บทที่ 44

ในขณะที่พลขับจัดเตรียมรถม้าตามคำสั่งอยู่ที่ไหนสักที่ ท่ามกลางย่านร้านค้าผู้คนคับคั่ง ลูคัสและมาธาได้แต่เหลียวสบตากัน ก่อนมองไปทางด้านหน้าด้วยแววตาใคร่รู้

ในสายตาผู้ติดตามและต้นห้อง เวลานี้นายท่านกับคุณหนูช่างดูมีความสุข พวกเขาต่างมีรอยยิ้มบางเบาประดับริมฝีปาก ดวงตาเปล่งประกาย ใบหน้าผ่องใส แววตาสดชื่น

ปากพูดคุยเรื่องสัพเพเหระ สายตาก็จ้องมองกันและกัน ทำราวกับโลกนี้มีแค่ตนเองกับอีกฝ่าย

เหมือนคู่รักตัวอย่าง ดูหวานซึ้ง น่าประทับใจ ทั้งลูคัสและมาธาต่างคิดตรงกัน

ชาวเมืองที่พบเห็นเองก็คิดเช่นนั้น...

แต่อัยน์นาไม่คิด ต่อให้วันนี้ผู้ชายที่จู่ๆ ก็เข้ามาเสนอความช่วยเหลือรายนี้ จะทำตัวสุภาพ จะดูมีมิตรจิตมิตรใจแค่ไหน ก็ไม่คิด!

“ดูชาวเมืองรักคุณมากนะครับ พากันให้โน่นให้นี่ เยอะแยะไปหมด” พ่อค้าหนุ่มหมายถึงผลไม้ เครื่องประดับหินถัก ผ้าพันคอ ดอกไม้ และอะไรต่อมิอะไรที่ลูคัสกับมาธาต้องหอบหิ้วพะรุงพะรัง จนเธออดแบ่งมาช่วยถือไม่ได้

พอเธอแบ่งมาช่วยถือ เขาก็รีบยื่นมือเข้าช่วยอีกแรง

พอเขายื่นมือมาช่วยอีกแรง ชาวเมืองที่เห็นมือเธอว่างๆ อยู่ ก็ส่งนั่นส่งนี้ให้เพิ่ม กลายเป็นว่าตอนนี้ คนสี่คนต้องเดินหอบข้าวของ หอบดอกไม้ เต็มไม้เต็มมือไปหมด

“เพราะพวกชาวเมืองใจดีมากกว่าค่ะ” อัยน์นาหมายความตามนี้จริงๆ

เธอรำคาญสายตาคมกริบเจือรอยยิ้มกึ่งเย้ายวนกึ่งยั่วยิ้มที่ดูฉลาดเป็นกรดคู่นั้นนัก เลยก้มลงสูดดอกไม้ในมือหลบสายตา ปลดปล่อยเส้นผมคล้อยลงไล้แก้มนวลเนียน

กลิ่นดอกไม้หอมสดชื่นและความจริงที่เธอค้นพบมานานแล้ว ช่วยให้สบายใจจนยิ้มได้อย่างเป็นธรรมชาติ

“ใครว่าชาวเมืองหลวงเวเนเซียเป็นแต่ค้าขายทำกำไรจนจิตใจแข็งกระด้างขึ้นมาก...” เจ้าของดอกไม้หลากสีสันเงยหน้ากลับขึ้นมาสบตาเขา แล้วคลี่ยิ้มกว้างขึ้น

ทุกกิริยา ทุกท่าที ล้วนเกิดขึ้นเพราะความจงใจ

 “ไม่จริงเลยสักนิด ว่าไหมคะ” อัยน์นาบอกด้วยน้ำเสียงกังวานใสดึงดูดใจ คล้ายลูกธนูที่สร้างจากน้ำค้าง

มีคำกล่าวที่ว่า บุรุษ แม้แข็งแกร่งสักปานใด เฉลียวฉลาดสักแค่ไหน ก็แพ้ทางสตรี

เธอไม่รู้ว่าตัวเองจะทำให้ผู้ชายคนนี้ยอมเผยความลับที่ซุกซ่อนไว้ได้หรือไม่ และไม่ว่านี่จะเป็นการราดน้ำมันลงบนกองไฟ หรือราดน้ำมันลงบนหัวใจแช่แข็ง เธอก็อยากจะลองดูสักตั้ง

ไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะคลี่ยิ้มอ่อนโยนขึ้น แล้วชื่นชมเธอด้วยน้ำเสียงปกติธรรมดา ท่าทีที่แสดงออกก็ล้วนดูเป็นธรรมชาติ

“ผมรู้แล้ว ว่าทำไมพวกชาวเมืองถึงให้ดอกไม้คุณเสียเยอะ” ไซรัสจ้องลึกลงในตาเธอด้วยแววตาแบบเดิม ก่อนเฉลย “เพราะคุณดูงดงามบอบบางเหมือนดอกไม้ มองคุณถือช่อดอกไม้แล้ว เหมือนเห็นกุหลาบดอกใหญ่บานสะพรั่งอยู่กลางช่อดอกไม้หลากสี”

พ่อค้าที่วันนี้ปากหวานเป็นพิเศษจงใจไม่ทิ้งช่องว่างในบทสนทนา

ทันทีที่หยอดคำหวานชมเธอซึ่งๆ หน้าพอหอมปากหอมคอ เขาก็ผายมือเชื้อเชิญให้เธอเดินนำไปยังรถม้าที่จอดรออยู่

“เริ่มสายแล้ว แดดแรงขึ้นทุกที ก่อนที่ดอกไม้พวกนั้นจะเฉา รีบขึ้นรถม้าเถอะครับ”

“จะไม่รบกวนแน่นะคะ” คนที่รู้ตัวแล้วว่าผู้ชายตรงหน้า เป็นประเภท ‘เคี้ยวยาก’ ถามซ้ำทันที

ทั้งน้ำเสียงทั้งสีหน้าอัยน์นา แสดงออกชัดเจนว่าเกรงใจ

“ผมบอกแล้วนี่ครับ ว่ากำลังจะไปขอพบท่านเจ้ากรมอยู่พอดี” จู่ๆ พ่อค้าที่มาไม่แน่ชัดรายนี้ก็ชะงักปาก สีหน้าคล้ายลังเลบางเรื่อง ทำเอาอัยน์นาเผลอจับจ้องอย่างลืมตัว

“มีเรื่องไม่สบายใจอะไรรึเปล่าคะ” เธอรีบถาม แววตาซื่อใส น้ำเสียงเป็นห่วง

“แค่เรื่องยุ่งยากเล็กน้อยเท่านั้น...” เขาเปลี่ยนสีหน้ากลับเป็นยิ้มแย้มตามปกติ แล้วยื่นมือประคองเธอขึ้นรถม้า “เชิญครับ”