บทที่ 47

อัยน์นาพาพ่อค้าหนุ่มมุ่งหน้าเข้าหาห้องทำงานบิดาด้วยท่าทีสำรวม ฝ่ายไซรัสเองก็เดินตามด้วยท่าทีสุขุมและภูมิฐาน

ท่ามกลางบรรยากาศเข้มขรึมทว่าแฝงไว้ด้วยกลิ่นอายอบอุ่นอ่อนหวานอันบ่งบอกว่าคฤหาสน์หลังนี้มีสตรีอาศัยอยู่หลายคน คนทั้งคู่ที่เดินอยู่บนทางเดินปูพรมสีแดงทอลายดอกไม้ปลายกลีบแหลมที่ยากจะบอกว่าเป็นดอกอะไรด้วยสีแดงอิฐ ต่างจงใจเว้นระยะห่างจากอีกฝ่าย ทั้งเธอและไซรัสแน่ใจว่าทิ้งระยะมากพอที่จะไม่มีใครครหา แต่กลับกลายเป็นว่าระยะห่างระหว่างเธอกับเขา กลับยิ่งชวนให้ผู้คนในคฤหาสน์จับจ้องมองมาด้วยแววตาชื่นชมประสมอยากจับคู่ให้

แววตาจับจ้อง การลอบชำเลืองมองนัยน์ตาเป็นประกาย...ทุกกิริยาอาการที่อัยน์นาจับสังเกตได้จากสาวใช้ ทำให้คุณหนูคนงามอดเหลียวมองคนเดินตามไม่ได้

ดูเหมือนไซรัสจะรู้ตัว เขาไม่พูดอะไร ทำเพียงคลี่ยิ้มทรงเสน่ห์ให้เธอ เพียงแค่นั้น สาวใช้สาวน้อยสาวใหญ่ที่จับจ้องมองอยู่ก็สมใจ พากันกลั้นยิ้มจนแก้มแทบปริ

ให้มันได้อย่างนี้สิ...

อัยน์นาไม่ได้รำคาญความหวังดีเหล่านี้ เพียงแต่ไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกอย่างไรดี ในเมื่อผู้ชายคนแรกในชีวิตที่ผู้คนในคฤหาสน์อยากเอาใจช่วยให้เธอได้ร่วมหอลงเอย ดันเป็นผู้ชายน่าสงสัยที่ยังไม่รู้ว่าจะเป็นมิตรหรือศัตรู แถมยังเป็นผู้ชายสองหน้าชนิดที่ซ่อนเขี้ยวเล็บตัวเองไว้มิดชิดและแนบเนียนยิ่งกว่าใคร

...ขืนผู้หญิงคนไหนออกเรือนไปกับผู้ชายแบบนี้ ถ้าไม่ระวังให้ดี คงโดนปั่นหัว โดนชักใย จนกลายเป็นตุ๊กตาหน้าโง่ ที่แม้สามีจะโกหกซึ่งๆ หน้าก็ยังจับไม่ได้ ไล่ไม่ทัน...

ผู้หญิงบางส่วนอาจพึงพอใจหากได้เป็นตุ๊กตาประดับเรือนบุรุษรูปงาม เฉลียวฉลาด มีชื่อเสียง เป็นที่นับหน้าถือตา และมั่งคั่ง แต่ไม่ใช่เธอ ไม่ใช่ ‘คุณหนูอัยน์นา’ คนนี้

“คุณพ่อคะ” อัยน์นาส่งเสียงเรียกทันทีที่พาแขกของคฤหาสน์เดินมาจนถึงหน้าประตูห้องทำงานบิดา

“อัยน์นารึ” แม้น้ำเสียงที่ลอดออกมาจากประตูห้องจะฟังดูจริงจัง เป็นทางการ แต่อัยน์นากลับสัมผัสได้ถึงกระแสความดีใจ

เจ้ากรมการเมืองเครียดเพราะเรื่องพ่อค้ารายนี้มาหลายวัน วันนี้เป็นวันที่ดูจะมีข่าวคราว มีข้อมูลใหม่ ถ้าไม่ดีใจก็แปลกแล้ว

“ไซรัสก็มาด้วยใช่ไหม”

“ค่ะ” อัยน์นาไม่แปลกใจนักที่โดนถามแบบนี้ ถึงอย่างไรบิดาเธอก็เป็นเจ้าบ้าน แขกไปใครมา ย่อมต้องมีใครสักคนล่วงหน้ามาแจ้งให้รู้อยู่เสมอ

“เข้ามาสิ”

พอได้ยินคำอนุญาต เจ้าของร่างอ้อนแอ้นก็เปิดประตูบานหนา แล้วผายมือเชิญให้แขกเดินนำเข้าไปก่อน จากนั้นก็เดินตามเขาเข้าข้างในพร้อมกับดึงประตูห้องให้ปิดกลับลงเหมือนเดิม

“คุณกับคุณพ่อคงมีธุระสำคัญต้องคุยกัน ดิฉันจะไปเตรียมน้ำชาให้นะคะ” อัยน์นารีบปลีกตัว แต่กลับโดนไซรัสเรียกรั้งไว้

“อยู่ต่อเถอะครับ จะได้พูดคุยกันให้หายคาใจในคราวเดียว” เป็นอีกครั้งที่พ่อค้ารายนี้คลี่ยิ้มให้เธอ ต่างกันตรงที่คราวนี้แววตาเขาเปล่งประกายวาบวับอย่างคนมากเล่ห์ ทันคน “วันนี้คุณเข้าไปในย่านร้านค้า พยายามสืบเสาะเรื่องผมให้ท่านเจ้ากรมไม่ใช่หรือ?” เขาเอ่ยตรงไปตรงมาผิดคาด

อัยน์นาคำนวณความคุ้มได้คุ้มเสียทันที

เธอไม่ไว้ใจชายคนนี้ ถ้าเขาเพียงต้องการแสดงออกว่าจริงใจให้เธอกับบิดาเชื่อถือทั้งที่ใจจริงคิดคด เธอกับบิดาก็จะไม่เหลือไพ่ตายไว้ใช้เลยสักใบ

ไม่จำเป็นต้องเหลียวมองบิดาเพื่อปรึกษา ที่อัยน์นาทำทันทีคือการก้มหน้าลงด้วยความอับอาย ใบหน้าเธอในยามนี้ขึ้นสีแดงระเรื่อ ดูไม่ต่างอะไรไปจากมะเขือเทศสุกปลั่ง “ดิฉัน...เอ่อ...ไม่ใช่นะคะ” เธอเอ่ยเสียงเบาจนเกือบกระซิบ น้ำเสียงหวานๆ ฟังดูอึกอัก บ่งบอกถึงความกระอักกระอ่วนใจ

ดูเหมือนเจ้ากรมการเมืองจะเดาความคิดลูกสาวออก จึงรีบช่วยส่งเธอออกจากห้องทั้งอย่างนั้น

“อัยน์นา...ลูกกลับมาเหนื่อยๆ ไปพักผ่อนก่อนเถอะ”

“ค่ะ คุณพ่อ” รับคำแล้ว คุณหนูคนเล็กของคฤหาสน์ก็เดินออกจากห้องทั้งที่ยังคงก้มหน้าหลบสายตาแขกของคฤหาสน์

เพื่อความแนบเนียน ในช่วงที่บรรจงปิดประตูห้องบานหนาอย่างเบามือ เธอยังไม่ลืมแสร้งเหลียวสบตาเขาด้วยแววตาชื่นชมประสมประหม่า

ยิ่งเห็นว่าไซรัสจับจ้องมองมาด้วยแววตารู้ทันอย่างไม่ปิดบัง เธอก็ยิ่งแสดงท่าทีสะท้านอาย ก่อนปล่อยให้ประตูปิดลงด้วยสีหน้าเจือรอยยิ้มดุจเด็กสาวในห้วงรัก

ช่างเป็นวิธีหลบเลี่ยงที่ชวนให้ขนลุกนัก...อัยน์นานึกตำหนิตัวเองในใจ

เธอไม่คิดว่าไซรัสจะเชื่อในทันที แต่การหลบเลี่ยงด้วยวิธีนี้ ก็ยังดีกว่ายอมรับตามตรง

เลือกใช้วิธีนี้...ในอนาคต เธอก็ยังเล่นบทคุณหนูผู้ซื่อใสและตกอยู่ในห้วงรักเพื่อลอบจับสังเกตและเฝ้าระวังไม่ให้เขาทำลายบิดาเธอต่อไปได้

ดีไม่ดี ‘ท่านหญิงกุหลาบทะเลทราย’ อาจกล่อมให้ไซรัสยอมเชื่อว่าภายใต้ใบหน้าซื่อใสนี้ไม่มีสิ่งใดซุกซ่อนอยู่อย่างที่เขาเข้าใจ และอาจมัดใจชายคนนี้สำเร็จ ทำให้คนหัวแข็งเคี้ยวยากคนนี้ ยอมเผยความรู้สึกนึกคิดที่แท้จริงหรือแผนการในห้วงคิดออกมาทีละนิด...ทีละหน่อย

คุณหนูผู้มั่นใจในตัวเองอย่างร้ายกาจไม่รู้ตัวเลยสักนิด ว่าการตัดสินใจคราวนี้ ทำให้พริสซิลล่าและแอนนาเบลที่เฝ้าดูอยู่ยิ่งริษยา ยิ่งโกรธ ยิ่งเกลียดชัง

โดยเฉพาะพริสซิลล่า...เธอโกรธถึงขั้นเผลอกำชายกระโปรงแน่นจนทำให้ชุดกระโปรงลูกไม้ตัวใหม่เอี่ยมขาดแควกคามือ ริมฝีปากบางๆ สั่นระริกเหมือนอยากจะด่า อยากจะพูดอะไรหลายอย่าง แต่พูดอะไรไม่ออกเลยสักอย่าง

“ปล่อยไว้ไม่ได้แล้วใช่ไหมคะ” แอนนาเบลอ่านจากสีหน้าพี่สาวก็พอเดาได้

พริสซิลล่าจ้องมองตามน้องสาวต่างมารดาอยู่นาน นานจนอีกฝ่ายเดินยกชายกระโปรงไปพ้นสายตา ริมฝีปากสีแดงก่ำเหมือนเลือกนกถึงขยับอ้า เปล่งเสียงออกมาเพียงสั้นๆ

“งานเลี้ยง...ทุกอย่างจะจบ ที่งานเลี้ยง”