนูอัยน์นาต้องฝืนทำเรื่องที่ไม่อยากทำหลายเรื่อง กระทั่งเรื่องที่สำคัญที่สุดในชีวิตผู้หญิง อย่างการแต่งงาน

“หึ...” นึกแล้ว คนไม่ค่อยยิ้มไม่ค่อยหัวเราะ ก็หลุดขำ

แต่งงานงั้นหรือ? เขาเองก็อยากจะรู้เหมือนกัน ว่าเมื่อถึงตอนนั้น ผู้หญิงที่ลึกๆ แล้วหัวแข็งไม่ยอมคนเช่นนี้ จะยอมคล้อยตามโชคชะตา หรือว่าจะเล่นลูกไม้อะไรให้ใครต่อใครปวดหัว