บทที่ 45

วันนี้ท่านหญิงกุหลาบแรกแย้มไม่ได้ถอยหนี ไม่ได้แสดงท่าทีหวาดกลัว ไม่ได้ปฏิเสธเหมือนที่เธอเคยปฏิเสธบุตรชายขุนนางอย่างตอนที่เธอและเขาพบกันครั้งแรก

เธอทำเพียงแสร้งลังเลเล็กน้อย ก่อนยิ้มรับไมตรี ด้วยการวางฝ่ามือนุ่มๆ บนฝ่ามือเขา จากนั้นก็ก้าวขาขึ้นห้องโดยสารด้วยกิริยานอบน้อมและว่าง่าย

ตอนนี้เอง ผู้โดยสารสาวถึงได้รู้ตัว ว่าภายในรถม้าคันที่ต้องโดยสารกลับคฤหาสน์พร้อมเจ้าของรถ ดูเล็กกว่าที่ควรจะเป็นเล็กน้อย

“เดี๋ยวดิฉันจะไปนั่งข้างหน้านะคะ” มาธารีบปลีกตัวไปนั่งคุมรถม้าพร้อมลูคัสอย่างรู้หน้าที่

ชั่วเสี้ยววินาทีนั้น อัยน์นาสังเกตเห็นแววตา ‘ลูคัส’ ผู้ติดตามพ่อค้าหนุ่มรายนี้ ไหวระริกอย่างคนนึกสนุก

เธอเดาได้ทันที ว่าผู้ติดตามคนนี้ หรือไม่ก็นายจ้างตัวดีอย่างไซรัส เจตนาสั่งให้คนจัดเตรียมรถม้าเจ้าปัญหาคันนี้

ดูเผินๆ รถม้าคันนี้ก็ดูเรียบหรูดี ตัวรถไม่ได้เล็กนัก แต่ห้องโดยสารกลับไม่กว้างพอจะให้คนมากกว่าสองคนโดยสารอย่างไม่เบียดเสียด

ไม่ถือว่าผิดมารยาทธรรมเนียมเสียทีเดียว แต่ก็ไม่เหมาะสมนัก เมื่อผู้โดยสารเป็นชายหญิงต่างสายเลือดซึ่งหาใช่คู่สมรส

หึ...พวกผู้ชาย...

ไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไร เจ้าของรถม้าก็ขยับริมฝีปากหยักเข้มเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุภาพ ท่าทางสุขุม

“ถ้าอย่างนั้น ผมคงต้องขออนุญาต”

ต่อให้เขาไม่ขอ เธอก็อนุญาตอยู่แล้ว...นี่เป็นโอกาสทองให้เธอตะล่อมถามหลายๆ เรื่องชัดๆ

ถึงจะรู้สึกว่า ‘สบโอกาส’ แค่ไหน คุณหนูคนใหม่ก็ทำเพียงคลี่ยิ้มอ่อนโยน แล้วตอบด้วยท่าทีซื่อใส ไม่ทันคน ดูๆ ไปแล้ว เหมือนกระต่ายน้อยตาแป๋วในทุ่งหญ้า

“แดดเริ่มร้อนแล้ว...คุณมีธุระด่วนต้องพบคุณพ่อ รีบขึ้นมาเถอะค่ะ”

           

ชาวซาเมียร์มีคำกล่าวที่ว่า ‘ดูผู้ชายโกหก ให้ดูที่สายตาลอกแลก เชื่อถือไม่ได้ ดูผู้หญิงโกหก ให้ดูที่สายตาจับจ้องหมองมั่น’

แต่ไหนแต่ไรมา อัยน์นาใช้หลักการนี้ดูคนมาตลอด ดูร้อยทายถูกร้อย ไม่เคยพลาด แต่พอมาเจอพ่อค้าน่าสงสัยที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เธอกลับพบว่าเขาช่างเป็นผู้ชายที่โกหกได้หน้าตายและลื่นไหลที่สุดเท่าที่เคยพบเคยเห็น

จากข้อมูลที่ได้จากชาวเมือง อัยน์นาพบว่า แม้ฉากหน้าพ่อค้ารายนี้จะดูสมบูรณ์แบบ ประวัติที่มาก็ล้วนฟังดูสมเหตุสมผล แต่พอพิจารณาดูดีๆ แล้ว เธอกลับพบว่าทุกเรื่องเกี่ยวกับชายคนนี้ล้วนเป็นเพียงคำบอกเล่า ไม่เคยมีใครรู้เห็นเป็นพยานเลยสักครั้ง

ทั้งอย่างนั้น ทุกครั้งที่เธอเปรยถึงเรื่องเหล่านี้ ไซรัสกลับพูดจาโต้ตอบด้วยท่าทีเป็นธรรมชาติ ไม่มีติดขัด ไม่ส่อพิรุธใดใด หนักข้อเข้าหน่อย พอเธอซักไซ้ไล่ต้อนมากเข้า ก็กลับกลายเป็นเปิดโอกาสให้เขาเกี้ยวพาราสีอย่างแนบเนียนจนอึดอัดเจียนจะทนไม่ไหว เพราะถึงเขาจะไม่จับไม่แตะตรงไหน แต่นัยน์ตาสีเทาคู่คมกลับดูคล้ายกำลังล้วงลึก ลูบไล้ ทำให้เธอรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ อย่างน่าโมโห

ไหนจะริมฝีปากหยักเข้มที่ขยับยกอย่างเป็นจังหวะนั่นอีกล่ะ

แค่เขาขยับริมฝีปากพูดเท่านั้น...ทั้งๆ ที่คำพูดคำจาล้วนฟังดูสุภาพ ท่าทีก็ดูสุขุมลุ่มลึก แต่ลักษณะการขยับริมฝีปากคมเข้มนั่น กับลมหายใจบางห้วง กลับทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกริมฝีปากคู่นั้น พรมจูบอย่างแผ่วเบาและเว้าวอน

น่าหงุดหงิดนัก...

ที่น่าหงุดหงิดที่สุด คือเรื่องที่เธอพอจะจับสังเกตได้ว่าเขาจงใจป่วนประสาทด้วยวิธีการพรรค์นี้

“อึดอัดหรือเปล่าครับ” ในที่สุด พ่อค้าน่าหงุดหงิดก็ออกปากถามเหมือนจงใจเยาะเย้ย

น้ำเสียงที่เขาใช้ ท่าทีที่เขาแสดงออก ยังคงดูสุภาพไม่เปลี่ยนแปลง

อึดอัดสิ! เธออยากจะตอบแบบนี้ แต่ต้องปั้นหน้ายิ้มตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน...

“ไม่หรอกค่ะ”

“ผมต้องขอโทษจริงๆ ที่ไม่ได้จัดเตรียมรถม้าที่เหมาะสมกว่านี้” เจ้าของริมฝีปากทรงเสน่ห์จนน่าโมโห ถอนหายใจยาว “ปกติแล้ว ลูคัสเป็นคนรู้กาลเทศะ รู้หน้าที่ ดูท่าหนนี้คงจะมีปัญหาอะไรสักอย่าง ถึงได้จัดรถม้าคันนี้มาแทน”

“ช่างเถอะค่ะ” เธอยังคงควบคุมน้ำเสียงให้ฟังดูอ่อนหวาน ปั้นหน้ายิ้มแย้ม “ใช้รถกะทัดรัดแบบนี้ก็ดี จะได้ไม่รบกวนพ่อค้าแม่ขายกับชาวเมืองที่สัญจรไปมา”

“ในบรรดาพี่น้อง ชาวเมืองเล่าลือกันว่าคุณหนูอัยน์นาคล้ายท่านเจ้ากรมการเมืองกว่าใคร ท่าจะจริง” ไซรัสกลับมาพูดจาอย่างเป็นปกติอีกครั้ง ราวกับต้องการตอกย้ำคำขู่ไร้เสียงที่ว่า...ถ้าเธอไม่คิดยุ่มย่ามเรื่องเขาก็แล้วไป แต่ถ้าเธอคิดจะไล่ต้อนเขาเมื่อไหร่ เขาก็จะไล่ต้อนเธอในแบบของตัวเอง

“พวกชาวเมืองก็พูดเกินไป...”

“ลักษณะการตอบอย่างอ่อนน้อมถ่อมตนแบบนี้ ก็ชวนให้นึกถึงท่านเจ้ากรมการเมืองนะครับ” เขายิ้มน้อยๆ ก่อนผินหน้าออกมองทิวทัศน์ พอเห็นประตูรั้วคฤหาสน์เจ้ากรมการเมือง ก็หันกลับมาสบตาเธอด้วยสีหน้าท่าทางอย่างเดิม “เผลอแป๊บเดียวก็ถึงคฤหาสน์แกรนเทรนท์ซะแล้ว”

“ค่ะ” เธอรับคำ เป็นมารยาท

“รู้ไหมครับ ตอนผมคุยกับท่านเจ้ากรม ท่านก็ทำให้ผมลืมเวลาแบบนี้เหมือนกัน”