บทที่ 48

ไซรัสมองคนดื้อรั้นที่ไม่ยอมรับว่าโดนจับได้ไล่ทันแล้ว...แววตาคู่คมก็ไหวระริกขึ้นมา

ยิ่งมองเธอแสร้งทำท่าทีประหม่าเขินอายคล้ายตกหลุมรักเขา แววตาพ่อค้าหนุ่มก็ยิ่งเปล่งประกายราวนักเล่นหมากกระดานยามพบว่าคู่มือเลือกใช้กลเดินหมาก ‘ไร้กระบวน’ ที่ชวนให้อดคิดไม่ได้ ว่าต่อไป อีกฝ่ายจะเดินหมากไปทางไหน

คุณหนูอัยน์นาคนนี้ ช่างสรรหาเรื่องน่าสนุกมาหยิบยื่นให้ได้เรื่อยๆ เสียจริง...

ยิ่งคิด นัยน์ตาสีเทาก็ยิ่งจับจ้องมองเธอทุกกิริยา อยากจะรู้ว่าอีกฝ่ายจะเล่นลูกไม้อะไรบ้าง

ไซรัสมองตามอยู่นาน นานจนคุณหนูคนเล็กของคฤหาสน์คล้อยหลัง รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่โดนเจ้ากรมการเมือง ริชาร์ด แกรนเทรนท์ ส่งเสียงกระแอมไอเรียกสติ ก่อนดึงเขาเข้าประเด็นสนทนาด้วยน้ำเสียงชราทว่าเฉียบคม

“คุณมาที่นี่เพราะมองว่าผมส่งลูกสาวไปสืบข่าวเรื่องคุณงั้นรึ? คงไม่ใช่แค่นี้แน่ๆ”

พ่อค้าหนุ่มค้อมศีรษะให้เจ้ากรมการเมืองด้วยท่าทีเคารพยิ่ง ก่อนตอบ

“ผมมาเพื่อเตือนครับ ทีแรกว่าจะรอให้ท่านเจ้ากรมเห็นสิ่งยืนยันตามที่เราคุยกันไว้คราวนั้นจนเชื่อใจผมเสียก่อน แต่คิดว่าถ้ารอจนถึงตอนนั้น อาจสายเกินไป”

“นั่งก่อนสิ” เจ้าของคฤหาสน์ผายมือไปยังโต๊ะทำงานซึ่งมีเก้าอี้สองตัวตั้งอยู่ตรงข้ามกัน จากนั้นก็เดินนำเข้าไปนั่งเก้าอี้ทำงานตัวเอง ตัวที่หันหน้าเข้าหาประตู แล้วรอฟัง

“เจ้ากรมการคลังกับพรรคพวกสนับสนุนให้ก่อสงคราม เรื่องนี้ท่านเจ้ากรมคงรู้ดีอยู่แล้ว”

เจ้ากรมการเมืองพยักหน้าน้อยๆ แทนการตอบรับ

“วันนี้เจ้ากรมการคลังเชิญผมไปพบ จากที่คุยกัน พอสรุปได้ว่า อีกไม่นาน เจ้ากรมการคลังคงเริ่มกล่อมให้คนที่ไม่เห็นด้วยยอมคล้อยตาม จะหนักหรือเบาคงแล้วแต่ว่าใครต่อต้านมากน้อยแค่ไหน สถานะทางสังคมอยู่ในระดับใด แตะต้องได้ง่ายดายหรือยากลำบาก” ไซรัสเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ราวกับเรื่องนี้เป็นเรื่องปกติธรรมดา

“รายชื่อเจ้ากรมการเมืองคงอยู่ในลำดับต้นๆ” เจ้ากรมสูงวัยค่อนข้างแน่ใจ

“ผมเองครับ”

“หืม?”

“คนที่รับเป็นธุระเรื่อง ‘ปรับทัศนคติ’ เจ้ากรมการเมือง เป็นผมเอง”

ประโยคนี้ทำเอาเจ้ากรมสูงวัยถึงกับหัวเราะออกมา

มันไม่ใช่เสียงหัวเราะเยาะเย้ย ไม่ได้เป็นการหัวเราะประชดอีกฝ่าย แต่เป็นเสียงของความขบขันที่ฟังดูเปิดเผยจริงใจ

“ดีเสียจริง แล้วคุณก็เอามาบอกผม นี่คงไม่ใช่พยายามจะแสดงออกว่าซื่อตรงเพราะอยากให้ผมไว้ใจหรอกนะ”

ถึงใบหน้าอีกฝ่ายจะดูยิ้มแย้ม แต่ไซรัสรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายเจตนาถามหยั่งเชิง

“เจ้ากรมการคลังเชื่อแบบนั้นครับ” เขาให้ข้อมูลตามความเป็นจริง

“ตอนนี้เจ้ากรมการคลังคงไว้ใจคุณไม่น้อย”

“ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น...” ไซรัสนิ่งคิด ก่อนเอ่ยต่อไป “แต่ผมคิดว่ายังวางใจไม่ได้เสียทีเดียว ที่แน่ใจได้คงมีแค่นับจากนี้เจ้ากรมการคลังจะไม่ติดใจเรื่องที่ผมเข้าออกคฤหาสน์นี้บ่อยครั้ง”

“ต่อให้คุณมาบอกเรื่องพวกนี้ ผมก็ยังไม่ไว้ใจคุณหรอกนะ”

“ครับ ผมเข้าใจดี เป็นผมก็คงจะระมัดระวัง”

คุยกันได้เท่านี้ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมๆ กับเสียงขออนุญาตที่ไซรัสจำไม่ได้ว่าเป็นเสียงใคร

“คุณพ่อคะ คุณพี่พริสซิลล่าเพิ่งลองปรุงชากลิ่นใหม่ อยากให้คุณพ่อลองชิมค่ะ ห๊อมหอม”

“แอนนาเบลรึ” เจ้าของห้องทำงานเดาได้ทันที เจ้ากรมสูงวัยเหลียวสบตาไซรัสเป็นเชิงบอกว่าให้หยุดเรื่องในประเด็นสนทนาไว้ก่อน จากนั้นก็ขยับริมฝีปากพูดกับลูกสาว “เข้ามา”

พอได้รับอนุญาต คุณหนูคนรองของคฤหาสน์ก็ยกถาดบรรจุชุดน้ำชาเดินนำพี่สาวผู้ดูเรียบร้อยกว่าทุกวันเข้ามาด้วยรอยยิ้มกว้างขวางเหมือนเด็กสาว

“คุณยายให้คนส่งชาสมุนไพรจากปัญจาปมาให้ค่ะ ลูกเห็นช่วงนี้คุณพ่อดูเคร่งเครียด กลัวสุขภาพจะทรุดโทรม ก็เลยลองเอาชาสมุนไพรมาผสมเปลือกส้มกับดอกลาเวนเดอร์ดู ได้ยินว่ากลิ่นเปลือกส้มกับลาเวนเดอร์ช่วยคลายเครียดได้ใช่ไหมคะ”

ไซรัสชื่นชมในความคิดสร้างสรรค์นั้น แต่กลิ่นเปลือกส้มฉุนรุนแรงผสมกลิ่นสมุนไพรเหม็นเขียวที่ลอยมาแตะจมูก ทำให้เขาอดคิดไม่ได้ ว่าหากดื่มชากานี้เข้าไป ท่านเจ้ากรมจะยังประคองอารมณ์และสติพูดคุยเรื่องงานต่อไหวหรือไม่

“คุณก็ชิมด้วยสิคะ” พริสซิลล่าบอกพลางจัดแจงรินชาให้บิดาและแขกของคฤหาสน์คนละแก้ว

ไซรัสไม่อยากทำตัวเสียมารยาทจึงยกแก้วชาขึ้นสูดดมทันทีที่รับมา ตั้งใจว่าจะสูดดมพอเป็นพิธีก่อนดื่มตามวิถีที่พึงปฏิบัติยามมีใครสักคนปรุงชามาให้ลิ้มลอง แต่ในจังหวะที่ยกแก้วชาขึ้นสูดนั้น พ่อค้าหนุ่มกลับได้กลิ่นที่ไม่ชอบมาพากลเจือปนอยู่ในกลิ่นชา

“ท่านเจ้ากรม” พ่อค้าหนุ่มรีบเรียกรั้งไว้ก่อนที่เจ้าบ้านจะจิบน้ำชา

เมื่อท่านเจ้ากรมการเมืองเหลียวมองมา คล้ายต้องการถามว่า ‘มีเรื่องอะไร’ ไซรัสก็บอกใบ้ด้วยการใช้สายตาชี้แก้วชาในมือ แววตาจริงจัง

เพียงเท่านั้น ท่านเจ้ากรมสูงวัยก็เดาออก ว่าในชาน่าจะมีบางอย่างผิดปกติ

“อืม...หอมดี” เจ้ากรมการเมืองคลี่ยิ้มให้พริสซิลล่า ก่อนถาม “ชานี่ ลูกเป็นคนปรุงเองรึเปล่า”

“ค่ะ”

“แน่รึ?” ท่านเจ้ากรมถามซ้ำ

“ค่ะ” คราวนี้พริสซิลล่าตอบอย่างไม่มั่นใจนัก

แอนนาเบลเองก็ดูเหลอหลา เลิกลัก เหมือนกลัวบิดาไม่พอใจ “ทำไมเหรอคะ”

“มีใครได้ชิมไปแล้วบ้างหรือยัง”

“คุณแม่ทดลองดื่มชาสูตรนี้มาสองสามวันแล้วค่ะ แต่ตอนที่ปรุงให้คุณแม่ ลูกไม่ได้เติมเปลือกส้มกับสมุนไพรมากเท่านี้ ลูกเห็นคุณแม่บอกว่าดื่มแล้วกินอาหารได้มากขึ้น ตอนนอนก็หลับสบาย ก็เลยลองปรุงมาให้คุณพ่อบ้าง”

“พ่อชักอยากเห็นสมุนไพรที่ยายลูกส่งมาเสียแล้วสิ” ท่านเจ้ากรมบอกลูกสาวด้วยน้ำเสียงปรานี “ช่วยไปเอาห่อชาที่ยายลูกส่งมามาให้พ่อดูทีได้ไหม เอาเปลือกส้มกับดอกลาเวนเดอร์แห้งที่ลูกใช้มาพร้อมกันด้วยเลยก็ดี พ่อจะได้แบ่งให้ไซรัสเอากลับไปใช้ ส่วนกาน้ำชาก็ทิ้งไว้ที่นี่ก่อน พ่อกับไซรัสจะได้ค่อยๆ จิบไป คุยกันไป”

“ได้สิคะ” พริสซิลล่ารับคำทันที

เธอคลี่ยิ้มอ่อนโยนเสียยิ่งกว่าอ่อนโยนให้เขากับบิดา จากนั้นก็เดินนำแอนนาเบลที่ยังคงวางสีหน้าไม่ถูกเหมือนตามไม่ทัน ออกจากห้องทำงานไป โดยทิ้งถาดกาน้ำชาไว้บนโต๊ะทำงานไม้เนื้อหนา

เมื่อเสียงฝีเท้าบอกให้รู้ว่าคุณหนูคนโตกับคุณหนูคนรองเดินห่างออกไปไกลแล้ว ไซรัสก็ยกกาน้ำชาขึ้นเปิดฝาสูดดม ราวกับต้องการยืนยันบางอย่าง

ดมไปได้สักพัก พ่อค้าหน้าใหม่ของเมืองก็ขยับริมฝีปากเอ่ยชื่อสิ่งผิดปกติที่เขาได้กลิ่นจากชา สีหน้าเคร่งเครียด

“สารหนู...ในชากลิ่นแรงกานี้  มีสารหนูปะปนอยู่”

เจ้ากรมการเมืองขมวดคิ้วแน่นทันที

“แน่ใจรึ”